opodatkowanie kar umownych za korzystanie z terenów wyznaczonych do postoju pojazdów samochodowych bez uiszczenia należnej opłaty lub po upływie cza... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 01.02.2016, sygn. IBPP1/4512-853/15/MS, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Temat interpretacji

opodatkowanie kar umownych za korzystanie z terenów wyznaczonych do postoju pojazdów samochodowych bez uiszczenia należnej opłaty lub po upływie czasu określonego w bilecie parkingowym lub po upływie czasu zapłaconego przy użyciu telefonu komórkowego

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 października 2015 r. (data wpływu 26 października 2015 r.), uzupełnionym pismem z 14 stycznia 2016 r. (data wpływu 20 stycznia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kar umownych za korzystanie z terenów wyznaczonych do postoju pojazdów samochodowych bez uiszczenia należnej opłaty lub po upływie czasu określonego w bilecie parkingowym lub po upływie czasu zapłaconego przy użyciu telefonu komórkowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 października 2015 r. do tut. organu złożony został ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kar umownych za korzystanie z terenów wyznaczonych do postoju pojazdów samochodowych bez uiszczenia należnej opłaty lub po upływie czasu określonego w bilecie parkingowym lub po upływie czasu zapłaconego przy użyciu telefonu komórkowego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 14 stycznia 2016 r. (data wpływu 20 stycznia 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 7 stycznia 2016 r. znak: IBPP1/4512-853/15/MS.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest jednostką budżetową utworzoną 1 kwietnia 1994 r. na mocy Uchwały Rady Miejskiej w P. z dnia 16 marca 1994 r. i działa na podstawie Statutu, uchwalonego w aktualnej wersji Uchwałą Rady Miejskiej w P. z dnia 26 czerwca 2014 r. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT od 8 kwietnia 1994 r. z tytułu pobierania dzierżaw z tytułu najmu lokali, a od 1997 r. z tytułu opłat pobieranych za postój na parkingach.

Obecnie opłaty za postój na parkingach pobierane są na podstawie Uchwały z dnia 25 września 2014 r. w sprawie zasad i trybu korzystania z terenów wyznaczonych do postoju pojazdów samochodowych w mieście P. Zgodnie z Uchwałą poprzez wjazd na teren, wyznaczony do postoju pojazdów samochodowych następuje zawarcie przez użytkownika z Gminą P., umowy najmu miejsca parkingowego na warunkach określonych w tej uchwale. Każdy użytkownik poprzez wjazd na teren wyznaczony do postoju pojazdów samochodowych wyraża zgodę na warunki uchwały i zobowiązuje się do przestrzegania jej postanowień. Umowa najmu wygasa z chwilą wyjazdu z terenu wyznaczonego do postoju pojazdów samochodowych. Postój pojazdu samochodowego na terenie wyznaczonym do postoju pojazdów samochodowych (parkingu) wymaga wniesienia opłaty za przewidywany czas postoju i umieszczenia przed przednią szybą wewnątrz pojazdu samochodowego, w sposób umożliwiający odczytanie z zewnątrz i stwierdzenie jego ważności, biletu parkingowego, abonamentu lub dokumentu potwierdzającego uprawnienie do postoju pojazdu samochodowego z zastosowaniem stawki zerowej. Opłata na parkingach dokonywana jest za pomocą parkomatów. Postój pojazdu samochodowego po upływie czasu określonego w bilecie parkingowym lub po upływie czasu opłaconego przy użyciu telefonu komórkowego, jest równoznaczny z niewniesieniem opłaty za postój, skutkującym obowiązkiem zapłaty na rzecz gminy P. kary umownej. W przypadku - stwierdzenia przez kontrolera, że użytkownik nie wniósł opłaty za postój lub przekroczył czas opłaconego postoju, wystawiane jest wezwanie do zapłaty Kary umownej. Wezwanie do zapłaty Kary umownej umieszczane jest na przedniej szybie pojazdu samochodowego, pod wycieraczką (fakt postoju uzasadniający wystawienie wezwania dokumentowany jest zdjęciem przez kontrolera). Kara umowna może zostać zapłacona w formie gotówkowej lub bezgotówkowej na rachunek Wnioskodawcy. Użytkownik kwestionujący zasadność wezwania do zapłaty Kary umownej może wnieść reklamację w terminie 7 dni od dnia wystawienia wezwania do zapłaty. Uznanie reklamacji wezwania, do zapłaty nie rodzi, skutków prawnych. Wysokość opłat z tytułu postoju pojazdów samochodowych ustala Uchwała Rady Miejskiej w P. z dnia 25 września 2014 r., zgodnie z którą za każde rozpoczęte pół godziny postoju od poniedziałku do piątku w godzinach od 6.30 do 18.00 pobiera się 0,50 zł, z zastrzeżeniem, że na niektórych parkingach postój jest wolny od opłat do godziny 14.00 w niedziele i święta. W § 2 pkt 1 Uchwały ustalona została opłata w wysokości 50,00 zł za niewniesienie opłaty za postój oraz postój pojazdu samochodowego na parkingu po upływie czasu określonego na bilecie parkingowym lub po upływie czasu opłaconego przy użyciu telefonu komórkowego, zwanej dalej Karą umowną. Ponadto w § 2 pkt 2 uchwały ustalono, że jeżeli użytkownik uiści Karę umowną w terminie 3 dni roboczych od daty wystawienia wezwania, Kara umowna ulega zmniejszeniu do kwoty 25,00 zł. Za dzień zapłaty uważa się datę wpłaty kary umownej w kasie Wnioskodawcy lub jej wpłynięcia na rachunek bankowy Wnioskodawcy. W przypadku stwierdzenia przez kontrolera nieuiszczenia opłaty parkingowej lub postoju ponad czas opłacony użytkownik obciążany jest wyłącznie Karą umowną i nie jest zobowiązany do, poniesienia niezapłaconej wcześniej opłaty parkingowej. Całość opłaty za nieuiszczenia opłaty parkingowej lub opłaty za postój ponad czas opłacony stanowi Karę umowną i nie jest z niej potrącana opłata parkingowa. Zarówno od opłat wnoszonych poprzez parkomaty jak i od kar umownych (jako należności ustalanych na podstawie wystawionych wezwań w danym miesiącu) odprowadzany jest podatek należny podatek od towarów i usług.

Instytucja kar umownych przewidziana jest w art. 488 Kodeksu cywilnego. Jednakże kodeksowana instytucja to swojego rodzaju sankcja cywilistyczna za szkodę powstałą w związku z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania o charakterze niepieniężnym. Stąd też kary umownej przewidzianej Uchwałą Rady Miejskiej nie można w tym znaczeniu utożsamiać z karą umowną w rozumieniu Kodeksu cywilnego, albowiem ta pierwsza to po prostu wprowadzona uchwałą sankcja za parkowanie bez wniesienia opłaty lub ponad ustalony czas (więc niewykonanie zobowiązania o charakterze pieniężnym), której pod względem terminologii nadano nazwę kara umowna. Kara ta odpowiada pod względem konstrukcji opłacie dodatkowej przewidzianej w ustawie o drogach publicznych za parkowanie bez wniesienia opłaty w strefie płatnego parkowania.

Kary umowne nakładane na podmioty, które nie wniosły opłaty za przewidywany czas postoju lub po przekroczeniu tego czasu, nie stanowią należności za jakiekolwiek wyświadczone usługi. Jest to sankcja za niedochowanie warunków korzystania z parkingu, ustalonego uchwałą Rady Miejskiej w P. Zgodnie z § 3 pkt 2 oraz § 4 pkt 1 i 2 Uchwały Rady Miejskiej w P. z dnia 25 września 2014 r. każdy użytkownik poprzez wjazd na teren wyznaczony do postoju pojazdów samochodowych wyraża zgodę na warunki niniejszej uchwały, a w związku z tym jest zobowiązany do wniesienia opłaty za postój niezwłocznie po rozpoczęciu postoju. Za niedochowanie wspomnianego powyżej uregulowania umowy najmu miejsca postojowego, którą użytkownik zawiera z gminą P. poprzez wjazd na teren wyznaczony do postoju pojazdów samochodowych użytkownik jest karany w formie pieniężnej. Wspomina kara nie stanowi w żadnym wypadku należności za świadczone usługi.

Kara umowna funkcjonująca na podstawie Uchwały Rady Miejskiej w P. z dnia 25 września 2014 r. różni się od opłaty wnoszonej za postój tym, że nakładana jest na użytkownika bez ograniczeń, bez względu na czas i miejsce, w którym nie dochowano warunków umowy najmu miejsca parkingowego. Natomiast niewykorzystana opłata za postój upoważnia do jej użycia w innym wyznaczonym miejscu do postoju, w ramach opłaconego postoju.

Z żadnej uchwały Rady Miejskiej w P. regulującej zasady korzystania oraz uiszczania opłat za postój nie wynika, aby kary umowne nakładane na użytkowników stanowiły rekompensatę za utracone korzyści.

W związku z powyższym zadano następujące pytania

(pyt. nr 1 ostatecznie sformułowane w piśmie z 14 stycznia 2016 r.):

Czy Kara umowna należna gminie P. za postój pojazdu samochodowego bez uiszczenia opłaty lub po upływie czasu określonego w bilecie parkingowym lub po upływie czasu opłaconego przy użyciu telefonu komórkowego, które są równoznaczne z niewniesieniem opłaty za postój, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...
Jeżeli Kara umowna podlega podatkowi od towarów i usług, to w którym momencie powstaje obowiązek podatkowy, z momentem wystawienia wezwania (tj. bezpośrednio po stwierdzeniu braku opłaty za postój) czy też z momentem wpłaty kary na konto lub do kasy Wnioskodawcy...

Zdaniem Wnioskodawcy, nałożona Kara umowna wynikająca z zawartej umowy najmu miejsca parkingowego ma charakter sankcji oraz odszkodowania.

Biorąc pod uwagę powyższe należy zauważyć, kara ta jako wynikająca z niewywiązania się z umowy, nie stanowi ekwiwalentu za świadczenie usług i tym samym zapłaty za usługę. Należy więc stwierdzić, że Kara umowna pełni funkcję odszkodowawczą (rekompensacyjną) za poniesione straty i tym samym nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wobec czego nie podlega opodatkowaniu.

Odnośnie zapytania drugiego, jeżeli organ podatkowy uzna, że wspomniana Kara umowna stanowi ekwiwalent za wyświadczoną usługę, to uważamy, że moment podatkowy powstaje z chwilą wykonania usługi, potwierdzonej wezwaniem do zapłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel () - art. 7 ust. 1 ustawy.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z powołanych regulacji wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem, na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). W przypadku uznania danego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, winien istnieć bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia, odnoszący wymierną korzyść.

Zatem, jeśli tolerowanie pewnych czynności za odszkodowaniem przynosi wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi - co do której istnieje zgoda stron - takie działanie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług powinno być uznane za usługę. Tak więc dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem, w niezbędnym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie tego ostatniego, odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.) rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 Kodeksu cywilnego) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 Kodeksu cywilnego).

W myśl postanowień art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej powołanych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Zagadnienie dotyczące kar umownych regulują natomiast przepisy Działu II Kodeksu cywilnego Skutki niewykonania zobowiązań. Zgodnie z art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego, można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Przepis art. 483 Kodeksu cywilnego jest bezwzględnie obowiązującym przepisem prawa, tzn. kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań niepieniężnych.

Z cytowanego wyżej art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że kara umowna jest dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązań (wyrok SN z 8 sierpnia 2008r., V CSK 85/08). Przewidziany umową obowiązek zapłaty kary umownej ma w stosunku do zasadniczego obowiązku dłużnika wynikającego z tej umowy charakter uboczny (akcesoryjny).

Zastrzeżenie kary umownej można zatem traktować jako formę uproszczoną redakcji warunków umowy, która pozwala na przyjęcie przez strony, że wypadki niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, stanowią jednocześnie podstawę do domagania się zapłaty kary umownej.

Istotą kary umownej jest bowiem rekompensata, zadośćuczynienie. Nie jest to płatność za świadczenie, lecz wyrównanie wyrządzonej szkody. Brak jest zatem ekwiwalentności, wzajemności jaka zachodzi pomiędzy świadczeniem usługi a wynagrodzeniem za te usługi. Otrzymana kara umowna nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podmiotu, który je otrzymuje. Z uwagi na powyższe regulacje prawne należy wskazać, że kary umowne mogą być wyłącznie sankcją za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie zobowiązań.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT od 8 kwietnia 1994 r. z tytułu pobierania dzierżaw z tytułu najmu lokali, a od 1997 r. z tytułu opłat pobieranych za postój na parkingach.

Opłata na parkingach dokonywana jest za pomocą parkomatów.

W przypadku - stwierdzenia przez kontrolera, że użytkownik nie wniósł opłaty za postój lub przekroczył czas opłaconego postoju, wystawiane jest wezwanie do zapłaty Kary umownej.

W § 2 pkt 1 Uchwały ustalona została opłata w wysokości 50,00 zł za niewniesienie opłaty za postój oraz postój pojazdu samochodowego na parkingu po upływie czasu określonego na bilecie parkingowym lub po upływie czasu opłaconego przy użyciu telefonu komórkowego, zwanej dalej Karą umowną. Ponadto w § 2 pkt 2 uchwały ustalono, że jeżeli użytkownik uiści Karę umowną w terminie 3 dni roboczych od daty wystawienia wezwania, Kara umowna ulega zmniejszeniu do kwoty 25,00 zł.

W przypadku stwierdzenia przez kontrolera nieuiszczenia opłaty parkingowej lub postoju ponad czas opłacony użytkownik obciążany jest wyłącznie Karą umowną i nie jest zobowiązany do, poniesienia niezapłaconej wcześniej opłaty parkingowej.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że kara umowna przewidziana Uchwałą Rady Miejskiej odpowiada pod względem konstrukcji opłacie dodatkowej przewidzianej w ustawie o drogach publicznych za parkowanie bez wniesienia opłaty w strefie płatnego parkowania.

W związku z tym, że kara umowna jest sankcją karną za niedochowanie warunków umowy o najem miejsca postojowego, nie stanowi ona ani rekompensaty za utracone korzyści Wnioskodawcy, ani nie stanowi należności za świadczenie. Z żadnej uchwały Rady Miejskiej w P. regulującej zasady korzystania oraz uiszczania opłat za postój nie wynika, aby kary umowne nakładane na użytkowników stanowiły rekompensatę za utracone korzyści.

Z powyższego opisu sprawy oraz przytoczonych przepisów prawa wynika, że kary umowne naliczane w oparciu o uchwałę Rady Miejskiej w P. z 15 września 2014 r. w przypadku stwierdzenia braku uiszczenia opłaty lub przekroczenie czasu parkowania - nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie usług lub dostawę towarów, lecz swoistego rodzaju odszkodowanie, rekompensatę, karę umowną określoną zgodnie z regulaminem. Otrzymana kara umowna przez Wnioskodawcę nie jest związana z opłatą za korzystanie z miejsca parkingowego lecz z niewywiązaniem się klienta z obowiązków przewidzianych w regulaminie.

Reasumując, kary umowne naliczane z tytułu stwierdzenia braku uregulowania lub przekroczenia czasu parkowania przez korzystającego pełniące funkcje odszkodowawczą (rekompensacyjną), nie mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że kara umowna nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu, należało uznać za prawidłowe.

W konsekwencji tego, iż wskazane we wniosku kary umowne nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT - kwestia określenia momentu powstania obowiązku podatkowego stała się bezprzedmiotowa.

Przedmiotem niniejszej interpretacji nie była kwestia opodatkowania pobieranych przez Wnioskodawcę opłat za postój na terenie wyznaczonym do tego celu dla pojazdów samochodowych, gdyż w tym zakresie Wnioskodawca nie zadał pytania jak również nie przedstawił stanowiska w tym zakresie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo zauważyć należy, że w dniu 29 września 2015 r. zapadł wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-276/14, zgodnie z którym gminna jednostka organizacyjna, której działalność nie spełnia kryterium samodzielności w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, nie może być uznana za podatnika podatku od wartości dodanej odrębnie od gminy, w której skład jednostka ta wchodzi.

W dniu 26 października 2015 r. zapadła uchwała NSA, sygn. akt I FPS 4/15, w której NSA wskazał, iż pomimo większego niż jednostki budżetowe stopnia samodzielności zakładu budżetowego, nie może on być uznany za odrębnego od Gminy podatnika VAT, nie spełnia bowiem ww. warunków nie jest wystarczająco samodzielny.

Zgodnie z powyższym oraz komunikatem Ministerstwa Finansów z dnia 29 września 2015 r. w sprawie objętej ww. wyrokiem TSUE zakłada się obowiązkowe scentralizowanie w samorządach rozliczeń w zakresie podatku VAT. Przy czym do czasu obowiązkowej centralizacji, dotychczasowy model rozliczeń polegający na odrębności podatkowej jednostki samorządu terytorialnego oraz jej jednostek budżetowych i zakładów budżetowych nie będzie kwestionowany.

Zatem niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2a, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 3 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie