Podatek od towarów i usług w zakresie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jej udokumentowania, wykazania w deklaracji VAT 7 oraz informacji podsum... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 17.09.2013, sygn. ILPP4/443-314/13-2/EWW, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Temat interpretacji

Podatek od towarów i usług w zakresie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jej udokumentowania, wykazania w deklaracji VAT 7 oraz informacji podsumowującej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2013 r. (data wpływu 8 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jej udokumentowania, wykazania w deklaracji VAT-7 oraz informacji podsumowującej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jej udokumentowania, wykazania w deklaracji VAT 7 oraz informacji podsumowującej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka posiada polski numer NIP na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych (poprzedzony kodem PL) oraz niemiecki numer przyznany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych (poprzedzony kodem DE).

Po otrzymaniu zamówień złożonych do Spółki przez niemieckich kontrahentów wyroby będące własnością Spółki przewożone będą do magazynu/na trasie do magazynu znajdującego się na terenie Niemiec. Towary w pierwszej kolejności będą zbiorczo (na podstawie zamówień od różnych niemieckich nabywców) przewożone na paletach z Polski na terytorium Niemiec. Transport dokonywany jest za pośrednictwem wynajętych firm transportowych. Dla każdego transportu sporządzana jest dokumentacja towarzysząca wywozowi (głównie dokument CMR).

Spółka będzie przemieszczać wyroby z terytorium Polski na terytorium innego kraju członkowskiego (Niemcy) na trasie do magazynu, przy czym wywożone do Niemiec wyroby pozostaną własnością Spółki. Towary mogą być magazynowane, przeładowywane lub przepakowywane. W dalszej kolejności - w związku z realizacją lokalnej dostawy na rzecz nabywców (podatników podatku od wartości dodanej) znajdujących się na terytorium Niemiec - towary te transportowane będą na trasie z magazynu Spółki do miejsca wskazanego przez niemieckich nabywców (miejsce to również znajduje się na terytorium Niemiec). W magazynie tym towary będą segregowane na partie dla konkretnych nabywców, odpowiednio rozdzielane i każda partia towaru, w zależności od tego dla którego nabywcy jest przeznaczona i w jakiej ten nabywca znajduje się lokalizacji, będzie przekazywana kolejnemu przewoźnikowi, załadowywana na odpowiedni środek transportu i dostarczana do nabywcy. Może się przy tym zdarzyć, że dana partia towarów będzie bez przepakowywania lub przeładowywania przemieszczana do niemieckiego klienta przy użyciu tego samego środka transportu, który przemieścił towar na trasie do magazynu Spółki na terytorium Niemiec.

Dostawy towarów mają charakter stały i są wykonywane dla większej ilości odbiorców w kraju przeznaczenia, a Spółka wykazuje przedmiotowe dostawy w Polsce jako podlegające opodatkowaniu na zasadach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Prawo własności towarów będzie przechodziło ze Spółki na klienta niemieckiego na terytorium Niemiec.

W związku z dostawą towarów realizowaną na terytorium Niemiec, przewoźnikowi wskazywany będzie co do zasady nowy adres przeznaczenia towarów, a transport na odcinku magazyn w Niemczech niemiecki nabywca towaru odbywać się będzie na podstawie odrębnych dokumentów przewozowych. Miejscem dostawy towarów do niemieckiego odbiorcy dla celów VAT będzie terytorium Niemiec. W konsekwencji dostawa ta podlegać będzie udokumentowaniu i rozliczeniu przez Spółkę jako niemieckiego podatnika podatku od wartości dodanej zgodnie z niemieckimi przepisami podatkowymi.

Koszty transportu zarówno z Polski do magazynu na terytorium Niemiec jak i z magazynu do ostatecznego odbiorcy, ponosi Spółka.

Spółka w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (WDT) wystawiać będzie fakturę ze stawką 0% w przypadku, gdy posiadane dokumenty potwierdzać będą wywóz i dostawę tych towarów z terytorium kraju na terytorium Niemiec w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.).

Spółka umieszczać będzie na fakturze numer identyfikacji podatkowej poprzedzony kodem PL (numer nadawany przez urząd skarbowy w ramach rejestracji jako podatnik VAT UE). Ponadto, na fakturze dokumentującej WDT Spółka umieszczać będzie numer dla transakcji wewnątrzwspólnotowych (zawierający dwuliterowy kod DE) na terytorium Niemiec, który został jej nadany przez niemiecki urząd skarbowy.

W zaprezentowanym powyżej opisie sprawy nie wystąpi żaden z przypadków wymienionych w art. 13 ust. 4 ustawy o VAT.

W określonych sytuacjach spedytor może nie potwierdzać Spółce dostaw towaru do odbiorców w różnych krajach członkowskich jak i w przypadku dostaw do magazynu w Niemczech za pomocą listu przewozowego w formie dokumentu CMR. Spółka otrzymywać będzie w takim przypadku od spedytora potwierdzenie dokonania na rzecz Spółki dostaw towarów w formie oświadczenia zawierającego specyfikację z wyszczególnieniem: numerów faktur, dat nadania, dat doręczenia przewożonego towaru, ilości towaru, nazwy odbiorcy i jego adresu z podpisem i pieczątką spedytora.

Z poświadczenia wywozu towaru na teren Niemiec przez spedytora/przewoźnika/organizatora przewozu będzie wynikać, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostaną wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium Niemiec.

Również z listu przewozowego potwierdzającego fakt przemieszczenia towarów na terytorium Niemiec będzie wynikać, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostaną wywiezione z terytorium Polski i dostarczone na terytorium Niemiec.

Spółka oprócz ww. dokumentów w szczególności: prowadzi korespondencję handlową, posiada dokumentację - z której wynikają zamówienia klientów oraz jest w posiadaniu dokumentów potwierdzających zapłatę za towar (bądź potwierdzających inne formy rozliczenia dostaw w ramach akceptowanych przez strony warunków współpracy, prowadzących do wygaśnięcia wzajemnych zobowiązań zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa), posiada ladelista (specyfikacja ładunków i ich szczegółowe przypisanie do tras transportu pomiędzy dostawcą i odbiorcą), informacje o awizacji dostaw u producentów jak i odbiorców (informacja o terminie odbioru i dostawy towaru miejscu z miejsca załadunku na terytorium Polski do miejsca rozładunku na terytorium Niemiec), dokumentów reklamacyjnych w przypadku stwierdzenia wadliwości towaru przez odbiorcę, monity należności, fakturę za transport od firmy transportowej za transport towaru na określonym odcinku, z której jednoznacznie wynika jaki towar (przyporządkowany do ladelisty) i gdzie ten towar został dostarczony (na jakiej trasie odbywał się transport).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy przemieszczenie towarów z Polski do Niemiec - o jakim mowa w przedstawionym powyżej opisie sprawy - Spółka powinna traktować jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (dalej jako: WDT) określoną w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, czy jako czynność zrównaną z WDT, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT i w konsekwencji transakcję opodatkowaną w Polsce...
W jaki sposób należy udokumentować wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, czy wystarczy że Spółka będzie posiadała dokumenty potwierdzające przemieszczenie towarów z terytorium Polski na terytorium Niemiec, a w szczególności list przewozowy potwierdzający fakt przemieszczenia towarów na terytorium Niemiec i dostawy towarów do konkretnych klientów, potwierdzony CMRkami; alternatywnie wystarczające jest poświadczenie wywozu towaru na teren Niemiec przez spedytora (ii) czy dostawa towarów powinna zostać wykazana przez Spółkę w deklaracji VAT-7 jako dostawa wewnątrzwspólnotowa w poz. 30, która przewiduje wykazanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wyłącznie opodatkowanej 0% stawką VAT oraz w informacji podsumowującej VAT-UE, gdzie jako numer identyfikacyjny kontrahenta należy podać niemiecki numer identyfikacyjny Spółki...

Zdaniem Wnioskodawcy, nabywając towary na terytorium Polski, a następnie przemieszczając je na terytorium Niemiec powinien on rozpoznać dostawę jako czynność zrównaną z WDT, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT (z zerową stawką VAT) na terytorium Polski. Warunkiem zastosowania WDT jest podanie na fakturze ważnych numerów nadanych przez organy skarbowe polskie i niemieckie (poprzedzone dwuliterowym kodem PL i DE) oraz udokumentowanie przemieszczenia - zgodnie z przepisami ustawy (m.in. dokumentem CMR), a ponadto posiadanie dokumentów zgodnie z art. 42 ust. 12, 12a, 13 ustawy. Spółka powinna rozpoznać wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zgodnie z niemieckimi przepisami podatkowymi i posługiwać się dla tej transakcji niemieckim numerem VAT z przedrostkiem DE (nadanym jej dla transakcji wewnątrzwspólnotowych).

Spółka będzie uprawniona do zastosowania stawki 0% VAT w odniesieniu do powyższych transakcji, jeżeli będzie posiadała dokumenty potwierdzające przemieszczenie towarów z Polski na terytorium Niemiec, a w szczególności list przewozowy potwierdzający fakt przemieszczenia towarów na terytorium Niemiec oraz specyfikację przemieszczanych towarów, bądź alternatywnie będzie posiadać potwierdzenie wywozu towarów na terytorium Niemiec przez spedytora. Dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), podpisany przez niego osobiście, z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument (opatrzony pieczątką i podpisem wystawcy) potwierdzający powyższe.

Dostawa towarów powinna zostać wykazana przez Spółkę w deklaracji VAT-7 jako dostawa wewnątrzwspólnotowa w poz. 30 - która przewiduje wykazanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wyłącznie opodatkowanej 0% stawką VAT - ponieważ następować będzie przekroczenie granicy kraju, a Spółka posiadać będzie dokumenty określone w art. 42 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz w informacji podsumowującej VAT-UE, gdzie jako numer identyfikacyjny kontrahenta podać należy niemiecki numer identyfikacyjny Spółki.

Uzasadnienie

Co do zasady kwestie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów uregulowane zostały w art. 13 i art. 42 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Na gruncie polskiej ustawy o VAT, sprzedaż/dostarczenie towarów z Polski na terytorium Niemiec może być opodatkowana stawką 0%. Taka sytuacja jest dopuszczalna w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów uregulowanej w art. 13 oraz art. 42 ustawy o VAT, po spełnieniu m.in. następujących przesłanek:

musi nastąpić wywóz towarów z terytorium kraju,
dokonującym dostawy towarów jest podatnik zarejestrowany jako VAT UE,
nabywcą towarów jest podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium Niemiec,
podatnicy powinni posiadać numery na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.

W takiej sytuacji polski podatnik podatku od towarów i usług ma prawo zastosować stawkę podatku 0%. Obowiązek rozliczenia zostaje przesunięty na podatnika niemieckiego w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. W takiej sytuacji polski podatnik podatku od towarów i usług wystawia fakturę ze stawką 0%.

Zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy za WDT uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15 lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju (Polska) na terytorium państwa członkowskiego (Niemcy), które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Stosownie do obowiązujących przepisów ustawy o VAT przewidzianych w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, co do zasady miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Przepis ten rozszerza pojęcie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności niemające charakteru czynności dwustronnych (czynionych za wynagrodzeniem). Przepisy przewidują rozszerzenie pojęcia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności polegające na przemieszczaniu towarów przedsiębiorstwa z Polski do innego kraju Unii Europejskiej, pod warunkiem jednak, że posłużą one tam czynnościom wykonywanym przez to przedsiębiorstwo jako podatnika VAT. Reguły dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowego obrotu towarami przewidują opodatkowanie przemieszczenia towarów, które dokonywane jest w ramach jednego przedsiębiorstwa. Opodatkowanie takie ma miejsce w sytuacji, gdy przedsiębiorca dysponuje prawem do rozporządzania towarami zarówno w miejscu rozpoczęcia jak i zakończenia transportu, a miejsce rozpoczęcia oraz zakończenia transportu znajduje się na terenie dwóch różnych państw członkowskich. Sytuacja taka określana jest mianem wewnątrzwspólnotowej dostawy w formie przemieszczenia.

Aby przemieszczenie towarów z Polski do Niemiec mogło zostać uznane za WDT - zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy o VAT - muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

towar został faktycznie przemieszczony z terytorium kraju na terytorium innego państwa UE,
przemieszczane towary muszą należeć do podatnika,
przemieszczenie musi być dokonywane w ramach prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe zdaniem Spółki przesłanki te są w jej przypadku spełnione, gdyż Spółka jako polski podatnik VAT będzie zlecała taki przewóz towarów w jej imieniu i na jej rzecz. Przewożone towary, które w ramach prowadzonego przez Spółkę przedsiębiorstwa zostaną uprzednio nabyte w Polsce lub sprowadzone w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu, pozostaną własnością Spółki również w czasie, kiedy będą się już znajdować na terytorium Niemiec.

Jak wskazano bowiem w opisie sprawy, w momencie gdy towar opuszcza terytorium Polski i jest transportowany na terytorium Niemiec, właścicielem towarów pozostaje Spółka. W praktyce prawo do rozporządzania towarami jak właściciel (w rozumieniu ustawy o VAT) będzie przechodziło na klientów niemieckich dopiero w momencie, gdy towary będą znajdowały się na terytorium Niemiec, w ramach kolejnej dostawy, która będzie dokonywana na terytorium Niemiec na rzecz poszczególnych klientów z Niemiec. W konsekwencji, aż do momentu dostawy do klienta niemieckiego Spółka będzie miała prawo decydować o towarach i nimi dysponować.

Nie ulega również wątpliwości, że przewożone w ten sposób towary będą służyły działalności gospodarczej Spółki, gdyż w następstwie przemieszczenia własnych towarów Spółka będzie dokonywała lokalnej dostawy tych towarów do klientów niemieckich, tj. jako niemiecki podatnik podatku od wartości dodanej będzie rozliczała VAT w Niemczech.

W art. 13 ust. 4 ustawy wskazano sytuacje kiedy przemieszczenie towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego (np. Niemcy) nie jest traktowane jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W związku z powyższym nabycie towarów przez Spółkę na terenie Polski, a następnie przemieszczenie/przesuniecie ich na terytorium Niemiec spowoduje z jednej strony obowiązek wykazania WDT w Polsce, a z drugiej strony WNT na terytorium Niemiec, chyba że wystąpią sytuacje określone w art. 13 ust. 4 ustawy.

Należy podkreślić, że przemieszczenie towarów w opisanym systemie sprzedaży podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 0% - na zasadach dostaw wewnątrzwspólnotowych, mimo że nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (transakcja dokonuje się w zakresie jednego przedsiębiorstwa), a przemieszczenie to ma służyć wykonaniu przez Spółkę czynności opodatkowanych, jako podatnika podatku od wartości dodanej zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jednocześnie należy wskazać, że również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347 z dnia 11 grudnia 2006 r.) traktuje dostawę towarów do innego kraju członkowskiego w celu ich dalszej sprzedaży w kraju sprzedaży - wywozu towarów (tu: Rzeczypospolitej Polskiej) jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, a w kraju dostawy tych towarów (tu: Republiki Federalnej Niemiec) jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy podatnicy o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Co do zasady obowiązek podatkowy w WDT do 31 grudnia 2012 r. powstawał 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towarów. W przypadku gdy przed upływem powyższego terminu Spółka wystawiała fakturę, obowiązek podatkowy powstawał z chwilą wystawienia faktury.

Od 1 stycznia 2013 r. zmianie uległ art. 20 ust. 1 oraz ust. 5 ustawy o VAT. Zgodnie z nowym brzmieniem tych przepisów, w WDT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy.

Z kolei z nowo dodanego ust. la art. 20 wynika, że w przypadku WDT wykonanej w sposób ciągły przez okres dłuższy niż miesiąc uważać się ją będzie za dokonaną z upływem każdego miesiąca do czasu zakończenia dostawy tych towarów.

Spółka w ramach WDT powinna wystawić fakturę ze stawką 0%.

Spółka w Polsce będzie zobligowana do umieszczenia na fakturze numeru identyfikacji podatkowej poprzedzony kodem PL (numer nadawany przez urząd skarbowy w ramach rejestracji jako podatnik VAT UE).

Ponadto na fakturze dokumentującej WDT Spółka będzie musiała umieścić numer dla transakcji wewnątrzwspólnotowych (zawierający dwuliterowy kod DE) przyznany jej na terytorium Niemiec.

Umieszczenie powyższych numerów dla transakcji wewnątrzwspólnotowych jest warunkiem zastosowania stawki 0% przy WDT w ramach art. 13 ust. 3 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 42 ust. 2 ustawy WDT podlega opodatkowaniu wg stawki 0%, jeżeli Spółka przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy posiada dowody, że towary będące przedmiotem WDT zostały dostarczone na terytorium państwa członkowskiego (Niemcy).

Szczegółowe kwestie dotyczące ujmowania WDT ze stawka 0% w ewidencji podatkowej uregulowane zostały w art. 42 ust. 12, 12a, 13 ustawy (artykuły te regulują kwestie ujmowania WDT (przesunięcia towarów) ze stawką 0% lub jako sprzedaż krajowa ze stawką należną oraz wskazują zasady dokonywania korekt).

Na podstawie art. 42 ust. 14 ustawy regulacje dotyczące dokumentowania WDT stosuje się do sytuacji przemieszczenia własnych towarów z terytorium Polski na terytorium Niemiec.

W ramach przemieszczenia towarów z terytorium Polski na terytorium Niemiec Spółka może skorzystać z usługi firmy transportowej.

Wtedy na podstawie art. 42 ust. 3 ustawy Spółka powinna posiadać dowody potwierdzające dostarczenie towarów na terytorium Niemiec:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju (CMR), z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi);
kopia faktury (do 31 grudnia 2012 r.);
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Firma spedytorska dostarczać może Wnioskodawcy oświadczenie, w którym na podstawie art. 42 ust. 3 ustawy o VAT potwierdzi wywóz towarów poza terytorium kraju (Polski) do innych krajów unijnych. Oświadczenie będzie przygotowane w formie specyfikacji zawierającej: numer faktury, datę nadania, datę doręczenia przewożonego towaru, ilość towaru, nazwę odbiorcy i adres odbiorcy oraz podpis i pieczątkę spedytora.

W opinii Spółki, wystawione przez spedytora oświadczenie, potwierdzone przez niego podpisem i pieczątką może być uznane za dokument potwierdzający wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, zgodnie z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT.

Fakt, że dokument wystawiony przez spedytora nie zawsze będzie mieć formę listu przewozowego wystawionego według wzorca opracowanego przez Międzynarodową Unię Transportu Drogowego (tzw. dokument CMR), a będzie sporządzony według innego wzorca nie oznacza, że dokument ten nie będzie spełniać warunków do uznania go za dokument przewozowy, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT. Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia dokumentu przewozowego. W przepisie art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT wskazano jedynie, że z dokumentu tego powinno jednoznaczne wynikać, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Przepis ten nie stanowi według jakiego wzorca dokument przewozowy ma być wystawiony przez przewoźnika (spedytora). Należy ponadto wskazać, że Konwencja o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) podpisana w Genewie w 1956 r. nie zawiera normatywnego wzorca listu przewozowego. W praktyce najczęściej stosowane są listy przewozowe wystawiane według wzorca opracowanego przez Międzynarodową Unię Transportu Drogowego (tzw. dokument CMR), nie istnieją jednak żadne ograniczenia prawne w posługiwaniu się innymi wzorami dokumentów przewozowych.

Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Mając na uwadze powyższe nieuprawnione jest utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza warunki umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy) nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Reasumując należy stwierdzić, że Spółka jest uprawniona do posługiwania się każdym innym niż tradycyjny list przewozowy (CMR) dokumentem wystawionym i podpisanym przez spedytora.

Jeżeli z dokumentu wystawionego i podpisanego przez spedytora wynika, że wskazany w dokumencie towar został dostarczony do miejscach jego przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego to niezależnie od formy tego dokumentu spełnia on warunki określone w przepisie art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT.

Dodatkowo należy wskazać, że faktury wystawiane przez Spółkę zawierają dane dotyczące towaru będącego przedmiotem dostawy przez co pełnią również rolę specyfikacji. Nie istnieje więc potrzeba tworzenia przez Spółkę dodatkowego dokumentu specyfikacji, bowiem wszelkie niezbędne elementy składające się na specyfikację dostawy zawarte są w posiadanej przez Spółkę fakturze.

W tym miejscu wskazać można również, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości w sprawie C 146/05 (Albert Collee, orzeczenie z 27 września 2007 r.) zaznaczył, że dyrektywa istotnie upoważnia państwa członkowskie do wprowadzenia regulacji dotyczących obowiązków dokumentacyjnych, które podatnicy powinni spełnić w celu potwierdzenia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Jednak co szczególnie istotne - zdaniem Trybunału - przedmiotowe obowiązki dokumentacyjne nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia określonych w dyrektywie celów, czyli zapewnienia prawidłowego poboru podatku i uniknięcia oszustw podatkowych (zgodnie z art. 273 dyrektywy 2006/112 państwa członkowskie mogą w pewnych okolicznościach i przy zachowaniu określonych warunków nałożyć na podatników inne niż określone wprost w dyrektywie obowiązki, jakie uznają za niezbędne do zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym). W szczególności zaś nałożone na podatnika obowiązki nie mogą zagrażać neutralności podatku VAT. Stąd Trybunał uznał, że przepisy krajowe które uzależniają prawo do preferencji w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej (zwolnienia z prawem do odliczenia) od spełnienia obowiązków formalnych (przy jasności co do tego, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów nastąpiła), wykraczają poza to, co jest niezbędne do zapewnienia prawidłowego poboru podatku.

W sytuacji gdy dokumenty wymienione powyżej nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów na terytorium Niemiec, dowodami takimi mogą być ponadto:

korespondencja handlowa z nabywca, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Należy jednak pamiętać, że powyższe dokumenty nie mogą zastępować dokumentów wymienionych powyżej, ale jedynie je uzupełniają.

Dostawa towarów powinna zostać wykazana przez Spółkę w deklaracji VAT-7 jako dostawa wewnątrzwspólnotowa w poz. 30, która przewiduje wykazanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wyłącznie opodatkowanej 0% stawką VAT, ponieważ następuje przekroczenie granicy kraju, a Wnioskodawca posiada dokumenty określone w art. 42 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, oraz w informacji podsumowującej VAT-UE, gdzie jako numer identyfikacyjny kontrahenta podaje się niemiecki numer identyfikacyjny Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. z 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel () art. 7 ust. 1 ustawy.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 13 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Ust. 2 ww. artykułu stanowi, że przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika - art. 13 ust. 3 ustawy.

Na mocy art. 13 ust. 6 ustawy - wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97 ().

W myśl art. 5 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 35) w okresie od dnia 1 kwietnia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, o której mowa w art. 13 ust. 6 ustawy zmienionej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy zmienionej w art. 1, niekorzystający ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 tej ustawy.

Ogólną definicję pojęcia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stanowi art. 13 ust. 1 ustawy. Zgodnie z jego treścią wewnątrzwspólnotową dostawą towarów jest wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 ustawy, na terytorium innego państwa członkowskiego. W przeciwieństwie do wewnątrzwspólnotowego nabycia, w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej (opodatkowanej w Polsce) musi się ona odbywać z kraju (tzn. z Polski) i ma być dokonywana przez polskiego (tj. zarejestrowanego w Polsce) podatnika.

Wskazać należy, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w istocie jest specyficznym przypadkiem zwolnienia od opodatkowania przy zachowaniu prawa do odliczenia, wprowadzonym z uwagi na rozliczanie podatku przez nabywcę, a nie stricte czynnością opodatkowaną (do czynności opodatkowanych nie zaliczają jej regulacje prawa wspólnotowego). Z tego też względu przepisy konkretnych ustaw VAT dotyczące wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, odnosić się mogą jedynie do tych dostaw wewnątrzwspólnotowych, które rozpoczęły się z tego właśnie państwa. Do dostaw zaczynających się w innych państwach zastosowanie będą miały przepisy tych innych państw.

Elementem który musi wystąpić aby uznać daną czynność za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, jest wywóz towaru z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego. Natomiast nie jest konieczne, aby wywozu dokonywał sam podatnik. Podkreślić należy, że dostawą wewnątrzwspólnotową nie jest sama czynność faktyczna, jaką jest wywóz towarów. Wywóz ten musi bowiem nastąpić w wyniku dokonania dostawy. Jest to warunek konieczny, stanowiący odbicie warunków dotyczących nabycia, gdzie wymaga się aby miało miejsce nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, co następuje w wyniku dokonanej dostawy.

Należy wskazać, że mając na celu przeciwdziałanie zakłóceniom konkurencji polska ustawa - podobnie jak Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347.1 ze zm.) - obejmuje mechanizmem transakcji wewnątrzwspólnotowych czynność faktyczną, polegającą na przemieszczeniu towarów należących do własnego przedsiębiorstwa. Czynność ta jest bowiem potraktowana jako wewnątrzwspólnotowa dostawa w państwie, z którego rozpoczęto transport, zaś jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie, w którym towary ostatecznie się znalazły. W ten sposób następuje wymuszenie faktycznego opodatkowania w państwie, w którym towary są spożytkowane, wedle stawki podatku tam właściwej.

Czynność wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wymaga - co do zasady - istnienia dwóch stron transakcji: jeden podmiot (podatnik albo osoba prawna niebędąca podatnikiem) nabywa towary rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, natomiast druga strona dostarcza te towary rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Ustawa powielając rozwiązania unijne, pozwala jednakże na uznanie za wewnątrzwspólnotową dostawę (i odpowiednio towarzyszące dostawie wewnątrzwspólnotowe nabycie) także czynności, w przypadku których podatnik przemieszcza towary należące do swego przedsiębiorstwa z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa - art. 13 ust. 3 ustawy. Można mówić w tym przypadku o wewnątrzwspólnotowym przemieszczeniu towarów.

W takiej sytuacji w Polsce - z której przemieszczane są towary, występuje wewnątrzwspólnotowa dostawa, natomiast w państwie członkowskim - do którego przemieszczane są towary, następuje ich wewnątrzwspólnotowe nabycie przez tego podatnika.

Regulacje te mają na celu eliminację zakłóceń konkurencji. Mogłoby do nich dojść w przypadku, gdyby podatnik niemający prawa do odliczenia podatku kupował towary w państwie o niższej stawce podatku, które następnie przewoził do państwa w którym obowiązuje wyższa stawka podatku i tam wykorzystywał w działalności opodatkowanej. Natomiast zastosowanie powyższego mechanizmu - w którym opodatkowaniu w ramach transakcji wewnątrzwspólnotowej podlega samo przemieszczenie towarów - pozwala na faktyczne opodatkowanie towarów w miejscu ich faktycznej konsumpcji.

Przy czym należy zauważyć, że przemieszczenia towarów o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy występuje chociażby jedna z przesłanek negatywnych określonych w art. 13 ust. 4 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca posiada polski numer NIP na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych (poprzedzony kodem PL) oraz niemiecki numer przyznany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych (poprzedzony kodem DE). Po otrzymaniu zamówień złożonych przez niemieckich kontrahentów, wyroby będące własnością Spółki przewożone są do magazynu/na trasie do magazynu znajdującego się na terenie Niemiec. Towary w pierwszej kolejności są zbiorczo (na podstawie zamówień od różnych niemieckich nabywców) przewożone na paletach z Polski na terytorium Niemiec. Transport dokonywany jest za pośrednictwem wynajętych firm transportowych. Wyroby przemieszczane są z terytorium Polski na terytorium innego kraju członkowskiego (Niemcy) na trasie do magazynu, przy czym wywożone do Niemiec wyroby pozostają własnością Zainteresowanego.

W dalszej kolejności, w związku z realizacją lokalnej dostawy na rzecz nabywców (podatników podatku od wartości dodanej) znajdujących się na terytorium Niemiec, towary te transportowane są na trasie z magazynu Wnioskodawcy do miejsca wskazanego przez niemieckich nabywców (miejsce to również znajduje się na terytorium Niemiec). W magazynie tym towary są segregowane na partie dla konkretnych nabywców, odpowiednio rozdzielane i każda partia towaru, w zależności od tego dla którego nabywcy jest przeznaczona i w jakiej ten nabywca znajduje się lokalizacji, jest przekazywana kolejnemu przewoźnikowi, załadowywana na odpowiedni środek transportu i dostarczana do nabywcy. Może się przy tym zdarzyć, że dana partia towarów jest bez przepakowywania lub przeładowywania przemieszczana do niemieckiego klienta przy użyciu tego samego środka transportu, który przemieścił towar na trasie do magazynu Spółki na terytorium Niemiec.

Dostawy towarów mają charakter stały i są wykonywane dla większej ilości odbiorców w kraju przeznaczenia, a Zainteresowany wykazuje przedmiotowe dostawy w Polsce jako podlegające opodatkowaniu na zasadach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Prawo własności towarów przechodzi z Wnioskodawcy na klienta niemieckiego na terytorium Niemiec. Miejscem dostawy towarów do niemieckiego odbiorcy dla celów VAT jest terytorium Niemiec. W konsekwencji dostawa ta podlega udokumentowaniu i rozliczeniu przez Spółkę jako niemieckiego podatnika podatku od wartości dodanej zgodnie z niemieckimi przepisami podatkowymi.

Zainteresowany poinformował, że w niniejszej sprawie nie występuje żaden z przypadków wymienionych w art. 13 ust. 4 ustawy.

Mając na uwadze przedstawione informacje oraz powołane regulacje należy stwierdzić, że przedmiotowa transakcja nie stanowi wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy. Towary nie zostaną bowiem wywiezione z terytorium Polski w wykonaniu ich dostawy.

W niniejszej sprawie występuje natomiast przemieszczenie przez Wnioskodawcę towarów należących do przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium Niemiec w celu ich dalszej sprzedaży. Towary te służą zatem działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Przemieszczenie to spełnia definicję wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy.

Należy zaznaczyć, że przez pojęcie działalności gospodarczej należy rozumieć każdą aktywność podatnika realizowaną w ramach przedsiębiorstwa, niezależnie od miejsca prowadzenia tej działalności.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy - miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zatem opisane przemieszczenie własnych towarów z Polski do Niemiec Spółka powinna traktować jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów - o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy - podlegającą opodatkowaniu na terytorium Polski.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy - wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składający deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Przedmiotowa sprawa dotyczy sytuacji, gdy transport towarów w ramach wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów wykonywany jest przez wynajęte firmy transportowe (spedytorów).

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 - zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy - są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
uchylony
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 11 ustawy - w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W myśl art. 42 ust. 14 ustawy - przepisy ust. 1-4, 11 i 12 stosuje się odpowiednio do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3.

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, a w konsekwencji jej opodatkowanie preferencyjną stawką w wysokości 0%. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Drugi z warunków - o którym mowa wyżej - od którego spełnienia zależy potraktowanie danej dostawy jako dostawy wewnątrzwspólnotowej opodatkowanej stawką podatku w wysokości 0%, dotyczy udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w państwie przeznaczenia. Koncentruje się on zatem na faktycznych a nie prawnych aspektach transakcji. Powyższy warunek został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W związku z powyższym ważne jest to, aby przedmiotowe dokumenty zawierały informacje z których wynika, że określony towar został wywieziony z terytorium kraju oraz został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego.

Ponadto wskazać należy, że dla zastosowania stawki w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Z przepisu tego wynika, że jeśli dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3-5 ustawy nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski, dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa.

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest zatem w znacznej mierze od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru z terytorium kraju i dostarczenia go na terytorium państwa członkowskiego inne niż Polska. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych skutki podatkowe.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystawia fakturę ze stawką 0%. Spółka umieszcza na fakturze numer identyfikacji podatkowej poprzedzony kodem PL (numer nadawany przez urząd skarbowy w ramach rejestracji jako podatnik VAT UE) oraz numer dla transakcji wewnątrzwspólnotowych (zawierający dwuliterowy kod DE) na terytorium Niemiec, który został jej nadany przez niemiecki urząd skarbowy.

W określonych sytuacjach spedytor może nie potwierdzać Spółce dostaw towaru do odbiorców w różnych krajach członkowskich jak i w przypadku dostaw do magazynu w Niemczech za pomocą listu przewozowego w formie dokumentu CMR. Spółka otrzymuje w takim przypadku od spedytora potwierdzenie dokonania na rzecz Spółki dostaw towarów w formie oświadczenia zawierającego specyfikację z wyszczególnieniem: numerów faktur, dat nadania, dat doręczenia przewożonego towaru, ilości towaru, nazwy odbiorcy i jego adresu z podpisem i pieczątką spedytora.

Z poświadczenia wywozu towaru na teren Niemiec przez spedytora/przewoźnika/organizatora przewozu wynika, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium Niemiec.

Również z listu przewozowego potwierdzającego fakt przemieszczenia towarów na terytorium Niemiec wynika, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone na terytorium Niemiec.

Spółka oprócz ww. dokumentów w szczególności: prowadzi korespondencję handlową, posiada dokumentację, z której wynikają zamówienia klientów oraz jest w posiadaniu dokumentów potwierdzających zapłatę za towar (bądź potwierdzających inne formy rozliczenia dostaw w ramach akceptowanych przez strony warunków współpracy, prowadzących do wygaśnięcia wzajemnych zobowiązań zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa), posiada ladelista (specyfikacja ładunków i ich szczegółowe przypisanie do tras transportu pomiędzy dostawcą i odbiorcą), informacje o awizacji dostaw u producentów jak i odbiorców (informacja o terminie odbioru i dostawy towaru miejscu z miejsca załadunku na terytorium Polski do miejsca rozładunku na terytorium Niemiec), dokumentów reklamacyjnych w przypadku stwierdzenia wadliwości towaru przez odbiorcę, monity należności, fakturę za transport od firmy transportowej za transport towaru na określonym odcinku, z której jednoznacznie wynika jaki towar (przyporządkowany do ladelisty) i gdzie ten towar został dostarczony (na jakiej trasie odbywał się transport).

Należy zwrócić uwagę, że ustawa nie zawiera definicji dokumentu przewozowego. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 ze zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej, list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Mając na uwadze powyższe nie jest prawidłowe utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że dokumentem przewozowym o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Należy podkreślić, że dokument który potwierdza daną czynność winien mieć rangę dowodu. Niewątpliwie musi więc w sposób nie budzący wątpliwości potwierdzać okoliczność faktyczną przez niego dowodzoną. Pod pojęciem dokumentu należy rozumieć pismo spisane w celu stwierdzenia określonej okoliczności, świadectwa prawdziwości jakiegoś faktu.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Zainteresowany posiada następujące dowody:

list przewozowy w formie dokumentu CMR, z którego wynika że będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towary zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone na terytorium Niemiec

lub

oświadczenie spedytora, że będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towary zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone na terytorium Niemiec. Oświadczenie to zawiera wyszczególnienie numerów faktur, dat nadania, dat doręczenia przewożonego towaru, ilości towaru, nazwy odbiorcy i jego adresu z podpisem i pieczątką spedytora.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że zarówno otrzymany od przewoźnika (spedytora) list przewozowy (CMR), jak i oświadczenie o dostawie przedmiotowych towarów na terytorium Niemiec, są dokumentami o których mowa w przepisie art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy.

Ponadto Spółka gromadzi następujące dokumenty:

fakturę sprzedaży;
korespondencję handlową;
dokumentację z której wynikają zamówienia klientów;
dokumenty potwierdzające zapłatę za towar (bądź potwierdzających inne formy rozliczenia dostaw w ramach akceptowanych przez strony warunków współpracy, prowadzących do wygaśnięcia wzajemnych zobowiązań zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa);
labelistę (specyfikację ładunków i ich szczegółowe przypisanie do tras transportu pomiędzy dostawcą i odbiorcą);
informację o awizacji dostaw u producentów jak i odbiorców (informacja o terminie odbioru i dostawy towaru z miejsca załadunku na terytorium Polski do miejsca rozładunku na terytorium Niemiec);
dokumenty reklamacyjne w przypadku stwierdzenia wadliwości towaru przez odbiorcę;
monity należności;
fakturę za transport od firmy transportowej  za transport towaru na określonym odcinku z której jednoznacznie wynika jaki towar (przyporządkowany do labelisty) i gdzie został dostarczony (na jakiej trasie odbywał się transport).

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że Zainteresowany posiada/będzie posiadał dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy - potwierdzające dokonaną wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, tj. dokumenty potwierdzające wywiezienie towarów z Polski i ich dostarczenie na terytorium Niemiec. Spółka jest/będzie uprawniona zatem do zastosowania stawki podatku w wysokości 0%.

W świetle art. 99 ust. 1 ustawy - podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

W załączniku nr 4 do obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2013 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 marca 2013 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2013 r., poz. 394 ze zm.) zawarto objaśnienia do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K i VAT-7D). Zgodnie z tym objaśnieniem wartość wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów wykazuje się w poz. 21 na druku VAT-7(14).

Wskazać należy, że tożsame objaśnienia do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K i VAT-7D) dotyczyły poz. 30 Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w deklaracji podatkowej dla podatku od towarów i usług na druku VAT-7(10) obowiązującego do 2009 r.

Należy zaznaczyć, że konstrukcja deklaracji dla podatku od towarów i usług VAT-7 w poz. 21 przewiduje wykazanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wyłącznie opodatkowanej stawką VAT w wysokości 0%.

Podsumowując, w niniejszej sprawie Wnioskodawca dokonuje/dokonywał będzie wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w myśl art. 13 ust. 3 ustawy, na udokumentowanie której posiada/będzie posiadał dokumenty uprawniające do zastosowania stawki podatku w wysokości 0%. Tym samym Spółka zobowiązana będzie do wykazania tej transakcji w poz. 21 Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w obowiązującej deklaracji VAT-7(14).

Zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 1 ustawy - podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, zwane dalej informacjami podsumowującymi.

W myśl art. 100 ust. 8 ustawy - informacja podsumowująca powinna zawierać następujące dane:

nazwę lub imię i nazwisko podmiotu składającego informację podsumowującą oraz jego numer identyfikacji podatkowej podany w potwierdzeniu dokonanym przez naczelnika urzędu skarbowego zgodnie z art. 97 ust. 9, który zastosował dla transakcji, o której mowa w ust. 1;
właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej lub osoby prawnej niebędącej takim podatnikiem, nabywających towary lub usługi, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej - w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2;
łączną wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, wyrażoną zgodnie z art. 31, łączną wartość wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w tym również łączną wartość dostawy towarów, o której mowa w ust. 1 pkt 3, łączną wartość świadczonych usług, o których mowa w ust. 1 pkt 4 - w odniesieniu do poszczególnych kontrahentów.

Ponieważ będące przedmiotem sprawy przesunięcie towarów w ramach własnego przedsiębiorstwa z terytorium Polski na terytorium Niemiec stanowi/stanowić będzie wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu ustawy, należy wykazywać ją również w informacji podsumowującej VAT-UE, zgodnie z powyższymi przepisami. Ze względu na specyfikę tej transakcji należy wykazać w niej niemiecki numer identyfikacyjny Zainteresowanego jako numer identyfikacyjny kontrahenta.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym;
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczyć należy, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że przedmiotowy wniosek w części dotyczącej kwestii rozpoznania transakcji jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Niemiec i zastosowania numeru identyfikacji podatkowej zgodnie z niemieckimi przepisami został rozstrzygnięty postanowieniem o odmowie wszczęcia postępowania z dnia 17 września 2013 r. nr ILPP4/443-314/13-3/EWW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 366 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie