w zakresie opodatkowania transakcji dostawy udziału w nieruchomości - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 24.01.2017, sygn. 1462-IPPP3.4512.922.2016.1.PC, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Temat interpretacji

w zakresie opodatkowania transakcji dostawy udziału w nieruchomości

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku nadanym za pośrednictwem Poczty Polskiej dnia 13 grudnia 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 14 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji dostawy udziału w nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji dostawy udziału w nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym, podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych (pdof). Wnioskodawca nie prowadzi indywidualnej działalności gospodarczej na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Uzyskuje natomiast przychody z działalności gospodarczej jako wspólnik spółki jawnej. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik na gruncie ustawy o VAT.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem (na zasadzie współwłasności ułamkowej) następujących nieruchomości gruntowych, nabytych przed 1 stycznia 2009 r. (Nieruchomości):

Nr działki Nr KW Położenie Data nabycia Współwłasność

(...) 5 lipca 1995 r. 50%

(...) 16 maja 1996 r. 50%

(...) 14 kwietnia 1999 r. 50%

(...) 27 czerwca 2001 r. 50%

27 czerwca 2001 r. (data wpisu do KRS) istniejąca od 1991 roku spółka cywilna Wnioskodawcy i jego współmałżonka została przekształcona w trybie art. 26 § 4 kodeksu spółek handlowych (ustawa z 15 września 2000 r,, j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 1030 ze zm., ksh) w spółkę jawną (Spółka Jawna lub Spółka), w której Wnioskodawca jest wspólnikiem.

W związku z przekształceniem spółki cywilnej w spółkę jawną, Wnioskodawca i współmałżonek podjęli decyzję o zatrzymaniu Nieruchomości stanowiących ich współwłasność w ich majątku wspólnym, tj. nie zdecydowali o wniesieniu Nieruchomości do Spółki Jawnej w związku z przekształceniem. Nieruchomości zostały oddane przez Wnioskodawcę (działającego wraz ze współmałżonkiem) Spółce Jawnej do używania na podstawie umowy dzierżawy. Wnioskodawca (ani drugi ze współwłaścicieli Nieruchomości) w związku z ww. dzierżawą nie zatrudniają pracowników ani nie korzystają z żadnych przedmiotów majątkowych czy infrastruktury charakterystycznej dla prowadzenia działalności gospodarczej. W szczególności, wydzierżawianie Nieruchomości nie jest zorganizowane jako proces biznesowy, a Wnioskodawca nie dokonuje w związku z tym jakichkolwiek czynności, stanowiących aktywne zarządzanie majątkiem.

Spółka Jawna przeprowadziła na wybranych Nieruchomościach inwestycje (w postaci wzniesionych budynków i budowli), które Spółka wykorzystuje w bieżącej działalności gospodarczej. Ww. budynki i budowle są ujęte w księgach tej Spółki jako środki trwałe.

Do 3 lutego 2014 r. Nieruchomości były własnością Wnioskodawcy w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej. W związku z rozwodem Wnioskodawcy, ustała wspólność majątkowa małżeńska, a Wnioskodawca nabył 50% udział we współwłasności ułamkowej Nieruchomości. Zniesienie ustawowej wspólności majątkowej nastąpiło bez spłat i dopłat pomiędzy małżonkami.

Obecnie Wnioskodawca rozważa sprzedaż Nieruchomości. Wnioskodawca nie podejmuje jednak w związku z tym żadnych konkretnych czynności. W szczególności Wnioskodawca nie zamierza dzielić działek, uzbrajać ich w dodatkowe instalacje, nie wydziela dróg wewnętrznych, nie zamierza w jakikolwiek inny sposób uatrakcyjniać Nieruchomości dla celów potencjalnego nabywcy czy zwiększać wartości zbywczej Nieruchomości. Wnioskodawca ograniczył się jedynie do zlecenia wyspecjalizowanemu podmiotowi zajmującemu się doradztwem finansowym i inwestycyjnym poszukiwanie nabywcy Nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie: Czy ewentualna sprzedaż udziału w Nieruchomościach będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT)?

Zdaniem Wnioskodawcy: ewentualna sprzedaż udziału w Nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Z kolei stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że dana czynność podlega opodatkowaniu VAT wyłącznie wówczas, gdy jest dokonywana przez podmiot działający w charakterze podatnika VAT w odniesieniu do tej konkretnej czynności.

Innymi słowy, istotnym dla określenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności mamy do czynienia z podatnikiem VAT jest wykazanie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

W przedmiotowej sprawie, w związku z rozważaną sprzedażą Nieruchomości, Wnioskodawca nie planuje podejmowania jakiegokolwiek aktywnego zarządzania majątkiem, które mogłoby wskazywać na jego profesjonalną aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. W szczególności Wnioskodawca nie zamierza dzielić działek, uzbrajać ich w dodatkowe instalacje, nie wydziela dróg wewnętrznych, nie zamierza w jakikolwiek inny sposób uatrakcyjniać Nieruchomości dla celów potencjalnego nabywcy czy zwiększać wartości Nieruchomości.

Wnioskodawca nie planuje również podejmowania osobiście jakichkolwiek działań o charakterze marketingowym.

Sprzedaż Nieruchomości będzie miała charakter jednorazowy i incydentalny i stanowić będzie jednorazowe rozporządzenie majątkiem osobistym Wnioskodawcy.

Opodatkowanie VAT czynności dotyczących majątku osobistego było przedmiotem orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE). W wyrokach z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 (odpowiednio: Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie), TSUE stwierdził, że: "dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust 1 dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112 kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112, należy uznać ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej".

Z powołanych wyroków TSUE wynika, że o tym, czy dokonujący sprzedaży nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności, decyduje stopień jego zaangażowania w obrót nieruchomościami, polegający na zaangażowaniu środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Powyższe znajduje potwierdzenie w ugruntowanym już orzecznictwie NSA. Dla przykładu, NSA w wyroku z 19 kwietnia 2012 r. sygn. I FSK 1119/11 wskazał, że stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik VAT wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie jako osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą. Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów (...) Istotna jest ocena, czy z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że skarżący w celu dokonania spornej sprzedaży gruntów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust 2 ustawy o VAT, co skutkowałoby koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika VAT, czy też sprzedaż ta nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Podjęcie, np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną. Na taki rodzaj działalności wskazywać mogą także takie działania jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, zwłaszcza w sytuacji gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, developerskich czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

Chociaż przytaczane orzeczenie zapadło na gruncie nieobowiązującego już brzmienia art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, nadal pozostaje aktualne, a poglądy w nim wyrażone są szeroko podzielane w aktualnym orzecznictwie NSA (również opierającego się na przywoływanych wyżej wyrokach TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10): osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę; nie można uznać za podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy VAT, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust 1 akapit drugi dyrektywy VAT, należy uznać ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku VAT. Zdaniem Trybunału czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej, sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych nie ma charakteru decydującego. Zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie wg Trybunału okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast zdaniem Trybunału w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Podjęcie więc np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną. - wyrok NSA z 11 czerwca 2015 r. sygn. I FSK 716/14.

Reasumując, skoro w opisanym zdarzeniu przyszłym:

przedmiotem transakcji będzie składnik majątku znajdujący się w majątku prywatnym Wnioskodawcy,

Wnioskodawca nie zajmuje się w jakikolwiek sposób wykorzystywaniem Nieruchomości w sposób, zorganizowany, ciągły i zarobkowy,

sprzedaż Nieruchomości nie będzie miała charakteru zorganizowanej i ciągłej działalności zarobkowej, a będzie jednorazowym, incydentalnym aktem,

Wnioskodawca nie zamierza w jakikolwiek sposób przygotowywać Nieruchomości do sprzedaży, poprzez ich uatrakcyjnienie dla potencjalnego nabywcy lub zwiększenie wartości tych Nieruchomości

to uznać należy, że sprzedaż Nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT, ponieważ w odniesieniu do tej czynności, Wnioskodawca nie będzie działał w charakterze podatnika VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje oparcie w licznych interpretacjach indywidualnych jak np. w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 2 lutego 2016 r. nr. IPPP3/4512-951/15-4/PC oraz z 25 listopada 2015 r. nr. IPPP2/4512-939/15-2/BH.

Końcowo Wnioskodawca pragnie nadmienić, że brak możliwości uznania zbycia za następujące w wykonywaniu działalności gospodarczej tutejszy organ podatkowy potwierdził, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w interpretacji IPPB1/4511-443/16-2/MT z 17 maja 2016 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie nieruchomości gruntowych (działek), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym działek gruntu, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Podkreślenia wymaga, że wprawdzie pojęcie majątku prywatnego nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

Z treści wniosku wynika, Wnioskodawca jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym, podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych (pdof) Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik na gruncie ustawy o VAT. Wnioskodawca jest współwłaścicielem (na zasadzie współwłasności ułamkowej) nieruchomości gruntowych, nabytych przed 1 stycznia 2009 r. Nieruchomości zostały oddane przez Wnioskodawcę (działającego wraz ze współmałżonkiem) Spółce Jawnej do używania na podstawie umowy dzierżawy. Wnioskodawca (ani drugi ze współwłaścicieli Nieruchomości) w związku z ww. dzierżawą nie zatrudniają pracowników ani nie korzystają z żadnych przedmiotów majątkowych czy infrastruktury charakterystycznej dla prowadzenia działalności gospodarczej. W szczególności, wydzierżawianie Nieruchomości nie jest zorganizowane jako proces biznesowy, a Wnioskodawca nie dokonuje w związku z tym jakichkolwiek czynności, stanowiących aktywne zarządzanie majątkiem. Do 3 lutego 2014 r. Nieruchomości były własnością Wnioskodawcy w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej. W związku z rozwodem Wnioskodawcy, ustała wspólność majątkowa małżeńska, a Wnioskodawca nabył 50% udział we współwłasności ułamkowej Nieruchomości. Zniesienie ustawowej wspólności majątkowej nastąpiło bez spłat i dopłat pomiędzy małżonkami. Obecnie Wnioskodawca rozważa sprzedaż Nieruchomości. Wnioskodawca nie podejmuje jednak w związku z tym żadnych konkretnych czynności. W szczególności Wnioskodawca nie zamierza dzielić działek, uzbrajać ich w dodatkowe instalacje, nie wydziela dróg wewnętrznych, nie zamierza w jakikolwiek inny sposób uatrakcyjniać Nieruchomości dla celów potencjalnego nabywcy czy zwiększać wartości zbywczej Nieruchomości. Wnioskodawca ograniczył się jedynie do zlecenia wyspecjalizowanemu podmiotowi zajmującemu się doradztwem finansowym i inwestycyjnym poszukiwanie nabywcy Nieruchomości.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy ewentualna sprzedaż udziału w Nieruchomościach będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne znaczenie ma to, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży działek, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Wnioskodawcy za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast, okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Jak słusznie wskazał Wnioskodawca problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z powyższego orzeczenia wynika m.in., że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast wyjaśnił Trybunał w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W kontekście powyższego orzeczenia TSUE za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W omawianej sprawie Wnioskodawca, nie wykazuje aktywności którą można by porównać do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami. Wnioskodawca nie podejmował działań mających na celu maksymalizację zysków ze sprzedaży takich jak podział czy uzbrojenie Nieruchomości w dodatkowe instalacje, które to działania mogłyby być uznane za zorganizowane czynności mające na celu maksymalizację zysku. Wnioskodawca nie wydzielał dróg wewnętrznych, oraz w żaden sposób nie uatrakcyjniał Nieruchomości, nie podnosił wartości Nieruchomości dla celów potencjalnego nabywcy. Wnioskodawca ograniczył się jedynie do zlecenia wyspecjalizowanemu podmiotowi zajmującemu się doradztwem finansowym i inwestycyjnym poszukiwanie nabywcy Nieruchomości.

W ocenie tut. Organu w zakresie sprzedaży przysługującego Wnioskodawcy udziału w Nieruchomości występują jednak przesłanki pozwalające uznać Zainteresowanego za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca wskazał, że Nieruchomości zostały oddane przez Wnioskodawcę (działającego wraz ze współmałżonkiem) Spółce Jawnej do używania na podstawie umowy dzierżawy. Spółka Jawna przeprowadziła na wybranych Nieruchomościach inwestycje (w postaci wzniesionych budynków i budowli), które Spółka wykorzystuje w bieżącej działalności gospodarczej. Ww. budynki i budowle są ujęte w księgach tej Spółki jako środki trwałe.

Wskazać należy, że w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W tym miejscu zwrócić uwagę należy na przepisy ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2016 r. , poz. 380) regulujące kwestie dzierżawy.

Według art. 693 § 1 ustawy Kodeks cywilny przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Stosownie do § 2 ww. przepisu ustawy, czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków. Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że będąca usługą dzierżawa, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej bez względu na to, czy dzierżawa będzie prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa dzierżawy, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. W konsekwencji dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W konsekwencji, z tytułu świadczenia usług w zakresie dzierżawy i dokonywania tych czynności w sposób systematyczny lub ciągły wykonawca czynności staje się podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT i de facto - podatnikiem podatku VAT zdefiniowanym w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, bez względu na to czy dzierżawa jest prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stwierdzić należy, że Nieruchomość, która została wydzierżawiona Spółce Jawnej, była de facto wykorzystywana przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zatem z uwagi na zawarty we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawca sprzedając swój udział w Nieruchomości nie dokona zbycia majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej. Natomiast dokonując dostawy udziału w Nieruchomości która została wydzierżawiona, Zainteresowany wypełni przesłanki określone w art. 15 ust. l i ust. 2 ustawy. Tym samym przedmiotowa dostawa będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji powyższego planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż udziału w Nieruchomości stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według właściwych stawek lub przy zastosowaniu zwolnienia od podatku, gdyż Wnioskodawca będzie działał dla tej transakcji jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzący działalność gospodarczą o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym ewentualna sprzedaż udziału w Nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy zwrócić uwagę na fakt, że interpretacje indywidualne są wydawane w indywidualnych sprawach i nie wiążą innych organów wydających interpretacje indywidualne w sprawach innych podatników, co jest tym bardziej zrozumiałe zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających rozstrzygnięciu. Również interpretacje powołane przez Stronę na poparcie własnego stanowiska rozstrzygają w odmiennych stanach faktycznych od zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Tut. Organ zauważa, że powołane interpretacje wydane zostały w stanie faktycznym, w którym zainteresowani wskazali iż przedmiotowe działki/grunty nie były przedmiotem najmu lub dzierżawy, tymczasem w analizowanej sprawie Wnioskodawca przedmiotową Nieruchomość wydzierżawił Spółce Jawnej. Zatem powołane przez Wnioskodawcę na poparcie własnego stanowiska interpretacje nie mogą mieć zastosowania w niniejszej sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U z 2016 r. poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i § 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1-4 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie