Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2008 r. (data wpływu 17 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości zastosowania 22% stawki podatku w przypadku refakturowania przez firmę leasingową podatku od środków transportu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2008 roku został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości zastosowania 22% stawki podatku w przypadku refakturowania przez firmę leasingową podatku od środków transportu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca użytkuje samochody ciężarowe na podstawie umów leasingu. Firma leasingowa refakturuje na leasingobiorcę koszty, m.in. ponoszone w związku z płaconym podatkiem od środków transportu. W tym roku Wnioskodawca również otrzymał refaktury, w których od podatku od środków transportu naliczono 22% podatku od towarów i usług. Firma leasingowa tłumaczyła zastosowanie takiej stawki opinią uzyskaną od spółki doradztwa podatkowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zdaniem Wnioskodawcy, zastosowanie 22% stawki podatku od towarów i usług przez firmę leasingową nie jest słuszne, gdyż jest to przeniesienie refakturowanie kosztów, a takiego dokonuje się ze stawką taką samą, jak na fakturze pierwotnej. Ponadto podatek od środków transportu nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług. W związku z powyższym firma leasingowa ma obowiązek wystawienia faktur korygujących.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W przepisie art. 8 ust. 1 ustawy zdefiniowano, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Z treści art. 29 ust. 1 ustawy wynika, że podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W oparciu o art. 106 ust. 1 powołanej ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15 są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, którą zgodnie z art. 2 pkt 22 jest również odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Obowiązujące przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie regulują kwestii refakturowania kosztów, ani nie definiują pojęcia refakturowania. Jednak przyjęta praktyka i orzecznictwo dopuszczają sytuacje wystawiania tzw. refaktur" wtedy, gdy:

• przedmiotem refakturowania są usługi, z których nie korzysta podmiot (albo korzysta tylko w części), na który wystawiona jest pierwotna faktura,

• odsprzedaży dokonuje się po cenie zakupu, bez marży doliczonej przez odsprzedającego,

• podmiot, który dokonuje refakturowania, wystawia na rzecz nabywcy fakturę (refakturę) z uwzględnieniem tej samej stawki podatku VAT (bądź stosuje zwolnienie od podatku), która jest na fakturze pierwotnej wystawionej przez usługodawcę,

• strony łączy umowa o charakterze zasadniczym, która zawiera zastrzeżenie o odrębnym rozliczaniu (refakturowaniu) danego rodzaju czynności, które służą realizacji tej umowy.

Celem refakturowania jest przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo że podmiot refakturujący danej usługi nie wykonał. Refaktura" jest więc zwykłą fakturą VAT wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi.

Regulacje w przedmiotowej kwestii zawarto w VI Dyrektywie Rady z dnia 17 maja 1977 r. jak i w obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywie Rady Nr 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dziennik Urzędowy UE L z 2006 r., Nr 347/1 ze zm.), Przepisy te pozwalają w określonych sytuacjach refakturującego traktować jako świadczącego usługę. Stosownie do dyspozycji przepisu art. 28 Dyrektywy z 2006 r. w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy koszty, o których mowa w stanie faktycznym są kosztami, które mogą stanowić przedmiot refakturowania. Należy zauważyć, że należność publicznoprawna jaką jest podatek od środków transportu nie może podlegać dalszej odsprzedaży. Podatek ten ma charakter majątkowy i związany jest z posiadanym majątkiem, a nie uzyskiwanym z tytułu posiadania majątku obrotem. Obowiązek podatkowy w podatku od środków transportu ciąży bowiem na podatniku (właścicielu środka transportu lub jednostce organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, na którą środek transportowy został zarejestrowany) i to on jest zobowiązany do zapłaty należności z tego tytułu. Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż rozliczenia z tego tytułu nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, brak jest zatem podstaw do odrębnego wydzielania i refakturowania tych składników.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż firma leasingowa przenosi na Wnioskodawcę koszty uiszczanego podatku od środków transportu, opodatkowując tą czynność 22% podatkiem od towarów i usług.

W tak przedstawionych okolicznościach stwierdzić należy, że podatek od środków transportu stanowi element cenotwórczy usługi leasingu, mamy bowiem do czynienia nie z refakturowaniem kosztów związanych z tym podatkiem, lecz włączeniem jego wartości do wartości usługi świadczonej przez firmę leasingową. Opłata ta stanowi część składową raty leasingowej, pozostając w związku ze świadczoną usługą, jest więc obrotem w rozumieniu art. 29 ust. 1 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług i podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Z uwagi na powyższe, to nie podatek od środków transportu podlega opodatkowaniu, ale usługa leasingu, w której jako element kalkulacyjny znalazł się koszt ponoszonego przez firmę leasingową podatku od środków transportu.

Reasumując, w świetle przedstawionego stanu faktycznego firma leasingowa prawidłowo zastosowała stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 22% dla świadczonej przez siebie usługi. Wobec powyższego żądanie wystawienia przez Wnioskodawcę faktury korygującej jest bezzasadne.

Należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 146 § 3 Ordynacji podatkowej, wyczerpujący opis stanu faktycznego winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów, w związku z czym nie były one przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.