Temat interpretacji

Podatek od towarów i usług w zakresie nieuznania dostawy towaru za eksport pośredni opodatkowany stawką podatku w wysokości 0%.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2017 r. (data wpływu 12 lipca 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 22 sierpnia 2017 r. (data wpływu 23 sierpnia 2017 r.) oraz pismem z dnia 4 września 2017 r. (data wpływu 5 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania dostawy towaru za eksport pośredni opodatkowany stawką podatku w wysokości 0% jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania dostawy towaru za eksport pośredni opodatkowany stawką podatku w wysokości 0%. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 22 sierpnia 2017 r. (data wpływu 23 sierpnia 2017 r.) oraz pismem z dnia 4 września 2017 r. (data wpływu 5 września 2017 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT i zajmuje sie sprzedażą maszyn i urządzeń, automatyki przemysłowej. W związku z podpisanym aneksem dotyczącym rozszerzenia sprzedaży na rynek Ukrainy zaistniała konieczność potwierdzenia stanowiska Wnioskodawcy co do interpretacji przepisów podatku VAT.

Spółka A zarejestrowana jako czynny podatnik podatku VAT w Niemczech zamierza kupić od Wnioskodawcy towar, ale towar ten ma być wysłany nie do Niemiec, ale bezpośrednio na Ukrainę czyli poza obszar wspólnoty. Spółka A chce odebrać od Wnioskodawcy towar w Polsce i wysłać go na Ukrainę. Faktura będzie wystawiona na firmę A, która organizuje transport wywozu tego towaru na Ukrainę. Spółka A będzie dysponowała komunikatem elektronicznym IE-599 o wywozie. Zatem przedmiotowe dokumenty potwierdzają wywóz towarów z UE do określonego kraju poza terytorium Unii Europejskiej. Wnioskodawca planuje pozyskać od nabywcy pisemne oświadczenie, że towary opuściły terytorium UE, a więc doszło do eksportu towarów.

Wnioskodawca w uzupełnieniach udzielił następujących odpowiedzi na poniższe pytania:

1. W jakim momencie (miejscu) dojdzie do przeniesienia na Spółkę A prawa do rozporządzania towarami jak właściciel?
   Odp. Spółka A stanie się właścicielem towaru w momencie wydania go z magazynu (Polska). Spółka A będzie organizowała wywóz towaru we własnym zakresie.
2. W jakim momencie (miejscu) dojdzie do przeniesienia na odbiorcę z Ukrainy prawa do rozporządzania towarami jak właściciel?
   Odp. W momencie przekazania towaru Spółce A to Spółka A organizuje transport tego towaru na Ukrainę. Odbiorca z Ukrainy będzie dysponował tymi towarami w momencie rozpoczęcia odprawy celnej tego towaru. Z wiedzy Wnioskodawcy spółka A będzie przewozić ten towar z Polski na Ukrainę jeżeli będzie to transport drogowy to może to trwać od 3 do 7 dni, jeśli transport lotniczy to maksymalnie około 4 dni do momentu odprawy celnej.
   W jakim momencie dla Wnioskodawcy informacja od Spółki A.
   W jakim momencie dla Spółki A maksymalnie do 7 dni od wydania towaru.
   W jakim miejscu dla Wnioskodawcy w Polsce.
   W jakim miejscu dla Spółki A maksymalnie po 7 dniach od otrzymania towaru od Wnioskodawcy.
3. Czy Wnioskodawca przed terminem do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy będzie posiadać kopię dokumentu, w którym urząd celny określony w przepisach celnych potwierdził wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, z którego będzie wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu?
   Odp. Wnioskodawca będzie posiadał kopię wywozu towaru będącego przedmiotem dostawy przed terminem złożenia deklaracji podatkowej, ale dokument ten (IE-599) będzie wystawiony na Spółkę A a nie na Wnioskodawcę. Wnioskodawca może dysponować jedynie oświadczeniem Spółki A o wywozie tego towaru poza terytorium UE oraz kopią dokumentu IE-599 wystawionego na spółkę A jako eksportera tego towaru.
4. Czy z kopii dokumentu IE-599 wystawionego na Spółkę A jako eksportera tego towaru będzie wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu?
   Odp. Na kopii dokumentu IE-599 będzie ten sam towar, który zostanie przekazany Spółce A będący przedmiotem dostawy i wywozu towar będzie tożsamy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy opisana powyżej sprzedaż na rzecz nabywcy stanowi eksport pośredni w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. b ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany jedynie od dostawcy do finalnego nabywcy, przyjmuje się że ma miejsce tylko jedna wysyłka, więc tylko w odniesieniu do jednej transakcji można ustalić miejsce świadczenia. Wnioskodawca uważa, iż z powodu organizowania transportu przez Spółkę A nie nastąpiła ani wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, gdyż towar nie został wysłany do Niemiec, ani nie nastąpił eksport, gdyż Wnioskodawca nie dysponuje dokumentem IE-599. Według Wnioskodawcy jest to dostawa nieruchoma, a co za tym idzie powinna być opodatkowana jako sprzedaż krajowa ze stawką 23% VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel () art. 7 ust. 1 ustawy.

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel art. 7 ust. 1 ustawy należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Ponieważ istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu prawo do rozporządzania jak właściciel nie można interpretować jako prawa własności. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ dostawa towarów nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Potwierdza to orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Co należy rozumieć przez przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel TSUE określił w wyroku w sprawie C-320/88 stwierdzając, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, TSUE posłużył się terminem przeniesienia własności w sensie ekonomicznym, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że w istocie rzeczy kluczowym elementem jest przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Zauważyć należy, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej jego utraty lub uszkodzenia. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru, jest co do zasady wydanie towaru.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka A z Niemiec zamierza kupić od Wnioskodawcy towar, który zostanie przez nią odebrany w Polsce i wysłany bezpośrednio na Ukrainę. Spółka A organizuje transport wywozu tego towaru na Ukrainę. Do przeniesienia na Spółkę A prawa do rozporządzania towarem jak właściciel dojdzie w momencie jego wydania z magazynu w Polsce. Prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostanie przeniesione na odbiorcę z Ukrainy również w Polsce, ponieważ jak wskazał Wnioskodawca, odbiorca z Ukrainy będzie dysponował towarami w momencie rozpoczęcia odprawy celnej.

Odnosząc się do przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że w danej transakcji występują dwie dostawy:

1. dostawa między Wnioskodawcą a Spółką A, oraz
2. dostawa między Spółką A a odbiorcą z Ukrainy

• przy czym towar transportowany jest bezpośrednio od Wnioskodawcy do odbiorcy z Ukrainy.

W przypadku transakcji łańcuchowych, tj. transakcji w których występuje kilka podmiotów zawierających transakcje dotyczące jednego przedmiotu który przekazywany jest przez pierwszy podmiot w łańcuchu na rzecz ostatniego z podmiotów ustanowiono szczegółowe zasady dotyczące dostaw. Regulują je przepisy art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-3 ustawy.

W treści art. 7 ust. 8 ustawy wskazano, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio przez pierwszy podmiot ostatniemu nabywcy.

Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

W świetle art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

W myśl art. 22 ust. 2 ustawy w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Ww. przepis reguluje wprost sytuację gdy w transakcji uczestniczy wiele podmiotów, lecz towar jest przedmiotem tylko jednej wysyłki od pierwszego do ostatniego podmiotu. W takich przypadkach ustawodawca przyjął fikcję prawną, zgodnie z którą uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów prowadzących udział w tych czynnościach. Należy tutaj zauważyć, że art. 22 ust. 2 ustawy bezpośrednio określa, która transakcja jest ruchoma, a która nie, jedynie w przypadku gdy transport organizuje podmiot pośredni.

Na podstawie regulacji art. 22 ust. 3 ustawy w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

W przypadku tzw. transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw lecz faktycznie jest przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego odbiorcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jeden transport lub wysyłka.

Wszystkie dostawy dokonane przed dostawą, do której jest przyporządkowany transport lub wysyłka towarów, mają charakter transakcji krajowych w państwie dostawy towarów, natomiast wszystkie późniejsze dostawy po tej dostawie mają charakter dostaw krajowych w państwie przeznaczenia towarów.

Ustalenie tzw. dostawy ruchomej w łańcuchu opiera się na każdorazowym analizowaniu warunków dostawy celem właściwego ustalenia dostawy, której przypisane winno być przemieszczenie. Jeżeli z przeprowadzonej analizy warunków dostawy wyniknie, że transport należy przyporządkować dostawie dokonywanej przez drugi w kolejności podmiot, to dostawę ruchomą bezwzględnie należy przypisać jego dostawie, a wyłączona jest możliwość przyporządkowania transportu dla dostawy dokonywanej na rzecz tego nabywcy.

Przez warunki dostawy, o których mowa w art. 22 ust. 2 ustawy należy rozumieć w szczególności warunki (okoliczności), wedle których dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel pomiędzy stronami. Ustawodawca nawiązuje w tym przepisie przede wszystkim do definicji dostawy zawartej w art. 7 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu należy przywołać dwa orzeczenia TSUE.

Pierwsze to orzeczenie z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie EMAG Handel Eder OHG (sygn. C-245/04) w którym TSUE opisał sekwencję przejścia prawa do dysponowania towarem jak właściciel w transakcjach łańcuchowych: (...) nawet jeśli dwie następujące po sobie dostawy skutkują tylko jedynym przemieszczeniem towarów, to należy uznać, że nastąpiły one jedna po drugiej. W rzeczywistości pośredni nabywca może przenieść na drugiego nabywcę prawo do rozporządzania towarem jak właściciel dopiero wtedy, gdy otrzymał je wcześniej od pierwszego sprzedawcy, a zatem druga dostawa może mieć miejsce dopiero wtedy, gdy zrealizowana zostanie pierwsza dostawa.

Drugie zaś orzeczenie to wyrok TSUE z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie Euro Tyre Holding BY (sygn. C-430/09), w którym TSUE wskazał, że w sytuacji gdy towar jest wysyłany lub transportowany od pierwszego dostawcy do ostatecznego nabywcy przez podmiot pośredniczący, dla oceny która transakcja skutkuje wysyłką lub transportem towarów kluczowe jest określenie, gdzie podmiot pośredniczący przenosi prawo do dysponowania towarem jak właściciel na tego ostatecznego nabywcę. W wyroku tym TSUE stwierdził: Jeżeli towar jest przedmiotem dwóch następujących po sobie dostaw między różnymi podatnikami, działającymi w takim charakterze, ale jednocześnie jest przedmiotem tylko jednego transportu wewnątrzwspólnotowego, ustalenie czynności, której należy przypisać ten transport, tj. pierwszej lub drugiej dostawy (...) następuje w świetle całościowej oceny wszystkich okoliczności sprawy w celu ustalenia, która z tych dwóch dostaw spełnia wszystkie przesłanki związane z dostawą wewnątrzwspólnotową.

W okolicznościach takich jak rozpatrywane przez sąd krajowy, w których pierwszy nabywca, jaki uzyskał prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium państwa członkowskiego pierwszej dostawy, wskazuje na zamiar przetransportowania tego towaru do innego państwa członkowskiego i przedstawia swój numer identyfikacyjny nadany do celów podatku od wartości dodanej przez to ostatnie państwo, transport wspólnotowy powinien zostać przypisany pierwszej dostawie, pod warunkiem że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na drugiego nabywcę w państwie członkowskim przeznaczenia transportu wewnątrzwspólnotowego. Do sądu krajowego należy ustalenie, czy warunek ten jest spełniony w rozpatrywanym przezeń sporze.

Odnośnie ww. wyroku należy wyjaśnić, że stwierdzenie TSUE, zgodnie z którym rozpoznanie dostawy ruchomej zależy od tego, w którym państwie będzie miało przeniesienie prawa do dysponowania towarem jak właściciel pomiędzy pierwszym nabywcą a drugim nabywcą nie oznacza, że przy analizie transakcji łańcuchowych bez znaczenia jest moment (miejsce) przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel pomiędzy pierwszym dostawcą a drugim dostawcą (pierwszym nabywcą). Wyrok ten został wydany w kontekście sprawy gdzie podmiot pośredniczący (pierwszy nabywca, drugi dostawca) uzyskał prawo do dysponowania towarem jak właściciel w kraju rozpoczęcia wysyłki i zbył to prawo w kraju zakończenia wysyłki. Dlatego też w tej sprawie najważniejsze, dla rozpoznania dostawy ruchomej, było określenie miejsca ostatniej dostawy. Albowiem gdyby druga dostawa miała miejsce również w kraju rozpoczęcia wysyłki to ona miałaby charakter dostawy ruchomej (dopiero po niej nastąpił by wywóz). A contrario w sytuacji gdy pierwsza dostawa ma miejsce w kraju zakończenia wysyłki, to jak wynika z wyroku C-245/04, druga dostawa również będzie miała miejsce w kraju zakończenia wysyłki, co siłą rzeczy będzie nadawało jej nieruchomy charakter.

Zatem odczytując wyrok C-430/09 należy mieć na uwadze specyfikę transakcji w odniesieniu do której został wydany i tylko w odniesieniu do transakcji o tym samym przebiegu należy odczytać go literalnie. Natomiast w przypadku transakcji o odmiennym przebiegu należy go odczytać adekwatnie do sytuacji.

Powyższe orzeczenia dotyczą wprawdzie spraw, w których w ramach transakcji łańcuchowej była realizowana wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, niemniej jednak, zasady określania dostawy ruchomej, tj. dostawy, do której przyporządkowuje się transport, bez wątpienia należy stosować również w odniesieniu do transakcji, w ramach których dochodzi do wywozu towarów poza terytorium UE.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że do dostawy pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką A dochodzi na terytorium państwa, w którym rozpoczyna się transport towaru, czyli na terytorium kraju. Również dostawa pomiędzy Spółką A a odbiorcą z Ukrainy ma miejsce na terytorium kraju.

Zatem z warunków dostawy wynika, że transport towaru należy przyporządkować dostawie dokonanej przez Spółkę A. W związku z tym, dostawą ruchomą będzie transakcja dokonana pomiędzy Spółką A a odbiorcą z Ukrainy, natomiast dostawą nieruchomą będzie dostawa dokonana pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką A.

Podsumowując, sprzedaż towaru na rzecz Spółki A nie będzie stanowić eksportu pośredniego w rozumieniu art. 2 ust. 8 lit. b ustawy, ponieważ w wyniku dostawy towaru przez Wnioskodawcę (przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel) nie dojdzie do wywozu towaru z terytorium Polski na terytorium Ukrainy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe, jednak na podstawie innego uzasadnienia niż wskazane przez niego, ponieważ za uznaniem sprzedaży towaru przez niego za sprzedaż krajową (dostawę nieruchomą) będą przesądzać wszystkie warunki transakcji w łańcuchu dostaw a nie jak twierdzi Wnioskodawca jedynie fakt organizacji transportu przez Spółkę A oraz nie dysponowanie przez niego dokumentem IE-599.

Tym samym udzielenie odpowiedzi na pytanie nr 2, dotyczące możliwości zastosowania stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione od uznania sprzedaży towarów na rzecz Spółki A za eksport stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie należy wskazać, że pytanie podatkowe wyznacza zakres przedmiotowy wniosku. W związku z powyższym tutejszy organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Wnioskodawcy. Zatem inne kwestie wynikające z własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej rozpatrzone. W szczególności przedmiotowa interpretacja nie dotyczy prawidłowości zastosowania stawki podatku w wysokości 0% przy sprzedaży towarów.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej