Temat interpretacji

określenie stałego miejsca prowadzenia działalności, prawa do odliczenia podatku naliczonego

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2011r. (data wpływu 21 czerwca 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności, prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2011r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności, prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Spółka S.D. a.s. z siedziba; O. 145,747 22 D. B. Z., Republika Czeska, jest kontrahentem Wnioskodawcy, z którym dokonuje on transakcji zakupu oraz sprzedaży produktów oraz towarów w postaci wody w butelkach pet oraz napojów niegazowanych. Współpraca z tym podmiotem rozpoczęła się w okresie sierpnia 2009r. Towary oraz wyroby były początkowo sprzedawane oraz kupowane w ramach transakcji wewnątrzwspólnotowych (produkcja towarów była w Czechach w S. D.a.s. oraz w W. SA w Polsce - następowało przemieszczenie towarów z jednego kraju do drugiego). Transakcje były dokonywane w ramach wewnątrzwspólnotowych dostaw/nabyć towarów.

W maju 2010r. Spółka S. D. zarejestrowała się jednakże na potrzeby rozliczania podatku od towarów i usług w Polsce jako podatnik VAT oraz jako podatnik VAT UE w Urzędzie Skarbowym . Od tamtego czasu S. D. posługuje się polskim NIP.

Od maja 2010r. ww. kontrahent uruchomił produkcję u swojego podwykonawcy w Polsce (Spółka ta zleca produkcję napojów, które następnie są sprzedawane jak jej własne wyroby). Wytworzone na zlecenie S. D. A.S. towary nabywane są przez Wnioskodawcę, przy czym transakcje te traktowane były dotychczas przez strony jako sprzedaż krajowa (towar był dostarczany przez S. D. AS. od jego podwykonawcy w Polsce do magazynu W. SA, na terytorium kraju).

Spółka S. D. posługując się polskim NIP wystawia faktury z wykazanym podatkiem od towarów i usług wg. odpowiedniej stawki VAT.

Zamówienia były oraz nadal są wysyłane za pomocą poczty na adresy email osób w S. D. a-s., O. 145, 747 22 D. B. Z. Czechy. Faktury dokumentujące transakcje były oraz nadal są wysyłane na adres odbiorcy w D. B. Z. Czechy. Rozmowy kontrahentem dokonywane są w siedzibie W. SA w A. lub w siedzibie S. D. w Czechach.

Od 1 kwietnia 2011r. nastąpiła zmiana przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w art. 17 ust. 2. Podatnikiem jest nabywca jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, w tym przypadku usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (odwrotne obciążenie).

Spółka S. D. nadal wystawia faktury z wykazanym podatkiem od towarów i usług wg. odpowiedniej stawki VAT. Spółka S. D. przysłała Wnioskodawcy oświadczenie w którym napisała, że:

Zarząd S. D. a.s. z siedzibą w O. 145,745 22 D. B., Czeska Republika, niniejszym oświadcza, że na terenie Rzeczpospolitej Polskie) posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług 11 marca 2004r. w P. przy ul, pod którym adresem:

1. Zatrudniona jest jedna osoba w charakterze koordynatora, do której obowiązków należy prowadzenie biura i realizacja zadań powierzonych przez Zarząd S. D .as.
2. Znajdują się następujce zasoby techniczne konieczne do prowadzenia działalności gospodarczej w postaci: komputer, urządzenie wielofunkcyjne (drukarka, ksero, skaner),telefon.

Ww. miejsce związane jest z prowadzoną przez Spółkę działalnością w zakresie sprzedaży napojów.

Wnioskodawca dysponuje również kserokopią dokumentu NIP-2 firmy S. D., z której wynika, że spółka ta dokonała zgłoszenia aktualizującego w którym wykazała w poz. B3 adres ważny od 1.04.2011 ul. D. 6/6 XXX P. Zgłoszenie zostało wysłane do Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu - zgodnie z kserokopią dokumentu nadania w dniu 8 czerwca 2011r.

W pozycji B.10 wykazano, iż dokumentacja jest w biurze rachunkowym prowadzonym przez U. K. Sp. z co., ul. D. 79,XXX P.. Spółka nie jest zarejestrowana w KRS.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy firma S. D.aj. w wystarczającym stopniu spełnia przesłanki, aby uznać iż posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1

Firma S. D.a.s. posiada w Polsce wynajęte biuro, zatrudnia pracownika, posiada niezbędną bazę, która umożliwia jej wykonywanie działalności gospodarczej.

Na podstawie przedstawionego stanu faktycznego należy uznać, że firma spełnia przesłanki do uznania, że jest podatnikiem posiadającym stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju w myśl ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. 2

W związku z uznaniem podatnika w opisanym stanie faktycznym - spełnieniem przez podatnika warunku posiadania, stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju można odliczyć wykazany w tych fakturach podatek naliczony w rozliczeniu za miesiąc w którym faktura wpłynęła do W. SA lub w dwóch kolejnych okresach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5a ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011r., towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Na podstawie art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle przywołanych przepisów trzeba stwierdzić, iż co do zasady opodatkowaniu podatkiem VAT podlega każda odpłatna dostawa towarów i świadczenie usług dokonana na terytorium kraju przez podatnik VAT.

W art. 17 ust. 1 pkt 5 i ust. 2 ustawy o VAT ustanowiono normę zgodnie z którą podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. W tym przypadku usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Powyższa regulacja wprowadza wyjątek zgodnie z którym to nie sprzedawca opodatkowuje transakcję lecz nabywca.

Z punktu widzenia niniejszej sprawy istotne jest stwierdzenie czy w tym przypadku zachodzą okoliczności nakazujące zastosować powyższą regulację. Regulacja odwróconego obciążenia podatkiem VAT ma miejsce w sytuacji gdy dostawca, towarów na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Jak wynika z wniosku kontrahent Wnioskodawcy od którego nabywa towary na terytorium kraju siedzibę ma na terytorium Czech przy czym posiada w Polsce biuro gdzie jest zatrudniona jedna osoba w charakterze koordynatora, do której obowiązków należy prowadzenie biura i realizacja zadań powierzonych przez zarząd kontrahenta Wnioskodawcy. W biurze tym znajdują się następujce zasoby techniczne konieczne do prowadzenia działalności gospodarczej w postaci: komputer, urządzenie wielofunkcyjne (drukarka, ksero, skaner),telefon. Ww. miejsce związane jest z prowadzoną przez Spółkę działalnością w zakresie sprzedaży napojów.

Zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia stałe miejsce prowadzenia działalności. Definicji takiej nie zawiera również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. Nr 347 str. 1 ze zm.). Dlatego też w kwestii określenia, co należy uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności wypowiedział się Europejski Trybunał Sprawiedliwości.

Przykładowo, w wyroku w sprawie C-168/84 Günter Berkholz v. Finanzamt Hamburg-Mitte Alstadt z dnia 4 lipca 1985 r., ETS stwierdził, iż punktem odniesienia dla ustalania miejsca opodatkowania jest zasada, według której usługa podlega opodatkowaniu tam, gdzie jest siedziba świadczącego. Odniesienie do stałego miejsca prowadzenia działalności następuje dopiero wówczas, gdy pierwsza zasada prowadzi do nieracjonalnych rezultatów lub wywołuje rozbieżności między krajami Unii Europejskiej. W dalszej części orzeczenia ETS określił warunki, które powinny być spełnione przez jednostkę organizacyjną, aby można było uznać, iż w danym miejscu posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności.

Zdaniem Trybunału, aby miejsce, w którym podmiot wykonuje czynności można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące warunki:

1. posiadanie przez jednostkę minimalnego rozmiaru działalności;
2. ciągła obecność ludzkich zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tej jednostki;
3. ciągła obecność technicznych zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tej jednostki.

W orzeczeniu tym, ETS stwierdził, że stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej ze stałej obecności zarówno osób, jak i zaplecza technicznego, koniecznych dla wykonania danej działalności.

W oparciu o powołane orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości można zatem wskazać kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności. Jak wynika z samej nazwy stały, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Zdaniem tut. organu zasoby kadrowo techniczne kontrahenta Wnioskodawcy spełniają minimalne wymagania pozwalające uznać, iż kontrahent ten posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Kraju. W konsekwencji Wnioskodawca z tytułu nabycia towarów na terytorium kraju od tego kontrahenta nie będzie występował jako podatnik VAT, a tym samym to kontrahent Wnioskodawcy rozliczyć podatek należny od tych transakcji. Jak też kontrahent ten winien udokumentować transakcję te fakturami VAT.

Podstawowe uprawnienia podatnika dotyczące obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zawarte zostały w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT który stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

-z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Przepisy art. 86 ust. 10 i 11 ustawy wskazują na terminy, w jakich podatnik może z tego uprawnienia skorzystać. Zgodnie bowiem z treścią art. 86 ust. 10 pkt 1 prawo podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

Jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy).

Z kolei art. 86 ust. 13 stanowi, iż jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

Należy podkreślić, iż jedną z fundamentalnych zasad konstrukcji podatku od towarów i usług jest prawo podatnika do odliczenia podatku zapłaconego w cenie przy nabyciu towarów i usług związanych z działalnością gospodarczą. Podstawowa zasada wspólnego systemu VAT, jaką jest zasada neutralności podatku, jest rozumiana jako stosowanie podatku od towarów i usług na wszystkich etapach obrotu gospodarczego z równoczesnym prawem do potrącenia podatku zawartego w poprzedniej fazie obrotu. Wszelkie ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego wpływają na neutralność tego podatku i mogą wynikać jedynie z wyraźnej regulacji ustawowej.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Stosownie do art. 88 ust. 3a ustawy o VAT nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

1. sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
2. w których kwota podatku wykazana na oryginale faktury lub faktury korygującej jest różna od kwoty wykazanej na kopii;
2. transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
3. wystawiono więcej niż jedną fakturę dokumentującą tę samą sprzedaż;
4. wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,
2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności;
5. faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
6. zaświadczenie, o którym mowa w art. 86 ust. 5, zawiera informacje niezgodne ze stanem faktycznym;
7. wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Ww. przepis nie przewiduje ograniczenia prawa do odliczenia z faktur na których w sposób niewłaściwy oznaczony by był sprzedawca pod warunkiem, iż sprzedawca ten istnieje.

Mając powyższe na uwadze trzeba stwierdzić, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur otrzymanych od kontrahenta w okresie rozliczeniowym w którym otrzymał fakturę lub w jednym z dwóch następnych okresów rozliczeniowych w sytuacji gdy nabywane towary będą wykorzystywane do działalności opodatkowanej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto informuje się, iż ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w zakresie prawidłowości wystawiania faktur przez kontrahenta zawarta zostanie w odrębnym rozstrzygnięciu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach