Temat interpretacji

Czy Spółka będzie miała prawo do odliczenia pełnej kwoty VAT wykazanej na fakturach dokumentujących opłaty z tytułu najmu krótkoterminowego samochodów zastępczych?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2010 r. (data wpływu 28 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących usługę najmu samochodu osobowego jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących usługę najmu samochodu osobowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej Spółka) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka świadczy kompleksowe usługi pomocy drogowej (tzw. usługi assistance).

W chwili obecnej Spółka planuje rozpocząć świadczenie usług assistance na rzecz nowych klientów, będących firmami leasingowymi lub świadczących usługi wynajmu długoterminowego samochodów, które oferują swoim klientom pomoc drogową w przypadku awarii leasingowanych (wynajmowanych długoterminowo) samochodów. Spółka występowałaby jako podwykonawca takich firm w zakresie usług pomocy drogowej świadczonych na rzecz klientów tej firmy.

W ramach świadczenia wskazanych usług, jednym z obowiązków Spółki może być krótkoterminowe udostępnienie klientowi firmy leasingowej lub świadczącej usługi wynajmu długoterminowego pojazdu zastępczego na czas naprawy unieruchomionego pojazdu. Ponieważ Spółka nie dysponuje własną flotą samochodów zastępczych, będzie wynajmować samochody od podmiotów trzecich, a następnie obciążać kosztem takiego wynajmu firmę leasingową. Okres takiego najmu uzależniony będzie od okoliczności konkretnego przypadku. Wskazane powyżej usługi mogą być przez Spółkę świadczone także na rzecz dotychczasowych klientów Spółki, będących firmami leasingowymi lub świadczących usługi w zakresie wynajmu długoterminowego samochodów.

Co do zasady, samochodami zastępczymi będą samochody osobowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, niespełniające kryteriów, o których mowa w art. 86 ust. 4 pkt 1-6 ustawy o VAT. Co istotne, w ramach opisanego modelu współpracy z firmami leasingowymi lub świadczącymi usługi wynajmu długoterminowego, samochody zastępcze wynajmowane od podmiotów trzecich w żadnym momencie nie będą bezpośrednio użytkowane przez Spółkę ani przez jej pracowników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego Spółka będzie miała prawo do odliczenia pełnej kwoty VAT wykazanej na fakturach dokumentujących opłaty z tytułu najmu krótkoterminowego samochodów zastępczych...

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie miał on prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT wykazanej na fakturach dokumentujących opłaty z tytułu najmu krótkoterminowego samochodów zastępczych.

Uzasadnienie stanowiska.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Zgodnie z przepisami ustawy o VAT, podatnik ma prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT jeżeli łącznie spełnione są dwa warunki:

1. nabywane towary lub usługi wykorzystywane są dla celów czynności opodatkowanych (art. 86 ust. 1 ustawy o VAT), oraz
2. nie mają zastosowania ograniczenia prawa do odliczenia podatku VAT przewidziane w przepisach ustawy o VAT.

Ad. 1

Związek nabywanych usług z czynnościami opodatkowanymi.

Prawo do odliczenia podatku VAT związanego z działalnością gospodarczą podatnika jest elementem konstrukcyjnym systemu podatku VAT, który realizuje jego podstawową zasadę jaką jest zasada neutralności. w polskiej ustawie o VAT zasada ta wyrażona jest w art. 86 ust. 1, który stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Nabywane przez Spółkę usługi najmu samochodów zastępczych będą wykorzystywane do wykonania czynności opodatkowanych podatkiem VAT (tj. usług assistance świadczonych na rzecz firm leasingowych lub świadczących usługi wynajmu długoterminowego). Dlatego też, spełniony zostanie warunek związku zakupu z czynnościami opodatkowanymi.

Ad. 2

Ograniczenia prawa do odliczenia.

Przepisy ustawy o VAT przewidują określone ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od pewnych kategorii zakupów dokonywanych przez podatników VAT.

Ograniczenie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu najmu samochodów osobowych zostało określone w art. 86 ust. 7 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Zdaniem Spółki, ograniczenie prawa do odliczenia podatku VAT określone w art. 86 ust. 7 ustawy o VAT nie znajdzie zastosowania w sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku. Stanowisko Spółki znajduje uzasadnienie w następujących argumentach:

1. wykładni gramatycznej art. 86 ust. 7 ustawy o VAT oraz
2. wykładni celowościowej tego przepisu.

Ad. a)

Wykładnia gramatyczna.

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 86 ust. 7 ustawy o VAT, ograniczenie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego znajduje zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do tych usługobiorców, którzy użytkują samochody osobowe.

Pojęcie użytkowanie nie zostało zdefiniowane na gruncie przepisów ustawy o VAT. Dlatego też, w celu ustalenia jego znaczenia należy odwołać się do definicji słownikowej. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl/) pod pojęciem użytkować należy rozumieć m.in.: 1. korzystać z czegoś, np. budynku, lokalu, 2. korzystać z czegoś w sposób racjonalny, przynoszący jak największy pożytek, 3. używać cudzej własności, czerpiąc z niej korzyści, ale mając jednocześnie obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia.

Biorąc pod uwagę powyższe definicje słownikowe, nie powinno budzić wątpliwości, iż Spółka nie będzie użytkować samochodów zastępczych (w znaczeniu słownikowym). Ich użytkownikami, eksploatującymi je i odnoszącymi z nich korzyści będą klienci firmy leasingowej lub świadczącej usługi wynajmu długoterminowego.

Ponadto, zdaniem Spółki, interpretując sformułowanie użytkujący, należy wziąć pod uwagę, nie tylko fakt bycia rzeczywistym użytkownikiem, ale również sprawowania faktycznego władztwa nad samochodami. w zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem niniejszego zapytania, samochody wynajmowane przez Spółkę, będące następnie przedmiotem podnajmu na rzecz firmy leasingowej będą znajdować się w faktycznym władaniu osoby trzeciej (klienta firmy leasingowej) i to ta osoba trzecia będzie odnosić rzeczywistą korzyść z wynajętych samochodów.

Spółka zwraca uwagę, iż powyższą słownikową interpretację pojęcia użytkujący w kontekście art. 86 ust. 7 ustawy o VAT potwierdzają interpretacje organów podatkowych. Przykładem takich interpretacji są:

• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 25 sierpnia 2008 r. (sygn. ILPP2/443-478/08-2/ISN),
• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 29 lutego 2008 r., (sygn. lBPP1/443-530/07/PK),
• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 stycznia 2008 r., (sygn. IPPP1-443-618/07-2/MP),
• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 29 sierpnia 2008 r. (sygn. lTPP1/443-555/08/MN).

Dodatkowo, Spółka podkreśliła, iż prawo do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu najmu samochodu zastępczego w bardzo podobnych okolicznościach stanu faktycznego zostało potwierdzone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 31 sierpnia 2010 r. (sygn. IPPP2-443-383/10-4/KG). Wskazana interpretacja dotyczyła firmy leasingowej, która udostępniała samochody zastępcze, w sytuacji gdy pojazd klienta uległ awarii lub konieczna była jego naprawa. z uwagi na fakt, iż firma ta nie posiadała wystarczającej floty samochodowej, wynajmowała krótkookresowo (poniżej 6 miesięcy) odpowiednie samochody, a następnie udostępniała je swoim klientom. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w takim przypadku nie znajdą również zastosowania uregulowania zawarte w art. 86 ust. 7 cyt. ustawy, gdyż w świetle przytoczonej definicji słowa użytkować, Wnioskodawca nie jest użytkownikiem przedmiotowych samochodów osobowych, co wskazuje, iż Spółka ma prawo do odliczenia podatku na zasadach ogólnych, o ile oczywiście przedmiotowe nabycie usług będzie związane ze sprzedażą opodatkowaną i nie zachodzą inne wyłączenia określone w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. b)

Wykładnia celowościowa.

Dokonując wykładni przepisu art. 86 ust. 7 ustawy o VAT, należy również wziąć pod uwagę cel jaki przyświecał Ustawodawcy przy wprowadzeniu omawianego ograniczenia w prawie do odliczenia podatku VAT. Bez wątpienia, celem Ustawodawcy w tym przypadku było ograniczenie odliczenia podatku VAT od samochodów, które mogą być wykorzystywane oprócz celów biznesowych również w celach prywatnych. Na takie uzasadnienie wskazuje zarówno Ministerstwo Finansów (np. w uzasadnieniu wniosku do Komisji UE o upoważnienie do wprowadzenia środka stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 168 Dyrektywy VAT), jak też orzecznictwo sądów administracyjnych. Przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 marca 2009 r. (sygn. i FSK 36/08) podkreślił, iż poprzez wprowadzenie wskazanego ograniczenia ustawodawca dążył przede wszystkim do ograniczenia odliczeń od samochodów, które mogą być wykorzystywane również w celach prywatnych.

Z uwagi na fakt, iż prywatne wykorzystanie danego samochodu może mieć miejsce wyłącznie na poziomie podmiotu, który rzeczywiście wykorzystuje/użytkuje ten samochód (tj. rzeczywistego konsumenta usługi wynajmu samochodu), zdaniem Spółki ograniczenie w prawie do odliczenia podatku naliczonego określone w art. 86 ust. 7 ustawy o VAT może mieć zastosowanie wyłącznie do podmiotów będących ostatecznymi nabywcami (konsumentami) usług wynajmu samochodów. Podejście takie znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo, analogiczne stanowisko w odniesieniu do ograniczenia prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego (z tytułu usług gastronomicznych) zajął NSA w wyroku z dnia 4 września 2008 r. (sygn. i FSK 1252/07), w którym podkreślił, że ograniczenie prawa do odliczenia podatku adresowane jest w istocie do kategorii podatników, którzy podobnie jak zwykli konsumenci są ostatecznymi nabywcami usług gastronomicznych. Zdaniem NSA restrykcja taka nie może jednak dotykać podmiotów, które co prawda nabywają analizowane tu usługi, ale wyłącznie w tym celu, ażeby je odsprzedać ostatecznym, bez względu na ich status w podatku od towarów i usług, odbiorcom (konsumentom). Odmienna interpretacja, według NSA, pozostawałaby w rażącej sprzeczności z podstawową zasadą podatku od wartości dodanej, tj. z zasadą jego neutralności.

W zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem niniejszego zapytania, samochody zastępcze nie będą w żadnym momencie użytkowane przez Spółkę ani jej pracowników. Spółka będzie pełnić rolę pośrednika, który nabywa usługi wynajmu samochodów zastępczych wyłącznie po to, aby je odprzedać firmie leasingowej, Spółka nie będzie więc ostatecznym odbiorcą usługi najmu, a jedynie uczestnikiem wcześniejszej fazy obrotu, która poprzedza konsumpcję tej usługi. Dlatego też, przyjęcie, iż we wskazanym zdarzeniu przyszłym Spółka nie miałaby pełnego prawa do odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej nabycie usługi najmu samochodów prowadziłoby do naruszenia dwóch fundamentalnych zasad podatku VAT, tj.:

• zasady neutralności VAT, zgodnie z którą podatek VAT nie powinien stanowić obciążenia kosztowego dla podatnika oraz
• zasady faktycznego opodatkowania konsumpcji, zgodnie z którą podatek VAT obciąża ostatecznego konsumenta danego świadczenia.

Naruszenie tych zasad byłoby szczególnie widoczne w sytuacji, w której w świadczeniu usług wynajmu samochodów brałoby udział kilku pośredników (np. wypożyczalnia samochodów obciążałaby podmiot A, podmiot a obciążałby podmiot B, podmiot b obciążałby podmiot C, a dopiero ten obciążałby podmiot D, który byłby rzeczywistym konsumentem usługi najmu). w takim przypadku, uznanie że ograniczenia wynikające z art. 86 ust. 7 mają zastosowanie do każdego etapu obrotu usługą najmu samochodów prowadziłoby do absurdalnej sytuacji kilkukrotnego rzeczywistego opodatkowania tej usługi.

Reasumując, z uwagi na fakt, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym spełnione zostaną oba wskazane wcześniej warunki, tj.:

1. nabywane przez Spółkę usługi najmu samochodu zastępczego związane są bezpośrednio i bezspornie z czynnościami opodatkowanymi oraz
2. nie znajdują zastosowania ograniczenia prawa do odliczenia podatku VAT określone w przepisach ustawy o VAT,

Spółce będzie przysługiwać prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT wskazanej na fakturach otrzymywanych od podmiotów trzecich, dokumentujących opłaty z tytułu najmu samochodów zastępczych.

Mając na uwadze powyższe, Spółka zwróciła się z wnioskiem o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska,

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. nadanym ustawą z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz. u. Nr 247, poz. 1652), kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

   - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Do dnia 31 grudnia 2010 r., zasady odliczenia podatku VAT od nabycia samochodów regulowały przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy.

Na mocy art. 1 ust. 1 pkt 11 lit. b powołanej wyżej ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, zwanej dalej: ustawą nowelizującą, z dniem 1 stycznia 2011 r. zostały uchylone przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast dodano m.in.:

• przepis art. 86a ust. 1-10 ustawy o podatku od towarów i usług, w którym określono zasady odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony,
• przepis art. 88a ustawy o podatku od towarów i usług, określający zasady odliczenia paliwa do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Stosownie do art. 9 pkt 2 ustawy nowelizującej, dodane przepisy art. 86a ust. 1-10 oraz art. 88a wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2013 r.

Natomiast, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. kwestie dotyczące odliczenia podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów oraz paliw, regulują odpowiednio przepisy art. 3 oraz art. 4 ustawy nowelizującej.

I tak w art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej postanowiono, iż w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. od dnia 1 stycznia 2011 r.) do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy o podatku od towarów i usług), stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei ust. 2 powyższego artykułu stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Ponadto, zgodnie z treścią art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Odwołując się do wykładni językowej, zgodnie z definicją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN pod pojęciem użytkować należy rozumieć m.in.:

1. korzystać z czegoś, np. budynku, lokalu,
2. korzystać z czegoś w sposób racjonalny, przynoszący jak największy pożytek,
3. używać cudzej własności, czerpiąc z niej korzyści, ale mając jednocześnie obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia.

Natomiast na mocy art. 252 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. u. Nr 16, poz. 93 ze zm.) użytkowanie to prawo rzeczowe ograniczone, na które składają się dwa uprawnienia:

1. prawo do używania rzeczy cudzej,
2. prawo do pobierania jej pożytków.

W świetle powołanych przepisów, użytkowanie i używanie to dwa różne terminy.

Z opisu sprawy wynika, iż Spółka będąca czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy kompleksowe usługi pomocy drogowej (tzw. usługi assistance). Spółka planuje rozpocząć świadczenie ww. usług assistance na rzecz firm leasingowych lub świadczących usługi wynajmu długoterminowego samochodów, które oferują swoim klientom pomoc drogową w przypadku awarii leasingowanych (wynajmowanych długoterminowo) samochodów. Spółka będzie występować jako podwykonawca takich firm w zakresie usług pomocy drogowej świadczonych na rzecz klientów tej firmy. Ponadto w ramach świadczenia wskazanych usług, jednym z obowiązków Spółki może być krótkoterminowe udostępnienie klientowi firmy leasingowej lub świadczącej usługi wynajmu długoterminowego pojazdu zastępczego na czas naprawy unieruchomionego pojazdu. Ponieważ Spółka nie dysponuje własną flotą samochodów zastępczych, będzie wynajmować samochody od podmiotów trzecich, a następnie obciążać kosztem takiego wynajmu firmę leasingową. Powyższe usługi mogą być przez Spółkę świadczone także na rzecz dotychczasowych klientów, będących firmami leasingowymi lub świadczących usługi w zakresie wynajmu długoterminowego samochodów.

Spółka wskazała, iż samochodami zastępczymi, co do zasady, będą samochody osobowe (). w ramach opisanego modelu współpracy z firmami leasingowymi lub świadczącymi usługi wynajmu długoterminowego, samochody zastępcze wynajmowane od podmiotów trzecich w żadnym momencie nie będą bezpośrednio użytkowane przez Spółkę ani przez jej pracowników.

W związku z powyższym Spółka uznała, że będzie miała prawo do odliczenia pełnej kwoty VAT wykazanej na fakturach dokumentujących opłaty z tytułu najmu krótkoterminowego samochodów zastępczych.

W konsekwencji powyższego stwierdzić należy, że Spółka, wynajmując na podstawie umowy najmu samochody osobowe, które następnie udostępni innym podmiotom w ramach świadczonej przez siebie kompleksowej usługi pomocy drogowej za wynagrodzeniem, stanie się ich użytkownikiem. Bowiem używać będzie cudzej własności, czerpiąc z niej korzyści (wykorzystując do świadczenia usług) oraz mając obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia.

Tym samym w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie uregulowanie art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej. w oparciu o ww. przepis Spółce, wykonującej czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, będzie przysługiwać prawo do odliczenia 60% kwoty podatku naliczonego wynikającej z faktur wystawianych przez podmioty trzecie, za usługi krótkotrwałego wynajmu samochodów osobowych, nie więcej jednak niż 6.000 zł od jednego samochodu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy zwrócić uwagę, iż przywołane przez Wnioskodawcę wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz interpretacje indywidualne zostały wydane w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu