Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 9 lipca 2008 r. (data wpływu 14 lipca 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 16 września 2008 r. (data wpływu 18 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntów. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 16 września 2008 r. (data wpływu 18 września 2008 r.) o własne stanowisko Wnioskodawcy oraz doprecyzowanie przedstawionego zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest od ponad 5 lat współwłaścicielem 20.000m² gruntu, który w czerwcu został wpisany do ewidencji gruntów pod postacią 6-ciu działek (dokonano podziału). Zarówno on jak i wspólnik nie są rolnikami ryczałtowymi, chociaż Zainteresowany posiada uprawnienia rolnicze tytuł zawodowy czeladnika w zawodzie ogrodnik-warzywnik. Natomiast jego żona jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Po likwidacji sklepu odzieżowego prowadzi nadal działalność gospodarczą rozpoczętą w 1993 roku polegającą na wynajmie posiadanego lokalu sklepowego (wystawia faktury VAT) oraz w ograniczonym zakresie 6-ciu godzin tygodniowo usługi prawnicze na rzecz jednej instytucji państwowej.

Grunt został nabyty w celu budowy domów siedliskowych na własne potrzeby obydwu wspólników. Okazało się, że istnieją trudności w uzyskaniu pozwolenia na budowę, mimo przeznaczenia tego terenu w studium uwarunkowań zagospodarowania przestrzennego gminy pod zabudowę mieszkaniowo-rezydencyjną. Brak było jednak planu zagospodarowania przestrzennego i zamierzenia współwłaścicieli okazały się nierealne. Likwidacja sklepu i podjęcie pracy zawodowej przez Wnioskodawcę ostatecznie utwierdziły go w przekonaniu o sprzedaży gruntu. Dodatkowo na jego decyzję wpłynęły szybko rosnące ceny materiałów budowlanych i robocizny. Nastąpiła również zmiana sytuacji rodzinnej wspólnika: jedna z córek wyjechała za granicę, a druga rozpoczęła budowę domu w innym miejscu. Także synowie Wnioskodawcy: lekarz specjalista w szpitalu wojewódzkim i inżynier specjalności gwarantującej pracę w dużym mieście nie widzą potrzeby posiadania domu w odległej, małej miejscowości. W związku z sytuacją rodzinną powzięto decyzję o sprzedaży gruntu w całości. Z uwagi jednak na brak chętnych na nabycie całego areału, w czerwcu b.r. dokonano geodezyjnego podziału na sześć działek bez uzbrojenia terenu i innych czynności formalno-prawnych. Ponadto Zainteresowany dodaje, że przedmiotowy grunt nie był wykorzystywany rolniczo. Nie był również przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze i nie służył w żaden sposób do prowadzenia działalności gospodarczej. Obecnie Gmina dokonuje weryfikacji wcześniej opracowanego studium zagospodarowania przestrzennego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, omawiana czynność sprzedaży gruntu rolnego nie powinna podlegać opodatkowaniu, ponieważ przy nabyciu gruntu sprzedawca nie naliczył i nie odprowadził podatku VAT. W związku z tym również nabywca nie odliczył podatku naliczonego. Nie była również zamiarem kupujących wspólników obecnych właścicieli dalsza odsprzedaż gruntu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (...).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza ust. 2 powołanego artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary, czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość w drodze zakupu. W związku z trudnościami w uzyskaniu pozwolenia na budowę, rosnącymi cenami materiałów budowlanych i robocizny oraz sytuacją rodzinną powziął decyzję o sprzedaży gruntu w całości. Z uwagi jednak na brak chętnych na nabycie całego areału, w czerwcu 2008 r. dokonano geodezyjnego podziału na sześć działek. Przedmiotowy grunt nie był wykorzystywany rolniczo. Nie był również przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze i nie służył w żaden sposób do prowadzenia działalności gospodarczej.

Grunt spełnia definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, jednak w przedmiotowej sprawie, Wnioskodawcy nie można uznać za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ustawy. Okoliczności sprawy nie wskazują bowiem na to, aby dokonując sprzedaży gruntu Zainteresowany działał w charakterze handlowca. W chwili zakupu gruntu nie była zamiarem Wnioskodawcy jego późniejsza sprzedaż. Nie był on w żaden sposób wykorzystany do działalności gospodarczej i stanowi jego majątek osobisty. Z powyższego wynika, że grunt nie został nabyty w celu odsprzedaży czy też wykorzystania w ramach działalności gospodarczej, ale z zamiarem budowy domu, a więc nie w celach handlowych, lecz prywatnych.

Wnioskodawca sprzedając działki korzysta z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Reasumując, jeśli przedmiotowy grunt nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej (w tym również rolniczej), nabyty został do celów prywatnych i dokonane transakcje będą miały charakter incydentalny, stwierdzić należy, że sprzedaż działek nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.