Temat interpretacji

Podatek od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki (...) przedstawione we wniosku z dnia 13 kwietnia 2016 r. (data wpływu 25 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym pismami z dnia 13 czerwca 2016 r. (data wpływu 15 czerwca 2016 r.) oraz z dnia brak daty sporządzenia (data wpływu 30 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości.

Wniosek uzupełniono w dniach 15 czerwca 2016 r. i 30 czerwca 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy, przeformułowanie pytania oraz o dokument, z którego wynika prawo osoby reprezentującej Wnioskodawcę do występowania przed tut. Organem o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie prawa podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 23 marca 2016 r. Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem VAT sprzedał osobie fizycznej niezabudowaną nieruchomość. Obrót nieruchomościami nie jest przedmiotem działalności Wnioskodawcy (była to pierwsza taka operacja). Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość w 1994 r. od osoby fizycznej. Przy zakupie nie był naliczony podatek VAT. Przed sprzedażą nieruchomości Wnioskodawca wystąpił do UMiG z wnioskiem o wydanie zaświadczenia/wypisu i wyrysu z ewidencji gruntów i budynków. Na wyrysie z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego sprzedany grunt oznaczony jest jako Teren upraw rolniczych docelowo przeznaczony pod aktywizację gospodarczą, a w wypisie z rejestru gruntów (na dzień 1 marca 2016 r.) nieruchomość oznaczona jest jako grunt orny. Przy sprzedaży nieruchomości przez Wnioskodawcę nie został naliczony podatek VAT a nabywca uiścił w kancelarii notarialnej od wartości tej transakcji podatek PCC. Jako podstawę zwolnienia z VAT przyjęto art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, biorąc pod uwagę fakt, że jest to grunt niezabudowany.

W uzupełnieniu Wnioskodawca udzielił następujących informacji:

1. Dla przedmiotowej nieruchomości, która stanowi Teren upraw rolniczych docelowo przeznaczonych pod aktywizację gospodarczą miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie przewiduje zabudowy.
2. Powyższa nieruchomość nie jest terenem budowlanym, o którym mowa w art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z dnia 13 czerwca 2016 r.

Czy słusznie zastosowano zwolnienie z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę fakt, że w myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, sprzedaż nieruchomości niezabudowanej innej niż teren budowlany podlega zwolnieniu z VAT a bierze się przy tym pod uwagę stan na moment transakcji w sposób właściwy uznano, że przedstawiana transakcja była zwolniona z VAT. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że teren upraw rolniczych docelowo przeznaczony jest pod aktywizację gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza na mocy art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów, w tym gruntu, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że grunty są towarami w rozumieniu ustawy, natomiast ich sprzedaż stanowi dostawę towaru i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, według stawki określonej w art. 41 ust. 1 ustawy.

Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższych przepisów wynika, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym itp.

Tym samym należy podkreślić, że zwolnione od podatku od towarów i usług w świetle powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy są dostawy nieruchomości spełniające łącznie 2 warunki, tj.:

1. przedmiotem dostawy musi być teren niezabudowany;
2. teren ten nie może spełniać definicji terenu budowlanego, zawartej w art. 2 pkt 33 ustawy.

Jak wyjaśnił Wnioskodawca, nieruchomość będąca przedmiotem dokonanej sprzedaży nie jest zaliczana do terenów budowlanych, o których mowa w art. 2 pkt 33 ustawy bądź przeznaczona pod zabudowę, nieruchomość ta stanowi Teren upraw rolniczych docelowo przeznaczony pod aktywizację gospodarczą, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie przewiduje zabudowy.

Skutkiem powyższego, dokonana sprzedaż opisanej nieruchomości korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Wobec powyższego należy wskazać, że przy sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca korzystał ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Teren ten w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego stanowił Teren upraw rolniczych docelowo przeznaczony pod aktywizację gospodarczą, dla którego dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie przewiduje zabudowy. Ponadto, przedmiotowa nieruchomość nie jest terenem budowlanym, o którym mowa w art. 2 pkt 33 ustawy.

Reasumując, Wnioskodawca słusznie zastosował przy sprzedaży nieruchomości która nie stanowi terenu budowlanego i dla której miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie przewiduje zabudowy zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy zauważyć, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji Podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego stanu faktycznego, że przedmiotowa nieruchomość nie stanowi terenu budowlanego oraz, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie przewiduje dla niej zabudowy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu