Temat interpretacji

Prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem samochodu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 lipca 2012 r. (data wpływu 20 lipca 2012 r.) uzupełnionym pismami z dnia: 2 października 2012 r. (data wpływu 8 października 2012 r.) oraz 31 października 2012 r. (data wpływu 6 listopada 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem samochodu jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem samochodu. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 2 października 2012 r. oraz z dnia 31 października 2012 r. o doprecyzowanie opisanego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą będący podatnikiem podatku VAT w dniu 12 kwietnia 2010 r. zakupił od innego przedsiębiorcy samochód ciężarowy na podstawie faktury VAT uwzględniającej podatek VAT w stawce 22%. Podstawą wystawienia faktury VAT była karta pojazdu oraz dowód rejestracyjny pojazdu. W karcie pojazdu w rubryce rodzaj i przeznaczenie wpisano: samochód ciężarowy. W dowodzie rejestracyjnym w rubryce rodzaj pojazdu wpisano: samochód ciężarowy. Karta pojazdu w rubryce podrodzaj zawiera wpis VAN, a w rubryce liczba miejsc siedzących, włączając siedzenie kierowcy wynosi 7. Masa własna tego pojazdu to 1690 kg, maksymalna ładowność to 740 kg, maksymalna masa całkowita i dopuszczalna masa całkowita 2430 kg. Pojazd faktycznie w chwili nabycia przez Wnioskodawcę posiadał 7 miejsc siedzących (wliczając siedzenie kierowcy).

W piśmie z dnia 2 października 2012 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku, Zainteresowany wskazał co następuje:

1. Samochód jest wykorzystywany do wykonywania wyłącznie czynności opodatkowanych.
2. Wnioskodawca posiada dokument identyfikacyjny pojazdu potwierdzony przez Starostwo Powiatowe, gdzie samochód był zarejestrowany po raz pierwszy za granicą, z którego wynika, że jest on zarejestrowany jako samochód ciężarowy, a jego dopuszczalna ładowność wynosi 740 kg.
3. Samochód posiada zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu wyłącznie przez okręgową stację kontroli pojazdów i na podstawie tego badania zarejestrowano pojazd jako ciężarowy.

Natomiast pismem z dnia 31 października 2012 r., w odpowiedzi na kolejne wezwanie, Wnioskodawca uzupełnił przedstawiony stan faktyczny o następującą treść:

() samochód obecnie nie posiada aktualnej homologacji, z której wynika, że nie jest to samochód osobowy a dopuszczalna ładowność jego wynosi 500 kg. Od momentu zakupu tego samochodu przeze mnie nic się nie zmieniło jeśli chodzi o jego rejestrację i dopuszczalną ładowność, które są zawarte w dowodzie rejestracyjnym. Jest to samochód podrodzaju van, ciężarowy z zamontowaną przegrodą (kratka). Gdy zakupiłem ten samochód od Firmy B. na fakturę vat (w załączeniu kserokopia) rozliczyłem ten zakup w deklaracji VAT-7 jako zakup środka trwałego z odpisem 100% vat. Urząd Skarbowy skontaktował się ze mną telefonicznie a następnie z moim biurem rachunkowym i poprosił o kserokopię dowodu rejestracyjnego w celu weryfikacji czy wolno było zastosować rozliczenie vat-u w 100%. Nikt ode mnie nie żądał aktualnych badań technicznych jedynie świadectwa homologacji. Na podstawie dowodu rejestracyjnego stwierdzono, że mam zrobić korektę deklaracji VAT-7 i wolno mi tylko odliczyć 60% vat-u. Korekty dokonałem, ale ponieważ nie zgadzałem się ze stanowiskiem Urzędu Skarbowego postanowiłem dotrzeć do dokumentów pierwotnej rejestracji w Starostwie Powiatowym i do homologacji. Udało mi się uzyskać kserokopie potwierdzone ze starostwa, ale niestety nie posiadam homologacji, bo nie posiada jej nawet starostwo, jedynie dysponuje dokumentem identyfikacyjnym pojazdu jako załącznik do zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym. Najprawdopodobniej świadectwo homologacji posiada pierwszy właściciel a jest to Niemiec. Z informacji, które posiadam samochody z lat wcześniejszych niż 2005 r. nie otrzymywały w komplecie dokumentów świadectw homologacji przy sprzedaży. Dokumentem tym jest karta pojazdu. Znając stanowisko pracownika Urzędu Skarbowego zwróciłem się z prośbą do właściciela Firmy B. o dokumenty dotyczące samochodu i świadczące o tym, że jest to samochód ciężarowy. Nie mogąc otrzymać stosownych dokumentów zwróciłem się do niego z pismem przedsądowym, gdyż uznałem, że przy sprzedaży wprowadzono mnie w błąd. We wrześniu 2011 r. otrzymałem odpowiedź (w załączeniu kserokopia) i wiem, że samochód ten zarówno jak i w starostwie tak i w urzędzie skarbowym widnieje jako ciężarowy. Właściciel odpisał vat przy zakupie tego pojazdu, odpisywał vat od paliwa oraz z innych faktur dotyczących napraw, parkingu itp. Samochód był wykorzystywany przez B. jako ciężarowy i tak samo został sprzedany mnie. Nadmieniam, że po zakupie przeze mnie tego samochodu nikt nie żądał badań technicznych, które mógłbym na ten czas uzyskać. Biorąc pod uwagę stosowane w tym czasie procedury urzędom wystarczał dowód rejestracyjny oraz karta pojazdu, która jest niczym dowód osobisty pojazdu i wszelkie zamiany są tam odnotowywane tak jak np. ładowność (w tym wypadku powyżej 500 kg). Nie rozumiem stanowiska Urzędu Skarbowego, który uznał, że samochód nie spełnia warunków do 100% odpisu vat-u, gdzie jeszcze przed jego sprzedażą poprzedni właściciel mógł odpisywać vat od paliwa i inny urząd skarbowy tego nie kwestionował. Przepisy co do tej kwestii, czyli samochodów z kratką zmieniły się od 01.01.2011 r., więc od momentu zakupu przeze mnie do końca 2010 r. wolno było odpisywać podatek vat, w przypadku posiadania tego typu samochodu. Uważam, że na podstawie posiadanej dokumentacji miałem prawo do odpisu 100% podatku vat od zakupu tego pojazdu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca jest uprawniony do dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zgodnie z treścią obowiązującego w roku 2010 art. 86 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług... A jeżeli tak, to czy to odliczenie powinno wynosić 60% kwoty podatku określonej w fakturze i nie więcej jednak niż 6.000 zł, czy też podatnik jest uprawniony do odliczenia równowartości podatku naliczonego...

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on uprawniony do dokonania odliczenia, o którym mowa w art. 86 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym w roku 2010. Zakupione auto odpowiada bowiem definicji, o której mowa w tym przepisie.

W piśmie z dnia 31 października 2012 r., uzupełniając własne stanowisko w sprawie, Zainteresowany wskazał, że w Jego ocenie na podstawie posiadanej dokumentacji miał prawo do odpisu 100% podatku VAT od zakupu przedmiotowego samochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, iż niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o stan prawny obowiązujący w momencie zaistnienia zdarzenia, czyli w kwietniu 2010 r.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego, na podstawie zapisu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, stanowi z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

W świetle art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

Zgodnie z art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Podkreślić należy, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), ograniczenie w prawie do odliczenia dotyczące samochodów zawarte było w art. 25 ust. 1 pkt 2, który posiadał treść: Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika.

Ponadto, zgodnie z obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. przepisem § 10 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.), podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ= 357 kg + n x 68 kg

gdzie:

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

n - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Jednocześnie art. 86 ust. 5 ustawy regulował, iż dopuszczalna ładowność oraz ilość miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 3, określona jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji, o której mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

Natomiast od nowelizacji wprowadzonej ustawą z dnia 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 90, poz. 756), stosownie do brzmienia przepisu art. 86 ust. 3 ustawy, obowiązującego od dnia 22 sierpnia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2010 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W myśl art. 86 ust. 4 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2010 r., przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
   1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
   2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 14 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań art. 86 ust. 5 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 2006.347.1 ze zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE. L 1977.145.1 ze zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia do Unii. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw.

Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę stand still (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie prawo krajowe odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula stand still ma bowiem na celu uniemożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. (6) VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG, uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, w niektórych przypadkach rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów prawa wspólnotowego i krajowego obowiązujących do dnia 31 grudnia 2010 r., prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku od towarów i usług z tytułu nabycia pojazdów samochodowych przysługuje, co do zasady, w przypadku gdy:

1. przepisy ustawy o podatku od towarów i usług obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. umożliwiają pełne odliczenie podatku,
2. przepisy ustawy o podatku od towarów i usług obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. uniemożliwiają pełne odliczenie podatku, ale przepisy o podatku od towarów i usług obowiązujące na dzień 30 kwietnia 2004 r. umożliwiały odliczenie podatku, tj. w przypadku nabycia przez podatnika pojazdów samochodowych, w odniesieniu do których na podstawie homologacji producenta lub importera dla danego typu pojazdu samochodowego bezspornie wynika, że nie jest to samochód osobowy i dopuszczalna ładowność tego pojazdu wynosi powyżej 500 kg.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą będący podatnikiem podatku VAT w dniu 12 kwietnia 2010 r. zakupił od innego przedsiębiorcy samochód ciężarowy na podstawie faktury VAT uwzględniającej podatek VAT w stawce 22%. Podstawą wystawienia faktury VAT była karta pojazdu oraz dowód rejestracyjny pojazdu. W karcie pojazdu w rubryce rodzaj i przeznaczeni wpisano: samochód ciężarowy. W dowodzie rejestracyjnym w rubryce rodzaj pojazdu wpisano: samochód ciężarowy. Karta pojazdu w rubryce podrodzaj zawiera wpis VAN, a w rubryce liczba miejsc siedzących, włączając siedzenie kierowcy wynosi 7. Masa własna tego pojazdu to 1690 kg, maksymalna ładowność to 740 kg, maksymalna masa całkowita i dopuszczalna masa całkowita 2430 kg. Samochód jest wykorzystywany do wykonywania wyłącznie czynności opodatkowanych. Z opisu stanu faktycznego nie wynika, by samochód posiadał aktualną homologację, z której wynika, iż nie jest to pojazd osobowy, a dopuszczalna ładowność tego pojazdu wynosi powyżej 500 kg. Z informacji, których udzielił Wnioskodawca nie wynika także, by przedmiotowy samochód spełniał wymagania określone w art. 86 ust. 4 ustawy oraz by był to pojazd wskazany w pkt 1-4 tego przepisu na co wskazywałoby dodatkowe badanie techniczne przeprowadzone przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzone zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań w dowodzie rejestracyjnym pojazdu.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa wspólnotowego i krajowego obowiązujące do dnia 31 grudnia 2010 r. oraz opis zawarty we wniosku należy stwierdzić, że Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego stanowiącej pełną kwotę podatku określonego w fakturze VAT z tytułu nabycia przedmiotowego samochodu. Powyższe wynika z faktu, że dopuszczalna masa całkowita przedmiotowego samochodu nie przekracza 3,5 tony, a ponadto jak wskazał Wnioskodawca - samochód nie posiada aktualnej homologacji, z której jednoznacznie wynikałoby, iż nie jest to samochód osobowy, a jego ładowność przekracza 500 kg. Zainteresowany nie posiada również zaświadczenia wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów stwierdzającego spełnienie wymogów zawartych w art. 86 ust. 4 pkt 1-4 ustawy oraz stosownego wpisu w dowodzie rejestracyjnym samochodu dokonanego na podstawie tego zaświadczenia. A zatem ani przepisy obowiązujące na dzień 30 kwietnia 2004 r., ani przepisy obowiązujące do dnia 31 grudnia 2010 r. nie dawały prawa do pełnego odliczenia.

W analizowanej sprawie zostały jednakże spełnione warunki, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy dające Zainteresowanemu prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem przedmiotowego samochodu, a zatem Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia 60% kwoty podatku określonej w fakturze, nie więcej jednak niż 6.000 zł, przy założeniu, że nie zachodziły przesłanki wykluczające to prawo wskazane w art. 88 ustawy.

Tut. Organ podkreśla, że niniejsza interpretacja została wydana przy założeniu, że w analizowanej sprawie elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie były przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej. Powyższe zostało bowiem, zarówno we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jak również w uzupełnieniach do wniosku, poświadczone przez Wnioskodawcę pod rygorem odpowiedzialności karnej wynikającej z art. 233 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 ze zm.).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu