Temat interpretacji

w zakresie opodatkowania sprzedaży składników majątku w postaci pawilonu handlowego z wyposażeniem - brak ZCP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2016 r. (data wpływu 25 maja 2016 r.), w zakresie opodatkowania sprzedaży składników majątku w postaci pawilonu handlowego z wyposażeniem - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży składników majątku w postaci pawilonu handlowego z wyposażeniem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni od dnia 15 czerwca 2006 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Rodzajem przeważającej działalności jest działalność związana z grami losowymi i zakładami wzajemnymi (PKD 92.00.Z). Działalność polega przede wszystkim na wynajmowaniu powierzchni innym podmiotom. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej prowadzona jest książka przychodów i rozchodów. Jeden z posiadanych pawilonów handlowych Wnioskodawczyni przeznaczyła na prowadzeniu kwiaciarni. Pawilon został wyposażony w meble, półki, wazony, ladę, kwiaty i inne towary wykorzystywane do celów prowadzonej kwiaciarni. Na umowę o pracę w kwiaciarni zatrudniono osobę. Ze względu na specyfikę działalności nie były podpisywane umowy z kontrahentami. Wszystkie potrzeby kwiaciarni realizowane były na bieżąco poprzez giełdy, hurtownie kwiatowe, a koszty z nimi związane można wyodrębnić z pozostałej działalności. W takiej formie kwiaciarnia funkcjonowała pod nazwiskiem Wnioskodawczyni do 18 listopada 2015 r. Dnia 18 listopada 2015 r. została zawarta umowa sprzedaży pawilonu.

Zgodnie z załącznikiem stanowiącym integralną część Umowy, jej przedmiotem były:

• pawilon handlowy-kwiaciarnia,
• wazony,
• stoły,
• półka drewniana,
• stojak,
• klimatyzator,
• kwiaty cięte,
• kwiaty sztuczne,
• kwiaty doniczkowe,
• kompozycje kwiatowe,
• znicze,
• odżywki do kwiatów,
• ozdoby dekoracyjne,
• folie.

Zgodnie ze zobowiązaniem wynikającym z Umowy sprzedający wraz z kupującym przerejestrowali w placówce zakładu energetycznego odbiorcę energii elektrycznej ze sprzedającego na kupującego. Ponadto Strony udały się do Spółdzielni Mieszkaniowej celem uzyskania przez kupującego pozwolenia na dalsze prowadzenia kwiaciarni w miejscu jej położenia (świadczy to o chęci kontynuacji tego rodzaju działalności przez kupującego).

Wnioskodawczyni z zatrudnioną na umowę o pracę pracownicą rozwiązała umowę. Z tym samym pracownikiem taką umowę zawarł kupujący w ten sposób, że została zachowana ciągłość pracy w tym samym miejscu a nastąpiła jedynie zmiana pracodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT i opisaną we wniosku transakcję należy traktować jako zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, co w konsekwencji wyłączy tę sprzedaż z opodatkowania podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Art. 6 pkt 1 ustawy o VAT wyłączający z zakresu tej ustawy opodatkowanie transakcji zbycia przedsiębiorstwa i zakładu, jest implementacją art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, jej przepisów nie stosuje się do transakcji zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Art. 2 pkt 27e ustawy o VAT definiuje pojęcie zorganizowanej części przedsiębiorstwa jako organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Z powyższego wynika, że aby zastosowanie znalazł art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Wymaga to zatem uznania, że w przypadku zbycia tak określonych składników majątkowych, ich nabywca powinien być traktowany jako następca prawny podatnika dokonującego ich zbycia (na co wskazuje treść art. 91 ust. 9 ustawy o VAT).

W wyroku z dnia 10 listopada 2011 r., ETS w sprawie C-444/10 Finanzamt Ludenscheid przeciwko Christel Schriever orzekł, że art. 5 ust. 8 szóstej dyrektywy Rady (obecnie art. 19 dyrektywy 2006/112/WE) należy interpretować w ten sposób, że przeniesienie własności zapasu towarów oraz wyposażenia sklepu z jednoznaczesnym oddaniem nabywcy w dzierżawę lokalu handlowego na podstawie umowy na czas nieoznaczony, ale możliwej do rozwiązania przez każdą ze stron z zachowaniem krótkiego terminu wypowiedzenia, stanowi przekazanie całości lub części aktywów w rozumieniu tego przepisu, pod warunkiem iż przekazane aktywa są wystarczające do prowadzenia przez nabywcę w sposób trwały samodzielnej działalności gospodarczej. W powołanym wyroku Trybunał stwierdził ponadto, że w odniesieniu do pojęcia "przekazanie odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako wkładu do spółki całości lub części aktywów" użytego w art. 5 ust. 8 zdanie pierwsze szóstej dyrektywy, orzekł już, że pojęcie to jest terminem autonomicznym prawa Unii Europejskiej, który należy interpretować jednolicie na całym jej obszarze. Stwierdzenie, iż nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w rozumieniu przepisów unijnych, wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Kwestię, czy całość ta musi obejmować określone dobra ruchome jak i nieruchome, powinno się rozpatrywać w punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności gospodarczej oraz okoliczności faktycznych jej towarzyszących.

W przedmiotowej transakcji mamy do czynienia z konkretnym przekazaniem pawilonu, jego wyposażeniem oraz całego zapasu towarów a także kontynuacją zatrudnienia tej samej osoby w tym samym miejscu pracy, zmianie uległ jedynie podmiot pracodawcy. W ocenie Wnioskodawczyni zbycie ww. składników majątkowych wystarcza do kontynuowania samodzielnej działalności gospodarczej.

Zastosowanie art. 5 ust. 8 szóstej dyrektywy Rady (obecnie art. 19 dyrektywy 2006/112/WE) wymaga także, by nabywca miał zamiar prowadzić przekazane przedsiębiorstwo lub jego część. Na dowód tego w odkupionym lokalu kontynuowana była działalność polegająca na sprzedaży kwiatów przy zatrudnieniu opisanej powyżej osoby. Zamiar nabywcy polegający na kontynuowaniu prowadzenia kwiaciarni został spełniony.

W podobnym duchu wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny sygn akt FSK 1001/11 z dnia 5 kwietnia 2012 r. zaznaczając, że przepis art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, wyłączający z zakresu tej ustawy opodatkowanie transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części należy rozumieć jako implementację Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, a mianowicie art. 19 ust. 1 i 2 Dyrektywy 112. W konsekwencji Sąd przyjął, iż definicja przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55(1) Kodeksu cywilnego oznacza, że każdy ze składników majątkowych, dający się wyodrębnić poprzez funkcjonalne powiązanie polegające na przydatności do realizacji określonego działania gospodarczego będzie przedsiębiorstwem. Analiza przytoczonych w uzasadnieniu wyroków prowadzi do jednoznacznych wniosków, że pojęcia "przedsiębiorstwo" i "zorganizowana część przedsiębiorstwa" zawarte w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT należy rozumieć w sposób funkcjonalny, a nie tylko werbalny, tzn. analizując, czy dany zespół aktywów (przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa), który jest przedmiotem zbycia, pozwalał na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej, której służy, a pojęcie "przedsiębiorstwo" obejmuje każdy zespół składników materialnych i niematerialnych służących do realizacji określonych zadań gospodarczych, bez względu na to, czy obejmuje on całość, czy jedynie część majątku określonego podmiotu. Ta natomiast konstatacja prowadzi do wniosku, że wyłączenie spod działania ustawy o VAT dotyczy także takiej części majątku, której przydatność do prowadzenia działalności gospodarczej wynika nie tyle z rodzaju składających się na nią elementów, ile z wyodrębnienia organizacyjnego i finansowego, charakterystycznego dla zakładu, oddziału.

Z uwagi na rodzaj prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej, jej małą złożoność nie posiada ona regulaminów czy statutów określających jej strukturę. Jednak pomimo tego, jest w stanie wyodrębnić przychody i koszty związane z samą kwiaciarnią, a prowadzenie kwiaciarni posiada cechy charakterystyczne dla oddziału. W ocenie Wnioskodawczyni nastąpiło przekazanie samodzielnej części przedsiębiorstwa, w rozumieniu przepisów unijnych, gdyż całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Spełniony został także warunek posiadania przez nabywcę zamiaru kontynuowania działalności.

Wobec powyższego przedmiotowa transakcja spełnia przesłanki art. 6 pkt 1 ustawy o VAT i nie podlega podatkowi od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii.

Natomiast, w świetle art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Pojęcie transakcji zbycia należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu dostawy towarów w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. zbycie obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, powinien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują terminu przedsiębiorstwo. Definicję taką zawiera ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.). Na mocy art. 55(1) Kodeksu cywilnego przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej,
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 55(2) ustawy Kodeks cywilny, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 27e) ustawy, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych w tym przedsiębiorstwie, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

O tym, czy nastąpiło zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Podstawowym wymogiem dla uznania, że transakcja dotyczy zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest więc to, aby stanowiła ona wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań) w oparciu o które przedsiębiorstwo to wykonuje działalność gospodarczą. Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika w związku z wykonywaniem działalności gospodarczej jako dział, wydział, oddział, itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalne, niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie i finansowo.

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać uznany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym. Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach takich, by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze danych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Wobec tego na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

1. istnieje w prowadzonym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania wykorzystywany do prowadzenia określonej działalności gospodarczej,
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych w istniejącym przedsiębiorstwie,
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Wnioskodawczyni we wniosku wskazała, że prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, która polega przede wszystkim na wynajmowaniu powierzchni innym podmiotom. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej prowadzona jest książka przychodów i rozchodów. Jeden z posiadanych pawilonów handlowych Wnioskodawczyni przeznaczyła na prowadzenie kwiaciarni. Pawilon został wyposażony w meble, półki, wazony, ladę, kwiaty i inne towary wykorzystywane do celów prowadzonej kwiaciarni. Na umowę o pracę w kwiaciarni zatrudniono osobę. Ze względu na specyfikę działalności nie były podpisywane umowy z kontrahentami, gdyż wszystkie potrzeby kwiaciarni realizowane były na bieżąco, a koszty z nimi związane można wyodrębnić z pozostałej działalności. Dnia 18 listopada 2015 r. została zawarta umowa sprzedaży pawilonu. Zgodnie z załącznikiem stanowiącym integralną część Umowy, jej przedmiotem były: pawilon handlowy-kwiaciarnia, wazony, stoły, półka drewniana, stojak, klimatyzator, kwiaty cięte, kwiaty sztuczne, kwiaty doniczkowe, kompozycje kwiatowe, znicze, odżywki do kwiatów, ozdoby dekoracyjne, folie.

Sprzedający wraz z kupującym przerejestrowali w placówce zakładu energetycznego odbiorcę energii elektrycznej ze sprzedającego na kupującego. Ponadto kupujący uzyskał pozwolenie od Spółdzielni Mieszkaniowej na dalsze prowadzenia kwiaciarni w miejscu jej położenia. Umowa o pracę z zatrudnionym pracownikiem została rozwiązana. Jednocześnie z tym samym pracownikiem taką umowę zawarł kupujący w ten sposób, że została zachowana ciągłość pracy w tym samym miejscu, a nastąpiła jedynie zmiana pracodawcy.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą tego, czy w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT i opisaną we wniosku transakcję należy traktować jako zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, co w konsekwencji wyłączyć tę sprzedaż z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Podkreślić należy, że interpretacji pojęcia zorganizowana część przedsiębiorstwa, określonego w art. 2 pkt 27e ustawy, należy dokonywać w ramach wykładni prowspólnotowej z uwzględnieniem normy art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którą w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Z tego przepisu wynika, że wprowadza on, tak samo jak ma to miejsce w ustawie o podatku od towarów i usług, możliwość wyłączenia z zakresu opodatkowania przekazania całości lub części majątku przedsiębiorstwa.

Zakres ww. wyłączenia zdefiniował w wyrokach Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie C-497/01 Zita Modes Sarl stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie - nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu - do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów. TSUE wskazał, że biorąc pod uwagę cel dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając kontekst i cel regulacji. W wyroku tym, dokonując wykładni funkcjonalnej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy, TSUE uznał, że celem wyłączenia zbycia przedsiębiorstwa z opodatkowania jest zapewnienie neutralności podatkowej takiej czynności, która obciążając stronę istotnym zobowiązaniem podatkowym i tak rodziłaby prawo do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego. Trybunał podkreślił, że przeniesienie, o jakim mowa w art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, dotyczy między innymi części przedsiębiorstwa, a istotne znaczenie ma funkcjonalne powiązanie składników majątkowych umożliwiające realizację określonego zadania gospodarczego. Natomiast w wyroku C-444/10 z dnia 10 listopada 2011 r. TSUE wywiódł, że jeżeli działalność gospodarcza tego nie wymaga, przedmiotem zbycia nie muszą być wszystkie składniki z nią związane, aby czynność ta wyłączona była z opodatkowania na podstawie art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy.

Jednocześnie wskazać należy, co też podnosi Wnioskodawczyni, na ugruntowaną linię orzeczniczą, w odniesieniu do warunku koniecznego do uznania przenoszonych składników przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część, a mianowicie zdolności tylko i wyłącznie w oparciu o przekazywaną masę majątkową do samodzielnej realizacji zadań gospodarczych takich samych jak wykonywanych w przedsiębiorstwie zbywcy. Powyższy pogląd znajduje uzasadnienie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w tym m.in. wyrok NSA 6 z dnia 5 kwietnia 2012 r., sygn. I FSK 1001/11, w którym sąd odwołując się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazał: Tym samym sformułowanie zawarte w art. 6 pkt 1 u.p.t.u., zgodnie z którym przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub - do 30 listopada 2008 r. - zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans, a od 1 grudnia 2008 r. - zorganizowanej części przedsiębiorstwa, należy w aspekcie art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, rozumieć w sposób funkcjonalny, a nie tylko werbalny, tzn. analizując, czy dany zespół aktywów (przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa), który jest przedmiotem zbycia, pozwalał na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej, której służy.

Z powołanych orzeczeń wynika, że wyodrębnienie organizacyjne i finansowe (wskazane przepisami ustawy) nie musi mieć charakteru bardzo sformalizowanego. Bardziej istotne jest wyodrębnienie stricte funkcjonalne, które pozwala na dalsze funkcjonowanie części przedsiębiorstwa (kwiaciarni) w sposób niezależny po oddzieleniu od reszty przedsiębiorstwa.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści powołanych przepisów prawa, przy uwzględnieniu orzecznictwa, prowadzi do stwierdzenia, że składniki będące przedmiotem zbycia przez Wnioskodawczynię nie noszą cech, o których mowa w art. 2 pkt 27e) ustawy o podatku od towarów i usług, wobec czego nie stanowią zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że działalność gospodarcza w postaci sprzedaży kwiatów nie była wyodrębniona organizacyjne, finansowo oraz funkcjonalnie w przedsiębiorstwie Sprzedającej. Przy tym, w ocenie Organu przekazane składniki majątkowe nie pozwalają na dalsze funkcjonowanie części przedsiębiorstwa (kwiaciarni) w sposób niezależny po oddzieleniu od reszty przedsiębiorstwa. W skład zbywanej masy nie wchodzą bowiem środki pieniężne, zobowiązania, należności, pracownicy. Przerejestrowanie w placówce zakładu energetycznego odbiorcy energii elektrycznej ze sprzedającego na kupującego nie dowodzi, że Wnioskodawczyni zbyła zorganizowaną część przedsiębiorstwa w postaci kwiaciarni. Wnioskodawczyni sprzedała pomieszczenie do którego doprowadzona jest energia elektryczna. Podobnie uzyskanie przez kupującego pozwolenia Spółdzielni Mieszkaniowej na dalsze prowadzenia kwiaciarni w miejscu jej położenia, nie świadczy o tym, że tylko i wyłącznie w oparciu o zbyte składniki majątkowe kupujący będzie mógł prowadzić kwiaciarnię. Wnioskodawca nie nabył bowiem żadnych składników niematerialnych. Nie nastąpiło przejęcie należności i zobowiązań Wnioskodawczyni związanych z prowadzoną kwiaciarnią ani też żadnych inwestycji krótkoterminowych w szczególności środków pieniężnych w kasie i na rachunkach bankowych.

W przedmiotowej sprawie brak jest węzła organizacyjnego łączącego elementy wchodzące w skład zbywanego zespołu składników majątkowych. Jak wskazała Wnioskodawczyni, w kwiaciarni zatrudniony był pracownik, jednakże Wnioskodawczyni z zatrudnioną na umowę o pracę pracownicą rozwiązała umowę. Kupujący wprawdzie zatrudnił tę samą osobę w ten sposób, że została zachowana ciągłość pracy w tym samym miejscu (nastąpiła jedynie zmiana pracodawcy), jednakże w przedstawionych we wniosku okolicznościach nie doszło do przejścia pracownika w ramach tzw. przejścia zakładu pracy lub jego części na kupującego w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy.

Okoliczność że nabyte od Wnioskodawczyni składniki majątkowe posłużyły kupującemu do prowadzenia działalności gospodarczej w postaci kwiaciarni, nie zmienia faktu, że Zainteresowana zbyła jedynie poszczególne aktywa (tj. pawilon handlowy, wazony, stoły, półka drewniana, stojak, klimatyzator, kwiaty cięte, kwiaty sztuczne, kwiaty doniczkowe, kompozycje kwiatowe, znicze, odżywki do kwiatów, ozdoby dekoracyjne, folie), których jedyną cechą wspólną jest to, że należały do jednego podmiotu gospodarczego (przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni). Aktywa te nie stanowią zorganizowanej części przedsiębiorstwa w postaci kwiaciarni, ponieważ kwiaciarnia nie ma możliwości samodzielnego funkcjonowania bez pracowników, środków pieniężnych.

Z funkcjonalnego punktu widzenia, masa majątkowa którą zbyła Wnioskodawczyni nie posiada potencjalnej zdolności do niezależnego działania gospodarczego jako samodzielny podmiot gospodarczy (w ramach sprzedaży nie doszło m.in. do przeniesienia praw kupującego z tytułu żadnych umów, nie zostały przeniesione należności, zobowiązania, środki pieniężne w kasie i na rachunkach bankowych). Do zbywanej masy majątkowej nie zostali przydzieleni pracownicy. To kupujący, chcąc prowadzić działalność (kwiaciarnię) sam zatrudnił pracownika, który miał już w tej dziedzinie doświadczenie zawodowe. Brak jest również wyodrębnienia organizacyjnego i finansowego.

Wnioskodawczyni podnosi wprawdzie, że z uwagi na małą złożoność prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej, nie posiada ona regulaminów czy statutów określających jej strukturę. Jednakże, nawet nieduża gałąź przedsiębiorstwa funkcjonująca odrębnie, by uznać ją za wyodrębnioną organizacyjnie z tego przedsiębiorstwa powinna prowadzić swoją sprawozdawczość. Szczególnie w sytuacji, gdy Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej oprócz prowadzenia kwiaciarni zajmowała się również działalnością związaną z grami losowymi i zakładami wzajemnymi oraz wynajmem powierzchni innym podmiotom.

Wnioskodawczyni podnosi także, że jest w stanie wyodrębnić przychody i koszty związane z samą kwiaciarnią. Jednakże, żeby uznać, że dana część przedsiębiorstwa jest wyodrębniona z prowadzonej działalności, niezbędne jest oprócz przyporządkowania przychodów i kosztów również przyporządkowanie należności i zobowiązań.

Wobec tego, w przedmiotowej sprawie wymienione we wniosku zbywane składniki nie mieszczą się w pojęciu zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z tym przedmiotowa transakcja sprzedaży ww. składników, nie jest wyłączona z opodatkowania podatkiem VAT, na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy. Opisana transakcja stanowić będzie dostawę poszczególnych składników majątku, podlegających opodatkowaniu na zasadach przewidzianych dla dostawy tych składników.

W związku z powyższym, oceniając stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie