Temat interpretacji

opodatkowanie czynności udzielania pożyczki

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z 11 stycznia 2018 r. (data wpływu 23 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności udzielania pożyczki jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2018 r. do tut. organu wpłynął wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności udzielania pożyczki.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania T Sp. z o.o.
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania Tm Sp. z o.o.

przedstawiono następujący stan faktyczny:

Na podstawie pisemnej umowy spółka komandytowa - Zainteresowana będąca stroną postępowania, udzieliła odpłatnej pożyczki pieniężnej Zainteresowanej niebędącej stroną postępowania - spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Pożyczka udzielona została ze środków wypracowanych w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Zainteresowaną (pożyczkodawcę). Obie Zainteresowane są czynnymi podatnikami podatku VAT.

Zgodnie z zapisami umowy pożyczki, kwota pożyczki została przelana na rachunek bankowy pożyczkobiorcy w terminie 3 dni od dnia zawarcia umowy. Pożyczka została udzielona na 3 lata. Zwrot pożyczki nastąpić ma w dniu 31 maja 2020 r. na rachunek bankowy pożyczkodawcy, wraz z odsetkami za cały okres korzystania z pożyczki. Oprocentowanie pożyczki wynosi 6% w stosunku rocznym. Natomiast w razie braku zwrotu pożyczki w ustalonym terminie, naliczane będą odsetki w wysokości 20% w stosunku rocznym. Pożyczkobiorca ma ponadto prawo do spłaty pożyczki w całości lub w części przed ustalonym terminem, natomiast w takim przypadku odsetki od spłaconej kwoty pożyczki liczone będą do dnia jej wpływu na rachunek bankowy pożyczkodawcy.

Umowa pożyczki została zawarta na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a w chwili jej zawarcia środki pieniężne znajdowały się na terytorium Polski.

Przeważającym przedmiotem działalności pożyczkodawcy, określonym w Krajowym Rejestrze Sądowym jest wykonywanie instalacji elektrycznych. Pożyczkodawca prowadzi działalność polegającą na projektowaniu, wykonywaniu, konserwacji oraz nadzorze w zakresie instalacji elektrycznych, teletechnicznych i sanitarnych. Przedmiotem działalności pożyczkodawcy nie jest udzielanie pożyczek. Natomiast pożyczkodawca nie wyklucza możliwości udzielania w przyszłości kolejnych pożyczek, jeżeli będzie posiadał wolne środki, choć nie jest to przesądzone i nie będzie to główna działalność gospodarcza Spółki.

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytanie:

Czy czynność udzielenia przez Pożyczkodawcę pożyczki stanowi odpłatne świadczenie usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 8 ust. 1 ustawy VAT, a jednocześnie transakcja ta będzie korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT?

Stanowisko Zainteresowanych:

Zdaniem Zainteresowanych w przypadku udzielonej przez Pożyczkodawcę pożyczki transakcja ta powinna zostać uznana za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, bez znaczenia są przy tym częstotliwość oraz cel udzielenia pożyczki, status nabywcy (pożyczkobiorcy), oraz kwestie formalne, związane z brakiem wpisu działalności w zakresie udzielania pożyczek do umowy spółki lub brak ujawnienia takiej działalności w Krajowym Rejestrze Sądowym. Jednocześnie czynność ta powinna być zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT jako wpisująca się w usługi udzielania pożyczek pieniężnych.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jak wskazuje natomiast art. 8 ust. 1 ustawy VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy VAT.

W świetle powyższych regulacji, stwierdzić należy, iż obowiązująca na gruncie ustawy VAT definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający wobec definicji dostawy towarów. W wyniku tego, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega każda czynność niebędąca dostawą towarów, która polega na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania. Uznaje się także, że aby dana czynność stanowiła świadczenie usług podlegających opodatkowaniu VAT muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wyniku którego usługa jest świadczona, nabywca usługi jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Dla pojęcia świadczenia usług istotne jest również odwołanie się do kryteriów sformułowanych w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT występuje w sytuacji, gdy:

1. istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
2. wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
3. istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
4. odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana tym podatkiem.
5. istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

W świetle powyższego należy uznać, że jeżeli pożyczka ma charakter odpłatny, a więc przewiduje zapłatę odsetek (jak w przedmiotowym stanie faktycznym) to należy stwierdzić, że czynność taka stanowi świadczenie usług i jest objęta zakresem przedmiotowym ustawy VAT. Zgodnie bowiem z art. 720 par. 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę sama ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Do istoty zobowiązania powstałego na podstawie umowy pożyczki należy przeniesienie przez pożyczkodawcę przedmiotu pożyczki na własność pożyczkobiorcy. Przedmioty majątkowe, które w ten sposób stały się własnością pożyczkobiorcy zasilają jednak tylko czasowo jego majątek. Pożyczkobiorca jest bowiem zobowiązany do zwrotu na rzecz drugiej strony tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

W zakresie udzielonej pożyczki Pożyczkodawca uznany powinien zostać za podatnika VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy VAT. Pożyczkodawca jest bowiem jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej wykonującą samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy VAT.

Zdaniem Zainteresowanych, jeżeli Pożyczkodawca udzielił pożyczki jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą i nie wyklucza udzielania takich pożyczek w przyszłości, wykorzystując posiadane przez siebie środki finansowe wypracowane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to należy przyjąć, że udzielenie pożyczki nastąpiło w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zainteresowani stoją więc na stanowisku, że czynności udzielania pożyczek przez przedsiębiorcę powinno się kwalifikować do zawodowej płaszczyzny tego podmiotu nawet w sytuacji, w której czynności polegające na udzielaniu pożyczek stanowią jedynie działalność uboczną (pomocniczą) w stosunku do podstawowej działalności gospodarczej i są sporadyczne.

Należy więc przyjąć, że Pożyczkodawca będący podatnikiem VAT czynnym, udzielił pożyczki w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z utrwalonym stanowiskiem sądów administracyjnych oraz organów podatkowych, czynności o charakterze ubocznym w stosunku do działalności podstawowej, nie mogą zostać uznane za wykonywane poza prowadzoną działalnością. Dodatkowo, udzielona pożyczka ma charakter odpłatny, a więc udzielona została w celu osiągnięcia zysku Pożyczkodawcy, tym samym wchodzi w zakres prowadzonej działalności.

Zainteresowane są więc zdania, że czynność udzielenia przez Pożyczkodawcę pożyczki należy uznać za odpłatne świadczenie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT dokonane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zaś Spółka komandytowa będąca pożyczkodawcą na potrzeby tej transakcji uznana powinna zostać za podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy VAT, bowiem:

1. do udzielania pożyczki Pożyczkodawca wykorzystał środki pieniężne ze swojej działalności gospodarczej,
2. udostępnienie środków pieniężnych wynika z zawartej pomiędzy stronami umowy pożyczki, w której zawarte zostało zastrzeżenie jej zwrotu w określonym terminie, wskazane jest wynagrodzenie w postaci odsetek na poziomie przyjętego w umowie oprocentowania, i Pożyczkodawca świadczy na rzecz Pożyczkobiorcy odpłatną usługę finansową polegającą na czasowym udostępnianiu kapitału,
3. Pożyczkodawca udzielił pożyczki w celach zarobkowych, a więc z zamiarem osiągnięcia zysku z tytułu odsetek.

Jednocześnie zdaniem Zainteresowanych będzie to czynność zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT, gdyż zgodnie z tym przepisem przewidziano zwolnienie od opodatkowania VAT m.in. usług udzielania pożyczek pieniężnych. W związku z powyższym, udzielona przez Spółkę komandytową pożyczka stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT i jednocześnie jest objęta zwolnieniem przewidzianym w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy VAT. Należy podkreślić, że stanowisko takie znajduje potwierdzenie m.in. w następujących interpretacjach podatkowych wydanych na gruncie podobnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych:

1. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 grudnia 2017 r., znak: 0111-KDIB3-1.4012.789.2017.1 .WN,
2. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 listopada 2017 r znak: 0112-KDIL1-3.4012.422.2017.1.JNA,
3. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 6 października 2017 r., znak: 0114-KDIP1-3.4012.274.2017.1.K.C.,
4. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 27 lipca 2017 r znak: 0112-KDIL2-2.4012.234.2017.1.EW,
5. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 lipca 2017 r., znak: 0111-KDIB3-2.4012.255.2017.2.MD.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zatem każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza według ust. 2 powołanego artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlegać będą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywane będą przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy towarów lub świadczenia usług mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca na podstawie pisemnej umowy udzielił odpłatnej pożyczki pieniężnej Zainteresowanej niebędącej stroną postępowania - spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Pożyczka udzielona została ze środków wypracowanych w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Zainteresowaną (pożyczkodawcę). Obie Zainteresowane są czynnymi podatnikami podatku VAT. Pożyczka została udzielona na 3 lata. Zwrot pożyczki nastąpić ma w dniu 31 maja 2020 r. na rachunek bankowy pożyczkodawcy, wraz z odsetkami za cały okres korzystania z pożyczki. Pożyczkobiorca ma ponadto prawo do spłaty pożyczki w całości lub w części przed ustalonym terminem, natomiast w takim przypadku odsetki od spłaconej kwoty pożyczki liczone będą do dnia jej wpływu na rachunek bankowy pożyczkodawcy. Umowa pożyczki została zawarta na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a w chwili jej zawarcia środki pieniężne znajdowały się na terytorium Polski. Pożyczkodawca nie wyklucza możliwości udzielania w przyszłości kolejnych pożyczek, jeżeli będzie posiadał wolne środki, choć nie jest to przesądzone i nie będzie to główna działalność gospodarcza Spółki.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z poźn. zm.). Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych podlegających oprocentowaniu stanowią odpłatne świadczenie usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet gdy te czynności nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz wskazane wyżej przepisy należy stwierdzić, że czynność udzielenia pożyczki, będzie spełniać przesłanki uznania tej czynności za podlegającą opodatkowaniu. Udzielenie bowiem pożyczki przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług. Udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnieniu kapitału na wskazany w umowie okres czasu.

W konsekwencji czynność udzielenia przez Wnioskodawcę pożyczki będzie stanowiła odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie jednak do art. 146a pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W odniesieniu do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, należy wskazać, że czynność udzielenia oprocentowanej pożyczki przez Wnioskodawcę stanowi czynność mieszczącą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu VAT, jako odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy. Z uwagi na to, że usługa ta mieści się w zakresie czynności, o których mowa w cyt. art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy jako wymieniona wprost w tym przepisie - usługa udzielania pożyczki przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki z o.o., korzystać będzie ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie tego przepisu.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ocena prawna stanowiska w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej