Temat interpretacji

stawki podatku VAT dla usług turystycznych opodatkowanych na zasadzie marży

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2011r. (data wpływu 28 czerwca 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 września 2011r. (data wpływu 30 września 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla usług turystycznych opodatkowanych na zasadzie marży - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla usług turystycznych opodatkowanych na zasadzie marży. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 września 2011r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 15 września 2011r. znak IBPP3/443-1008/11/PK.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zaistniałego stanu faktycznego:

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie organizacji imprez turystycznych, które to odbywają się na terytorium kraju trzeciego (np. 7 dni), ale obejmuje także transport autokarem z Polski (1 dzień tam i 1 dzień z powrotem) albo impreza turystyczna odbywa się na terytorium kraju należącego do Unii Europejskiej (np. 7 dni), ale obejmuje także transport autokarem z Polski (1 dzień tam i 1 dzień z powrotem) przez kraj trzeci.

W obu powyższych przypadkach, klient nie płaci oddzielnie za bilet autokarowy, tylko łącznie za całą wycieczkę - transport, zakwaterowanie, ubezpieczanie, inne atrakcje.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaką stawkę VAT należy zastosować w powyższych 2 przypadkach dla imprez turystycznych rozliczanych na zasadzie marży...

Zdaniem Wnioskodawcy w związku, z koniecznością zaksięgowania przez organizatora turystyki kosztów poniesionych przez niego na zakup biletu autokarowego (lub lotniczego, lub innego środka transportu) dla uczestnika imprezy turystycznej jako kwotę brutto (z uwagi na opodatkowanie imprez turystycznych na zasadach marży), a co za tym idzie, braku możliwości odliczenia kwoty podatku VAT, poniesionej na ten zakup, należy przyjąć, że podatek VAT, od tej części usługi został już zapłacony, a organizator turystyki zobowiązany jest odprowadzić podatek VAT od swojego zysku (marży) ten natomiast nie wynika z odsprzedaży biletu klientowi po wyższej cenie, tylko z płatności klienta za organizację imprezy jako całości - za połączenie różnych jej elementów w spójną całość. Stawka VAT od marży organizatora wynika zatem z własności terytorialnej kraju, w którym odbywa się zakwaterowanie uczestnika imprezy turystycznej i jest niezależna od tego, którędy i w jaki sposób i jak długo podróżował on celem dotarcia do właściwego miejsca przeznaczenia.

W przypadku, gdy zakwaterowanie uczestnika imprezy turystycznej odbywa się na terytorium kraju trzeciego (lub na terytorium nie należącym do żadnego kraju - np. międzynarodowe wody morskie lub międzynarodowa przestrzeń powietrzna), stawka VAT od marży organizatora wynosi 0% niezależnie od tego przez jakie kraje (w tym także należące do Unii Europejskiej oraz terytoria nie należące do żadnego kraju - np. międzynarodowe wody morskie lub międzynarodowa przestrzeń powietrzna) uczestnik podróżował (w ramach korzystania z biletu autokarowego lub lotniczego, zapewnionego mu przez organizatora w ramach imprezy turystycznej) aby dotrzeć do miejsca zakwaterowania. Właściwość terytorialną miejsca zakwaterowania rozpoznaje się na podstawie własności terytorialnej wód morskich (lub śródlądowych) na których znajduje się jacht na którym uczestnik zostaje zakwaterowany a nie na podstawie bandery jaką nosi ten jacht. W przypadku przebywania jachtu na wodach międzynarodowych (nie należących do żadnego kraju), czas tego przebywania (liczbę godzin lub liczbę przepłyniętych mil morskich) uważa się za czas przebywania jachtu na terytorium kraju trzeciego.

W przypadku, gdy zakwaterowanie uczestnika imprezy turystycznej odbywa się na terytorium kraju należącego do Unii Europejskiej, stawka VAT od marży organizatora wynosi 23% niezależnie od tego przez jakie kraje (w tym także nie należące do Unii Europejskiej oraz terytoria nie należące do żadnego kraju - np. międzynarodowe wody morskie lub międzynarodowa przestrzeń powietrzna) uczestnik podróżował (w ramach korzystania z biletu autokarowego lub lotniczego, zapewnionego mu przez organizatora w ramach imprezy turystycznej) aby dotrzeć do miejsca zakwaterowania. Właściwość terytorialną miejsca zakwaterowania rozpoznaje się na podstawie własności terytorialnej się wód morskich (lub śródlądowych) na których znajduje się jacht na którym uczestnik zostaje zakwaterowany a nie na podstawie bandery jaką nosi ten jacht. W przypadku przebywania jachtu na wodach międzynarodowych (nie należących do żadnego kraju), czas tego przebywania (liczbę godzin lub liczbę przepłyniętych mil morskich) uważa się za czas przebywania jachtu na terytorium kraju trzeciego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowiska Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stan faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 2 pkt 1, 3 i 5 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054) zwanej dalej ustawą o VAT przez terytorium:

1. kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z zastrzeżeniem art. 2a.
2. Unii Europejskiej - rozumie się przez to terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej, z tym że na potrzeby stosowania ustawy o VAT:
   1. Księstwo Monako traktuje się jako terytorium Republiki Francuskiej, wyspę Man traktuje się jako terytorium Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, suwerenne strefy Akrotiri i Dhekelia traktuje się jako terytorium Republiki Cypru,
   2. następujące terytoria poszczególnych państw członkowskich traktuje się jako wyłączone z terytorium Unii Europejskiej:
      • wyspę Helgoland, terytorium Buesingen - z Republiki Federalnej Niemiec,
      • Ceutę, Melillę, Wyspy Kanaryjskie - z Królestwa Hiszpanii,
      • Livigno, Campione dItalia, włoską część jeziora Lugano - z Republiki Włoskiej,
      • departamenty zamorskie Republiki Francuskiej - z Republiki Francuskiej,
      • Górę Athos - z Republiki Greckiej,
      • Wyspy Alandzkie - z Republiki Finlandii,
      • Wyspy Normandzkie - ze Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,
   3. Gibraltar traktuje się jako wyłączony z terytorium Unii Europejskiej;
3. państwa trzeciego - rozumie się przez to terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Mając na uwadze ww. przepisy trzeba stwierdzić, iż ustawa o VAT definiuje, na własne potrzeby, za terytorium danego państwa lub wspólnoty uznaje takie terytorium jakie zgodnie z umowami międzynarodowymi określają granicę danych państw z ww. wyjątkami.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 8 ust. 1 cyt. ustawy o podatku VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z art. 5a ustawy o VAT towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Usługi turystyki zostały wyłączone spod zakresu stosowania przepisów ustawy o statystyce publicznej, tym samym klasyfikacja świadczonych usług nie będzie decydowała o uznaniu wykonywanej usługi za usługę turystyki.

Na podstawie art. 28n ustawy o VAT w przypadku świadczenia usług turystyki, o których mowa w art. 119, miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę ma siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2. Stosownie do ust. 2 tego przepisu w przypadku, gdy usługi turystyki, o których mowa w art. 119, są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności usługodawcy znajdującego się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności.

Stosownie do art. 119 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Łączne spełnienie przedmiotowych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Ponadto treść art. 119 ust. 3a ustawy o VAT stanowi, że podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Podatnikom, o których mowa w ust. 3, nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty(art. 119 ust. 4).

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5. Stosownie do ust. 5 ww. przepisu w przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej usługami własnymi", odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 119 ust. 7 usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0%, jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone poza terytorium Unii Europejskiej. Natomiast ust. 8 tego artykułu stanowi, że jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone zarówno na terytorium Unii Europejskiej, jak i poza nim, to usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0% tylko w części, która dotyczy usług świadczonych poza terytorium Unii Europejskiej. Stosownie do ust. 9 art. 119 ustawy o VAT przepisy ust. 7 i 8 stosuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika dokumentów potwierdzających świadczenie tych usług poza terytorium Unii Europejskiej. Przez terytorium Wspólnoty rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (art. 2 pkt 3 ustawy o VAT).

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług dla dostawy towarów i świadczenia usług, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Oprócz stawki podstawowej, dla wybranych grup towarów i usług, ustawodawca przewidział także stawki preferencyjne, obniżone, tj. 7%, 5 % i 0% lub zwolnienie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Ustawą z dnia 26 listopada 2010 roku o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578) wprowadzono obowiązujące od 1 stycznia 2011 roku zmiany dotyczące podstawowej stawki podatku VAT.

Zgodnie z art. 146a. ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r.:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%;
3. stawka zryczałtowanego zwrotu podatku, o której mowa w art. 115 ust. 2, wynosi 7%;
4. stawka ryczałtu, o której mowa w art. 114 ust. 1, wynosi 4%.

Mając na uwadze stan faktyczny jak i ww. przepisy trzeba stwierdzić, że miejscem świadczenia usług turystyki jest miejsce gdzie świadczący usługi ma siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania. A zatem świadczone przez Wnioskodawcę usługi turystyki podlegają opodatkowaniu na terenie kraju.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Podatnik prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług turystycznych, które to odbywają się na terytorium kraju trzeciego (np. 7 dni), ale obejmuje także transport autokarem z Polski (1 dzień tam i 1 dzień z powrotem) albo impreza turystyczna odbywa się na terytorium kraju należącego do Unii Europejskiej (np. 7 dni), ale obejmuje także transport autokarem z Polski (1 dzień tam i 1 dzień z powrotem) przez kraj trzeci.

W obu powyższych przypadkach, klient nie płaci oddzielnie za bilet autokarowy, tylko łącznie za całą wycieczkę - transport, zakwaterowanie, ubezpieczanie, inne atrakcje.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika zatem, iż świadczone usługi zaliczają się do usługi złożonej, składającej się z kombinacji różnych czynności. Możemy mówić więc o jednym świadczeniu (złożonym z kilku innych świadczeń składowych). Pojedyncze świadczenie ma miejsce wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej. Gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, usługa ta nie powinna być dzielona dla celów podatkowych. Wynika to z samego charakteru usługi, która składa się z różnych świadczeń, prowadzących jednak do jednego celu, jakim w sytuacji Wnioskodawcy jest organizacja ww. usług.

W związku z powyższym wszystkie świadczenia powinny być zaklasyfikowane i opodatkowane tak, jak usługa podstawowa, która nadaje całości zasadniczy charakter.

Pomimo, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia usług turystki, jednak przez usługę turystyki należy rozumieć kompleksową usługę, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć.

Przepis art. 119 ustawy o VAT nie dotyczy wszelkiego rodzaju usług. Wyraźnie z niego wynika, że dotyczy jedynie usług turystyki. Ustawa o VAT nie zawiera definicji legalnej usług turystyki, jak to czyni choćby w przypadku usług elektronicznych (art. 2 pkt 26 ustawy o VAT). Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. (poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze VI Dyrektywy). Stosownie do powołanego przepisu transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Odnosząc się do treści tekstu dyrektywy w języku francuskim Les opérations effectuées par lagence de voyages pour la réalisation du voyage sont considérées comme une prestation de service unique de lagence de voyages au voyageur, jak też w języku angielskim All transactions performed by the travel agent in respect of a journey shall be treated as a single service supplied by the travel agent to the traveller, należy stwierdzić, że zdanie to powinno być przetłumaczone jako Wszystkie transakcje dokonywane przez biura podróży w związku z realizacją podróży (imprezy turystycznej) uznawane są za jedną usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz podróżnego. Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy Rady 2006/112/WE miało na celu m.in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego, turystyka to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PNN Biblioteka Gazety Wyborczej). Turystyka to także zorganizowany wyjazd poza miejsce zamieszkania (por. www.sjp.pwn.pl). Definicje usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale nie służące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A.S.Kornak Ekonomika turystyki PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S.Wołejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S.Wołejko Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej, Ruch turystyczny Monografie, Warszawa 1975r., z. 15, s. 83). Pakietem usług nazywa się w turystyce zestaw usług turystycznych służących zaspokojeniu kompleksowych potrzeb. Pakiet usług bywa kombinacją dwóch (np. hotel i wyżywienie, przejazd i nocleg) lub więcej elementów oferowanych przez sprzedawcę jako jeden produkt po określonej cenie (por. J.Altkorn Marketing w turystyce, Warszawa 2002r., s. 99).

Na podstawie powyższego należy stwierdzić, że usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych) takich jak np. hotelarstwo, gastronomia, transport mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt).

Usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, posiada siedzibę na terytorium kraju, dla planowanych usług w celu ich zorganizowania będzie nabywał usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników wycieczek.

Z wykładni przepisów art. 119 ust. 1 i 3 wynika, że podatnik winien stosować procedurę szczególną przy rozliczeniu usługi turystyki, gdy spełni łącznie ww. warunki. W ocenie tut. organu zasady szczególne opodatkowania marży mają charakter obligatoryjny. Z brzmienia powołanych przepisów nie można wywieść, by podatnik spełniający wymienione warunki mógł wybrać (według uznania) stosowanie procedury szczególnej bądź ogólnej (art. 29 ustawy o VAT). Ustawodawca nie użył w treści przepisu art. 119 ust. 3 ustawy o VAT słowa może tylko stosuje się, a zatem nie pozostawił podatnikowi dowolności wyboru zasady opodatkowania usługi turystyki między opodatkowaniem na zasadach ogólnych, a opodatkowaniem na zasadach szczególnych (art. 119 ustawy o VAT). Ponadto podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT od towarów i usług zakupionych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Skoro zatem przedstawiony stan faktyczny potwierdza, iż wszystkie przesłanki zawarte w art. 119 ust. 3 ustawy zostaną spełnione, obligatoryjne jest opodatkowanie przedmiotowych usług turystyki według szczególnej procedury przewidzianej w art. 119 ustawy o VAT.

Niewątpliwie usługą zasadniczą jest impreza turystyczna, która odbywa się w innym kraju Unii niż Polska bądź to w kraju trzecim, a usługa przewozu turystów jest usługą pomocniczą. A zatem wszystkie świadczenia, które są rozliczane na zasadzie marży a składające się na usługę zasadniczą winne być opodatkowane tak jak usługa zasadnicza. Zatem przedmiotowe imprezy turystyczne które odbywają się w innym kraju Unii niż Polska będą podlegać opodatkowaniu stawką 23%, natomiast te imprezy, które odbywają się w kraju trzecim będą podlegać opodatkowaniu stawką 0%, przy czym podstawą opodatkowania będzie marża zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach