Temat interpretacji

Przedmiotowe przekazanie nie może być traktowane jako odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy. W konsekwencji nieodpłatne przekazanie przez Spółkę obiektów drogowych w postaci m.in. przebudowanej drogi, wiaduktu drogowego oraz kładki dla pieszych na rzecz Miasta nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 sierpnia 2015 r. (data wpływu 26 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania infrastruktury drogowej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania infrastruktury drogowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka S.A. (dalej Spółka), zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług, prowadzi inwestycję oraz komplementarne zadanie inwestycyjne. W celu realizacji inwestycji Spółka (Inwestor) zawarła z Miastem (reprezentowanym przez Dyrektora Zarządu Dróg i Transportu, dalej ZDIT) Porozumienie w sprawie warunków współpracy (dalej Porozumienie). W Porozumieniu tym wskazano: W wyniku zaakceptowania przez Inwestora zmiany niwelety tunelu kolejowego...

Linie kolejowe są wykorzystywane do wykonywania opodatkowanej podatkiem od towarów i usług działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a ich modernizacja wynika z obowiązków ustawowych, nałożonych na nią jako na podmiot zarządzający narodową siecią kolei. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego Polskie Koleje Państwowe (Dz. U. z 2014 r. poz. 1160 ze zm.) Spółka SA utworzy spółkę akcyjną do prowadzenia działalności w zakresie zarządzania liniami kolejowymi, działającą pod firmą Spółka Akcyjna, zwaną dalej X. SA. Natomiast w myśl art. 28 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 460 ze zm., dalej: ustawa o drogach publicznych) budowa, przebudowa, remont, utrzymanie i ochrona skrzyżowań dróg z liniami kolejowymi w poziomie szyn, wraz z zaporami, urządzeniami sygnalizacyjnymi, znakami kolejowymi, jak również nawierzchnią drogową w obszarze między rogatkami, a w przypadku ich braku - w odległości 4 m od skrajnych szyn, należy do zarządu kolei. Natomiast w ust. 2 powołanego przepisu wskazano, ze do zarządów kolei należy również:

1. konserwacja znajdującej się nad skrajnią kolejową dolnej części konstrukcji wiaduktów drogowych, łącznie z urządzeniami zabezpieczającymi;
2. budowa i utrzymanie urządzeń odwadniających wiadukty kolejowe nad drogami, łącznie z urządzeniami odprowadzającymi wodę poza koronę drogi.
3. budowa skrzyżowań dróg z torami kolejowymi w różnych poziomach w razie budowy nowej lub zmiany trasy istniejącej linii kolejowej, zwiększenia ilości torów, elektryfikacji linii, zwiększenia szybkości lub częstotliwości ruchu pociągów.

Na mocy Porozumienia, zgodnie z par. 1 pkt 1: Inwestor zamierza zrealizować zadanie inwestycyjne polegające na zaprojektowaniu i budowie skrzyżowania bezkolizyjnego z linią kolejową wraz z przebudową infrastruktury drogowej zwane dalej Inwestycją drogową.

Spółka zobowiązała się ponieść wszelkie koszty realizacji inwestycji drogowej. W ramach inwestycji Spółka poniosła zatem określone nakłady na budowę oraz przebudowę obiektów drogowych. Należy wskazać, że obiekty te znajdują się na gruncie należącym do Miasta. Po zakończeniu inwestycji i wybudowaniu/przebudowaniu wskazanych w Porozumieniu obiektów drogowych, Spółka zamierza nieodpłatnie przekazać poniesione nakłady na powstałe bądź przebudowane z konieczności modernizacji linii kolejowych obiekty drogowe na rzecz Miasta (reprezentowanego przez ZDIT). Zgodnie z par. 10 pkt 1 Porozumienia Po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie obiektów, wybudowanych w ramach Inwestycji drogowej, o której mowa w par. 1 ust. 1, Inwestor zobowiązuje się do nieodpłatnego przekazania na rzecz ZDIT nakładów na obiekty drogowe, które zostały wybudowane w ramach Inwestycji drogowej, w tym w szczególności nakładów poniesionych na:...

Zgodnie z pkt 4 Porozumienia, Spółka zrzeka się wobec ZDIT wszelkich roszczeń w związku z przekazaniem prawa do nakładów Inwestycji drogowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy nieodpłatne przekazanie nakładów na obiekty drogowe w postaci m.in. przebudowanej drogi, wiaduktu drogowego oraz kładki dla pieszych przez Spółkę na rzecz Miasta będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki przekazanie nakładów na obiekty drogowe w postaci m.in. przebudowanej drogi, wiaduktu drogowego oraz kładki dla pieszych nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem czynność ta nie będzie stanowiła ani dostawy towarów, ani opodatkowanego świadczenia usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: ustawa z dnia 11 marca 2004 r) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast w świetle art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny
   • jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że aby czynność stanowiła dostawę musi nastąpić przeniesienia własności ekonomicznej nad towarem.

Pogląd ten jest utrwalony w orzecznictwie. Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 8 listopada 2010 r. (sygn.: I FPS 3/10) stwierdził, że: (...) istotą opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest opodatkowanie działalności gospodarczej. Z tego względu, mając na uwadze autonomiczny charakter regulacji zawartej w ustawie o VAT związanej ściśle z prawem wspólnotowym, przy ustalaniu przedmiotu opodatkowania tą ustawą decydujące znaczenie powinny mieć aspekty ekonomiczne i cel danej czynności prawnej, a nie jej cywilnoprawna forma. W wyroku NSA z dnia 10 stycznia 2013 r. sygn. I FSK 310/12 zauważono natomiast: Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zatem istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu prawo do rozporządzania jak właściciel nie można interpretować jako prawa własności. W orzecznictwie i praktyce ETS pojawił się w tym kontekście termin własność ekonomiczna - tak w orzeczeniu C-320/88 (Shipping and Forwarding Safe B.V. v. Staatsecretaris van Financión). W orzeczeniu tym ETS stwierdził, że dostawa towarów nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Własność ekonomiczna to sytuacja, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy. Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym (zob. także wyrok NSA w Warszawie z dnia 31 maja 2012 r. sygn. I FSK 1375/11, wyroku NSA w Warszawie z dnia 28 maja 2010 r. sygn. I FSK 963/09, w wyroku z dnia 1 lipca 2014 r. sygn. I FSK 1169/13).

W opinii Spółki przekazanie nakładów nie może być analizowane w kontekście dostawy towarów, bowiem budowanymi czy przebudowywanymi obiektami drogowymi Spółka nigdy nie dysponowała jak właściciel. Zgodnie z art. 48 Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 121) z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Nieruchomości gruntowe trwale związane z gruntem stanowią zatem własność Miasta, jeżeli są częściami składowymi gruntu należącego do tej jednostki. Przebudowywana przez Spółkę infrastruktura drogowa znajduje się na gruncie Miasta, co oznacza, że dokonując modernizacji linii kolejowych, a w związku z tym - przebudowując i budując związane z inwestycją obiekty drogowe, Spółka nie nabyła nigdy prawa do dysponowania tymi obiektami jak właściciel.

Brak prawa własności do gruntu - a co za tym idzie brak prawa własności do obiektów - powoduje, że Spółka dokonała jedynie nakładów na rzeczy cudzej. Działanie Spółki ograniczone było do zrealizowania inwestycji, zatem późniejsze przekazanie nakładów nie powinno rodzić skutku w postaci dostawy towarów. Biorąc pod uwagę ekonomiczną treść transakcji, powstałe na gruntach Miasta obiekty infrastruktury drogowej muszą pozostawać jego własnością jako właściciela gruntu.

W związku z powyższym, przekazania poczynionych nakładów przez Spółkę na wybudowanie i przebudowanie obiektów nie można traktować inaczej niż w kategoriach świadczenia usług - nie następują bowiem w przedmiotowym stanie faktycznym skutki ekonomiczne typowe dla dostawy towarów. Spółka dokonuje jedynie przekazania nakładów poniesionych na wybudowanie i przebudowanie obiektów drogowych, nigdy niestanowiących jej własności, którymi nigdy nie dysponowała jak właściciel.

Jak wynika z interpretacji indywidualnej z dnia 24 lipca 2014 r. (ITPP2/4441-27/14/AP), Analiza cytowanych regulacji prawnych oraz przedstawionego stanu faktycznego prowadzi do stwierdzenia, że przy zwrocie nakładów nie dochodzi do przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel, ponieważ przedmiot najmu przez cały okres trwania tego stosunku pozostaje własnością wynajmującego. Czynność przeniesienia poniesionych nakładów inwestycyjnych na właściciela nieruchomości nie jest dostawą towarów, bowiem nie mieści się w definicji towaru, zawartej w cyt. art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak, podmiot ponoszący nakłady ma pewne prawo do nich i może je przenieść na rzecz innego podmiotu. Wskazać zatem należy, że nakład jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Z tych też względów, przeniesienie kosztów inwestycji na właściciela nieruchomości, co do zasady, należy traktować jako świadczenie usług.

W przedmiotowej sprawie, przeniesienie nakładów na rzecz właściciela nieruchomości, nastąpiło bez wynagrodzenia. Zatem czynność ta nie stanowiła odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. Czynności tej nie można również uznać za nieodpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu, z uwagi na niespełnienie pierwszego z warunków wskazanych w przepisie art. 8 ust. 2 ustawy. Wszystko co wiąże się bowiem z dzierżawą nieruchomości wykorzystywanej w działalności Spółki, wiąże się także z prowadzeniem jej przedsiębiorstwa, w tym także zdarzenia, które są związane z ustaniem dzierżawy. W konsekwencji, nieodpłatne pozostawienie przez Spółkę, na rzecz jednostki samorządu terytorialnego, całkowicie zamortyzowanych nakładów, nie podlegało opodatkowaniu.

Podobne wnioski potwierdzające przedstawiony pogląd Spółki wynikają również z interpretacji indywidualnej z dnia 20 listopada 2014 r. (IBPP2/443-834/14/WN), w której wskazano: Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że głównym celem działalności Wnioskodawcy jest wytwarzanie i sprzedaż energii elektrycznej. W 2013 roku uruchomiono wybudowaną przez Spółkę elektrownię wiatrową, której przyłączenie do sieci elektroenergetycznej wymagało wymiany odcinka tejże sieci, należącej do jej właściciela - dystrybutora energii elektrycznej. Spółka była zmuszona podpisać z właścicielem sieci elektroenergetycznej umowę, na mocy której zobowiązała się własnym kosztem i staraniem zdemontować istniejący odcinek sieci i w jego miejsce odbudować nowy wraz z wszystkimi urządzeniami i osprzętem oraz nieodpłatnie przenieść ich własność na właściciela sieci. W kwietniu 2013 r. spółka zleciła podwykonawcy wykonanie nowego odcinka. W sierpniu 2013 r. nastąpiło przekazanie nowo wybudowanych urządzeń właścicielowi sieci elektroenergetycznej. Przebudowa sieci wykonywana przez podwykonawcę obejmowała szereg innych usług i została zafakturowana częściowo zgodnie z umową w maju 2014 roku.

Odnosząc się do powyższego należy zauważyć, że stosownie do treści art. 47 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Jak stanowi § 2 cyt. przepisu, częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych (art. 47 § 3 k.c.).

W art. 48 k.c. postanowiono, iż z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Ponadto, w myśl art. 49 § 1 k.c., urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa.

Na podstawie art. 49 § 2 k.c., osoba, która poniosła koszty budowy urządzeń, o których mowa w § 1, i jest ich właścicielem, może żądać, aby przedsiębiorca, który przyłączył urządzenia do swojej sieci, nabył ich własność za odpowiednim wynagrodzeniem, chyba że w umowie strony postanowiły inaczej. Z żądaniem przeniesienia własności tych urządzeń może wystąpić także przedsiębiorca.

Zaznaczyć należy, że przesłanka wynikająca art. 49 § 1 k.c. jest spełniona z chwilą podłączenia wymienionych w tym przepisie urządzeń do sieci należących do przedsiębiorstwa lub zakładu.

W świetle powołanych przepisów Kodeksu cywilnego wskazać należy, że Wnioskodawca w momencie nieodpłatnego przekazania przebudowanego wymienionego odcinka sieci nie jest właścicielem przedmiotowej inwestycji, bowiem odcinek ten jest już włączony do sieci i stanowiąc część istniejącej sieci należącej do podmiotu zarządzającego tą siecią właściciela sieci elektroenergetycznej, stanowi stanowić jedną całość. Tym samym, nieodpłatne przekazanie przebudowanego odcinka sieci właścicielowi należy traktować jako świadczenie usług, bowiem jest to w istocie przekazanie jedynie poniesionych nakładów.

W przedmiotowym stanie faktycznym należy zatem stwierdzić, że Spółka dokonując przekazania nakładów będzie świadczyła usługi. Będzie to zarazem nieodpłatne świadczenie usług, jako że Spółka przekaże te nakłady nieodpłatnie. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko w określonych w art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. przypadkach. Zatem w zależności od tego, czy Spółka spełni warunki określone w powołanym artykule, nieodpłatne przekazanie nakładów będzie podlegało opodatkowaniu bądź nie.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

W świetle powyższego przepisu, aby nieodpłatne świadczenie usług przez Spółkę można było uznać za odpłatne świadczenie usług - a tym samym za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - musiałoby ono być świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza. Należy wskazać, że przebudowa oraz budowa dróg oraz obiektów drogowych (w tym wiaduktów, kładek) pozostaje w oczywistym związku z prowadzonymi modernizacjami linii kolejowych, które stanowią działalność gospodarczą Spółki - wynika to przede wszystkim z art. 16 ustawy o drogach publicznych.

Biorąc powyższe pod uwagę uznać należy, że nieodpłatne przekazanie nakładów w przedmiotowym stanie faktycznym nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Powyższy pogląd znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych. Np. w interpretacji indywidualnej z dnia 12 kwietnia 2013 r. (IPTPP4/443-13/13-7/BM) Organ stwierdził: W świetle powołanych przepisów Kodeksu cywilnego wskazać należy, iż Wnioskodawca w momencie nieodpłatnego przekazania przebudowanego kolidującego odcinka sieci nie jest właścicielem przedmiotowej inwestycji, bowiem jest on już włączony do sieci i stanowiąc część istniejącej sieci należącej do podmiotu zarządzającego tą siecią, stanowi jedną całość. Tym samym, nieodpłatne przekazanie przebudowanego odcinka sieci do podmiotu zarządzającego daną siecią należy traktować jako świadczenie usług, bowiem jest to w istocie przekazanie jedynie poniesionych nakładów.

Należy zauważyć, że powołany przepis art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy nie uzależnia faktu opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika od prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tym świadczeniem.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca dokonując przebudowy fragmentu sieci elektroenergetycznej dąży do zapewnienia sobie źródła przychodów, które są uzyskiwane z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej - przedmiotowa inwestycja jest realizowana z myślą o interesie gospodarczym Wnioskodawcy, jakim jest pełne wykorzystanie - wydobycie złóż kruszywa.

Zatem przekazanie przez Wnioskodawcę nakładów poniesionych w związku z przebudową (przesunięciem) fragmentu sieci elektroenergetycznej będącej własnością innego podmiotu, stanowi na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług świadczenie usług - w przedmiotowej sytuacji nieodpłatne.

Mając na uwadze powyższe oraz obowiązujące przepisy należy stwierdzić, iż z uwagi na niespełnienie jednej z przesłanek, warunkujących zrównanie nieodpłatnego świadczenia usług z odpłatnym świadczeniem usług (istnieje związek z prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika) - ww. nieodpłatne przekazanie na rzecz zakładu energetycznego nakładów poniesionych w związku z przebudową linii jako świadczenie usług nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W interpretacji indywidualnej z dnia 22 maja 2014 r. (ITPP2/443-363/14/RS) wnioskodawca będący podmiotem zarządzającym portem morskim o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej zadał m.in. pytanie o skutki podatkowe w podatku od towarów i usług przekazania nakładów poczynionych na infrastrukturę dostępową do portów i przystani morskich, położonej na działkach należących do Skarbu Państwa. Organ stanął na stanowisku, że nieodpłatne przekazanie nakładów na infrastrukturę opisaną we wniosku o interpretację indywidualną infrastrukturę stanowi świadczenie usług niepodlegające opodatkowaniu. W interpretacji wskazano: Z kolei nieodpłatne przekazanie nakładów na ww. infrastrukturę stanowić będzie świadczenie usług. Jednakże w świetle art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ planowane ich nieodpłatne przekazanie związane będzie z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą w zakresie zarządzania portem morskim.

Reasumując, nieodpłatne przekazanie nakładów na obiekty drogowe, które zostały wybudowane bądź przebudowane w ramach inwestycji związanej z modernizacją linii kolejowych nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako że stanowi nieodpłatne świadczenie usług na cele działalności gospodarczej Spółki, a więc nie znajduje się w zakresie art. 5 ust. 1 czy też art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, ().

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jednocześnie stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny
   - jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jednocześnie zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z treści wniosku wynika, że Spółka zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług, prowadzi inwestycję oraz komplementarne zadanie inwestycyjne. Inwestycja realizowana jest w ramach projektu. W celu realizacji inwestycji Spółka (Inwestor) zawarła z Miastem (reprezentowanym przez Dyrektora Zarządu Dróg i Transportu, dalej ZDIT) Porozumienie w sprawie warunków współpracy (Porozumienie). Spółka zobowiązała się ponieść wszelkie koszty realizacji inwestycji drogowej. W ramach inwestycji Spółka poniosła zatem określone nakłady na budowę oraz przebudowę obiektów drogowych. Należy wskazać, że obiekty te znajdują się na gruncie należącym do Miasta. Po zakończeniu inwestycji i wybudowaniu/przebudowaniu wskazanych w Porozumieniu obiektów drogowych, Spółka zamierza nieodpłatnie przekazać poniesione nakłady na powstałe bądź przebudowane z konieczności modernizacji linii kolejowych obiekty drogowe na rzecz Miasta (reprezentowanego przez ZDIT).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy nieodpłatne przekazanie nakładów na obiekty drogowe w postaci m.in. przebudowanej drogi, wiaduktu drogowego oraz kładki dla pieszych przez Spółkę na rzecz Miasta będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2013 r., poz. 260 z późn. zm.), budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia.

W myśl zaś art. 47 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r. poz. 121), częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przepis art. 48 tej ustawy stanowi natomiast, że z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Analiza przedstawionych przez Wnioskodawcę okoliczności prowadzi do wniosku, iż przekazania obiektów drogowych w postaci m.in. przebudowanej drogi, wiaduktu drogowego oraz kładki dla pieszych przez Spółkę na rzecz Miasta nie można rozpatrywać w kategorii dostawy towarów. Miasto, jako właściciel gruntu, będzie posiadać również prawo własności do wszystkich jego części składowych, w tym do obiektów drogowych wybudowanych na tym gruncie i trwale z nim związanych. Zatem przekazania przez Spółkę obiektów drogowych Miastu nie można uznać za dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ustawy.

Czynność ta stanowić będzie natomiast świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy. Z uwagi zaś na fakt, iż opisane przez Spółkę przekazanie obiektów drogowych na rzecz Miasta nastąpi nieodpłatnie (bez wynagrodzenia), kwestia uznania tej czynności za odpłatne świadczenie usług opodatkowane podatkiem VAT powinna być rozważana na gruncie art. 8 ust. 2 ustawy.

Z art. 8 ust. 2 ustawy wynika, iż opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych (art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT). Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia objęcie zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli zaś jeden z tych warunków nie jest spełniony takie nieodpłatne świadczenie usług nie podlega opodatkowaniu. Odnosząc powyższe do przedstawionych w sprawie okoliczności stwierdzić należy, iż przepis ten, tj. art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy, nie znajdzie w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ, przekazywane obiekty drogowe nie są towarem należącym do Spółki.

Analizując z kolei treść art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy zauważyć należy, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności, jakie w danej sprawie występują. Podkreślić należy przy tym, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nieodpłatne świadczenie usług (inne niż wskazane w pkt 1) na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika, bez względu na to czy podatnikowi przysługiwało, czy też nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku. Za usługi niezwiązane z działalnością gospodarczą należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej.

Z treści wniosku wynika, iż przedmiotowa inwestycja drogowa związana jest z działalnością Wnioskodawcy opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. Wydatki poniesione na inwestycję drogową polegającą na budowie oraz przebudowie obiektów drogowych są związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Tym samym przedmiotowa inwestycja drogowa (obiekty budowlane) i jej nieodpłatne przekazanie nastąpi w związku i na cele prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej.

Zatem przedmiotowe przekazanie nie może być traktowane jako odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy. W konsekwencji nieodpłatne przekazanie przez Spółkę obiektów drogowych w postaci m.in. przebudowanej drogi, wiaduktu drogowego oraz kładki dla pieszych na rzecz Miasta nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. 2012, poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 665 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie