Temat interpretacji

w zakresie stawki podatku dla opłaty transakcyjnej pobieranej od klientów przy sprzedaży biletów lotniczych przewoźnika na trasy krajowe

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2016 r. (data wpływu 18 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla opłaty transakcyjnej pobieranej od klientów przy sprzedaży biletów lotniczych przewoźnika na trasy krajowe - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla opłaty transakcyjnej pobieranej od klientów przy sprzedaży biletów lotniczych przewoźnika na trasy krajowe.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca), będąca czynnym podatnikiem podatku VAT, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży biletów lotniczych na trasach międzynarodowych i krajowych. Spółka sprzedaje m.in. bilety lotnicze przewoźników zrzeszonych w Międzynarodowym Zrzeszeniu Przewoźników Powietrznych (ang. International Air Transport Association; dalej: IATA). Przewoźnicy należący do IATA (dalej: Przewoźnicy) powołują agentów (takich jak Spółka), którzy na podstawie zawartej z IATA umowy uprawnieni są do sprzedaży biletów lotniczych w imieniu każdego z członków IATA.

Spółka dokonuje sprzedaży biletów lotniczych w imieniu członków IATA na podstawie akredytacji (dalej: Akredytacja) udzielonej Spółce przez zrzeszenie IATA. Otrzymana akredytacja uprawnia Spółkę do sprzedaży lotniczych przewozów pasażerskich Przewoźników należących do IATA, przy czym sprzedaż lotniczych przewozów pasażerskich obejmuje wszystkie działania i czynności konieczne do zapewnienia pasażerowi obowiązującej umowy o przewóz, w tym, między innymi, wystawienie ważnego dokumentu przewozowego (biletu) oraz odbiór pieniędzy za sprzedane bilety. Usługi świadczone na podstawie Akredytacji są sprzedawane w imieniu Przewoźnika i zgodnie z określonymi przez niego taryfami oraz warunkami przewozu. Z tytułu wykonywania czynności agencyjnych Spółce przysługuje wynagrodzenie prowizyjne otrzymywane od IATA.

Niezależnie od wynagrodzenia prowizyjnego od IATA, Spółka jest ponadto uprawniona do pobrania od Klientów dodatkowej należności w postaci tzw. opłaty transakcyjnej (ang. transaction fee) będącej wynagrodzeniem Spółki m.in. za czynność wystawienia biletu. Opłata transakcyjna może być przez Spółkę ustalana w dowolnej wysokości. Otrzymywana od Klientów należność za sprzedane bilety obejmuje zatem zarówno wynagrodzenie Przewoźnika za usługę lotniczego przewozu pasażerskiego jak i opłatę transakcyjną należną Spółce.

W ramach wykonywanej działalności agencyjnej Spółka prowadzi m.in. dystrybucję biletów lotniczych X S.A. (dalej: X S.A.) na trasy krajowe. Sprzedaż biletów X S.A. na trasy krajowe dokumentowana jest przez Spółkę w drodze wystawienia dwóch faktur VAT.

Na pierwszej z nich jako wystawca faktury wskazana jest Spółka, natomiast jako sprzedawca widnieje przewoźnik X S.A.. Kwota faktury wystawionej w imieniu i na rzecz X S.A. nie jest przez Spółkę uwzględniana w jej rejestrach VAT, gdyż należność pobierana od Klienta w imieniu X S.A. stanowiąca równowartość sprzedanego biletu stanowi obrót tego Przewoźnika, a nie Spółki.

Druga z faktur wystawianych przez Spółkę na okoliczność sprzedaży biletu na trasy krajowe obejmuje należność Spółki od Klienta z tytułu opłaty transakcyjnej pobieranej m.in. za czynność wystawienia biletu lotniczego. Faktura ta jest uwzględniana przez Spółkę w jej rejestrach prowadzonych dla celów rozliczenia podatku VAT, gdyż stanowi obrót Spółki z tytułu świadczonych przez nią usług na rzecz Klienta. Świadczone przez Spółkę na rzecz Klientów (tj. nabywców biletów lotniczych Przewoźników) usługi w postaci m.in. czynności wystawienia biletów stanowią usługi nierozerwalnie związane z usługami transportu lotniczego pasażerów wykonywanymi przez X S.A. zaklasyfikowanymi do grupowania PKWiU 2008 51.10.11.0- transport lotniczy regularny krajowy pasażerski, gdyż czynność wystawienia biletu przez Spółkę warunkuje skorzystanie z usługi transportu lotniczego świadczonej przez wspomnianego Przewoźnika.

Z uwagi na powyższe Spółka powzięła wątpliwość, czy należność pobierania przez Wnioskodawcę od Klientów w postaci tzw. opłaty transakcyjnej podlega opodatkowaniu podatkiem VAT przy zastosowaniu 8% stawki podatku, jako element pomocniczy w stosunku do usługi głównej w postaci usługi transportu lotniczego pasażerów na trasach krajowych, korzystającej z preferencyjnej 8% stawki podatku VAT w oparciu o przepis art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2 Ustawy o podatku VAT [ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.)] oraz poz. 161 Załącznika nr 3 do tej Ustawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na gruncie obowiązujących przepisów Ustawy o podatku VAT Spółka jest uprawniona do opodatkowania podatkiem VAT opłaty transakcyjnej pobieranej od Klientów na okoliczność sprzedaży biletów lotniczych Przewoźnika na trasy krajowe z zastosowaniem 8% stawki podatku VAT jako elementu pomocniczego do usługi głównej świadczonej przez Przewoźnika w postaci usługi transportu lotniczego osób na trasach krajowych?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W związku z przedstawionym stanem faktycznym, Spółka stoi na stanowisku, że na gruncie obowiązujących przepisów Ustawy o podatku VAT Spółka jest uprawniona do opodatkowania podatkiem VAT opłaty transakcyjnej pobieranej od Klientów na okoliczność sprzedaży biletów lotniczych Przewoźnika na trasy krajowe z zastosowaniem 8% stawki podatku VAT jako elementu pomocniczego do usługi głównej świadczonej przez Przewoźnika w postaci usługi transportu lotniczego osób na trasach krajowych.

Uzasadnienie:

Miejsce świadczenia usług transportu lotniczego osób

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o podatku VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, przy czym przez terytorium kraju należy rozumieć terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (art. 2 pkt 1 Ustawy o podatku VAT).

W świetle powyższej regulacji opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wyłącznie te czynności, których miejsce świadczenia znajduje się na terytorium Polski.

W przypadku wykonywanych przez Spółkę usług, których dotyczy postawione w niniejszym wniosku pytanie, niezbędne jest ustalenie miejsca ich świadczenia, celem potwierdzenia objęcia ich zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Generalna zasada obowiązująca na gruncie Ustawy o podatku VAT uzależnia miejsce świadczenia usług od statusu nabywcy usługi. I tak, w przypadku gdy nabywcą usługi jest:

• podatnik w rozumieniu art. 28a Ustawy o podatku VAT - miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej (art. 28b ust. 1 Ustawy o podatku VAT);
• podmiot niebędący podatnikiem w rozumieniu art. 28a Ustawy o podatku VAT - miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej (art. 28c Ustawy o podatku VAT).

Od wyżej przedstawionych zasad ogólnych Ustawa o podatku VAT przewiduje pewne wyjątki wyznaczając szczególne miejsce świadczenia (opodatkowania) dla określonych kategorii usług.

Jedną z kategorii usług, dla których ustawodawca postanowił zdefiniować miejsce świadczenia usług na zasadzie odstępstwa od zasad ogólnych, są usługi transportu pasażerów. Stosownie do przepisu art. 28f ust. 1 Ustawy o podatku VAT, Miejscem świadczenia usług transportu pasażerów jest miejsce, gdzie odbywa się transport, z uwzględnieniem pokonanych odległości. Powyższe oznacza, że sprzedawane przez Spółkę w ramach udzielonej Akredytacji usługi transportu lotniczego pasażerów na trasie krajowej, niezależnie od statusu nabywców tych usług, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie w Polsce na zasadach wyartykułowanych w Ustawie o podatku VAT, gdyż transport w tym przypadku odbywa się w całości na terytorium kraju.

Obowiązujące regulacje podatkowe nie przewidują natomiast szczególnego miejsca świadczenia (opodatkowania) dla usług wystawiania biletów lotniczych, za wykonywanie których Spółka otrzymuje od Klientów wynagrodzenie w postaci opłaty transakcyjnej. Nie oznacza to jednak, że usługi te podlegają opodatkowaniu w miejscu ustalonym według wyżej zaprezentowanych reguł ogólnych. Należy bowiem zauważyć, że usługa wystawiania biletów lotniczych oraz usługa transportu lotniczego pasażerów wykonywana przez Przewoźnika to świadczenia pozostające ze sobą w ścisłym i nierozerwalnym związku, stanowiące jedną gospodarczą całość, w szczególności z punktu widzenia nabywcy usługi (tj. oceniając znaczenie wykonania tych usług na jego rzecz). Stąd, zdaniem Spółki, świadczona przez nią usługa wystawiania biletów lotniczych stanowi elementem pomocniczy usługi głównej realizowanej przez Przewoźnika, tworząc jedno kompleksowe świadczenie.

Sprzedaż biletu lotniczego przez Spółkę jako świadczenie złożone

W świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), do celów opodatkowania podatkiem VAT każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne (przykładowo orzeczenie TSUE z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie C-224/11 BGŻ Leasing). Zasada ta znajduje oparcie w art. 1 ust. 2 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r. nr 347/1), zgodnie z którym VAT, obliczony od ceny towaru lub usługi według stawki, która ma zastosowanie do takiego towaru lub usługi, jest wymagalny od każdej transakcji, po odjęciu kwoty podatku poniesionego bezpośrednio w różnych składnikach kosztów. Wyjątkiem od tej reguły jest sytuacja, w której kilka wykonywanych świadczeń stanowią z punktu widzenia Klienta jedną całość (szczególnie z punktu widzenia ekonomicznego). Zespół takich czynności powinien być traktowany na potrzeby opodatkowania podatkiem VAT jako jedna kompleksowa (złożona) usługa (przykładowo orzeczenie TSUE z dnia 22 października 1998 r. w sprawach połączonych T.P. Madgett, R.M. Baldwin o numerach C-308/96 oraz C-94/97). Podobnie w orzeczeniu TSUE w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd z dnia 25 lutego 1999 r. czytamy, iż: świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT. Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Problematyka świadczeń złożonych nie znalazła bezpośredniego umocowania w obowiązujących przepisach podatkowych. Na bazie dotychczasowego dorobku doktryny podatkowej, orzecznictwa sądowoadministracyjnego oraz TSUE ukształtowały się pewne kryteria pomagające ustalić, czy w danym konkretnym przypadku mamy do czynienia z jednym kompleksowym świadczeniem, czy też czynność stanowi kilka niezależnych od siebie świadczeń opodatkowanych w sposób niezależny. I tak, ze świadczeniem złożonym mamy generalnie do czynienia gdy:

• świadczenie pomocnicze nie stanowi celu samego w sobie, lecz stanowi środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z usługi podstawowej (wyrok TSUE w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd);
• poszczególne czynności są ze sobą tak ściśle związane, że ich rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (wyrok TSUE w sprawie C-111/05 Aktiebolaget NN);
• co najmniej jeden element stanowi świadczenie główne, natomiast inny element lub elementy stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego (wyrok TSUE w sprawie C-349/96 CPP);
• nie istnieje możliwość nabywania danego świadczenia od podmiotów zewnętrznych (wyrok TSUE w sprawie C-425/06 Part Service);
• nie istnieje możliwość odrębnego fakturowania za daną czynność (wyrok TSUE w sprawie C-572/07 RLRE Teilmer Property);
• świadczenie pomocnicze stanowi element kalkulacyjny ceny świadczenia zasadniczego (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 10 listopada 2011 r., sygn. ITPP1/443-1137/11/AJ);
• dla nabywcy świadczenie nie miałoby ekonomicznego sensu, jeżeli nie otrzymałby od świadczącego również drugiego elementu tego świadczenia (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 19 czerwca 2012 r.. sygn. IPTPP1/443-214/12-4/MW).

Za uznaniem kilku odrębnych czynności jako jedno świadczenie złożone może przemawiać również okoliczność, iż brak zapłaty za czynność dodatkową uniemożliwia skorzystanie z usługi głównej (wyrok TSUE w sprawie C-392/11 Field Fisher Waterhouse LLP).

W oparciu o wyżej przedstawione kryteria należy uznać, iż w przypadku usługi o charakterze kompleksowym, nie ma podstaw do dzielenia tej czynności z punktu widzenia obowiązku w podatku do towarów i usług na kilka czynności tylko z tego powodu, że są one przedmiotem odrębnych stosunków zobowiązaniowych na gruncie prawa prywatnego. Pogląd ten potwierdza również stanowisko zaprezentowane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 2 sierpnia 2013 r. (sygn. IPTPP4/443-289/13-4/JM). Zdaniem organu: istotą opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest opodatkowanie działalności gospodarczej. Z tego względu, mając na uwadze autonomiczny charakter regulacji zawartej w ustawie związanej ściśle z prawem wspólnotowym przy ustalaniu przedmiotu opodatkowania tą ustawą decydujące znaczenie powinny mieć aspekty ekonomiczne i cel danej czynności, a nie jej cywilnoprawna forma.

Przechodząc do istoty analizowanego świadczenia należy zauważyć, że usługa transportu lotniczego pasażerów polega przede wszystkim na przewozie pasażerów środkami transportu lotniczego w miejsce docelowe, przy czym warunkiem skorzystania z tej usługi jest m.in. posiadanie przez pasażera dokumentu uprawniającego go do wejścia na pokład statku powietrznego i skorzystania z usługi transportowej, czyli biletu lotniczego. W celu uproszczenia systemu sprzedaży usług transportu lotniczego osób poszczególni Przewoźnicy zrzeszeni w IATA przekazali uprawnienie do wystawiania biletów lotniczych na rzecz powołanych agentów IATA, takich jak Spółka. Oznacza to, że agent IATA, oprócz samych czynności agencyjnych polegających na sprzedaży biletów lotniczych w imieniu i na rzecz poszczególnych Przewoźników, za co otrzymuje od Przewoźników wynagrodzenie prowizyjne, bierze również udział w świadczeniu kompleksowej usługi transportu lotniczego pasażerów na rzecz Klientów wykonując elementy niezbędne do wykonania tej usługi, tj. czynność wystawienia biletu lotniczego. Należy zatem uznać, że wykonywana przez Spółkę czynność wystawienia biletu lotniczego, za którą Spółka otrzymuje od Klientów wynagrodzenie, stanowi element pomocniczy w stosunku do usługi głównej w postaci usługi transportu lotniczego krajowego osób.

Za uznaniem czynności wystawienia biletu jako elementu składowego usługi transportu lotniczego osób (usługi głównej) przemawiają również następujące okoliczności:

• nabycie usługi transportowej bez zakupu dokumentu uprawniającego do skorzystania z tej usługi (biletu) nie miałoby dla Klienta żadnego sensu;
• zamiarem Klienta jest nabycie pełnej kompleksowej usługi obejmującej również wystawienie biletu na zakupiony lot;
• ewentualne zlecenie samej czynności wystawienia biletu podmiotowi trzeciemu (innemu niż agent IATA) byłoby nieracjonalne z biznesowego punktu widzenia, a zakup samego biletu (sam kartonik, ewentualnie w formie elektronicznej) od innych podmiotów byłby w tych okolicznościach niemożliwy;
• z punktu widzenia Klienta opłata za wystawienie biletu stanowi element ceny za usługę transportową;
• nabycie usługi wystawienia biletu od Spółki warunkuje prawo do skorzystania z samej usługi transportowej świadczonej przez Przewoźnika.

Uznanie wykonywanych przez Spółkę na rzecz Klientów czynności wystawienia biletów lotniczych za element pomocniczy usługi głównej w postaci usługi transportu lotniczego osób przekłada się na sposób opodatkowania podatkiem VAT pobieranej przez Spółkę od Klientów opłaty transakcyjnej. Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą TSUE, wszystkie elementy świadczenia kompleksowego podlegają reżimowi opodatkowania właściwemu dla świadczenia głównego. W związku z powyższym wszystkie świadczenia wchodzące w skład świadczenia kompleksowego dzielą los prawny świadczenia głównego, w szczególności w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, miejsca świadczenia oraz stawki podatku VAT. Pogląd ten znajduje oparcie w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lipca 2006 r. (sygn. I FSK 945/2005), w którym sąd wyraził następujący pogląd: Przy czynnościach o charakterze kompleksowym (...) na które składa się czynność podstawowa, będąca celem umowy zawartej przez podatnika z klientem, a także czynności pomocnicze niezbędne do wykonania czynności podstawowej, ustalając właściwą stawkę podatku od towarów i usług, należy przyjmować jednolitą stawkę dla całego kompleksu czynności: biorąc pod uwagę charakter czynności podstawowej.

Powyższe oznacza, iż w odniesieniu do wykonywanych przez Spółkę czynności wystawienia biletu lotniczego (jako usługi pomocniczej do usługi głównej) miejsce świadczenia oraz stawka podatku VAT powinny zostać wyznaczone według reguł właściwych dla usługi transportu lotniczego pasażerów na trasie krajowej, tj. opodatkowując przedmiotową usługę w Polsce z zastosowaniem 8% stawki podatku VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje szerokie oparcie w interpretacjach indywidualnych wydawanych z upoważnienia Ministra Finansów. Dla przykładu Spółka pragnie odwołać się do interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 czerwca 2016 r. (sygn. IPPP2/4512-299/16-2/RR), który odpowiadając na wątpliwości akredytowanego agenta IATA stwierdził, iż Z punktu widzenia nabywcy cena biletu oraz wynagrodzenie Spółki stanowić będzie rzeczywisty koszt usługi. Bez znaczenia w tym zakresie jest to, że na usługę otrzymaną przez pasażera będą składać się czynności wykonywane przez przewoźnika i Spółkę (...) W konsekwencji, opłatę należną od nabywcy biletu (opłatę za wystawienie dokumentu przewozowego, tzw. opłatę transakcyjną) należy opodatkować podatkiem VAT na tych samych zasadach, jak za bilet lotniczy, ponieważ opłata ta jest co do zasady opłatą powiązaną z wystawionym biletem lotniczym. W związku z tym dla pobieranej przez Spółkę opłaty transakcyjnej związanej ze świadczoną usługą lotniczego przewozu pasażerskiego międzynarodowego właściwą stawką będzie stawka podatku VAT w wysokości 0%, a dla opłaty transakcyjnej związanej z usługą transportu lotniczego krajowego - 8%.

Ten sam pogląd Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawę przedstawił również w interpretacji indywidualnej z dnia 7 czerwca 2016 r. (sygn. IPPP3/4512-241/16-2/KT) stwierdzając, iż: usługa dodatkowa, za którą pobierana jest opłata transakcyjna, podlega opodatkowaniu na takich samych zasadach jak usługa główna, tj. usługa transportu lotniczego osób, zarówno w przypadku sprzedaży agencyjnej biletów w imieniu i na rzecz linii lotniczych, jak i w przypadku odsprzedaży biletów nabytych w tym celu przez Wnioskodawcę. Oznacza to, że pobierając od klienta ww. opłatę transakcyjną Wnioskodawca powinien stosować stawkę podatku właściwą dla usług transportu lotniczego pasażerów w przewozach krajowych oraz usług międzynarodowego lotniczego przewozu osób.

Analogiczne stanowisko zaprezentował również Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 5 października 2012 r. (sygn. ITPP2/443-1425/11/RS), który odpowiadając na wątpliwości akredytowanego agenta IATA, wyraził następujący pogląd: usługi krajowego transportu lotniczego korzystają z opodatkowania stawką podatku obniżoną do 8%. W konsekwencji, pobierana przez Spółkę opłata transaction fee, będąca zapłatą za czynność wystawienia (wydrukowania) biletu, stanowiąca jednocześnie część składową tego biletu, w przypadku transportu lotniczego odbywającego się na terytorium kraju, również korzysta z opodatkowania preferencyjną, 8% stawką podatku, na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z poz. 161 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Tut. Organ podkreśla, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego, tj. stawki podatku dla usług świadczonych na rzecz klientów nabywców biletów lotniczych. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem i stanowiskiem Wnioskodawcy, nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone. Niniejsza interpretacja nie rozstrzyga zatem w zakresie prawidłowości dokumentowania (fakturowania) wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie