Temat interpretacji

brak obowiązku dokonania korekty nieodliczonego podatku naliczonego w przypadku podjęcia decyzji przez władze Uniwersytetu o częściowej zmianie wykorzystania budynków, środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych powstałych i zakupionych w ramach projektu

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2018 r. (data wpływu 28 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku dokonania korekty nieodliczonego podatku naliczonego w przypadku podjęcia decyzji przez władze Uniwersytetu o częściowej zmianie wykorzystania budynków, środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych powstałych i zakupionych w ramach projektu jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku dokonania korekty nieodliczonego podatku naliczonego w przypadku podjęcia decyzji przez władze Uniwersytetu o częściowej zmianie wykorzystania budynków, środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych powstałych i zakupionych w ramach projektu .

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Uniwersytet w latach 2007-2013 realizował projekt inwestycyjny współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Programu Operacyjnego Rozwój Polski Wschodniej 2007-2013.

Przedmiot projektu dotyczył modernizacji części halowej istniejącego budynku A.3 na potrzeby funkcjonowania Centrum w strukturach Wydziału Uniwersytetu do prowadzenia w sposób ciągły badań naukowych lub prac rozwojowych. Wykonane prace remontowe pozwoliły na przystosowanie części halowej budynku A3 dla potrzeb , w taki sposób, aby mogła ona sprawnie i niezależnie funkcjonować, bez potrzeby wznoszenia nowego obiektu.

Centrum stanowi jednostkę badawczo-naukową Wydziału Uniwersytetu. Wyposażone zostało w nowoczesny, wysokospecjalistyczny sprzęt i aparaturę umożliwiającą prowadzenie prac naukowych, rozwojowych i wdrożeniowych z dziedziny inżynierii wytwarzania. Najnowszej generacji aparatura badawczo-pomiarowa, pozwala na realizację zadań naukowych w zakresie: badań korozyjnych, metalografii, badań mikro i nanotwardości, analizy temperaturowej i termografii, badań tribologicznych, defektoskopii ultrasonograficznej, magnetycznej pamięci metalu, rentgenowskiej analizy naprężeń, badań struktury geometrycznej powierzchni, rapid prototyping, testów wytrzymałościowych i zmęczeniowych, tomografii komputerowej, wytwarzania elementów w technologii druku 3D (zarówno tworzyw sztucznych, jak i metali), badań wibracyjnych, itd.

Zakupiona w ramach projektu specjalistyczna aparatura naukowo-badawcza umożliwiła wykonywanie następującego rodzaju badań:

• badania rozwojowe i aplikacyjne w zakresie niekonwencjonalnych technologii wytwarzania, proekologicznych technologii wytwarzania, technik rapid prototyping, rapid manufacturing i reverse engineering, a także mechatroniki i inżynierii powierzchni,
• prace nad rozwojem innowacyjności produktów i procesów wytwarzania, takie jak: optymalizacja procesów produkcyjnych, komputerowe wspomaganie procesów technologicznych, rozwijanie technologii warstwy wierzchniej,
• projektowanie innowacyjnych rozwiązań konstrukcyjnych,
• badanie właściwości użytkowych, szczególnie mechanicznych, zmęczeniowych i tribologicznych, elementów, węzłów i zespołów maszyn.

W wyniku wykonanych prac obiekt posiada 3 specjalistyczne laboratoria naukowo-badawcze wyposażone w sprzęt i aparaturę naukowo-badawczą:

1. Laboratorium niekonwencjonalnych technik wytwarzania.
2. Laboratorium badań materiałów i wyrobów.
3. Laboratorium mikroprojektów.

Oferta skierowana jest m.in. do podmiotów gospodarczych, publicznych i przedstawicieli branży naukowo-badawczej z różnych gałęzi przemysłu, w tym szczególnie rozwiniętego przemysłu lotniczego, elektromaszynowego, samochodowego i rolno-spożywczego. Współpraca pomiędzy Centrum , a sektorem przemysłu realizowana jest m.in. poprzez wykonywanie ekspertyz, wydawanie opinii, świadczenie usług doradztwa technicznego w zakresie prowadzonych badań, prowadzenie usług szkoleniowych w zakresie specjalistycznych zagadnień technologicznych, realizację badań mających na celu wprowadzenie nowoczesnych, energooszczędnych i przyjaznych dla środowiska technologii do praktyki przemysłowej.

Beneficjentami projektu są:

Beneficjenci bezpośredni:

• sektor przedsiębiorstw, w tym ze szczególnością , przedsiębiorcy sektora samochodowego, elektromaszynowego, lotniczego, rolno-spożywczego, zainteresowani absorpcją innowacji oraz zwiększeniem ich dostępności,
• środowisko naukowe reprezentowane głównie przez Uniwersytet, w strukturze Centrum . W tej grupie należy wyróżnić wszystkie jednostki naukowo-badawcze, którym udostępniana będzie infrastruktura , a które będą zaangażowane we wspólnie realizowane przedsięwzięcia naukowo-badawcze (będą to wszelkiego rodzaju instytuty naukowo-badawcze itp.)

Beneficjenci pośredni:

• Makroregionalny system innowacji Polski , w tym . system innowacji, w którym należy wyróżnić m.in. pozostałe podmioty sektora przedsiębiorstw, które nie bezpośrednio korzystać będą z produktów i rezultatów inwestycji.
• W tej grupie znajdują się również wszelkiego rodzaju jednostki badawczo-rozwojowe o profilu technicznym, których przedmiot badawczy będzie tożsamy lub komplementarny względem . Będą to podmioty, które jednak nie bezpośrednio będą czerpały korzyści z realizacji inwestycji.
• Grupa ta obejmuje również podmioty instytucji otoczenia biznesu tj. agencje rozwoju regionalnego, parki naukowo-technologiczne, centra transferu technologii, inkubatory przedsiębiorczości itp. i inne podmioty kreujące system innowacji.

Dotychczas, w wyniku realizacji projektu z infrastruktury skorzystały małe, średnie i duże przedsiębiorstwa będące przedstawicielami przemysłu lotniczego (m.in. z ), przemysłu elektromaszynowego, przemysłu chemicznego, samochodowego oraz rolno-spożywczego (łącznie 24 przedsiębiorstwa), a także 8 jednostek naukowych (szkoły i uczelnie wyższe 6, centra naukowe 2). Z infrastruktury skorzystało ponadto 39 osób realizujących prace naukowe w ramach prac dyplomowych. W wyniku zawartych umów o współpracy realizowane są projekty naukowo-badawcze, prace rozwojowe, seminaria i spotkania naukowo-informacyjne, świadczone są bezpłatne usługi doradztwa technicznego w zakresie badań prowadzonych w Centrum , a także nieodpłatnie udostępniana jest aparatura naukowo-badawcza stanowiąca wyposażenie Centrum.

Wszystkie faktury dokumentujące nabywane na potrzeby realizacji projektu towary i usługi były wystawiane na Wnioskodawcę. Wydział funkcjonuje w ramach Uniwersytetu i nie jest odrębnym podmiotem.

W związku z faktem, że nabywane w ramach projektu towary i usługi związane były z wykonywaniem czynności nieopodatkowanych, Wnioskodawca nie miał możliwości i prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z faktur dokumentujących zakupy w ramach projektu (art. 86 ust. 1 ustawy o VAT). Prawidłowość stanowiska Uniwersytetu w zakresie braku możliwości odliczenia podatku VAT została potwierdzona interpretacją indywidualną IBPP3/443-670/13/JP.

Inwestycja finansowana była ze środków publicznych, w tym pochodzących z funduszy Unii Europejskiej. Oznacza to, że inwestycja musi być zgodna z prawem unijnym, w szczególności z przepisami dotyczącymi pomocy publicznej przyznawanej przez państwo. Otrzymane dofinansowanie związane było z działalnością naukowo-badawczą, nie przynoszącą w przyszłości przychodów opodatkowanych VAT.

W trakcie trwałości projektu zmieniły się warunki, w jakich funkcjonuje Uczelnia. Nastąpiły zmiany w zakresie zasad i sposobu finansowania nauki. Uniwersytet nie może liczyć na finansowanie badań naukowych tylko z budżetu państwa. Zmiany w finansowaniu nauki zmierzają w kierunku modelu opartego o granty badawcze, o które konkurują między sobą jednostki naukowe. W wyniku zmian nasiliła się konkurencja i rywalizacja o pozyskanie środków na finansowanie badań. Wymogiem stawianym przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju jest prowadzenie badań dających możliwość ich praktycznego, komercyjnego zastosowania. Aby umożliwić wykorzystanie do celów komercyjnych aparatury naukowo-badawczej powstałej w ramach projektów wydane zostało rozporządzenie Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznające niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu, gdzie w pkt 49 wstępu do aktu prawnego zapisano, że: jeśli infrastruktura służy niemal wyłącznie do prowadzenia działalności niegospodarczej, jej finansowanie może w całości wykraczać poza zakres zasad pomocy państwa, pod warunkiem, że jej gospodarcze wykorzystanie zachowa czysto pomocniczy charakter, tj. działalności o ograniczonym zakresie, bezpośrednio związanej z funkcjonowaniem infrastruktury i koniecznej do jej funkcjonowania lub nieodłącznie związanej z jej z głównym przeznaczeniem niegospodarczym. Należy uznać, że taka sytuacja zachodzi, jeśli działalność gospodarcza pochłania takie same nakłady (takie jak materiały, sprzęt, siła robocza i majątek trwały) jak działalność niegospodarcza, a wydajność przewidziana corocznie na taką działalność gospodarczą nie przekracza 20% całkowitej rocznej wydajności infrastruktury badawczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku podjęcia decyzji przez władze Uniwersytetu o częściowej zmianie wykorzystania budynków, środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych powstałych i zakupionych w ramach projektu Uczelnia będzie zobowiązana do dokonania korekty nieodliczonego podatku naliczonego?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Uniwersytetu w momencie realizacji projektu Uczelnia nie zamierzała prowadzić działalności opodatkowanej podatkiem VAT. Wydatki na realizację projektu ponoszone były w celu prowadzenia wyłącznie działalności zwolnionej oraz pozostającej poza zakresem podatku VAT. W związku z tym przed momentem zmiany sposobu wykorzystania części projektu, brak było związku pomiędzy zakupami, dokonywanymi przez Uczelnię na cele projektu, a czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT. Ewentualna zmiana sposobu przeznaczenia i wykorzystania rezultatów projektu nie powoduje prawa do odliczenia podatku VAT. Reguluje te kwestie art. 91 ustawy o VAT, nie przyznając prawa do odliczenia ani nie zmieniając podatku naliczonego związanego pierwotnie z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu. Uniwersytet ponosząc wydatki na realizację projektu nie nabył prawa do odliczenia podatku naliczonego. Na brak tego prawa nie wpływa ewentualna przyszła zmiana przeznaczenia rezultatów projektu i rozpoczęcia wykorzystania ich do wykonywania czynności opodatkowanych.

Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do dokonania korekty nieodliczonego podatku naliczonego w przypadku podjęcia przez władze Uniwersytetu decyzji o częściowej zmianie wykorzystania budynków, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych powstałych i zakupionych w ramach projektu .

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r. kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Przepis art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy od dnia 1 stycznia 2014 r. otrzymał następujące brzmienie: Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej. Istotna jest intencja nabycia jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych. Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. Tym samym podatnik dokonując zakupu towarów czy usług dokonuje ich natychmiastowej alokacji do czynności dających prawo do odliczenia lub niedających takiego prawa. Decyzja taka musi być podjęta od razu.

Należy również podkreślić, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na zakres prawa do odliczeń w sposób bezpośredni wpływa również pojmowanie statusu danego podmiotu jako podatnika podatku od towarów i usług wykonującego czynności opodatkowane. Tylko podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co do zasady status podatnika związany jest z prowadzeniem przez dany podmiot działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej na podstawie art. 15 ust. 2 w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., należy rozumieć wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Natomiast w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Kwestie dotyczące korekty podatku naliczonego regulują przepisy art. 91 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przepisy zawarte w art. 91 ustawy co do zasady dotyczą sytuacji, gdy uprzednio odliczona kwota podatku naliczonego z różnych przyczyn musi zostać skorygowana lub przypadku, gdy podatek naliczony nie został odliczony, bo na moment realizacji prawa do odliczenia nabyty towar lub usługa nie miały służyć działalności opodatkowanej, ale sytuacja ta uległa zmianie.

Według art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W myśl ust. 2 ww. artykułu, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Przepis art. 91 ust. 3 ustawy stanowi, że korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy.

Zgodnie z brzmieniem art. 91 ust. 7 ustawy, przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Na podstawie ust. 7a przywołanego wyżej artykułu, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty.

Z ugruntowanego orzecznictwa TSUE wynika, że aby podmiot miał prawo do odliczenia VAT, musi on być podatnikiem w rozumieniu przepisów dyrektywy, a po drugie towary i usługi powinny być używane do celów transakcji podlegających opodatkowaniu (zob. np. wyrok z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-137/02, pkt 24).

W pkt 8-9 wyroku w sprawie C-97/90 Lennartz TSUE stwierdził, że prawo do odliczeń powstaje w momencie, gdy podlegający odliczeniu podatek staje się wymagalny. W konsekwencji o istnieniu tego prawa do odliczeń może zadecydować jedynie charakter, w jakim osoba występuje w danym czasie. Zgodnie z art. 17 (2) szóstej dyrektywy, o ile podatnik, działający w tym charakterze, używa towarów dla celów czynności podlegających opodatkowaniu, jest on uprawniony do odliczania podatku należnego lub zapłaconego od takich towarów. Jeżeli towary nie są używane do celów działalności gospodarczej podatnika w rozumieniu art. 4, lecz do celów prywatnej konsumpcji, nie powstaje żadne prawo do odliczeń.

W wyroku z dnia 2 czerwca 2005 r. w sprawie C-378/08 Waterschap ZeeU.s Vlaanderen TSUE stwierdził, że art. 17 szóstej dyrektywy określa moment powstania prawa do odliczenia i stanowi, że jedynie charakter, w jakim podmiot działał w chwili nabycia dobra, determinuje istnienie prawa do odliczenia. Trybunał stwierdził, że art. 20 dyrektywy zatytułowany Korekta odliczeń nie zawiera żadnego postanowienia odnoszącego się do powstania prawa do odliczenia. Trybunał orzekł, że ów przepis ogranicza się do ustanowienia mechanizmu umożliwiającego obliczenie korekt odliczenia początkowego, a zatem nie przyznaje prawa do odliczenia ani nie zmienia podatku zapłaconego przez podatnika w związku z czynnościami nieopodatkowanymi w podatek podlegający odliczeniu w rozumieniu art. 17 (pkt 38).

Jeżeli w momencie nabycia towarów i usług zamiarem danego podmiotu nie było wykorzystywanie nabytych towarów lub usług do podlegającej opodatkowaniu VAT działalności gospodarczej, wtedy takiemu podmiotowi nie przysługuje w żadnym momencie prawo do odliczenia VAT naliczonego. Zgodnie bowiem z obowiązującym obecnie art. 167 Dyrektywy 2006/112/WE, prawo do odliczenia powstaje w momencie, gdy podatek, który podlega odliczeniu, staje się wymagalny. Późniejsza zmiana przeznaczenia takich towarów z działalności niedającej prawa do odliczenia na działalność dającą takie prawo, nie będzie skutkowała dla podatnika nabyciem prawa do odliczenia VAT.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, Wnioskodawca w latach 2007-2013 realizował współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego projekt inwestycyjny . Otrzymane dofinansowanie związane było z działalnością naukowo-badawczą, nie przynoszącą w przyszłości przychodów opodatkowanych VAT. W związku z faktem, że nabywane w ramach projektu towary i usługi związane były z wykonywaniem czynności nieopodatkowanych, Wnioskodawca nie miał możliwości i prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z faktur dokumentujących zakupy w ramach projektu (art. 86 ust. 1 ustawy o VAT).

W trakcie trwałości projektu zmieniły się warunki, w jakich funkcjonuje Uczelnia. Nastąpiły zmiany w zakresie zasad i sposobu finansowania nauki. Uniwersytet nie może liczyć na finansowanie badań naukowych tylko z budżetu państwa. Zmiany w finansowaniu nauki zmierzają w kierunku modelu opartego o granty badawcze, o które konkurują między sobą jednostki naukowe. W wyniku zmian nasiliła się konkurencja i rywalizacja o pozyskanie środków na finansowanie badań. Wymogiem stawianym przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju jest prowadzenie badań dających możliwość ich praktycznego, komercyjnego zastosowania.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy w przypadku podjęcia decyzji przez władze Uniwersytetu o częściowej zmianie wykorzystania budynków, środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych powstałych i zakupionych w ramach projektu Uczelnia będzie zobowiązana do dokonania korekty nieodliczonego podatku naliczonego.

Z przedstawionych okoliczności sprawy jednoznacznie wynika, że Wnioskodawca nie zamierzał wykorzystywać nabywanych na potrzeby realizacji projektu towarów i usług do działalności opodatkowanej. Zatem w momencie dokonywania zakupów towarów i usług, brak było związku pomiędzy zakupami dokonywanymi przez Wnioskodawcę na cele ww. projektu, a czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT, które dają prawo do odliczenia podatku naliczonego. W rezultacie, z uwagi na niespełnienie podstawowej pozytywnej przesłanki wynikającej z art. 86 ust. 1 ustawy, Wnioskodawca nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupów związanych z realizacją ww. projektu.

Należy podkreślić, że ewentualna późniejsza zmiana przeznaczenia rezultatów ww. projektu (przeznaczenie budynku, środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych powstałych i zakupionych w ramach projektu również do działalności opodatkowanej) nie spowoduje powstania prawa do odliczenia VAT, gdyż prawo takie powstaje w momencie, gdy podatek, który podlega odliczeniu, staje się wymagalny (cyt. art. 167 Dyrektywy 2006/112/WE).

Zatem, nawet późniejsze wykorzystanie rezultatów ww. projektu do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług nie oznacza, że w momencie zakupów towarów i usług dla potrzeb realizacji projektu, Wnioskodawca nabył prawo do odliczenia podatku naliczonego. Również przepisy art. 91 ustawy o VAT regulujące kwestie korekt podatku naliczonego, nie przyznają prawa do odliczenia ani nie zmienią podatku naliczonego związanego pierwotnie z czynnościami nieopodatkowanymi w podatek podlegający odliczeniu w rozumieniu art. 86 ust. 1 cyt. ustawy. Skoro Uniwersytet nie nabył nigdy prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupami związanymi z realizacją ww. projektu nie istnieje podatek, który można odliczyć poprzez dokonanie korekty.

Tym samym, Wnioskodawca ponosząc wydatki celem realizacji wskazanego projektu, nie nabył prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakupy towarów i usług dla potrzeb tego projektu, związanych z modernizacją budynku, środkami trwałymi i wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Na brak tego prawa nie może wpłynąć ewentualna przyszła zmiana przeznaczenia rezultatów projektu i rozpoczęcie wykorzystywania ich również do wykonywania czynności opodatkowanych. Wobec powyższych rozważań, do wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę nie znajdą zastosowania przepisy art. 91 ustawy o VAT.

Odpowiadając zatem na pytanie Wnioskodawcy, należy wskazać, że Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do dokonania korekty nieodliczonego podatku naliczonego w przypadku podjęcia przez władze Uniwersytetu decyzji o częściowej zmianie wykorzystania budynków, środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych powstałych i zakupionych w ramach projektu .

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej