Temat interpretacji

w zakresie określenia podstawy opodatkowania dla transakcji wymiany walut

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2017 r. (data wpływu 31 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania dla transakcji wymiany walut - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania dla transakcji wymiany walut.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest bankiem, polskim rezydentem podatkowym (podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu). Bank działając na podstawie stosownego zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego oraz zgodnie z przepisami prawa bankowego, świadczy za wynagrodzeniem na rzecz swoich klientów szeroki zakres usług finansowych, w tym między innymi wykonuje następujące czynności bankowe:

• przyjmowanie wkładów pieniężnych płatnych na żądanie lub z nadejściem oznaczonego terminu oraz prowadzenie rachunków tych wkładów;
• prowadzenie innych rachunków bankowych;
• udzielanie kredytów i pożyczek;
• udzielanie i potwierdzanie gwarancji bankowych oraz otwieranie i potwierdzanie akredytyw;
• przeprowadzanie bankowych rozliczeń pieniężnych;
• świadczenie usług płatniczych;
• terminowe operacje finansowe;
• prowadzenie skupu i sprzedaży wartości dewizowych;
• udzielanie i potwierdzanie poręczeń.

Większość czynności wykonywanych przez Bank jest zwolniona z podatku VAT. Niemniej jednak Bank wykonuje również czynności opodatkowane VAT.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Bank dokonuje między innymi transakcji w zakresie wymiany walut, w tym także transakcji, w których jedną walutę obcą wymienia się na inną walutę obcą.

Do wymiany walut dochodzi w szczególności w przypadku następujących transakcji:

1. Transakcje zakupu i sprzedaży walut, także w formie transakcji walutowych spot;
2. Wymiany walut obcych w ramach prowadzonych u Wnioskodawcy rachunków bankowych;
3. Transakcji kredytowych lub pożyczkowych, w sytuacji gdy spłata zobowiązania dokonywana jest w innej walucie niż ta, w której zostało przyznane finansowanie;
4. Wymiany walut w ramach realizacji opcji walutowych;
5. Wymiany walut w ramach realizacji kontraktów walutowych forward;
6. Wymiany walut w ramach realizacji kontraktów walutowych swap;

- zwane dalej, jako Wymiana walut.

W przypadku transakcji w zakresie Wymiany walut, wynagrodzeniem Banku jest kwota osiągniętego w danym okresie rozliczeniowym wyniku na działalności w tym zakresie.

Jednocześnie, w niektórych przypadkach Wymiany walut Bank może pobierać dodatkowe wynagrodzenie w postaci określonej prowizji/opłaty z tytułu czynności Wymiany walut.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Mając na uwadze powyższy stan faktyczny i zdarzenie przyszłe, Bank wnosi o udzielenie odpowiedzi na pytanie czy podstawą opodatkowania VAT z tytułu dokonywania Wymiany walut (tj. kupna i sprzedaży walut) jest łączny dodatni wynik (zysk) z tytułu Wymiany walut (z uwzględnieniem dodatkowych prowizji/opłat pobieranych przez Bank z tytułu Wymiany walut) w przyjętym okresie rozliczeniowym (miesiącu)?

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawą opodatkowania VAT z tytułu dokonywania Wymiany walut (tj. kupna i sprzedaży walut) jest łączny dodatni wynik (zysk) z tytułu Wymiany walut (z uwzględnieniem dodatkowych prowizji/opłat pobieranych przez Bank z tytułu Wymiany walut) w przyjętym okresie rozliczeniowym (miesiącu).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie zaś do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy o VAT podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

W myśl przywołanej w art. 29a ust. 1 ustawy o VAT zasady ogólnej, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej.

Jednakże, przepisy ustawy o VAT nie wskazują jednoznacznie sposobu traktowania dla celów VAT czynności w zakresie wymiany walut. Powyższe kwestie nie zostały również jednoznacznie rozstrzygnięte przez prawodawstwo europejskie, w szczególności VI Dyrektywę (77/388/EWG) - zastąpioną z dniem 1 stycznia 2007 r. przez Dyrektywę 2006/112/Rady z 28 listopada 2006 r.

W myśl art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1, ze zm.; dalej: Dyrektywa VAT), podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Powyższy przepis Dyrektywy VAT wskazuje, że jako podstawę opodatkowania przyjąć należy otrzymaną przez usługodawcę zapłatę, wynagrodzenie, za świadczone usługi. Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku Wymiany walut, wynagrodzeniem podmiotu świadczącego takie usługi jest różnica między ceną zakupu a ceną sprzedaży waluty.

Zarówno przepisy polskiej ustawy o VAT, jak również regulacje unijne nie odnoszą się bezpośrednio do sposobu określenia podstawy opodatkowania w odniesieniu do Wymiany walut.

Niemniej jednak, ugruntowane podejście w tym zakresie wynika z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), który w sprawie C-172/96 First National Bank of Chicago w odniesieniu do zwolnionych transakcji finansowych (obrotu walutami) potwierdził, iż podstawą opodatkowania jest wynik na transakcjach w danym okresie. Zgodnie z powyższym orzeczeniem: waluty przekazywane danej stronie transakcji przez drugą, o ile są przedmiotem dostawy, nie mogą być traktowane jako odpłatność za usługę wymiany jednych na inne, a w konsekwencji jako wynagrodzenie za taką usługę. Ustalenie wynagrodzenia sprowadza się zatem do tego, co Bank otrzymuje z tytułu transakcji wymiany walut, to znaczy co jest wynagrodzeniem za transakcje wymiany walut, które może on pobrać (...). W tym zakresie, spread stanowiący różnicę pomiędzy ceną kupna a ceną sprzedaży jest jedynym odpowiednikiem ceny, jaką Bank uzyskałby, gdyby miał zawrzeć w tej samej chwili i na takich samych warunkach dwie odpowiadające sobie transakcje kupna i sprzedaży tych samych kwot w tych samych walutach. (...) Zatem jako wynagrodzenie, to znaczy kwotę, jaką Bank może w rzeczywistości zastosować do własnego użytku, należy traktować ogólny wynik na zawieranych przezeń transakcjach w danym okresie czasu (...). (pkt 43-45 i 47 wyroku w sprawie C-172/96; tłum. (w:) J. Martini, Ł. Karpiesiuk VAT w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, 2 wydanie, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2007, str. 386).

Mając na względzie powyższe ustalenia, w sentencji omawianego orzeczenia Trybunał doszedł do wniosku, iż: artykuł 11(A)(l)(a) należy interpretować tak, iż w przypadku transakcji wymiany walut, w której nie są naliczane opłaty lub prowizje w odniesieniu do konkretnych transakcji, podstawę opodatkowania stanowi ogólny wynik transakcji dla usługodawcy w danym okresie czasu.

W przedmiotowym wyroku Trybunał potwierdził zatem wprost, iż w przypadku świadczenia usług wymiany walut: podstawą opodatkowania dla VAT z tytułu świadczenia tego rodzaju usług jest wyłącznie kwota rzeczywistego wynagrodzenia za wyświadczoną usługę, tj. ogólny wynik uzyskany w związku ze świadczeniem tych usług w danym okresie czasu.

Ponadto w przedmiotowym wyroku TSUE potwierdził wprost, że w przypadku świadczenia usług finansowych (rozważany przez TSUE stan faktyczny dotyczył transakcji wymiany walut składających się z transakcji spot oraz forward - a tym samym również wymiany walut związanej z realizacją instrumentów pochodnych - pkt 12 wyroku: Foreign exchange transactions consist ofeither spot or forward transactions) do podstawy opodatkowania VAT nie dolicza się tej części kwoty należnej z tytułu dostawy walut, która stanowi równowartość ceny ich nabycia przez Bank (w wyniku wzajemnego świadczenia kontrahenta). Podstawą opodatkowania VAT z tytułu świadczenia tego rodzaju usług jest wyłącznie kwota rzeczywistego wynagrodzenia za świadczoną usługę, tj. wynik uzyskany przez podatnika na działalności w tym zakresie, uzyskany w danym okresie rozliczeniowym.

Zdaniem Wnioskodawcy, Wymiana walut w ramach transakcji zakupu i sprzedaży walut, czy też w ramach realizacji kontraktów walutowych forward jest niczym innym, jak rzeczywistą wymianą jednej waluty na drugą, czyli de facto sprzedażą jednej waluty i zakupem innej.

W szczególności należy zwrócić uwagę, że transakcje Wymiany walut są transakcjami na pieniądzach, czyli rzeczach oznaczonych tylko co do gatunku, realizowanymi z wieloma podmiotami jednocześnie, co oznacza, że w sytuacji gdy w danym okresie dokonywane są setki podobnych transakcji, nie sposób ustalić, po jakiej cenie został zakupiony dany pieniądz i czy jego sprzedaż przyniosła zysk czy stratę. W takim przypadku rozwiązanie przyjęte przez TSUE jest właściwym sposobem pozwalającym na określenie wielkości osiągniętego obrotu. Zatem w sytuacji transakcji Wymiany walut, kiedy Bank nie pobiera opłat ani prowizji, podstawę opodatkowania stanowi ogólny wynik transakcji zrealizowanych przez Bank w danym okresie. Różnica pomiędzy ceną kupna a ceną sprzedaży jest jedynym odpowiednikiem ceny, jaką Bank uzyskałby, gdyby miał zawrzeć w tej samej chwili i na takich samych warunkach dwie odpowiadające sobie transakcje kupna i sprzedaży tych samych kwot w tych samych walutach.

Natomiast, gdy Wnioskodawca pobiera dodatkowe wynagrodzenie w postaci prowizji/opłat z tytułu Wymiany walut, do podstawy opodatkowania należy wliczać również wartość tych prowizji/opłat. W konsekwencji należy stwierdzić, że w przypadku transakcji Wymiany walut za podstawę opodatkowania należy uznać zrealizowany wynik (zysk) w danym okresie, z uwzględnieniem pobieranych prowizji/opłat.

Zdaniem Banku prawidłowa, tj. odzwierciedlająca linię orzeczniczą TSUE, wykładnia art. 29a ustawy o VAT powinna prowadzić do wniosku, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. podstawę opodatkowania w przypadku Wymiany walut powinien stanowić łączny dodatni wynik (zysk) z tytułu Wymiany walut w przyjętym okresie rozliczeniowym. Wobec powyższego za zapłatę, o której mowa w art. 29a ustawy o VAT z tytułu świadczenia usług Wymiany walut należy przyjąć różnicę pomiędzy ceną zakupy a ceną sprzedaży danej waluty obcej (z uwzględnieniem pobieranych prowizji/opłat - jeśli dotyczy).

Powyższe znajduje również potwierdzenie m.in. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 sierpnia 2017 r. (nr. 0111-KDIB3-1.4012.299.2017. l.IK) oraz w interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 8 kwietnia 2016 r. (IPPPl/4512-122/16-2/MPe) i 15 kwietnia 2015 r. (nr. IPPP1/4512-111/15-2/KC).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast, stosownie do treści art. 2 pkt 6 omawianej ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelki postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, bank działając na podstawie stosownego zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego oraz zgodnie z przepisami prawa bankowego, świadczy za wynagrodzeniem na rzecz swoich klientów szeroki zakres usług finansowych.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonuje między innymi transakcji w zakresie wymiany walut, w tym także transakcji, w których jedną walutę obcą wymienia się na inną walutę obcą.

Do wymiany walut dochodzi w szczególności w przypadku następujących transakcji:

1. Transakcje zakupu i sprzedaży walut, także w formie transakcji walutowych spot;
2. Wymiany walut obcych w ramach prowadzonych u Wnioskodawcy rachunków bankowych;
3. Transakcji kredytowych lub pożyczkowych, w sytuacji gdy spłata zobowiązania dokonywana jest w innej walucie niż ta, w której zostało przyznane finansowanie;
4. Wymiany walut w ramach realizacji opcji walutowych;
5. Wymiany walut w ramach realizacji kontraktów walutowych forward;
6. Wymiany walut w ramach realizacji kontraktów walutowych swap;

W przypadku transakcji w zakresie wymiany walut, wynagrodzeniem Wnioskodawcy jest kwota osiągniętego w danym okresie rozliczeniowym wyniku na działalności w tym zakresie. Jednocześnie, w niektórych przypadkach wymiany walut Wnioskodawca może pobierać dodatkowe wynagrodzenie w postaci określonej prowizji/opłaty z tytułu czynności wymiany walut.

Na tle przedstawionego opisu sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy podstawą opodatkowania VAT z tytułu dokonywania wymiany walut (tj. kupna i sprzedaży walut) jest łączny dodatni wynik (zysk) z tytułu wymiany walut (z uwzględnieniem dodatkowych prowizji/opłat pobieranych przez Wnioskodawcę z tytułu wymiany walut) w przyjętym okresie rozliczeniowym (miesiącu).

W świetle art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy o VAT podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera szczególnego przepisu, który określałby wprost podstawę opodatkowania dla usług polegających na wymianie walut, na pośrednictwie w ich sprzedaży.

W myśl art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1, z późn. zm.), podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Powyższy przepis Dyrektywy wskazuje, że jako podstawę opodatkowania przyjąć należy otrzymaną przez usługodawcę zapłatę, wynagrodzenie, za świadczone usługi. W przypadku transakcji wymiany walut, wynagrodzeniem podmiotu świadczącego takie usługi jest różnica między ceną zakupu a ceną sprzedaży waluty.

Wskazać również należy, że zgodnie z orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-172/96 First National Bank of Chicago, na które powołuje się Wnioskodawca, w odniesieniu do transakcji polegających na obrocie walutami podstawą opodatkowania jest wynik zrealizowany w danym okresie czasu.

W szczególności należy zwrócić uwagę, że transakcje wymiany walut są transakcjami na pieniądzach, czyli rzeczach oznaczonych tylko co do gatunku, realizowanymi z wieloma podmiotami jednocześnie, co oznacza, że w sytuacji gdy w danym okresie dokonywane są setki podobnych transakcji, nie sposób ustalić, po jakiej cenie został zakupiony dany pieniądz i czy jego sprzedaż przyniosła zysk czy stratę. W takim przypadku rozwiązanie przyjęte przez TSUE jest jedynym logicznym sposobem pozwalającym na określenie wielkości osiągniętego obrotu. Zatem w sytuacji transakcji wymiany walutowej, kiedy bank nie pobiera opłat ani prowizji, podstawę opodatkowania stanowi ogólny wynik transakcji usługodawcy w danym okresie. Różnica pomiędzy ceną kupna a ceną sprzedaży jest jedynym odpowiednikiem ceny, jaką Bank uzyskałby, gdyby miał zawrzeć w tej samej chwili i na takich samych warunkach dwie odpowiadające sobie transakcje kupna i sprzedaży tych samych kwot w tych samych walutach.

W konsekwencji należy stwierdzić, że w przypadku transakcji wymiany walut za podstawę opodatkowania należy uznać zrealizowany wynik (zysk) w danym okresie.

Dlatego też w omawianej sprawie po uwzględnieniu powołanych powyżej przepisów prawa należy stwierdzić, że podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług z tytułu świadczenia usług wymiany walut jest łączny dodatni wynik (zysk) z transakcji, powiększony z ewentualne dodatkowe prowizje/opłaty pobierane przez Wnioskodawcę w przyjętych okresach rozliczeniowych. Wobec tego za zapłatę, o której mowa w art. 29a ustawy z tytułu świadczenia usług wymiany walut należy przyjąć różnicę pomiędzy ceną zakupu a ceną sprzedaży danej waluty obcej powiększoną o ewentualne dodatkowe prowizje/opłaty pobierane przez Wnioskodawcę z tytułu transakcji wymiany walut.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej