Temat interpretacji

Wpłaty dokonywane przez dzierżawców w wysokości wyższej od należnej w danym okresie rozliczeniowym.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2011 r. (data wpływu 5 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wpłat dokonywanych przez dzierżawców w wysokości wyższej od należnej w danym okresie rozliczeniowym jest:

• prawidłowe w części dotyczącej pytania nr 1,
• nieprawidłowe w części dotyczącej pytań nr 2 i nr 3.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wpłat dokonywanych przez dzierżawców w wysokości wyższej od należnej w danym okresie rozliczeniowym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca działając jako podatnik podatku od towarów i usług zawiera z dzierżawcami umowy dzierżawy, w których ustalona jest m. in. forma, warunki (w tym wysokość i termin) regulowania opłat z tytułu czynszów dzierżawnych. Czynsz dzierżawny płatny jest w zależności od zawartej umowy za okresy roczne, półroczne, kwartalne lub miesięczne.

Zdarzają się jednak sytuacje, w których dzierżawcy regulują należności z tytułu czynszu dzierżawnego w kwotach wyższych niż należne w danym okresie rozliczeniowym. Dzierżawcy dokonując takich wpłat opisują tytuł wpłaty w sposób następujący:

1. wpłata za dzierżawę gruntu za m-c np. styczeń 2011 r.,
2. wpłata za fakturę VAT.

Ponadto mają miejsce sytuacje, w których dzierżawca wpłaca dwa lub więcej razy za tą samą fakturę lub zaokrągla do pełnych złotych końcówki podane do zapłaty na fakturze VAT. Powstaje w ten sposób napłata.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy wpłaty dokonywane przez dzierżawców na rachunek Gminy, przewyższające wysokość czynszu dzierżawnego należnego Gminie w danym okresie rozliczeniowym stanowią część lub całość zapłaty, o której mowa w art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o podatku VAT, a tym samym czy Gmina powinna rozpoznawać obowiązek podatkowy od tychże wpłat w momencie ich otrzymania (wpływu na rachunek bankowy Gminy)...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Moment powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT z tytułu świadczenia usługi dzierżawy uregulowany jest w przepisie art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zgodnie z którym obowiązek ten powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, a także usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej.

Należy więc rozważyć, czy wpłacona przez usługobiorcę kwota przewyższająca wysokość czynszu należnego w danym okresie rozliczeniowym stanowi część zapłaty lub zapłatę za przyszły okres rozliczeniowy, a tym samym czy od takiej wpłaty powstanie obowiązek podatkowy na podstawie art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

Powołany przepis reguluje moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu zapłaty czynszu należnego za dany okres rozliczeniowy, a więc czynszu wymagalnego, którego zapłaty Gmina może się domagać po upływie terminu płatności.

W ocenie Zainteresowanego, jeżeli usługobiorca, jak to ma miejsce w opisanym stanie sprawy, wpłaca na rachunek Gminy kwotę przewyższającą wysokość czynszu należnego za dany okres rozliczeniowy (miesiąc, kwartał, rok), wpłacana kwota nie jest zapłatą za świadczoną usługę w danym okresie rozliczeniowym, tak więc nie można mówić o powstaniu obowiązku podatkowego na podstawie art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Ponieważ nie zostanie spełniona dyspozycja przepisu art. 19 ust. 13 pkt 4 ww. ustawy, nie można mówić o powstaniu obowiązku podatkowego na jego podstawie.

Ad. 2

Zgodnie z przepisem art. 19 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę. zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części. Ustawa o podatku VAT nie zawiera definicji przedpłaty, zaliczki czy raty, tak więc przy rozpatrzeniu czy dana wpłata na charakter zaliczki należy powołać się na orzecznictwo sądów.

Przywołać można wyrok NSA z dnia 28 lipca 2009 r., sygn. akt I FSK 932/08, zgodnie z którym dla uznania wpłaconej kwoty jako zaliczki na poczet wykonanych usług, w rozumieniu art. 19 ust. 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), istotnym jest, aby przyszłe świadczenie było określone w sposób jednoznaczny co do rodzaju towaru bądź usługi, tzn. w sposób umożliwiający ich identyfikację, a dodatkowo strony tego świadczenia, w momencie wpłaty zaliczki, nie mają woli dokonywania jego zmian w przyszłości. Do tego orzeczenia wyrażono również tezę, że obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstaje m. in. w momencie otrzymania zaliczki na poczet należności za świadczenie (np. dostawę towarów), które ma być wykonane w przyszłości. Trzeba jednak pamiętać, że nie można rozciągać zakresu pojęcia zaliczki na każdą płatność, którą sprzedający otrzymał od kupującego przed wykonaniem dostawy. Jeżeli bowiem wpłata została dokonana, zanim strony ustaliły, czego konkretnie dotyczy, to nie miała charakteru zaliczki i nie pociągała za sobą powstania obowiązku podatkowego. Oceny tej nie mogły zmienić uzgodnienia między stronami, poczynione po tym, jak sprzedający wpłatę otrzymał.

W wyroku z dnia 25 sierpnia 2010 r., sygn. akt I FSK 1100/09 NSA wyraził tezę, iż obowiązek podatkowy na podstawie art. 19 ust. 11 u.p.t.u. powstaje jedynie wówczas, gdy zapłata dokonana przed wykonaniem dostawy lub świadczeniem usług, następuje w sytuacji, gdy wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszłej dostawy lub świadczenia usług, są jednoznacznie i niezmiennie określone pod względem podmiotowym i przedmiotowym, a nie ma ona jedynie charakteru zabezpieczającego wykonanie nie do końca jeszcze sprecyzowanej czynności opodatkowanej.

Należy więc podkreślić, iż nie można uznać, że każda wpłata dokonywana na rachunek usługodawcy (Gminy) jest zaliczką wpłacaną z tytułu świadczenia usługi w przyszłym okresie rozliczeniowym.

Aby wpłata była zaliczką zarówno świadczący usługę, jak i usługobiorca muszą być pewni co do przedmiotu świadczenia za jakie wpłata nastąpiła. Ponadto, wszystkie istotne dla świadczenia przyszłej usługi okoliczności muszą być niezmienne.

W opisanym stanie faktycznym jeżeli dzierżawca wpisuje jako tytuł zapłaty np. wpłata za dzierżawę gruntu za m-c np. styczeń 2011 r., wpłata za fakturę VAT, Gmina nie może uznać, iż dzierżawca miał zamiar dokonania zaliczki na przyszły okres rozliczeniowy. Kwalifikacja wpłaty dokonana na przelewie jest bowiem zbyt ogólna i jako taka nie daje pewności podatnikowi (Gminie), iż dotyczy przyszłego okresu rozliczeniowego. Nie można bowiem wykluczyć, iż dzierżawca wpłacił wyższą kwotę omyłkowo lub jego intencją była zapłata za inny tytuł należny Gminie, np. użytkowanie wieczyste.

Podobnie jeżeli dzierżawca wpłaca dwa lub więcej razy za tą samą fakturę lub zaokrągla do pełnych złotych końcówki podane do zapłaty na fakturze VAT, nie można uznać, iż w sposób świadomy i nieodwołalny określa, iż dokonuje zaliczki na przyszły okres rozliczeniowy.

W ocenie Wnioskodawcy, nie można więc uznać, iż w przedmiotowym przypadku wpłata dokonana przez dzierżawcę powinna być zakwalifikowana jako zaliczka. Tak więc obowiązek podatkowy w podatku VAT nie powstanie z momentem jej wpłaty na podstawie art. 19 ust. 11 ustawy o podatku VAT.

Ad. 3

Jak to zostało przedstawione w stanowisku Gminy odnośnie pytania nr 2, w przedmiotowym stanie sprawy wpłaty dokonywane przez dzierżawców w wysokości wyższej niż należna za dany okres rozliczeniowy, nie mogą być uznane za zaliczki, a obowiązek podatkowy nie powstanie na podstawie przepisu art. 19 ust. 11 ustawy o podatku VAT. W opinii Zainteresowanego, jeżeli na skutek wezwania Gminy lub z własnej inicjatywy dzierżawca dokona określenia przedmiotu wpłaty, tzn. oświadczy, iż wpłacona przez niego kwota jest zaliczką z tytułu świadczenia usługi dzierżawy w przyszłym okresie rozliczeniowym, wówczas z momentem, w którym Wnioskodawca dowiedział się o zakwalifikowaniu przez dzierżawcę wpłaty jako zaliczki, powstanie obowiązek podatkowy zgodnie z przepisem art. 19 ust. 11 ustawy o podatku VAT.

Jak to podkreślił NSA w wyroku z dnia 28 lipca 2009 r., sygn. akt I FSK 932/08, trzeba jednak pamiętać, że nie można rozciągać zakresu pojęcia zaliczki na każdą płatność, którą sprzedający otrzymał od kupującego przed wykonaniem dostawy. Jeżeli bowiem wpłata została dokonana, zanim strony ustaliły, czego konkretnie dotyczy, to nie miała charakteru zaliczki i nie pociągała za sobą powstania obowiązku podatkowego. Oceny tej nie mogły zmienić uzgodnienia między stronami, poczynione po tym, jak sprzedający wpłatę otrzymał.

Należy więc stwierdzić, że dopiero w momencie, w którym Gmina dowiedziała się o konkretyzacji wpłaty jako zaliczki, spełniona zostanie przesłanka określona w przepisie art. 19 ust. 11 ustawy o podatku o towarów i usług, dopiero bowiem od tego momentu dzierżawca określił w sposób niebudzący wątpliwości i nieodwołalny, iż dokonana przez niego wpłata jest zaliczką z tytułu świadczenia usługi w przyszłym okresie rozliczeniowym.

W ocenie Zainteresowanego, nie można powiedzieć, że momentem powstania obowiązku podatkowego będzie moment otrzymania wpłaty przez Gminę, wpłata ta bowiem nie jest zaliczką, a stanie się zaliczką dopiero w chwili gdy Gmina dowie się o oświadczeniu dzierżawcy w tym zakresie. Na potwierdzenie takiego rozumowania można powiedzieć, że jeżeli dzierżawca uzna, iż wpłaty dokonał pomyłkowo i zażąda jej zwrotu lub zaliczenia na inny tytuł, wówczas nie ma wątpliwości, iż wpłata nie powinna być kwalifikowana jako zaliczka.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• prawidłowe w części dotyczącej pytania nr 1,
• nieprawidłowe w części dotyczącej pytań nr 2 i nr 3.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, według art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Stosownie do treści art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierana pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Zatem dzierżawa stanowi usługę, o której mowa w ww. art. 8 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W oparciu o art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Jak stanowi art. 29 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze.

Na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 6.

Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do części należności otrzymywanych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi (art. 106 ust. 3 ustawy).

Z kolei w myśl art. 106 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej, jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, iż podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Podstawowa zasada dotycząca powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług została sformułowana w art. 19 ust. 1 ustawy, w myśl którego obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi art. 19 ust. 4 ustawy.

Od tych ogólnych zasad, ustawodawca określił szereg wyjątków ustalających w sposób odmienny moment powstania obowiązku podatkowego (uzależniony np.: od formy wydania towaru, rodzaju transakcji, otrzymania zapłaty itp.).

Na podstawie art. 19 ust. 11 ustawy, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

Wskazać należy, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji zaliczki, zadatku, przedpłaty czy raty. Według Słownika Języka Polskiego PWN, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005 r.:

• zaliczka oznacza część należności wpłacaną lub wypłacaną z góry na poczet tej należności (str. 1221);
• zadatek to suma pieniędzy wręczana przy zawieraniu umowy w celu zapewnienia jej wykonania (str. 1210);
• przedpłata stanowi część ceny towaru wypłacaną w celu uzyskania gwarancji jego zakupu w określonym terminie (str. 774);
• rata oznacza część należności pieniężnej, płatną w oznaczonym terminie (str. 831).

Z przytoczonych wyżej definicji: zaliczki, zadatku, przedpłaty i raty wynika, iż wiążą się one z otrzymaniem od kontrahenta środków pieniężnych do dyspozycji dokonującego dostawy lub świadczącego usługę.

Podkreślić jednak należy, że aby uznać, wpłacaną kwotę za zaliczkę na poczet przyszłych dostaw towarów lub świadczenia usług, istotne jest aby przyszłe świadczenie było jasno określone w sposób umożliwiający jego identyfikację a strony świadczenia, w momencie wpłaty zaliczki, nie miały woli dokonywania jego zmian w przyszłości.

Stosownie natomiast do treści 19 ust. 13 pkt 4 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, a także usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej.

Zatem, z tytułu świadczenia usług dzierżawy, dla powstania obowiązku podatkowego znaczenie ma termin zapłaty, ale tylko wówczas, gdy najemca dokona płatności za wykonaną na jego rzecz usługę w terminie wcześniejszym niż termin płatności określony w umowie lub na fakturze. Wraz z upływem terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze, obowiązek podatkowy powstaje niezależnie od tego, czy zapłaty dokonano, czy też nie.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca działając jako podatnik podatku od towarów i usług zawiera z dzierżawcami umowy dzierżawy, w których ustalona jest m. in. forma, warunki (w tym wysokość i termin) regulowania opłat z tytułu czynszów dzierżawnych. Czynsz dzierżawny płatny jest w zależności od zawartej umowy za okresy roczne, półroczne, kwartalne lub miesięczne. Zdarzają się jednak sytuacje, w których dzierżawcy regulują należności z tytułu czynszu dzierżawnego w kwotach wyższych niż należne w danym okresie rozliczeniowym. Dzierżawcy dokonując takich wpłat opisują tytuł wpłaty w sposób następujący:

1. wpłata za dzierżawę gruntu za m-c np. styczeń 2011 r.,
2. wpłata za fakturę VAT.

Ponadto mają miejsce sytuacje, w których dzierżawca wpłaca dwa lub więcej razy za tą samą fakturę lub zaokrągla do pełnych złotych końcówki podane do zapłaty na fakturze VAT. Powstaje w ten sposób napłata.

Wskazać należy, iż zasadą jest, że otrzymanie całości lub części zapłaty jest świadczeniem wzajemnym, wynikającym ze stosunku prawnego łączącego strony. Oznacza to, że za dokonanie określonych czynności, np. świadczenie usług, uiszczana jest określona kwota należności. Zatem, wpływ na rachunek Gminy kwot dotyczących dzierżawy w wysokości wyższej od należnej w danym okresie rozliczeniowym nie skutkuje automatycznie powstaniem, z tą chwilą, obowiązku podatkowego, o którym mowa w art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy, bowiem nie spełniają one kryterium uiszczenia całości bądź części zapłaty za świadczoną usługę.

Ponadto należy nadmienić, iż w prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. Oznacza to, że ustawodawca nie ingeruje w sferę podejmowanych przez podatników decyzji w zakresie konstruowania umów cywilnoprawnych, jednakże umowy te nie mogą zmieniać obowiązków jakie wynikają z prawa podatkowego.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż w sytuacji gdy w zawartych przez Zainteresowanego umowach dotyczących dzierżawy nie uregulowano trybu postępowania z ewentualnymi nadpłatami, uznać należy, iż wszystkie płatności ponad wymaganą w danym okresie kwotę, z uwagi na to, że dzierżawa ma charakter usługi ciągłej, będą płatnościami na poczet przyszłych okresów.

Zatem, kwoty te jako nadpłaty dokonane przed terminem płatności, należy traktować jako otrzymane zaliczki, w odniesieniu do których obowiązek podatkowy powstaje w myśl art. 19 ust. 11 ustawy, tj. z chwilą ich otrzymania w tej części. Wyjątkiem są kilkukrotne wpłaty tej samej kwoty, które stanowią ewidentną pomyłkę i wówczas dopiero po wyjaśnieniu z dzierżawcą kwota wpłaty staje się zaliczką z datą otrzymania tej wpłaty.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, iż:

Ad. 1

Wpłaty dokonywane przez dzierżawców na rachunek Gminy, przewyższające wysokość czynszu dzierżawnego należnego w danym okresie rozliczeniowym nie stanowią części lub całości zapłaty, o której mowa w art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy. Tym samym, ponieważ nie zostanie spełniona dyspozycja ww. przepisu, nie można mówić o powstaniu obowiązku podatkowego na jego podstawie.

Ad. 2

Wpłaty dokonywane przez dzierżawców na rachunek Gminy, przewyższające wysokość czynszu dzierżawnego w danym okresie rozliczeniowym, stanowią zaliczki w rozumieniu art. 19 ust. 11 ustawy, z tytułu świadczenia usługi dzierżawy w przyszłym okresie rozliczeniowym.

Ad. 3

Obowiązek podatkowy z tytułu ww. zaliczki powstaje w myśl art. 19 ust. 11 ustawy, tj. z chwilą jej otrzymania w tej części.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu