Temat interpretacji

Skoro będące przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia czynności polegające na udostępnieniu przewoźnikom gminnych przystanków komunikacyjnych i pobieraniu opłat (w wysokości określonej uchwałą organu jednostki samorządu terytorialnego) realizowane będą na podstawie umów cywilnoprawnych uznać należy, że Wnioskodawca nie działa w tym zakresie jako organ władzy publicznej lub urząd obsługujący organ władzy publicznej i tym samym przewidziane w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług wyłączenie z kategorii podatników nie znajduje w przedmiotowej sprawie zastosowania. Ponadto, okoliczność zawarcia umów cywilnoprawnych wyłącza również możliwość skorzystania z przywołanego zwolnienia przewidzianego dla jednostek samorządu terytorialnego w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2011 r. (data wpływu 16 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pobieranych opłat za korzystanie z przystanków autobusowych jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania pobieranych opłat za korzystanie z przystanków autobusowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina (Wnioskodawca) jako osoba prawna (podatnik podatku od towarów i usług) wykonuje swoją działalność na podstawie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.). Z dniem 1 marca 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13). Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 lit a ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, organizatorem publicznego transportu zbiorowego właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów jest gmina na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich. Organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na określaniu przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla operatorów i przewoźników oraz warunków i zasad korzystania z tych obiektów. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego. Organem tym - w warunkach gminy - jest rada gminy jako organ stanowiący.

Obecnie - na podstawie powołanego przepisu - Rada Miasta podjęła w dniu 7 marca 2011 r. uchwałę określającą przystanki komunikacyjne oraz warunki i zasady korzystania z nich przez przewoźników (uchwała nie weszła jeszcze w życie). Wszystkie przystanki na terenie Gminy stanowią jej własność. Nie jest ona natomiast właścicielem ani nie zarządza dworcami. Założono wprowadzenie na terenie Gminy odpłatnego korzystania z przystanków komunikacyjnych przez przewoźników, do czego upoważnia art. 16 ust. 4 zdanie pierwsze ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, który stanowi, iż za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty.

Zakłada się, iż przewoźnicy mogliby korzystać z przystanków komunikacyjnych po zawarciu umowy o korzystanie z przystanków komunikacyjnych zgodnie z zasadami i po spełnieniu warunków określonych w powołanej wyżej uchwale Rady Miasta. W umowie wskazane byłyby m.in. konkretne przystanki, z których może korzystać przewoźnik, harmonogram zatrzymań środków transportu na tych przystankach, terminy i sposób płatności opłaty, okres obowiązywania umowy.

Stawka opłaty ustalona została powołaną wyżej uchwałą Rady Miasta, gdyż zgodnie z art. 16 ust. 4 zdanie drugie ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Jak wskazano w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym, stawka opłaty ustalona w ten sposób nie może być wyższa niż 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym.

Zgodnie z art. 16 ust. 7 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, opłaty stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz realizację zadań własnych gminy w zakresie publicznego transportu zbiorowego polegających na budowie, przebudowie i remoncie przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina oraz wiat przystankowych lub innych budynków służących pasażerom, posadowionych na miejscu przeznaczonym do wsiadania i wysiadania pasażerów lub przylegających do tego miejsca, usytuowanych w pasie drogowym dróg publicznych bez względu na kategorię tych dróg.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy udostępnianie przewoźnikom gminnych przystanków komunikacyjnych i pobieranie opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, w oparciu o art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649)...

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa odpłatnego udostępniania przewoźnikom gminnych przystanków komunikacyjnych w oparciu o art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym jest zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649).

Podstawowe kryteria uznania podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług określa ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwana dalej ustawą o VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Za podatnika nie uznaje się organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych (art. 15 ust. 6 ustawy o VAT). W ocenie Zainteresowanego w omawianej sprawie nie zachodzi powołane wyłączenie podmiotowe, bowiem nie może on być uznany za organ władzy publicznej, zaś usługa odpłatnego udostępniania przystanków komunikacyjnych nie należy do kategorii zadań gminy nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których został powołany.

Jednakże § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649) stanowi, że zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Zdaniem Wnioskodawcy powołany przepis zwalnia świadczoną przez Gminę usługę z podatku VAT.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne w znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy lokalnego transportu zbiorowego oraz utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych (art. 7 ust. 1 pkt 4 i 15 cyt. wyżej ustawy).

W oparciu o art. 7 ust. 1 pkt 1) lit. a ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, organizatorem publicznego transportu zbiorowego właściwym ze względu na obszar działania lub zasięg przewozów jest gmina na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich.

W art. 15 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym określono, że organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na: (...) zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie:

1. standardów dotyczących przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
2. korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz dworców.

W myśl art. 18 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym do zadań własnych gminy w zakresie publicznego transportu zbiorowego należą budowa, przebudowa i remont:

1. przystanków komunikacyjnych oraz dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina;
2. wiat przystankowych lub innych budynków służących pasażerom, posadowionych na miejscu przeznaczonym do wsiadania i wysiadania pasażerów lub przylegających do tego miejsca, usytuowanych w pasie drogowym dróg publicznych bez względu na kategorię tych dróg.

Na mocy art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Opłaty za korzystanie z przystanków stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

1. utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, oraz
2. realizację zadań określonych w art. 18 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym w przypadku gdy organizatorem jest gmina.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a i art. 15 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, gmina jako organizator publicznego transportu zbiorowego ma obowiązek zapewnić odpowiednie warunki funkcjonowania tego transportu, w szczególności w zakresie standardów dotyczących przystanków komunikacyjnych i korzystania z nich. Dlatego też udostępnianie gminnych przystanków komunikacyjnych zewnętrznym przewoźnikom niewątpliwie należy do czynności, o jakich stanowi § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, tzn. jest czynnością związaną z wykonywaniem przez gminę zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywanych w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Zdaniem Wnioskodawcy nie zachodzi wyłączenie opisywanego zwolnienia zawartego w końcowej części omawianego przepisu, tj. wyłączenia dotyczącego czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Udostępnianie przystanków komunikacyjnych stanowiących własność lub zarządzanych przez gminę na rzecz przewoźników nie odbywa się na podstawie umów cywilnoprawnych. Udostępniane przystanki oraz warunki i zasady korzystania z nich określa bowiem uchwała Rady Miasta z dnia 7 marca 2011 r. zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym. Uchwała, o której mowa, jest aktem prawa miejscowego powszechnie obowiązującym na terenie Gminy (..), zatem uprawnienie do korzystania z przystanków komunikacyjnych przewoźnicy czerpią bezpośrednio z jej postanowień. Także obowiązek wnoszenia przez przewoźników opłat za korzystanie z przystanków według oznaczonej stawki wynika z tej samej, powszechnie obowiązującej na terenie Gminy, uchwały Rady Miasta z dnia 7 marca 2011 r. powziętej zgodnie z art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym. Innymi słowy, czynność odpłatnego udostępniania przystanków przewoźnikom nie jest czynnością wykonywaną na podstawie umowy cywilnoprawnej. Nie zmienia tego fakt, iż - zgodnie z uchwałą Rady Miasta z dnia 7 marca 2011 r. - z przewoźnikami będą zawierane umowy cywilnoprawne określające m.in. konkretne przystanki, z których przewoźnik zamierza korzystać, ilość zatrzymań oraz zasady wyliczenia kosztów korzystania z przystanków, stanowiących iloczyn liczby zatrzymań i stawki opłaty za jedno zatrzymanie określonej uchwałą Rady Miasta. Umowy, o których mowa, będą także precyzowały termin wnoszenia tych opłat, skoro wskazane zagadnienia nie zostały uregulowane przez ustawodawcę. Umowa jest jedynie instrumentem prawnym technicznie doprecyzowującym stosunki łączące przewoźnika i Gminę, wynikające z aktu prawa miejscowego.

Opłaty za korzystanie z przystanków nie mają zatem charakteru cywilnoprawnego. Są to - zdaniem Wnioskodawcy - opłaty o charakterze administracyjnym, o jakich stanowi art. 60 ustawy z dnia 27 sierpnia 200 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 z późn. zm.) tj. niepodatkowe należności budżetowe o charakterze publiczno-prawnym.

Środki uzyskane z opłat za korzystanie z przystanków będą stanowić dochód Gminy przeznaczony w całości na realizację jej zadań własnych określonych w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym.

Gmina, jako jednostka samorządu terytorialnego, udostępniając przystanki komunikacyjne do korzystania wypełnia tym samym dyspozycję § 13 ust. 1 pkt 12 powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Finansów i korzysta ze zwolnienia przedmiotowego w zakresie ww. czynności związanych z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami (w niniejszym przypadku przepisami ustawy o publicznym transporcie zbiorowym).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Wnioskodawca jest osobą prawną będącą podatnikiem podatku od towarów i usług, która wykonuje swoją działalność na podstawie ustawy o samorządzie gminnym.

Obecnie Rada Miasta podjęła uchwałę określającą przystanki komunikacyjne oraz warunki i zasady korzystania z nich przez przewoźników (uchwała nie weszła jeszcze w życie). Wszystkie przystanki na terenie Gminy stanowią jej własność. Nie jest ona natomiast właścicielem ani nie zarządza dworcami. Założono wprowadzenie na jej terenie odpłatnego korzystania z przystanków komunikacyjnych przez przewoźników, do czego upoważnia art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, który stanowi, iż za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty.

Zakłada się, iż przewoźnicy mogliby korzystać z przystanków komunikacyjnych po zawarciu umowy o korzystanie z przystanków komunikacyjnych zgodnie z zasadami i po spełnieniu warunków określonych w powołanej wyżej uchwale Rady Miasta. W umowie wskazane będą m.in. konkretne przystanki, z których może korzystać przewoźnik, harmonogram zatrzymań środków transportu na tych przystankach, terminy i sposób płatności opłaty, okres obowiązywania umowy. Stawka opłaty ustalona została powołaną wyżej uchwałą Rady Miasta.

Podatnikami, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych art. 15 ust. 2 ustawy.

Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych (art. 15 ust. 6 ustawy).

Wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług ma charakter wyłącznie podmiotowo-przedmiotowy. W celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia z opodatkowania konieczne jest zatem spełnienie dwóch warunków:

• czynności co do zasady podlegające opodatkowaniu muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,

• czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.

Jednostki samorządu terytorialnego takie jak gminy, powiaty czy województwa, są innymi niż organy władzy publicznej uczestnikami sektora finansów publicznych, zatem nie korzystają z wyłączenia z opodatkowania, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Ponadto w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.) obowiązującego od dnia 6 kwietnia 2011 r., przewiduje się zwolnienie od podatku czynności związanych z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywanych w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zasady organizacji i funkcjonowania regularnego przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym realizowanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej określa ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie drogowym (Dz. U. Nr 5, poz. 13).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy, publiczny transport zbiorowy, w zależności od obszaru działania lub zasięgu przewozów, jest organizowany przez: gminę, związek międzygminny, powiat, związek powiatów, województwo lub ministra właściwego do spraw transportu.

Ustawa o zbiorowym transporcie publicznym (art. 4 ust.1 pkt 8) przewiduje różny status prawny podmiotów, które realizują zadania operatora publicznego transportu zbiorowego. W świetle tej regulacji może to być samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorca uprawniony do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

Zgodnie z art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

W ustawie o publicznym transporcie drogowym została określona maksymalna stawka tej opłaty.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie drogowym, określenie przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla wszystkich operatorów i przewoźników oraz warunków korzystania z tych obiektów, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

W przypadku, gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi, w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4, opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Dokumentem potwierdzającym uzgodnienie zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych i dworców z konkretnymi podmiotami świadczącymi usługi przewozowe, w którym są również uregulowane kwestie dotyczące ponoszenia przez te podmioty opłaty za korzystanie z przystanków i dworców ( w przypadku podjęcia przez jednostkę samorządu terytorialnego uchwały o pobieraniu tej opłaty) może być umowa cywilnoprawna.

Zainteresowany wskazał, iż z przewoźnikami będą zawierane umowy cywilnoprawne określające m.in. konkretne przystanki, z których przewoźnik zamierza korzystać, ilość zatrzymań oraz zasady wyliczenia kosztów korzystania z przystanków, stanowiących iloczyn liczby zatrzymań i stawki opłaty za jedno zatrzymanie określonej uchwałą Rady Miasta. Umowy, o których mowa, będą także precyzowały termin wnoszenia tych opłat, skoro wskazane zagadnienia nie zostały uregulowane przez ustawodawcę.

Odnosząc się do kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców, o których mowa w art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, zauważyć należy, iż w świetle powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, czynności dokonywane przez jednostki samorządu terytorialnego na podstawie umów cywilnoprawnych, polegające na umożliwieniu przewoźnikom korzystania z przystanków komunikacyjnych i dworców, za co pobierane są opłaty, o których mowa w art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie drogowym, spełniają przesłanki uznania tych czynności za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT na ogólnych zasadach określonych w ww. przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym nie znajdują zastosowania wyłączenia przewidziane w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług oraz zwolnienie od podatku VAT przewidziane w cyt. wyżej § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. bowiem czynności te jak wskazał Wnioskodawca realizowane będą na podstawie umów cywilnoprawnych. Zatem udostępnianie przewoźnikom gminnych przystanków komunikacyjnych w zamian za pobierane opłaty będzie opodatkowane 23% stawką podatku VAT, o której mowa w art. 41 ust. 1, w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Reasumując, skoro będące przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia czynności polegające na udostępnieniu przewoźnikom gminnych przystanków komunikacyjnych i pobieraniu opłat (w wysokości określonej uchwałą organu jednostki samorządu terytorialnego) realizowane będą na podstawie umów cywilnoprawnych uznać należy, że Wnioskodawca nie działa w tym zakresie jako organ władzy publicznej lub urząd obsługujący organ władzy publicznej i tym samym przewidziane w art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług wyłączenie z kategorii podatników nie znajduje w przedmiotowej sprawie zastosowania.

Ponadto, okoliczność zawarcia umów cywilnoprawnych wyłącza również możliwość skorzystania z przywołanego zwolnienia przewidzianego dla jednostek samorządu terytorialnego w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Dodatkowo tut. Organ informuje iż w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części opodatkowania pobieranych opłat za korzystanie z przystanków autobusowych. Natomiast w części dotyczącej podstawy opodatkowania wydano odrębne rozstrzygnięcie nr IPTPP2/443-151/11-3/BM.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi