Temat interpretacji
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 25 marca 2008 r., uzupełnionym pismem z dnia 29 maja 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności oddania w użytkowanie wieczyste wspólnocie mieszkaniowej niezabudowanego gruntu - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 25 marca 2008 r. został złożony wniosek, uzupełniony pismem z dnia 29 maja 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności oddania w użytkowanie wieczyste wspólnocie mieszkaniowej niezabudowanego gruntu.
W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Do Wydziału Gospodarki Nieruchomościami Gminy zwrócili się właściciele lokali położonych na nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem wielorodzinnym (wydzielonej po obrysie budynku), wzniesionym w okresie przedwojennym, z roszczeniem o nabycie w użytkowanie wieczyste przyległej nieruchomości w trybie art. 209a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. Nr 261, poz. 2603 ze zm.). Przedmiotowa przyległa nieruchomość stanowi niezabudowaną działkę, która w planie zagospodarowania przestrzennego znajduje się w obszarze objętym celem mieszkaniowym i została wydzielona jako teren niezbędny do racjonalnego funkcjonowania nieruchomości, na której znajduje się ww. budynek wielorodzinny, tak aby razem z nią stanowiły działkę budowlaną. Właścicielem obydwu działek jest Wnioskodawca.
Gmina zamierza dokonać odpłatnej dostawy niezabudowanej działki na rzecz użytkowników wieczystych wyżej opisanej nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem wielorodzinnym. W przypadku oddania gruntu przyległego wspólnocie mieszkaniowej w użytkowanie wieczyste, pobierana jest z tego tytułu pierwsza opłata oraz kolejne opłaty roczne za cały okres, na jaki nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste.
Nieruchomość oddawana w użytkowanie wieczyste, bądź sprzedawana w trybie art. 209a ustawy o gospodarce nieruchomościami, jest włączana do księgi wieczystej nieruchomości zabudowanej budynkiem wspólnoty. Po dokonaniu tej czynności obydwie działki staną się jedną nieruchomością pod względem prawnym. Nabycie własności gruntu przez Gminę nastąpiło w 1989 r. w trybie komunalizacji, na podstawie przepisów art. 18 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191 ze zm.). Zbywającemu nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Na przedmiotowej nieruchomości nie były dokonywane przez Gminę żadne ulepszenia.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie .
Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa nieruchomości niezabudowanych, polegająca na oddaniu w użytkowanie wieczyste, w trybie art. 209a ustawy o gospodarce nieruchomościami, nie jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług.
Zgodnie z cytowanym art. 209a ustawy o gospodarce nieruchomościami, jeżeli przy wyodrębnianiu własności lokali w budynku wydzielono dla tego budynku działkę gruntu, niespełniającą wymogów działki budowlanej, właścicielom lokali przysługuje, w stosunku do Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, roszczenie o zwarcie umowy przeniesienia własności lub oddania w użytkowanie wieczyste przyległej nieruchomości gruntowej, lub jej części, która wraz z dotychczas wydzieloną działką gruntu będzie spełniać wymogi działki budowlanej pod warunkiem, że roszczenie to zostało zgłoszone łącznie przez wszystkich właścicieli.
Celem omawianego przepisu jest doprowadzenie do sytuacji, w której po dokonaniu nabycia nieruchomości przez członków wspólnoty mieszkaniowej powstanie jedna nieruchomość, spełniająca wymogi działki budowlanej.
Zgodnie z art. 4 pkt 3a ustawy o gospodarce nieruchomościami, przez działkę budowlaną należy rozumieć zabudowaną działkę gruntu, której wielkość cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej umożliwiają prawidłowe i racjonalne korzystanie z budynków i urządzeń położonych na tej działce.
Wnioskodawca podkreśla, że nieruchomość oddawana w użytkowanie wieczyste, bądź sprzedawana w trybie art. 209a ustawy o gospodarce nieruchomościami, jest włączona do księgi wieczystej nieruchomości zabudowanej budynkiem wspólnoty. Zatem z chwilą dokonania tej czynności obydwie działki stają się jedną nieruchomością, nie tylko pod względem funkcjonalnym, ale i prawnym.
Zgodnie z art. 27 ustawy o gospodarce nieruchomościami, użytkowanie powstaje z chwilą jego wpisania do księgi wieczystej nieruchomości. Wpis ma w tym wypadku charakter konstytutywny. Skoro więc użytkowanie wieczyste działki wpisywane jest do księgi wieczystej działki zabudowanej budynkiem mieszkalnym, stanowiącym towar używany w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a w świetle tej ustawy (art. 29 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług) z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntów, to w związku z tym, czynność ta nie jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. W takim wypadku VAT byłby naliczany od terenu zabudowanego budynkiem, którego dostawa nie podlega opodatkowaniu. Nie znajdzie więc w tym przypadku zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku VAT, z którego wynika, że dostawa terenów niezabudowanych budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.
Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.
W myśl postanowień art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.
Użytkowanie wieczyste jest prawem ustanowionym na rzeczy cudzej, jednak pozwala uznać oddanie gruntu za czynność dającą prawo rozporządzania tym gruntem jak właściciel. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak również z możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, tak jak ma to miejsce w przypadku dokonywania sprzedaży gruntu przez właściciela.
Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług dostawę towarów należy postrzegać przede wszystkim jako transakcję dotyczącą faktycznego dysponowania rzeczą, a nie przeniesienia własności. Popierając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne pojęcie przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, a także mając na uwadze fakt, że - zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług - grunt został zaliczony do towarów, należy wskazać, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 tej ustawy.
Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż grunt, który Gmina zamierza oddać w wieczyste użytkowanie wspólnocie mieszkaniowej, stanowi działkę niezabudowaną znajdującą się na obszarze objętym celem mieszkaniowym.
Stosownie do brzmienia art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę.
Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.
Zdaniem Gminy, powołany wyżej przepis art. 43 ust. 1 pkt 9, nie znajdzie zastosowania w odniesieniu do planowanego oddania w użytkowanie wieczyste wspólnocie mieszkaniowej niezabudowanego gruntu przyległego. Uzasadniając własne stanowisko Strona podnosi, iż po włączeniu działki przyległej do księgi wieczystej działki zabudowanej budynkiem wspólnoty - stosownie do przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami - powstanie jedna nieruchomość zarówno pod względem funkcjonalnym jak i prawnym. Natomiast z brzmienia art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług oraz faktu, iż budynek mieszkalny, znajdujący się na tej nieruchomości gruntowej jest towarem używanym, Wnioskodawca wywodzi, że czynność oddania w wieczyste użytkowanie przyległej działki gruntu nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Odnosząc się do powyższego, zauważyć należy, że przedmiotem transakcji na rzecz wspólnoty mieszkaniowej będzie jedynie oddanie w wieczyste użytkowanie niezabudowanej działki gruntu. Natomiast powołany przez Stronę przepis art. 29 ust. 5 ustawy, rozstrzyga kwestię ustalenia podstawy opodatkowania w przypadku dostawy budynków lub budowli (lub ich części) związanych trwale z gruntem. Zatem dyspozycja art. 29 ust. 5 ustawy, ma zastosowanie do oddania w użytkowanie wieczyste gruntu z równoczesnym zbyciem budynku lub budowli posadowionych na tym gruncie.
Reasumując, w świetle powołanych powyżej przepisów, oddanie w użytkowanie wieczyste wspólnocie mieszkaniowej gruntu niezabudowanego, położonego na terenie przeznaczonym pod zabudowę mieszkaniową, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.
Jednocześnie należy zaznaczyć, że w niniejszej interpretacji indywidualnej dokonano oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy na tle przedstawionego stanu faktycznego, uwzględniając przytoczone przepisy prawa podatkowego, nie odniesiono się natomiast do treści cytowanych przez Stronę przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, jako wykraczających poza zakres kompetencji tutejszego organu.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.