Temat interpretacji

Wnioskodawca dokonując sprzedaży udziału w działce budowlanej nie będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.) oraz art. 223 § 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1948 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 stycznia 2017 r. (data wpływu 6 lutego 2017 r.), uzupełnionym pismem z 15 kwietnia 2017 r. (data wpływu 20 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania dostawy udziału w działce nr 94 jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2017 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania dostawy udziału w działce nr 94. Wniosek został uzupełniony pismem z 15 kwietnia 2017 r. (data wpływu 20 kwietnia 2017 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 4 kwietnia 2017 r. znak 2461-IBPP3.4512.98. 2017.1.BM.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Na podstawie darowizny z dnia 29 czerwca 2006 r. Wnioskodawca jest właścicielem 1/2 nieruchomości składającej się z niezabudowanej działki nr 97 (łąka, pastwisko) o powierzchni 0,98 ha.

Udział w nieruchomości nigdy nie był wnoszony do jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Wnioskodawca nigdy nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej. Nieruchomość nigdy też nie służyła do powadzenia działalności gospodarczej. Nieruchomość jest wolna od wszelkich roszczeń i praw osób trzecich. Nie jest przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, ani innej o podobnym skutku.

Nieruchomość nie jest zabudowana, nie stanowi gospodarstwa rolnego, nie stanowi drogi publicznej i nie toczą się żadne postępowania administracyjne ani sądowe. Teren ten, czyli 1/2 działki nr 97, Wnioskodawca nabył w roku 2006 jako darowizna od rodziców. Obecnie nieruchomość ta jest objęta Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego Miasta i Gminy zatwierdzonym uchwałą z dnia 30 czerwca 2014 r. Rady Miejskiej, zgodnie z którym położona jest w obszarze oznaczonym symbolem 3PU1, 4PU1 tereny zabudowy produkcyjno-usługowej, składów i magazynów, 2DKL drogi publiczne klasy lokalnej, 7Z tereny zieleni nieurządzonej, 5ZW tereny zieleni na obwałowaniach. Nieruchomość nie leży w specjalnej strefie ekonomicznej.

Nieruchomość ta nigdy nie była przedmiotem jakichkolwiek czynności prawnych, nie była przedmiotem jakichkolwiek czynności faktycznych, tj. Wnioskodawca nie ogradzał jej, nie osuszał, nie utwardzał, nie dozbrajał jej, nie doprowadzał mediów itp.

Nabywca nieruchomości sam dotarł do Wnioskodawcy i zaproponował kupno. Jest to Spółka z o.o. Spółka jest cudzoziemcem w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców, gdyż jest kontrolowana przez podmiot z siedzibą na Cyprze.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że:

1. Otrzymaną darowiznę działki Wnioskodawca miał wykorzystać kiedyś w zamiarze ewentualnym wybudowania domu jednorodzinnego.
2. Przez cały okres jej posiadania, działka była tzw. nieużytkiem, nie była użytkowaną i Wnioskodawca nie korzystał z niej.
3. Przedmiotowy grunt przez cały okres posiadania nie był nigdy przedmiotem najmu, dzierżawy przez inne podmioty gospodarcze. Był tylko w posiadaniu Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie czerpał z tego tytułu żadnych pożytków.
4. Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych. Nie kosił tej łąki. Nie pozyskiwał siana z tej nieruchomości. Nie pozyskiwał żadnych płodów rolnych z tej działki.
5. Wnioskodawca nie był i nie jest rolnikiem ryczałtowym i w związku z tym nie dokonywał sprzedaży płodów rolnych. Nie prowadził tam działalności rolniczej.
6. W stosunku do działki mającej być przedmiotem sprzedaży Wnioskodawca nie podejmował działań typu:
   • wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego,
   • zmianę przeznaczenia terenu,
   • uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu lub decyzji o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej.
7. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego działka jest przeznaczona pod zabudowę w 80%, natomiast 20% stanowi zieleń niezagospodarowana i zieleń przy obwałowaniach.
8. W sprawie kupna działki nr 97 zwrócił się do Wnioskodawca inwestor tj. Spółka z o.o.
9. Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych w przyszłości do dostawy.
10. Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej dostawy innych działek/nieruchomości niż wymienionej we wniosku.

&

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż opisanej we wniosku nieruchomości Spółce z o.o. podlega opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko sformułowane ostatecznie w piśmie z 15 kwietnia 2017 r.), sprzedaż opisanej nieruchomości Spółce z o.o. nie podlega opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT). Z treści art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459 dalej: K.c.) prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom.

Na tym polega współwłasność. Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Z kolei zgodnie z art. 196 K.c. współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 K.c.). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział. Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

W ujęciu cywilistycznym istotą umowy sprzedaży jest to, że sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Art. 45 K.c. definiuje rzeczy jako przedmioty materialne.

Zatem w zakresie pojęcia towarów, jako rzeczy oraz ich części, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest udział w prawie własności nieruchomości. Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie udziałów w nieruchomości gruntowej (działki), dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2, podmiotu dokonującego tych czynności nie można uznać za podatnika VAT.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę majątku prywatnego. Majątek taki nabywany jest bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, w tym handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Podkreślenia wymaga, że wprawdzie pojęcie majątku prywatnego nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Zaznaczyć należy również, że nie ma przeszkód aby podatnik prowadzący działalność gospodarczą nabył nieruchomość do majątku prywatnego, który byłby wyłączony z systemu VAT i sprzedaż takiego majątku również nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT. Należy mieć jednak na uwadze, że stwierdzenie czy dany przedmiot sprzedaży stanowi składnik majątku prywatnego, czy też jest związany z prowadzoną czy planowaną działalnością gospodarczą jest konsekwencją oceny prawnej dokonanej przez organ wydający interpretację, a nie elementem stanu faktycznego.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania działki mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że na podstawie darowizny z 29 czerwca 2006 r. Wnioskodawca jest właścicielem 1/2 nieruchomości składającej się z niezabudowanej działki nr 97 (łąka, pastwisko) o powierzchni 0,98 ha. Udział w nieruchomości nigdy nie był wnoszony do jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Wnioskodawca nigdy nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej, nieruchomość nigdy też nie służyła do powadzenia działalności gospodarczej. Nieruchomość jest wolna od wszelkich roszczeń i praw osób trzecich. Nie jest i nie była przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, ani innej o podobnym skutku, była tylko w posiadaniu Wnioskodawcy, który nie czerpał z tego tytułu żadnych pożytków. Nieruchomość nie jest zabudowana, nie stanowi gospodarstwa rolnego, nie stanowi drogi publicznej i nie toczą się żadne postępowania administracyjne ani sądowe. Obecnie nieruchomość ta jest objęta Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego, zgodnie z którym położona jest w obszarze zabudowy produkcyjno-usługowej, składów i magazynów, dróg publicznych, terenów zieleni nieurządzonej oraz terenów zieleni na obwałowaniach. Nieruchomość nie leży w specjalnej strefie ekonomicznej.Nieruchomość ta nigdy nie była przedmiotem jakichkolwiek czynności prawnych, nie była przedmiotem jakichkolwiek czynności faktycznych, tj. Wnioskodawca nie ogradzał jej, nie osuszał, nie utwardzał, nie dozbrajał jej, nie doprowadzał mediów itp. Nabywca nieruchomości (Spółka z o.o.) sam dotarł do Wnioskodawcy i zaproponował kupno. Otrzymaną darowiznę działki Wnioskodawca miał wykorzystać kiedyś w zamiarze ewentualnym wybudowania domu jednorodzinnego. Przez cały okres jej posiadania, działka była tzw. nieużytkiem, nie była użytkowaną i Wnioskodawca nie korzystał z niej. Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych. Nie kosił tej łąki. Nie pozyskiwał siana z tej nieruchomości. Wnioskodawca nie był i nie jest rolnikiem ryczałtowym i w związku z tym nie pozyskiwał i nie dokonywał sprzedaży płodów rolnych. Nie prowadził tam działalności rolniczej.W stosunku do działki mającej być przedmiotem sprzedaży Wnioskodawca nie podejmował działań typu: wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego, zmianę przeznaczenia terenu, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu lub decyzji o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego działka jest przeznaczona pod zabudowę w 80%, natomiast 20% stanowi zieleń niezagospodarowana i zieleń przy obwałowaniach. W sprawie kupna działki nr 97 zwrócił się do Wnioskodawcy inwestor tj. Spółka z o.o. Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych w przyszłości do dostawy. Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej dostawy innych działek/nieruchomości niż wymienionej we wniosku.

Wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się do kwestii, czy sprzedaż udziału w opisanej we wniosku nieruchomości Spółce z o.o. podlega opodatkowaniu VAT.

W tym miejscu należy odnieść się do orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości UE wydanych w sprawach C-180/10 i C-181/10. Z treści wskazanych orzeczeń wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z ww. wyroku TSUE wynika, że sama liczba transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji można dokonywać również jako czynności osobistych.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie wykazał aktywności w rozporządzaniu nieruchomością wykraczającej poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Należy przy tym wskazać, że Wnioskodawca nie zakupił udziału w opisanej we wniosku nieruchomości lecz otrzymał go w drodze darowizny od rodziców. Od chwili nabycia do momentu planowanej sprzedaży Wnioskodawca nie korzystał z ww. działki oraz nie podejmował w stosunku do niej działań typu: wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego, zmianę przeznaczenia terenu, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu lub decyzji o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej. Wnioskodawca nie ogradzał działki, nie osuszał, nie utwardzał, nie dozbrajał, nie doprowadzał mediów itp., zatem nie dokonał wobec niej żadnego uatrakcyjnienia zwiększającego wartość gruntu. Wnioskodawca nie podejmował także działań marketingowych w celu sprzedaży działki bowiem podał, że w sprawie kupna działki nr 97 zwrócił się do Wnioskodawcy inwestor tj. Spółka z o.o., który sam dotarł do Wnioskodawcy i zaproponował kupno. Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych w przyszłości do dostawy. Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej dostawy innych działek/nieruchomości niż wymienionej we wniosku.

W opisanych okolicznościach nie wystąpią zatem przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 tej ustawy polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie, iż nastąpiła dostawa towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego w przedmiotowej sprawie nie można przypisać Wnioskodawcy aktywności porównywalnej do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, dlatego też planowaną dostawę udziału w nieruchomości, o której mowa we wniosku stanowiącej 1/2 niezabudowanej działki nr 97, należy uznać za sprzedaż majątku prywatnego Wnioskodawcy, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W tej sytuacji brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu planowanej sprzedaży udziału w nieruchomości. Zatem ww. czynność sprzedaży udziału w niezabudowanej działce nr 97 będzie oznaczać działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania unormowania ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedaż opisanej nieruchomości Spółce z o.o. nie podlega opodatkowaniu VAT jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej