Temat interpretacji

Rozpoznanie WNT w przypadku nabycia opon wyprodukowanych m. in. z materiałów powierzonych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2013 r. (data wpływu 16 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium kraju czynności nabycia opon wyprodukowanych w Niemczech z materiałów powierzonych przez klientów Wnioskodawcy oraz z materiałów Dostawcy jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lipca 2013 r. złożono wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium kraju czynności nabycia opon wyprodukowanych w Niemczech z materiałów powierzonych przez klientów Wnioskodawcy oraz z materiałów Dostawcy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka posiadająca siedzibę na terytorium Polski (dalej: Spółka, Wnioskodawca) jest podmiotem zajmującym się sprzedażą opon samochodowych. Jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce. W ramach prowadzonej działalności Spółka nabywała opony wyprodukowane na bazie używanych korpusów opon w procesie bieżnikowania od spółki (dalej: Dostawca). Produkcja takich opon odbywała się z materiałów własnych Dostawcy lub częściowo z materiałów powierzonych mu przez klientów Wnioskodawcy, za pośrednictwem Wnioskodawcy.

W procesie bieżnikowania opon Dostawca jako bazę do produkcji wykorzystywał części opon, z których został całkowicie starty bieżnik, tzw. korpusy opon. Korpusy opon są odpadem nienadającym się do użytku, zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem, tj. jako opony. Dopiero po bieżnikowaniu opony ponownie nadają się do użytku. Proces bieżnikowania polega na obłożeniu korpusu opony pasem gumy (bieżnikowanie na zimno) lub dodaniu warstwy gumy (bieżnikowanie na gorąco).

W przypadku produkcji całkowicie na bazie materiałów własnych Dostawcy, poddawane bieżnikowaniu korpusy opon były własnością Dostawcy (były przez niego kupowane z rynku). Natomiast w przypadku produkcji na bazie materiałów częściowo powierzonych, korpusy opon należące do klientów Spółki były przekazywane Dostawcy przez Spółkę, do której następnie miały zostać dostarczone gotowe do używania opony (tj. po bieżnikowaniu). W tych przypadkach Dostawca nie stawał się właścicielem powierzonych do bieżnikowania korpusów opon, pozostawały one przez cały czas własnością klientów Spółki.

Przedmiotem niniejszego wniosku są wyłącznie opony, których bieżnikowanie w Niemczech odbywało się częściowo na bazie materiałów powierzonych (tj. gdy korpus opony cały czas pozostawał własnością klienta Spółki).

Opony uzyskane w procesie bieżnikowania były przedmiotem transakcji pomiędzy Wnioskodawcą i Dostawcą. Transakcje te przebiegały w następujących etapach:

1. Klienci Spółki powierzali Spółce korpusy opon, które Spółka przekazywała Dostawcy;
2. Dostawca ponosił wszelkie koszty przewozu korpusów opon z Polski do Niemiec. W celu przewozu korpusów Dostawca wykorzystywał własne środki transportu lub korzystał z usług wyspecjalizowanej firmy transportowej;
3. Dostawca bieżnikował korpusy opon przekazane przez Wnioskodawcę, uzyskując nadające się do używania opony. Co ważne, koszty materiału i robocizny ponoszone w celu przekształcenia starego korpusu opony w nadającą się do używania oponę znacznie przekraczały wartość powierzonego korpusu opony. Wartość samych materiałów własnych Dostawcy (m. in. gumy) zużywanych podczas bieżnikowania opon zawsze istotnie przekraczała połowę wartości wszelkich niezbędnych materiałów (wartość powierzonego przez Wnioskodawcę korpusu opony to maksymalnie 40% wartości materiałów, a pozostałe 60% to materiały własne Dostawcy). Natomiast w finalnej wartości gotowej bieżnikowanej opony (tj. z włączeniem wszystkich materiałów, robocizny i kosztów ogólnych produkcji), wartość powierzonego korpusu opony wynosiła zaledwie 20%;
4. Po zakończeniu procesu bieżnikowania opony wysyłane były z powrotem z Niemiec do Polski. Wnioskodawca płacił Dostawcy wynagrodzenie za każdą oponę, oparte o koszty robocizny oraz materiałów własnych Dostawcy (koszty korpusu opony nie były wliczone w cenę).

Wnioskodawca podkreśla, iż na każdym etapie transakcji korpusy opon pozostawały własnością jego klientów. Spółka była zainteresowana otrzymaniem nowych, pełnowartościowych opon, wyprodukowanych z wykorzystaniem korpusów opon powierzonych Dostawcy. W chwili przekazania korpusów opon Dostawcy, Spółka oraz jej klienci traktowali jednak takie korpusy opon jako odpady nienadające się do użytku w ich aktualnej formie.

Z informacji, jakie Wnioskodawca uzyskał od Dostawcy wynika, że z punktu widzenia niemieckich przepisów podatkowych, Dostawca traktował opisaną powyżej transakcję opartą na wykorzystaniu powierzonych mu przez Spółkę korpusów opon jako dostawę towarów na rzecz Spółki. Wobec powyższego, jako niemiecki podatnik VAT, dla celów tamtejszych rozliczeń podatkowych, Dostawca rozpoznawał powyższą sprzedaż jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na terytorium Niemiec, co potwierdzała też adnotacja umieszczona na każdej fakturze, a stwierdzająca, że dana transakcja jest zwolniona od VAT na podstawie przepisów Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, dotyczących wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Dostawca, na bazie niemieckich przepisów o VAT, był również zobowiązany do wykazania przedmiotowej transakcji w informacji podsumowującej, o której mowa w rozdziale 6 Dyrektywy VAT. Informacja podsumowująca składana przez jedną stronę transakcji powinna natomiast zapewnić spójność danych w porównaniu z informacją składaną przez drugą stronę transakcji. W analizowanym przypadku zatem, informacja podsumowująca składana przez Dostawcę, w której wykazywał on wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, powinna być następnie odzwierciedlona w informacji podsumowującej składanej przez Spółkę, która powinna wykazać tę transakcję jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Dotychczas Spółka traktowała powyższą transakcję jako zakup towarów i wykazywała ją w informacji podsumowującej.

Mając na uwadze chęć zachowania spójności raportowania danej transakcji w informacji podsumowującej na gruncie przepisów VAT obowiązujących w Polsce oraz w Niemczech, Spółka jest zainteresowana uzyskaniem potwierdzenia, czy przedstawiona powyżej transakcja była przez nią prawidłowo rozpoznawana dla celów VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w świetle art. 5 oraz art. 9 ustawy o VAT, transakcja dotycząca wysyłki bieżnikowanych opon z Niemiec do Polski, w przypadku bieżnikowania na materiale powierzonym (korpusy opon należące do klientów Spółki), stanowi dostawę towarów, wobec czego powinna być traktowana z perspektywy Spółki jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Polski (raportowane przez nią w polskiej informacji podsumowującej), czy też stanowi świadczenie usług, dla których podatnikiem jest Spółka (nieraportowane przez nią w polskiej informacji podsumowującej)...

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiona w opisie stanu faktycznego transakcja, dotycząca nabycia bieżnikowanych opon wysyłanych przez Dostawcę z Niemiec do Polski stanowi dostawę towarów i powinna być traktowana z perspektywy Spółki jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium kraju w rozumieniu art. 9 ustawy o VAT.

Uzasadniając powyższe, Wnioskodawca powołuje się na treść art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wywodząc na tym tle, że w sytuacji, gdy nabywcą towarów jest podatnik podatku od towarów i usług w Polsce a dostawcą - podatnik podatku od wartości dodanej (np. podmiot niemiecki) oraz dochodzi do przywozu towarów z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium Polski (np. z Niemiec), na terytorium Polski oraz do przekazania prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (np. wskutek transakcji dostawy towarów), wówczas podmiot polski dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

W przedstawionym opisie stanu faktycznego przedmiotem przywozu z Niemiec do Polski były opony powstałe w procesie przetworzenia materiału powierzonego (bieżnikowania korpusów opon). Polskie przepisy o VAT nie zawierają jednak szczegółowych zasad umożliwiających rozróżnienie, jakiego rodzaju przetwarzanie materiałów powierzonych uważa się za usługę, a jakiego za dostawę towarów. Na zasadzie analogii, regulacja zawarta w art. 13 ust. 4 pkt 6 ustawy o VAT mogłaby wskazywać, że analizowaną transakcję należałoby uznać na gruncie polskich przepisów za świadczenie usług. W świetle tego przepisu przemieszczenia towarów dokonanego przez podatnika lub na jego rzecz (w tej sytuacji przez polskich kontrahentów do Niemiec) nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, jeśli na towarach mają zostać wykonane usługi na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, na rzecz tego podatnika, pod warunkiem, że towary po wykonaniu tych usług zostaną z powrotem przemieszczone na terytorium kraju. Z brzmienia tego przepisu można byłoby wysnuć wniosek, że jakiekolwiek przetworzenie produktu powierzonego powinno być traktowane zawsze jako świadczenie usług i nigdy jako dostawa towarów.

W ocenie Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym szczegóły procesu bieżnikowania, przede wszystkim udział kosztów poszczególnych elementów użytych w produkcji gotowej opony w całkowitym koszcie produkcji tej opony, jednoznacznie przemawia za traktowaniem transakcji sprzedaży gotowych opon na rzecz Wnioskodawcy jako dostawy towarów dokonywanej przez Dostawcę na rzecz Spółki (nabycie towarów przez Spółkę). Mianowicie, koszt materiału własnego Dostawcy zużywanego w procesie bieżnikowania stosowanego w celu uzyskania nowej opony stanowił co najmniej 60% łącznego kosztu materiałów wykorzystywanych w tym procesie (tj. kosztu materiałów należących do Dostawcy i kosztu korpusu opony łącznie). Zatem wartość materiałów (towarów/komponentów), stanowiących wkład Dostawcy, jednoznacznie przewyższała wartość materiałów powierzonych stanowiących wkład klienta Wnioskodawcy. Co więcej, w finalnej wartości gotowej bieżnikowanej opony (tj. z włączeniem wszystkich materiałów, robocizny i kosztów ogólnych produkcji), wartość powierzonego korpusu opony wynosiła zaledwie 20%. W opinii Wnioskodawcy, w takim przypadku nie można twierdzić, że przekazanie Spółce bieżnikowanych opon należy traktować jako usługę z punktu widzenia polskich przepisów o VAT.

W przekonaniu Wnioskodawcy, podkreślenia wymaga fakt, że sam korpus opony, który był przekazywany przez Spółkę, uważa się za odpad niemożliwy do wykorzystania w charakterze opony. Z korpusu opony uzyskuje się nową oponę (czyli przedmiot funkcjonalny i użyteczny) dopiero po jego bieżnikowaniu polegającym na obłożeniu pasem lub warstwą gumy.

Wobec powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż na gruncie polskich przepisów VAT, w przypadku przedstawionym w opisie stanu faktycznego Dostawca nie świadczył usługi na rzecz Spółki, ale dokonywał na jej rzecz dostawy towarów. W konsekwencji, Spółka, z tytułu transakcji zakupu bieżnikowanych opon, powinna być zobowiązana do rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski (raportowanego w informacji podsumowującej).

Wnioskodawca zaznacza, że prawidłowość powyższego stanowiska potwierdzają wydawane w podobnych stanach faktycznych indywidualne interpretacje podatkowe, w których organy podatkowe wyrażają pogląd, że kwalifikując daną czynność jako dostawę towarów lub świadczenie usług, należy uwzględnić każdorazowo zindywidualizowany stan faktyczny. By określić charakter transakcji, należy wziąć pod uwagę wszelkie okoliczności transakcji, m. in. stosunek wartości materiału będącego własnością producenta do wartości materiału powierzonego użytego w procesie produkcji.

Wnioskodawca przytacza fragmenty uzasadnienia interpretacji indywidualnej z dnia 18 stycznia 2012 r., sygn. IBPP3/443-1119/11/DG podkreślając, że w interpretacjach podatkowych powtarzany jest również argument, że powyższe podejście klasyfikacji danej czynności jest podyktowane koniecznością zachowania neutralnych warunków konkurencji dla wszystkich podmiotów działających na danym rynku. Również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w sprawie C-94/09 wyraził pogląd, że system podatku VAT sprzeciwia się różnemu traktowaniu na gruncie podatku VAT podobnych towarów lub świadczenia usług, znajdujących się w wyniku tego w stosunku konkurencji. Niewątpliwie decydujące znaczenie dla konkurencji ma wartość towarów/usług, dlatego też dla klasyfikacji świadczenia przyjęto kryterium wartościowe, a nie ilościowe zużytych materiałów do wytworzenia przez Wnioskodawcę zamówionych produktów.

W przekonaniu Wnioskodawcy, z powyższego wynika, że w przypadku, gdy wartość materiałów stanowiących własność producenta, a wykorzystanych w procesie produkcji, przekracza 50% wartości wszystkich materiałów wykorzystanych w tym procesie, a co za tym idzie wartość materiałów powierzonych stanowi mniej niż 50% wartości wszystkich materiałów wykorzystanych w produkcji, wówczas dostawę wyrobów gotowych od producenta do kontrahenta należy traktować jako dostawę towarów. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie również w innych indywidualnych interpretacjach podatkowych wydanych przez Ministerstwo Finansów (np. interpretacja z dnia 25 lutego 2011 r., sygn. ITPP2/443-1202/10/EK, interpretacja z dnia 27 stycznia 2009 r., sygn. ITPP2/443-1045/08/AP), a także w starszych interpretacjach wydawanych przez urzędy skarbowe w Polsce (np. interpretacja z dnia 29 września 2005 r., sygn. PV/443-276/IV/2005/JD, z dnia 27 lutego 2006 r., sygn. PV/443-488/IV/2005/JD, z dnia 15 września 2006 r., sygn. ZP/443-131/2/06).

W powoływanych powyżej interpretacjach organy podkreślają również, iż determinując, czy daną czynność traktować jako dostawę towaru, czy świadczenie usług na gruncie VAT, należy wziąć pod uwagę również zakres i specyfikę wykonywanych czynności, rodzaj użytego materiału, klasyfikację statystyczną oraz treść umowy pomiędzy stronami transakcji.

Z tych samych powodów, co wskazane powyżej, z punktu widzenia niemieckich przepisów podatkowych Dostawca traktował omawianą transakcję dla celów rozliczeń VAT w Niemczech jako dostawę towarów (co potwierdzała też adnotacja umieszczona na każdej fakturze, a stwierdzająca, że dana transakcja jest zwolniona od VAT na podstawie przepisów Dyrektywy VAT, dotyczących wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów).

Zgodnie z art. 23 Dyrektywy VAT, państwa członkowskie podejmują niezbędne środki zapewniające zaklasyfikowanie transakcji, które zostałyby uznane za dostawy towarów, gdyby zostały dokonane na ich terytorium przez podatnika działającego w takim charakterze, jako wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów. Z tej perspektywy, według Wnioskodawcy, mając na względzie harmonizację przepisów dotyczących VAT w krajach UE (tutaj: w Niemczech i Polsce), przedmiotową wysyłkę bieżnikowanych opon należy traktować jako dostawę towarów (a w konsekwencji jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów z perspektywy Spółki), nie zaś jako świadczenie usług przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki. Spójność traktowania tej samej transakcji w tożsamy sposób przez różne państwa członkowskie jest również niezbędna w kontekście obowiązku składania przez strony transakcji informacji podsumowujących.

Wnioskodawca akcentuje, że Rozporządzenie Wykonawcze Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do Dyrektywy VAT podaje pewne dodatkowe zasady rozróżniania pomiędzy usługami wykonanymi na rzeczach ruchomych a dostawą towarów. Zgodnie z art. 8 tego Rozporządzania, jeśli osoba podlegająca opodatkowaniu jedynie montuje różne części maszyny dostarczone mu w całości przez nabywcę, transakcja taka stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 24 ust. 1 Dyrektywy VAT. A contrario, oznacza to także, że w przypadku, gdy nie wszystkie pozycje (materiały) dostarczane są przez klienta, wynik końcowy można traktować jako dostawę towarów.

W związku z powyższym znacznie niższa wartość materiału powierzonego (korpusu opony) w stosunku do wszystkich materiałów użytych do produkcji nowego towaru (bieżnikowanej opony), przemawia za potraktowaniem przedmiotowej transakcji jako dostawy towarów, nie zaś świadczenia usług, na potrzeby VAT. W konsekwencji Wnioskodawca wyraża pogląd, że powinien rozpoznawać wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów z tytułu transakcji będącej przedmiotem wniosku.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie polskich przepisów o VAT, wysyłkę bieżnikowanych opon przedstawioną w opisie stanu faktycznego należy traktować jako dostawę towarów, a w konsekwencji - z punktu widzenia Spółki - jako wewnąrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowe dostawa towarów.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

W dyspozycji art. 9 ust. 1 powołanej ustawy wskazano, że przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Jak stanowi art. 9 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:



1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a


1. z zastrzeżeniem art. 10;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

W oparciu o przepis art. 9 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się również w przypadku, gdy:

1. nabywcą jest podmiot inny niż wymieniony w ust. 2 pkt 1,
2. dokonującym dostawy towarów jest podmiot inny niż wymieniony w ust. 2 pkt 2

• jeżeli przedmiotem nabycia są nowe środki transportu.

Odnośnie usług należy zauważyć, że aby zastosowanie znalazły uregulowania odnoszące się do świadczenia usług należy jednoznacznie ustalić czy Wnioskodawca w niniejszej sprawie, w związku z uczestnictwem w transakcji wysyłki bieżnikowanych opon z Niemiec do Polski, faktycznie je świadczy.

W złożonym wniosku poinformowano, że Wnioskodawca uczestniczy w transakcjach, których realizacja ma następujący przebieg:

1. Klienci Spółki powierzali Spółce korpusy opon, które Spółka przekazywała Dostawcy;
2. Dostawca ponosił wszelkie koszty przewozu korpusów opon z Polski do Niemiec. W celu przewozu korpusów Dostawca wykorzystywał własne środki transportu lub korzystał z usług wyspecjalizowanej firmy transportowej;
3. Dostawca bieżnikował korpusy opon przekazane przez Wnioskodawcę, uzyskując nadające się do używania opony. Co ważne, koszty materiału i robocizny ponoszone w celu przekształcenia starego korpusu opony w nadającą się do używania oponę znacznie przekraczały wartość powierzonego korpusu opony. Wartość samych materiałów własnych Dostawcy (m. in. gumy) zużywanych podczas bieżnikowania opon zawsze istotnie przekraczała połowę wartości wszelkich niezbędnych materiałów (wartość powierzonego przez Wnioskodawcę korpusu opony to maksymalnie 40% wartości materiałów, a pozostałe 60% to materiały własne Dostawcy). Natomiast w finalnej wartości gotowej bieżnikowanej opony (tj. z włączeniem wszystkich materiałów, robocizny i kosztów ogólnych produkcji), wartość powierzonego korpusu opony wynosiła zaledwie 20%;
4. Po zakończeniu procesu bieżnikowania opony wysyłane były z powrotem z Niemiec do Polski. Wnioskodawca płacił Dostawcy wynagrodzenie za każdą oponę, oparte o koszty robocizny oraz materiałów własnych Dostawcy (koszty korpusu opony nie były wliczone w cenę).

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że o kwalifikacji danej czynności jako dostawy towarów, bądź świadczenia usług rozstrzyga każdorazowo zindywidualizowany stan faktyczny. O przedmiocie świadczenia przesądzać będzie zakres oraz specyfika wykonywanych czynności, użytych materiałów, obowiązujące klasyfikacje statystyczne oraz treść umów zawartych każdorazowo przez podatnika i jego kontrahenta. Jedynie analiza czynników takich jak m. in. przedmiot świadczenia, proporcja między udziałem materiałów własnych a udziałem materiałów powierzonych przez kontrahenta, obowiązki stron, sposób wzajemnego rozliczenia, pozwoli określić, czy wykonywane czynności powinny być traktowane jako usługa na ruchomym majątku rzeczowym, czy też jako dostawa towarów.

Pojęcie świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Przez ruchomy majątek rzeczowy należy rozumieć towary niebędące nieruchomościami. Za usługi na ruchomym majątku rzeczowym uznaje się m. in. naprawę rzeczy ruchomych, usługi serwisowe i gwarancyjne związane z ww. rzeczami, instalację, montaż i demontaż rzeczy ruchomych, przetwarzanie i uszlachetnianie. W przypadku usług na ruchomym majątku rzeczowym są one wykonywane na rzeczach ruchomych należących do nabywcy usługi.

Zwrócić należy także uwagę, że w świetle art. 23 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 347, s. 1 ze zm.), państwa członkowskie podejmują niezbędne środki zapewniające zaklasyfikowanie transakcji, które zostałyby uznane za dostawy towarów, gdyby zostały dokonane na ich terytorium przez podatnika działającego w takim charakterze, jako wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów.

Mając na względzie powyższe, w przypadku gdy Wnioskodawca nabywa z Niemiec bieżnikowane opony, gdy ich bieżnikowanie miało miejsce na materiale powierzonym (korpusy opon) przez jego klientów, przy czym na co wskazuje treść wniosku składniki niezbędne do wytworzenia zamówionego produktu dostarczane przez Dostawcę przekraczają połowę wartości materiałów niezbędnych do wykonania tej czynności (materiały własne Dostawcy wynoszą 60%), to niewątpliwie, w ocenie tut. organu, mamy do czynienia nabyciem przez Wnioskodawcę towaru od kontrahenta z Niemiec.

Stosownie do powyższego należy zauważyć, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru występuje zgodnie z powołanym wyżej art. 9 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Należy jednak mieć na uwadze, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru występuje tylko w sytuacji, gdy nie występują wyłączenia, o których mowa w art. 10 tej ustawy.

I tak, na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9, nie występuje w przypadku, gdy:

1. dotyczy towarów, do których miałyby odpowiednio zastosowanie przepisy art. 45 ust. 1 pkt 9, art. 80, art. 83 ust. 1 pkt 1, 3, 6, 10 i 18, z uwzględnieniem warunków określonych w tych przepisach;
2. dotyczy towarów innych niż wymienione w pkt 1 nabywanych przez:



1. rolników ryczałtowych dla prowadzonej przez nich działalności rolniczej,
2. podatników, którzy wykonują jedynie czynności inne niż opodatkowane podatkiem i którym nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług,
3. podatników zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
4. osoby prawne, które nie są podatnikami


1. jeżeli całkowita wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium kraju nie przekroczyła w trakcie roku podatkowego kwoty 50.000 zł;
3. dostawa towarów, w wyniku której ma miejsce wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium kraju:



1. nie stanowiła u podatnika, o którym mowa w art. 15, albo nie stanowiłaby u podatnika podatku od wartości dodanej dostawy towarów, o której mowa w art. 7, lub stanowiła albo stanowiłaby taką dostawę towarów, ale dokonywaną przez podatnika, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, albo podatnika podatku od wartości dodanej, do którego miałyby zastosowanie podobne zwolnienia, z wyjątkiem, gdy przedmiotem dostawy są nowe środki transportu, lub
2. stanowiłaby dostawę towarów, o której mowa w art. 22 ust. 1 pkt 2;
4. dostawa towarów, o których mowa w art. 120 ust. 1, w wyniku której ma miejsce wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium kraju, jest opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 120 ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach;
5. dostawa towarów, o których mowa w art. 120 ust. 1, w wyniku której ma miejsce wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium kraju, jest dokonywana przez organizatora aukcji (licytacji) oraz do dostawy tej zastosowano szczególne zasady opodatkowania podatkiem od wartości dodanej obowiązujące w państwie członkowskim rozpoczęcia transportu lub wysyłki, stosowane do dostaw towarów dokonywanych przez organizatora aukcji (licytacji), wyłączające uznanie dostawy towarów za czynność odpowiadającą wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, pod warunkiem posiadania przez nabywcę dokumentów jednoznacznie potwierdzających nabycie towarów na tych szczególnych zasadach.

Zgodnie z postanowieniami art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej zwanej dalej informacjami podsumowującymi.

Stosownie do powyższego, nabycie bieżnikowanych opon od kontrahenta z Niemiec stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

W takim przypadku, w myśl art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy, Wnioskodawca jest zobowiązany do wykazania w informacji podsumowującej VAT UE wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Stosownie do powyższego, uwzględniając powołane przepisy, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące zakupionych towarów z Niemiec należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 3 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy