Temat interpretacji

Podatek od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla świadczonych usług.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2016 r. (data wpływu 21 października 2016 r.), uzupełnionym w dniu 4 stycznia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podstawowej dla świadczonych przez Spółkę usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 października 2016 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 4 stycznia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podstawowej dla świadczonych przez Spółkę usług.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest podatnikiem VAT czynnym, którego celem statutowym jest działalność w zakresie budownictwa związanego ze wznoszeniem budynków. W ramach prowadzonej działalności Spółka inwestuje w budowę nieruchomości budynkowych (budynki wielorodzinne). W związku z powyższym Spółka świadczy usługi sprzedaży lokali mieszkalnych oraz miejsc postojowych w hali garażowej. Sprzedaż miejsc postojowych prowadzona jest jednorazowo, jak również w systemie ratalnym. W przypadku sprzedaży ratalnej strony zawierają umowę przedwstępną, gdzie własność pozostaje nadal po stronie Spółki, natomiast umowa sprzedaży w formie aktu notarialnego zostanie zawarta po zapłaceniu całej ceny. Do tego czasu, w świetle przepisów prawa, właścicielem miejsca nadal jest Spółka, a użytkownikiem osoba, z którą zawarto umowę przedwstępną. Wobec tego kosztami administracyjno-eksploatacyjnymi obciążona zostaje Spółka, a nie użytkownik miejsc. Z uwagi na fakt, że sprzedaż ratalna prowadzona jest na większą skalę Spółka zamierza przerzucić te koszty na poszczególnych użytkowników miejsc postojowych, którzy faktycznie z nich korzystają. Według zasad określonych w ustawie o własności lokali (art. 18 ust. 1-2) developer zobowiązał się, w treści aktu notarialnego, przez pierwsze dwa lata od momentu dopuszczenia budynków mieszkalnych do użytkowania (wydawanego przez Nadzór Budowlany) do zarządzania wybudowanymi nieruchomościami. Do pierwszego zebrania Wspólnoty developer tymczasowo zarządzał budynkiem, obciążając poszczególnych mieszkańców, którzy otrzymali klucze od lokali, ustaloną opłatą eksploatacyjną, wpłacaną na konto developera. W kilka miesięcy po przekazaniu mieszkań (na podstawie protokołów odbioru) odbyło się podpisywanie aktów notarialnych, po czym zorganizowano pierwsze zebrania Wspólnot. Od tego momentu Wspólnoty zaczęły funkcjonować jako podmioty, tzn. otrzymały: NIP, REGON, rachunek bankowy itd., a developer na podstawie umowy o zarządzanie zawartej ze Wspólnotą stał się zarządcą (administratorem). Po minionym czasie developer zrezygnował z umowy na zarząd nieruchomościami oraz przekazał te czynności trzem firmom zewnętrznym.

W chwili obecnej, firmy prowadzące działalność zarządzania nieruchomościami obciążają Spółkę kosztami eksploatacyjnymi za miejsca postojowe (sprzedane w formie ratalnej), wystawiając odpowiednio dokumenty rozliczeniowe w formie: faktury VAT zw, rachunku oraz noty obciążeniowej. Wystawcami powyższych dokumentów nie są jednak spółki zarządzające, lecz bezpośrednio Wspólnoty Mieszkaniowe.

W skład opłaty eksploatacyjnej wchodzą m.in.: płatność za sprzątanie hali garażowej, opłata za zużycie energii elektrycznej, nakłady poniesione na konserwację bramy garażowej oraz kalibracji detektorów gazu. Powyższa opłata jest opłatą stałą zależną od ilości posiadanych miejsc postojowych. Ponadto w zależności od wspólnoty do kosztów eksploatacyjnych doliczana jest płatność za administrowanie.

Większość wspólnot mieszkaniowych, w których znajdują się wyłącznie lokale mieszkaniowe, jest zwolniona przedmiotowo od podatku VAT. Zwolnienie wynika z § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień, zgodnie z którym, wolne od podatku są czynności związane z utrzymaniem lokali mieszkalnych wykorzystywanych wyłącznie na cele mieszkaniowe i za które pobierane są opłaty, a czynności te wykonywane są przez wspólnotę mieszkaniową na rzecz właścicieli tych lokali, którzy tworzą w określonej nieruchomości tę wspólnotę. Obowiązek podatku VAT powstaje dopiero po przekroczeniu kwoty obrotu 150.000 zł i chodzi tu wyłącznie o taki obrót, który nie dotyczy zaliczek uiszczanych na nieruchomość wspólną. Z obrotu, który należy wziąć pod uwagę przy ustalaniu obowiązku podatkowego w zakresie podatku VAT, wyłączone są zatem wszelkie koszty związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, jak np. wynagrodzenie zarządcy, ubezpieczenie nieruchomości wspólnej, wydatki na remonty, fundusz remontowy, itd. W praktyce takie sytuacje, aby kwoty wynikające z dostaw ciepła czy wody do lokali przekroczyły 150.000 zł zdarzają się zupełnie wyjątkowo, gdyż wspólnoty mieszkaniowe nie są aż tak duże.

W celu ustalenia statusu podmiotu VAT i weryfikacji wspólnot, Spółka skorzystała z portalu podatkowego udostępnionego przez Ministerstwo Finansów, gdzie na podstawie NIP określono stan prawny podatnika. Ustalono, że wszystkie ww. wspólnoty nie są zarejestrowane jako podatnik VAT.

Na podstawie otrzymywanych od wspólnot mieszkaniowych dokumentów rozliczeniowych, Spółka chce odsprzedawać koszty związane z utrzymaniem miejsc postojowych osobom fizycznym, które nie są prawnie właścicielami miejsc, lecz są ich użytkownikami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Jaką stawkę VAT należy zastosować przy odsprzedaży (refakturowaniu) opłat eksploatacyjno- administracyjnych, na podstawie otrzymanych od Wspólnot Mieszkaniowych dokumentów (fv, rachunek, nota obciążeniowa)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku nabycia usługi od przedsiębiorcy niebędącego podatnikiem VAT czynnym, które powinno być udokumentowane rachunkiem bez naliczonej kwoty VAT, w momencie odsprzedaży przez podatnika VAT czynnego, odsprzedaje tę usługę naliczając odpowiedni VAT (tj. taki jaki byłby naliczony przez sprzedawcę, gdyby był on czynnym podatnikiem VAT). Odnosząc się do art. 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień - wolne od podatku są czynności związane z utrzymaniem lokali mieszkalnych wykorzystywanych wyłącznie na cele mieszkaniowe i za które pobierane są opłaty, a czynności te wykonywane są przez wspólnotę mieszkaniową na rzecz właścicieli tych lokali, którzy tworzą w określonej nieruchomości tę wspólnotę. Z przepisu tego wynika, że jedynie Wspólnota nabywa prawo do zwolnienia od VAT. Zatem, gdy Spółka nie jest wspólnotą mieszkaniową, przy obciążaniu użytkowników miejsc postojowych kosztami eksploatacyjnymi (bez względu na fakt czy Spółka refakturuje koszty na podstawie otrzymanej faktury VAT ze stawką zw, rachunku bądź noty obciążeniowej) powinna zastosować stawkę VAT w wysokości 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r. poz. 710 późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to co do zasady niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenie za usługę).

W świetle art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W myśl art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Zwrócić należy także uwagę na to, że zgodnie z wolą ustawodawcy podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Niewymienienie danego towaru lub usługi w ustawie lub przepisach wykonawczych jest jednoznaczne z obowiązkiem zastosowania stawki podstawowej.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

W art. 43 ust. 20 ustawy postanowiono, że zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36 nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy (tj. usług związanych z zakwaterowaniem PKWiU 55).

Jednakże ww. wyłączenie nie ma zastosowania w analizowanej sprawie.

Zatem ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości na cele mieszkalne. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

Wobec powyższego, zwolnione od podatku od towarów i usług są usługi w zakresie wynajmowania i dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkalne, natomiast usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze niemieszkalnym opodatkowane są stawką podatku w wysokości 23%

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2015 r., poz. 1892).

W myśl art. 2 ust. 1 ww. ustawy, samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej lokalami, mogą stanowić odrębne nieruchomości.

W świetle art. 2 ust. 2 tej ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej pomieszczeniami przynależnymi.

Treść przywołanych wyżej przepisów wskazuje na wyraźne rozróżnienie pomiędzy pomieszczeniami pomocniczymi, które związane są z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na pobyt stały w sposób funkcjonalny, polegający na wykorzystaniu całej przestrzeni bezpośrednio dla zaspokajania mieszkaniowych potrzeb ludzi, a pomieszczeniami przynależnymi, które chociaż w sensie prawnym stanowią część lokalu mieszkalnego, jednak w sensie funkcjonalnym służą do zaspokajania innych niż mieszkaniowe potrzeb ludzi.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na definicję pojęcia lokal użytkowy zawartą w § 3 pkt 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1422).

Zgodnie z tym przepisem, pod pojęciem lokalu użytkowego należy rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.

Pod pojęciem pomieszczenia technicznego - zgodnie z pkt 12 wskazanego wyżej paragrafu - należy rozumieć pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku, natomiast przez pomieszczenie gospodarcze - pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych (§ 3 pkt 13 cyt. rozporządzenia).

Na podstawie powyższych uregulowań można stwierdzić, że kondygnacja budynku mieszkalnego, w części w której znajdują się konkretne garaże lub miejsca postojowe, nie mieści się ani w pojęciu pomieszczenia technicznego, ani pomieszczenia gospodarczego, w związku z czym, stanowi lokal użytkowy.

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakim obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału. Według art. 3 ust. 1 powyższej ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Jednakże stosownie do ust. 2 ww. artykułu nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz.U. z 2015 r., poz. 736 z późn. zm.), w którym to rozporządzeniu wprowadził inne niż w ustawie zwolnienia od podatku, a także określił szczegółowe warunki stosowania tych zwolnień.

I tak, zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 10 ww. rozporządzenia, zwalnia się od podatku czynności związane z utrzymaniem lokali mieszkalnych, wykorzystywanych wyłącznie na cele mieszkaniowe, za które pobierane są opłaty, wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową na rzecz właścicieli tych lokali, tworzących w określonej nieruchomości tę wspólnotę;

Natomiast, w świetle § 3 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień, zwalnia się od podatku czynności wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową lub właścicieli lokali mieszkalnych tworzących w określonej nieruchomości wspólnotę mieszkaniową, na rzecz osób używających na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności lokale należące do właścicieli tworzących tę wspólnotę mieszkaniową, za które pobierane są opłaty niezależne od właściciela w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2014 r. poz. 150) lub opłaty pośrednie w rozumieniu ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2010 r. Nr 206, poz. 1367 z późn. zm.), jeżeli lokale te są wykorzystywane wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z opisu przedstawionego we wniosku wynika, iż Spółka (podatnik VAT czynny) w ramach prowadzonej działalności, zajmuje się sprzedażą lokali mieszkalnych oraz miejsc postojowych w hali garażowej w wybudowanych budynkach wielorodzinnych. Sprzedaż miejsc postojowych prowadzona jest jednorazowo, jak również w systemie ratalnym. W przypadku ratalnej sprzedaży miejsc postojowych, strony zawierają umowę przedwstępną, gdzie własność pozostaje nadal po stronie Spółki, a umowa sprzedaży w formie aktu notarialnego zostanie zawarta po zapłaceniu całej ceny. Do tego czasu, w świetle przepisów prawa, właścicielem miejsca nadal jest Spółka, a użytkownikiem osoba, z którą zawarto umowę przedwstępną. Spółka, jako właściciel miejsc postojowych (sprzedawanych w systemie ratalnym) obciążana jest przez firmy zarządzające nieruchomościami kosztami administracyjno-eksploatacyjnym za te miejsca, na podstawie dokumentów rozliczeniowych wystawianych bezpośrednio przez wspólnoty mieszkaniowe (niebędące podatnikami VAT). W skład opłaty eksploatacyjnej wchodzą m.in.: płatność za sprzątanie hali garażowej, opłata za zużycie energii elektrycznej, nakłady poniesione na konserwację bramy garażowej oraz kalibracji detektorów gazu. Powyższa opłata jest opłatą stałą zależną od ilości posiadanych miejsc postojowych. Ponadto w zależności od wspólnoty do kosztów eksploatacyjnych doliczana jest płatność za administrowanie. Z uwagi na fakt, że sprzedaż ratalna prowadzona jest na większą skalę, Spółka zamierza na podstawie otrzymywanych od wspólnot mieszkaniowych dokumentów rozliczeniowych, obciążać kosztami związanymi z utrzymaniem miejsc postojowych osoby fizyczne, które nie są prawnie właścicielami miejsc, lecz faktycznie z nich korzystają.

Kwestię zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.). Zasada swobody umów zapisana jest w art. 353¹ Kodeksu cywilnego, w świetle którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Użytkowanie jest ograniczonym prawem rzeczowym unormowanym w art. 252-270 ustawy Kodeks cywilny. Prawo to polega na możności obciążenia rzeczy (ruchomej albo nieruchomości) prawem do jej używania i do pobierania jej pożytków. Zakres użytkowania, wysokość czynszu (opłat) oraz terminy płatności ustalają strony w umowie.

Użytkowanie jest ograniczonym prawem rzeczowym o najszerszej treści uprawnień, zatem stanowi największe obciążenie prawa własności. Ustanawia się je w sytuacji, gdy występuje potrzeba korzystania przez osobę trzecią z cudzej rzeczy w szerokim zakresie. Użytkowanie występuje pod dwoma postaciami: użytkowanie odpłatne i użytkowanie nieodpłatne.

W przedmiotowej sprawie w związku z zamiarem obciążania przez Spółkę kosztami eksploatacyjno-administracyjnymi, związanymi z utrzymaniem miejsc postojowych, osób fizycznych, które nie są prawnie właścicielami tych miejsc, lecz faktycznie z nich korzystają, wystąpi odpłatne użytkowanie.

Zatem w świetle powyższych regulacji prawnych, odnosząc się do opisu sprawy należy stwierdzić, że planowane przez Spółkę (jako właściciela miejsc postojowych) przenoszenie kosztów eksploatacyjno-administracyjnymi na użytkowników korzystających z tych miejsc, będzie stanowić, na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, odpłatne świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu według właściwej dla tych czynności stawki. W analizowanej sprawie, gdzie przedmiotem odpłatnego użytkowania będą miejsca postojowe (usytuowane w hali garażowej, stanowiącej lokal użytkowy), przy braku uregulowań dotyczących stosowania do tej sprzedaży stawki preferencyjnej bądź zwolnienia - jak słusznie wskazano - zastosowanie znajdzie stawka podstawowa w wysokości 23%.

Jednocześnie podkreślić należy, że niniejszej interpretacji udzielono tylko i wyłącznie w zakresie objętym zapytaniem Spółki tj. w odniesieniu do określenia prawidłowej stawki przy obciążaniu użytkowników miejsc postojowych ponoszonymi przez Spółkę kosztami administracyjno-eksploatacyjnymi. Natomiast nie oceniano pozostałych kwestii zawartych we wniosku, związanych z ewentualną prawidłowością postepowania w przedstawionych okolicznościach przez inne podmioty (w tym wspólnoty mieszkaniowe), a dotyczące formy dokumentowania, stosowanych stawek, czy ewentualnych zwolnień, gdyż nie było to przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy