Temat interpretacji

Określenie momentu powstania obowiązku podatkowego oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wewnętrznych z tytułu importu usług, obowiązk wykazywania importu usług w informacjach podsumowujących, stawki podatku VAT, obowiązku przeliczenia na PLN kwot wyrażonych w obcej walucie oraz opodatkowania usługobiorcy z tytułu importu usług.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku 20 października 2011r. (data wpływu 25 października 2011r.), uzupełnionym pismami z dnia 29 grudnia 2011r. (data wpływu 3 stycznia 2012r.) oraz 9 stycznia 2012r. (data wpływu stycznia 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• określenia momentu powstania obowiązku podatkowego oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wewnętrznych z tytułu importu usług jest nieprawidłowe,
• obowiązku wykazywania importu usług w informacjach podsumowujących, stawki podatku VAT, obowiązku przeliczenia na PLN kwot wyrażonych w obcej walucie oraz opodatkowania usługobiorcy z tytułu importu usług jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2011r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wewnętrznych. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 grudnia 2011r. będącym odpowiedzią na wezwane tut. organu z dnia 22 grudnia 2011r. oraz pismem z dnia 9 stycznia 2012r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

We wrześniu 2011 Wnioskodawca podpisał umowę sprzedaży i montażu maszyn z kontrahentem szwedzkim zwanym dalej sprzedającym.

Powyższa maszyna tj. linia do zbijania palet drewnianych jest zainstalowana w zakładzie produkcyjnym Wnioskodawcy na terytorium kraju od maja 2005 roku i była przez Wnioskodawcę do tej pory dzierżawiona.

Zapłata za dzierżawę następowała w cyklu miesięcznym a jej wysokość uzależniona była od ilości zbitych palet przemnożonych przez ustaloną stawkę za sztukę.

Kontrahent szwedzki w czasie obowiązującej umowy dzierżawy zaproponował Wnioskodawcy zakup powyższej linii do zbijania palet, uzyskując aprobatę Wnioskodawcy.

W związku z tym, iż Wnioskodawca nie posiadał odpowiedniej ilości środków pieniężnych, sprzedający sporządził umowę sprzedaży mówiącą o rozłożeniu ogólnej wartości należnej sprzedającemu na 36 rat opłacanych w cyklach miesięcznych powiększonych o odsetki ze stopę procentową w wysokości 10%.

Sprzedający zastrzegł sobie również w umowie - zachowanie tytułu własności aż do momentu przekazania przez kupującego całości należności, oraz to, że niniejsza umowa podlega prawu szwedzkiemu bez względu na konflikt z ogólnymi zasadami prawa dodając że, Konwencja Narodów Zjednoczonych o umowach Międzynarodowej Sprzedaży Towarów (CISG) nie ma tutaj zastosowania.

Na dzień 30. września 2011 sprzedający wystawił fakturę na pierwszą ratę, poz.1 faktury - rata wynikająca z umowy poz. 2 odsetki - stopa procentowa 10%, waluta SEK (korona szwedzka) - faktura wystawiana z terminem płatności. Następne faktury w kolejnych miesiącach mają być wystawione w identyczny sposób.

Przedmiotowa maszyna nie jest ujęta w ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca, nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

Sprzedający zastrzegł w umowie w punkcie dotyczącym dysponowania i użytkowania maszyny, że przed dokonaniem zapłaty całkowitej sumy kupujący nie może:

uwzględnić, Linii Maszyn w ewidencji środków trwałych w taki sposób, który umożliwia uznanie jej za środek trwały lub pozwala na dokonywanie modyfikacji czy przebudowy Linii Maszyny.

Przedmiotowa maszyna była i jest wykorzystywana do działalności opodatkowanej podatkiem VAT.

Kontrahent szwedzki posiada siedzibę działalności gospodarczej w Szwecji i prowadzi działalność gospodarczą w Szwecji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy rozliczając podatek VAT po wystawieniu faktury wewnętrznej należy traktować powyższe zdarzenie jako dostawę dla której podatnikiem jest nabywca... Z jednej strony Wnioskodawca obciąża się podatkiem VAT należnym a z drugiej ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w miesiącu którego faktura dotyczy (w tym przypadku jest to miesiąc wrzesień 2011r.).

Czy takie zdarzenia wykazywać w informacji podsumowującej VAT-UE...

Zdaniem Wnioskodawcy, wystawione faktury przez kontrahenta szwedzkiego w walucie SEK (korona szwedzka) przelicza na PLN, wystawia fakturę wewnętrzną.

Dla celów rozliczenia podatku VAT obciąża się podatkiem VAT należnym ze stawka 23% w miesiącu którego faktura dotyczy (w tym przypadku wrzesień 2011) jednocześnie ma prawo do odliczenia tegoż podatku jako VAT naliczony również w tym samym miesiącu. Nie wykazuje tego zdarzenia w informacji podsumowującej VAT UE.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wewnętrznych z tytułu importu usług,
• prawidłowe w zakresie obowiązku wykazywania importu usług w informacjach podsumowujących, stawki podatku VAT, obowiązku przeliczenia na PLN kwot wyrażonych w obcej walucie oraz opodatkowania usługobiorcy z tytułu importu usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (). Natomiast stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części oraz wszelkie postaci energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 2 i ust. 9 ustawy o VAT przez dostawę towarów, rozumie się również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione. Przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty.

Stosownie do art. 23f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 23b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1. umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;
2. suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych;
3. umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu:
   • odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo
   • finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.

Dostawą towarów jest więc wydanie towaru w ramach tylko takiej umowy leasingu (najmu, dzierżawy), w której przewidziano, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z zapłatą ostatniej raty prawo własności rzeczy zostanie przeniesione na korzystającego, a w wyniku takiej umowy zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający (tzw. leasing finansowy).

Przez świadczenie usług rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z powyższego przepisu wynika, iż opodatkowaniem podatkiem VAT podlega m.in. dostawa towarów i świadczenie usług na terytorium kraju jak i wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Aby odpowiedzieć na pytania Wnioskodawcy w pierwszej kolejności należy określić charakter przedmiotowej czynności.

W przedmiotowej sytuacji mamy do czynienia u umową w myśl której sprzedający zachowa tytułu własności aż do momentu przekazania przez kupującego całości należności zgodnie z ustalonym harmonogramem rat, jednakże umowa przewiduje, że Wnioskodawca (wspólnicy spółki cywilnej) nie może zaewidencjonować przedmiotowej linii jako środek trwały, tym samym należy stwierdzić, że nie mamy do czynienia z dostawą towarów o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt ustawy o VAT. Co za tym idzie przedmiotową transakcje, na gruncie ustawy o VAT należy rozpatrywać jako świadczenie usług.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

W przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności (art. 28b ust. 2 ustawy).

W art. 28a ustawy wskazano, iż na potrzeby stosowania rozdziału dotyczącego miejsca świadczenia przy świadczeniu usług:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   • podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   • osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub zobowiązany do identyfikacji o celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Tę zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika a przepisy art. 28e, 28f ust. 1, 28g ust. 1, 28i, 28j i 28n ustawy nie będą przewidywać innych zasad ustalenia miejsca świadczenia.

W przedmiotowej sytuacji mamy do czynienia ze świadczeniem, na które składają się dwa elementy to jest leasing linii produkcyjnej oraz jej montaż.

W tym miejscu tut. organ chciałby przywołać wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (sprawa C-349/96) gdzie Trybunał uznał, że w celu ustalenia, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako jedno świadczenie czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy zważyć dwie podstawowe zasady rządzące VAT. Po pierwsze, treść art. 2 (1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Po drugie, fakt, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby doprowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu VAT. Zdaniem Trybunału pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Warto tutaj również przywołać orzeczenie w sprawie C 41/04 gdzie Trybunał zauważył, że jeżeli dwa lub więcej świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku od wartości dodanej.

Zdaniem tut. organu w przedmiotowej sprawie z ekonomicznego punktu widzenia dochodzi do świadczenia jednej usługi, a elementem zasadniczym tej usługi wydaje się być leasing maszyny. Należy bowiem zauważyć, że dodatkowe świadczenia takie jak usługa montażu leasingowanej linii produkcyjnej mają charakter wtórny nie mogący zaistnieć bez usługi leasingu.

Mając na uwadze, że dla wyżej opisanej usługi leasingu nie przewidziano szczególnego miejsca opodatkowania zastosowanie znajdzie zasada ogólna. W myśl tego przepisu miejscem świadczenia przedmiotowych usług świadczonych na rzecz Spółki jest Polska.

Stosownie do art. 100 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych:

1. wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
2. wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
3. dostawach towarów zgodnie z art. 136 ust. 1 lub 2, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
4. usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca

zwane dalej "informacjami podsumowującymi".

Powyższy przepis wymienia transakcję które winne być ujęte w informacji podsumowującej mając na uwadze, że transakcja, o której mowa we wniosku nie jest żadną z nich Wnioskodawca zakup linii produkcyjnej nie wykazuje w informacji podsumowującej.

W myśl art. 2 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Podatnikami są również, jak stanowi art. 17 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

W myśl art. 17 ust. 3 przepis ust. 1 pkt 4 stosuje się, jeżeli usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, również osoba prawna niebędąca takim podatnikiem, zarejestrowana jako podatnik VAT UE, zgodnie z art. 97.

Powyższy przepis wprowadza mechanizm rozliczania podatku przez nabywcę towaru tzw. odwrotnego obciążenia. Ze względu na fakt, że kontrahent szwedzki nie posiada na terytorium kraju siedziby prowadzenia działalności gospodarczej ani też stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarcze obowiązek opodatkowania tej transakcji spoczywa na Wnioskodawcy.

W celu rozliczenia tej transakcji Wnioskodawca winien wystawić fakturę wewnętrzną zgodnie z art. 106 ust. 7 ustawy o VAT, który stanowi, że w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, są wystawiane faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne są wystawiane także dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Mając na uwadze, że jest to dostaw opodatkowana w kraju zastosowanie do tej dostawy znajdą stawki właściwe dla transakcji krajowych. Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, podstawowa stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z racji, że dla dostawy linii produkcyjnej nie przewidziano preferencyjnej stawki VAT, dostawa ta podlega opodatkowaniu stawką 23%.

Trzeba tutaj zauważyć, że wystawiając przedmiotowe faktury wewnętrzne Wnioskodawca winien dokonać przeliczenia kwoty wyrażonej w koronach szwedzkich na złoty. Jak bowiem wynika z art. 31a ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT w przypadku gdy kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania są określone w walucie obcej, przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego, z zastrzeżeniem ust. 2-4. W przypadku gdy zgodnie z przepisami ustawy lub przepisami wykonawczymi do ustawy podatnik może wystawić fakturę przed powstaniem obowiązku podatkowego i wystawi ją w przewidzianym przepisami terminie, a kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania są określone w walucie obcej na tej fakturze, przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień wystawienia faktury.

W myśl ogólnej zasady zawartej w art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z powyższego wynika, że generalną zasadą obowiązującą w opodatkowaniu VAT jest powstanie obowiązku podatkowego w momencie wydania towaru lub wykonania usługi. Jest to najbardziej ogólna i powszechna zasada. Oznacza ona, że jeżeli dla danego zdarzenia, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego, podatnik nie jest w stanie zastosować innej, szczególnej reguły, musi zastosować właśnie tą zasadę i rozpoznać obowiązek podatkowy w momencie wydania towaru lub wykonania usługi.

Natomiast wielość szczególnych reguł (wyjątków) sprawia, że ta podstawowa zasada u niektórych podatników w ogóle się nie pojawia.

Jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części (art. 19 ust. 11 ustawy).

Stosownie do treści art. 19 ust. 19 ustawy, przepisy ust. 1, 4, 5, 11, ust. 13 pkt 1 lit. b i c, pkt 2, 4 i 7-9 oraz ust. 14-16 stosuje się odpowiednio do importu usług, z zastrzeżeniem ust. 19a i 19b.

Zgodnie z art. 19 ust. 19a ustawy, w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wykonania usług, z tym że:

1. usługi, dla których, w związku z ich świadczeniem, ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonane z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te rozliczenia lub płatności, do momentu zakończenia świadczenia tych usług;
2. usługi świadczone w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla których, w związku z ich świadczeniem, w danym roku nie upływają terminy rozliczeń lub płatności, uznaje się za wykonane z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tych usług.

Do usług, o których mowa w ust. 19a, przepis ust. 11 stosuje się odpowiednio (art. 19b ustawy).

Treść przepisu art. 19 ust. 19a ustawy wskazuje zatem moment powstania obowiązku podatkowego przy świadczeniu usług na rzecz podmiotów będących podatnikami z tytułu ich importu, dla których miejsce świadczenia ustalane jest na podstawie art. 28b ustawy.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca nabywać będzie usługi leasingu. Zgodnie z ustaleniami zawartymi z tym kontrahentem, dla rozliczeń ww. usług ustalono miesięczne okresy rozliczeniowe. Tym samym, Spółka zobowiązana będzie do zapłaty wynagrodzenia na rzecz podatnika szwedzkiego w miesięcznych terminach rozliczeniowych.

Odnosząc więc przedstawiony stan prawny do opisanego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, iż obowiązek podatkowy z tytułu importu ww. usług, w myśl art. 19 ust. 19a pkt 1 ustawy, powstaje każdorazowo z upływem miesięcznego okresu rozliczeniowego.

Zatem stanowisko Zainteresowanego, zgodnie z którym, w związku z zakupem od szwedzkiego podatnika podatku od wartości dodanej powyżej wymienionych usług, rozliczanych w okresach miesięcznych, winien on rozpoznać powstanie obowiązku podatkowego z tytułu importu usług w okresie za który otrzymał fakturę nie można uznać za prawidłowe. Albowiem moment powstania obowiązku podatkowego nie wyznacza okres za, który została wystawiona faktura, lecz upływ przyjętego przez Strony okresu rozliczeniowego, bądź też z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, jeśli nastąpiła ona przed tym terminem.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, kwota podatku należnego z tytułu świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 lub 8 podatnikiem jest ich usługobiorca.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług oraz niepodlegających temu podatkowi.

Z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m. in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Terminy, w których powstaje prawo do obniżenia podatku należnego, ustawodawca określił w art. 86 ust. 10-18 ustawy.

Zgodnie z art. 86 ust. 10 pkt 2 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 4 - w rozliczeniu za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy w podatku należnym u nabywcy lub usługobiorcy odpowiednio od świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest usługobiorca, od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest nabywca.

Odliczenie podatku, co do zasady, związane jest z rozliczeniem za okres, w którym otrzymano fakturę (dokument celny), ale także z tym, czy podatnik nabył prawo do rozporządzania towarem jak właściciel, bądź też czy wykonano usługę na rzecz podatnika. Jest to konsekwencją tego, że w takim przypadku następuje dostawa na rzecz podatnika. Powstaje więc podatek należny u dostawcy, a w konsekwencji prawo do odliczenia u nabywcy.

Tym samym prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu usług powstanie za ten sam okres w którym powstanie obowiązek podatkowy z tytułu nabycia przedmiotowej usługi, jak wskazano powyżej z upływem przyjętego przez Strony okresu rozliczeniowego (terminem płatności), bądź też z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, jeśli nastąpiła ona przed tym terminem.

Podsumowując:

• Transakcja opisana we wniosku stanowi usługę,
• Spółka z tytułu nabycia przedmiotowej usługi dokonuje jej importu a tym samym jest zobowiązana do rozliczenia nabycia przedmiotowej usługi za pomocą faktury wewnętrznej,
• Usługa ta podlega opodatkowaniu stawką VAT 23%
• Kwoty wyrażone w walucie obcej należy przeliczyć na PLN,
• Import usług niewykazuje się w informacji podsumowującej,
• Obowiązek podatkowy z tytułu importu przedmiotowej usługi powstaje z chwilą upływu terminu płatności za poszczególne okresy rozliczeniowe lub w momencie zapłaty gdy nastąpi ona przed tym terminem,
• Prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia przedmiotowej usługi przysługuje za okres w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu importu tej usługi.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za:

• nieprawidłowe w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wewnętrznych z tytułu importu usług,
• prawidłowe w zakresie obowiązku wykazywania importu usług w informacjach podsumowujących, stawki podatku VAT, obowiązku przeliczenia na PLN kwot wyrażonych w obcej walucie oraz opodatkowania usługobiorcy z tytułu importu usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego (np. dokonania szczegółowej analizy zapisów zawartych w dokumentach) w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem podanym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach