Temat interpretacji

Dot. opodatkowania nieodpłatnego udostępnienia pracownikom korzystania z pojazdów samochodowych stanowiących własność Wnioskodawcy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony - przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2015 r. (data wpływu 27 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 1 lipca 2015 r., oraz w dniu 2 lipca 2015 r. (data wpływu 6 lipca 2015 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 23 czerwca 2015 r. (skutecznie doręczone w dniu 26 czerwca 2015 r.) oraz w dniu 31 lipca 2015 r. (data wpływu 3 sierpnia 2015 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 20 lipca 2015 r. (skutecznie doręczone w dniu 24 lipca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego udostępnienia pracownikom korzystania z pojazdów samochodowych stanowiących własność Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego udostępnienia pracownikom korzystania z pojazdów samochodowych stanowiących własność Wnioskodawcy.

Wniosek, w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 23 czerwca 2015 r. (skutecznie doręczone w dniu 26 czerwca 2015 r.) uzupełniony został w dniu 1 lipca 2015 r. oraz w pismem z dnia 30 czerwca 2015 r., złożonym w dniu 2 lipca 2015 r. (data wpływu 6 lipca 2015 r.) oraz w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 20 lipca 2015 r. (skutecznie doręczone w dniu 24 lipca 2015 r.) pismem z dnia 30 lipca 2015 r., złożonym w dniu 31 lipca 2015 r. (data wpływu 3 sierpnia 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą prawną (spółką akcyjną) z siedzibą dla celów podatkowych w Polsce, będąc jednocześnie zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jest on właścicielem samochodów osobowych, które obecnie są używane tylko i wyłącznie dla celów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, jednakże nosi się on z zamiarem udostępniania pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych - w zdecydowanej mierze polegających na dojeździe do pracy i z powrotem, przy czym będzie to możliwe jedynie w dni pracujące. W wyjątkowych okolicznościach pracodawca udostępni pracownikowi samochód do innych celów również w dni, które nie będą dla danego pracownika dniami pracującymi, przy czym będzie to wymagało jego zgody. Zważając na obecną eksploatację tych samochodów, należy zaznaczyć, że ich wykorzystanie do celów prywatnych przez pracowników będzie dokonywana w niewielkim stopniu, względem ich użytkowania przez tych samych pracowników na cele służbowe. W związku z powyższym zostanie również przygotowany regulamin określający zasady korzystania przez pracowników z samochodów służbowych płatnika VAT.

Kwota podatku VAT naliczonego w przypadku wydatków związanych ze wspomnianymi pojazdami stanowi 50% kwoty podatku, stosownie do art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie prowadzi i nie zamierza prowadzić ścisłej ewidencji przebiegu samochodów służbowych. Pracownikom, którym zostaną udostępnione samochody służbowe (osobowe) do przychodu zostanie doliczona kwota 250 zł lub 400 zł, przy czym jej wysokość będzie uzależniona od pojemności silnika, co bezpośrednio wynika z treści art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Każdy z pracowników w związku z udostępnieniem samochodu służbowego do celów prywatnych ponosiłby koszty paliwa takiego użytkowania i byłby zobowiązany w każdym okresie rozliczeniowym (trwającym kwartał) zatankować paliwo na własny koszt w ilości odpowiadającej zużyciu do przejazdów na cele prywatne, co potwierdzane byłoby odpowiednim paragonem - zawierającym numer rejestracyjny samochodu. Co zaś tyczy się kosztów ubezpieczenia samochodów oraz wymiany materiałów eksploatacyjnych w tych pojazdach, to ponosiłby je Wnioskodawca, albowiem są to wydatki, które zostałyby poniesione niezależnie od tego czy wspomniane samochody byłyby wykorzystywane jedynie dla celów służbowych czy również do celów prywatnych.

Celem udostępnienia pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych jest zwiększenie mobilności pracownika oraz umożliwienie pracownikom korzystania z samochodów służbowych w sytuacjach nagłych, pilnych lub awaryjnych jak również dostosowanie warunków pracy z wykorzystaniem samochodów służbowych do obecnej sytuacji rynkowej w branżach pokrewnych do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Celem pobocznym udostępnienia pracownikom samochodów służbowych również do celów prywatnych jest także zaakceptowanie przez Wnioskodawcę użycia tych samochodów do krótkich jazd lokalnych przez pracowników, przy czym jazdy te nie będą bezpośrednio związane z działalnością przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Potrzeba taka wynika z faktu, iż w nadzwyczajnej sytuacji dotyczącej Wnioskodawcy, pracownik korzystający w samochodu służbowego do celów prywatnych, mógłby zostać wezwany do siedziby pracodawcy (np. może to obejmować ściągnięcie pracownika z wakacji), bądź innego miejsca wskazanego przez Wnioskodawcę jak również skrócenie czasu jaki pracownik potrzebuje dla załatwienia sprawy niezwiązanej bezpośrednio ze świadczeniem pracy na rzecz pracodawcy a co za tym idzie zwiększeniem gotowości pracownika do świadczenia pracy na rzecz Wnioskodawcy. Możliwość korzystania przez pracownika z samochodu służbowego, również do celów prywatnych, znacząco skracałaby jego podróż z miejsca, w którym aktualnie przebywa do miejsca wykonywania przez niego pracy, co stanowiłoby niewątpliwą korzyść dla Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 30 lipca 2015 r. (data wpływu (3 sierpnia 2015 r.) Wnioskodawca wskazał, że:

1. Wydatki dotyczące nabycia, samochodów stanowiących własność Wnioskodawcy, które zamierza on nieodpłatnie udostępnić swoim pracownikom, zostały przez niego poniesione przed dniem 1 kwietnia 2014 r., jednakże z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca nie wyklucza modernizacji posiadanego taboru samochodowego po dacie złożenia wniosku o wydanie interpretacji prawa podatkowego, pytania Wnioskodawcy odnoszą się zarówno do samochodów nabytych przed jak i po dacie 1 kwietnia 2014 r.
2. Przy nabyciu, samochodów stanowiących własność Wnioskodawcy, które zamierza on nieodpłatnie udostępnić swoim pracownikom, nabytym przed datą 1 kwietnia 2014 r. kwotę podatku naliczonego stanowiło 60% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika, nie więcej jednak niż 6 000 zł.
3. By uzupełnić stan faktyczny Wnioskodawca niniejszym informuje, iż w odniesieniu do ewentualnej modernizacji taboru samochodowego, samochody mogą być przez Wnioskodawcę nabyte po dacie złożenia wniosku o wydanie interpretacji prawa podatkowego do tut. Organu. W odniesieniu do takich samochodów, które Wnioskodawca przeznaczy również do wykorzystania przez jego pracowników do celów pozasłużbowych kwota naliczonego podatku o której mowa w art. 86a ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu aktualnym na dzień wystosowania niniejszego pisma (ustawa o VAT) stanowić będzie 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez Wnioskodawcę lub wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w odniesieniu do danego samochodu, stosownie do art. 86a ust. 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedmiotowej sytuacji nieodpłatne umożliwienie pracownikom korzystanie z pojazdów samochodowych (stanowiących własność Wnioskodawcy) do celów prywatnych będzie traktowane jako nieodpłatne świadczenie usług opodatkowane podatkiem VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, korzystanie przez pracowników z samochodu służbowego do celów prywatnych w celu umożliwienia szybkiego reagowania w przypadku zaistnienia nadzwyczajnych sytuacji, w których powstanie potrzeba ściągnięcia pracownika do jego zakładu pracy nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ ma to ścisły związek z prowadzoną działalnością gospodarczą przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Omawiając powyższe zagadnienie należy również przytoczyć treść art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, który stanowi, że za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zważając na powyższe należy stwierdzić, iż umożliwienie wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych nie należy utożsamiać z nieodpłatnym świadczeniem usług na cele osobiste pracownika. Umożliwienie wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych umożliwia Wnioskodawcy bezzwłoczne ściągnięcia pracownika do zakładu w razie zaistnienia nagłej potrzeby, wobec czego ma to służyć tylko i wyłączenie dobru Wnioskodawcy. Szczególne zasady korzystania z samochodów służbowych zostaną uregulowane w przygotowanym na tą potrzebę regulaminie korzystania z samochodów służbowych, który to będzie zawierał zapisy w jakim celu i w jakim zakresie udostępnia się pracownikowi samochody służbowe. Zatem nie może być mowy o tym, że przekazanie do bezpłatnego używania samochodów stanowi jakąkolwiek usługę, albowiem celem powyższego jest umożliwienie pracownikowi natychmiastowego przemieszczanie się w razie potrzeby zaistniałej po stronie Wnioskodawcy, zwiększenie efektywności pracownika poprzez zapewnienie mu szybszego dotarcia do miejsca pracy.

Analiza opisanych we wniosku okoliczności na tle powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że art. 8 ust. 2 ustawy o VAT nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie, zatem bezpłatne udostępnienie pracownikowi samochodu służbowego, którego celem jest zwiększenie jego mobilności w razie zaistnienia potrzeby natychmiastowego ściągnięcia pracownika do zakładu pracy nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Sprawy dotyczące użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika były również rozpoznawane przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który stwierdził że w przypadku zaistnienia obiektywnych przesłanek, takich jak trudność zapewnienia innych środków transportu dla pracowników, zmienność miejsca wykonywania pracy czy charakter prowadzonej działalności, wobec czego podatnik - pracodawca jest zmuszony zapewnić pracownikom dojazd do miejsca wykonywania pracy, w związku z czym w takim przypadku może wystąpić brak opodatkowania (tak - Roman Namysłowski (red.), Michał Borowski, Marcin Brzezin, Kamil Olczykowski, Marcin Zawadzki, Komentarz orzeczniczy do art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, rok 2014).

Podobna kwestia była rozstrzygana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, który to opierając się o bardzo podobny stan faktyczny wydał w dniu 24 czerwca 2013 r. interpretację indywidualną o sygn. ITPP1/443-323/13/MN, w której uznał, iż wyżej przedstawione stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe, albowiem z powyżej wskazanych przepisów (art. 5 ust. 1 pkt 1), art. 7 ust. 1, art. 8 ust 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług> wynika, iż nie ma podstaw do opodatkowania zarówno użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika, jak również usług świadczonych nieodpłatnie do celów związanych z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel () art. 7 ust. 1 ustawy.

Natomiast, przez świadczenie usług rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów. To pozwala stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Jak wynika z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Stosownie do art. 8 ust. 5 ustawy, przepis ust. 2 pkt 1 nie ma zastosowania w przypadku użycia pojazdów samochodowych do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, obliczoną zgodnie z art. 86a ust. 1, z tytułu:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów lub
2. nabycia, importu lub wytworzenia części składowych do tych pojazdów, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów podatnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
2. należnego z tytułu:
   • świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
   • dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
   • wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 312), zwanej dalej ustawą nowelizującą, w przypadku użycia przez podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza pojazdów samochodowych nabytych, importowanych lub wytworzonych przez podatnika przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przy których nabyciu, imporcie lub wytworzeniu kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% lub 60% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika,
2. należnego z tytułu:
   1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy zmienianej w art. 1 podatnikiem jest ich usługobiorca,
   2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy zmienianej w art. 1 podatnikiem jest ich nabywca,
   3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów,
3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a ustawy zmienianej w art. 1,
4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b ustawy zmienianej w art. 1, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 tej ustawy
   nie więcej jednak niż odpowiednio 5000 zł lub 6000 zł, nie stosuje się przepisu art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nieodpłatne wykorzystanie dla celów innych niż działalność gospodarcza podatnika samochodów, w odniesieniu do których podatnikowi przysługiwało/przysługuje ograniczone prawo do odliczenia podatku.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, będący czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług nosi się z zamiarem udostępniania pracownikom samochodów służbowych, stanowiących własność Wnioskodawcy do celów prywatnych - w zdecydowanej mierze polegających na dojeździe do pracy i z powrotem, przy czym będzie to możliwe jedynie w dni pracujące. W wyjątkowych okolicznościach pracodawca udostępni pracownikowi samochód do innych celów również w dni, które nie będą dla danego pracownika dniami pracującymi, przy czym będzie to wymagało jego zgody. Wnioskodawca zaznaczył, że ich wykorzystanie do celów prywatnych przez pracowników będzie dokonywane w niewielkim stopniu, względem ich użytkowania przez tych samych pracowników na cele służbowe. Celem udostępnienia pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych jest zwiększenie mobilności pracownika oraz umożliwienie pracownikom korzystania z samochodów służbowych w sytuacjach nagłych, pilnych lub awaryjnych jak również dostosowanie warunków pracy z wykorzystaniem samochodów służbowych do obecnej sytuacji rynkowej w branżach pokrewnych do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Celem pobocznym udostępnienia pracownikom samochodów służbowych również do celów prywatnych jest także zaakceptowanie przez Wnioskodawcę użycia tych samochodów do krótkich jazd lokalnych przez pracowników, przy czym jazdy te nie będą bezpośrednio związane z działalnością przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Możliwość korzystania przez pracownika z samochodu służbowego, również do celów prywatnych, znacząco skracałaby jego podróż z miejsca, w którym aktualnie przebywa do miejsca wykonywania przez niego pracy, co stanowiłoby niewątpliwą korzyść dla Wnioskodawcy.

Kwota podatku VAT naliczonego w przypadku wydatków związanych ze wspomnianymi pojazdami stanowi 50% kwoty podatku, stosownie do art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie prowadzi i nie zamierza prowadzić ścisłej ewidencji przebiegu samochodów służbowych. Pracownikom, którym zostaną udostępnione samochody służbowe (osobowe) do przychodu zostanie doliczona kwota 250 zł lub 400 zł, przy czym jej wysokość będzie uzależniona od pojemności silnika, co bezpośrednio wynika z treści art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Każdy z pracowników w związku z udostępnieniem samochodu służbowego do celów prywatnych ponosiłby koszty paliwa takiego użytkowania i byłby zobowiązany w każdym okresie rozliczeniowym (trwającym kwartał) zatankować paliwo na własny koszt w ilości odpowiadającej zużyciu do przejazdów na cele prywatne, co potwierdzane byłoby odpowiednim paragonem - zawierającym numer rejestracyjny samochodu. Co zaś tyczy się kosztów ubezpieczenia samochodów oraz wymiany materiałów eksploatacyjnych w tych pojazdach, to ponosiłby je Wnioskodawca, albowiem są to wydatki, które zostałyby poniesione niezależnie od tego czy wspomniane samochody byłyby wykorzystywane jedynie dla celów służbowych czy również do celów prywatnych.

Ponadto z opisu sprawy wynika, że:

• przy nabyciu, samochodów stanowiących własność Wnioskodawcy, które zamierza on nieodpłatnie udostępnić swoim pracownikom, nabytych przed datą 1 kwietnia 2014 r. kwotę podatku naliczonego stanowiło 60% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika, nie więcej jednak niż 6 000 zł,
• w odniesieniu do ewentualnej modernizacji taboru samochodowego, samochody mogą być przez Wnioskodawcę nabyte po dacie złożenia wniosku o wydanie interpretacji prawa podatkowego do tut. Organu. W odniesieniu do takich samochodów, które Wnioskodawca przeznaczy również do wykorzystania przez jego pracowników do celów pozasłużbowych kwota naliczonego podatku o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu aktualnym na dzień wystosowania niniejszego pisma (ustawa o VAT) stanowić będzie 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez Wnioskodawcę lub wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w odniesieniu do danego samochodu, stosownie do art. 86a ust. 1 ustawy o VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi, czy w przedmiotowej sytuacji nieodpłatne umożliwienie pracownikom korzystanie z pojazdów samochodowych (stanowiących własność Wnioskodawcy) do celów prywatnych będzie traktowane jako nieodpłatne świadczenie usług opodatkowane podatkiem VAT.

Z uwagi na przedstawiony opis sprawy oraz powołane powyżej przepisy stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy pracodawca udostępnia pracownikom samochody służbowe, z przeznaczeniem na dojazdy do pracy i z pracy, świadczy na ich rzecz usługę. Usługa ta służy celom prywatnym pracownika, gdyż to pracownik bez względu na odległość od miejsca pracy, ma zadbać o to w jaki sposób dostanie się na ustaloną z pracodawcą godzinę. Pracodawca nie ma obowiązku zapewnienia pracownikowi transportu do pracy. Jeżeli jednak dobrowolnie ułatwia dotarcie z miejsca zamieszkania do miejsca pracy, poprzez przekazanie samochodu służbowego do wykorzystania w tym celu, niewątpliwie świadczy usługę na rzecz pracownika. Ponieważ określenie sposobu, w jaki pracownik stawia się do pracy pozostaje poza sferą zainteresowań i obowiązków pracodawcy (jest to prywatna sprawa pracownika), to przekazanie samochodu na ten cel zaspokaja osobiste potrzeby pracownika. Również okoliczność wystąpienia sytuacji nagłych, pilnych lub awaryjnych, takich jak podany przez Wnioskodawcę przykład wezwania z wakacji pracownika korzystającego z samochodu służbowego do celów prywatnych, do siedziby pracodawcy pozostaje bez wpływu na brak takiego obowiązku po stronie Wnioskodawcy.

W ocenie tut. Organu proponowane przez Spółkę rozwiązanie udostępnienie samochodu służbowego w celu dojazdu do/z pracy przede wszystkim jest korzystne dla pracownika, który nie musi we własnym zakresie organizować sobie środka transportu do pracy.

Należy zatem stwierdzić, że dojazd pracownika do pracy nie ma związku z działalnością gospodarczą pracodawcy. Zapewnienie ułatwienia w tym zakresie ze strony pracodawcy realizuje cel prywatny (niewynikający ze stosunku pracy) pracownika, nie zaś gospodarczy pracodawcy.

Jeżeli zatem Wnioskodawca dobrowolnie ułatwia dotarcie z miejsca zamieszkania (z miejsca, w którym aktualnie przebywa pracownik) do miejsca wykonywania pracy, poprzez przekazanie samochodu służbowego do wykorzystania w tym celu, jednocześnie nie oczekując ekwiwalentu za powierzenie auta, to niewątpliwie świadczy nieodpłatną usługę na rzecz pracownika, podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy.

Jednocześnie, jak wskazano powyżej, wyłączenie z opodatkowania dotyczy użytku na cele inne niż działalność gospodarcza samochodów, w stosunku do których przysługiwało/przysługuje ograniczone odliczenie prawo do odliczenia podatku.

W konsekwencji, należy stwierdzić, że nieodpłatne udostępnianie pracownikom samochodów osobowych do celów prywatnych w zdecydowanej mierze polegających na dojeździe do pracy i z powrotem jak również z miejsca, w którym aktualnie przebywa pracownik do miejsca wykonywania przez niego pracy, bądź innego miejsca wskazanego przez Wnioskodawcę oraz jak wskazał Wnioskodawca w celu skrócenia czasu jaki pracownik potrzebuje dla załatwienia sprawy niezwiązanej bezpośrednio ze świadczeniem pracy na rzecz pracodawcy, w przypadku gdy Wnioskodawcy przysługuje ograniczone prawo do odliczenia w zw. z nabyciem samochodów osobowych nie podlega opodatkowaniu, odpowiednio w odniesieniu do:

• samochodów stanowiących własność Wnioskodawcy, które zamierza on nieodpłatnie udostępnić swoim pracownikom, nabytych przed datą 1 kwietnia 2014 r. przy których nabyciu kwotę podatku naliczonego stanowiło 60% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika, nie więcej jednak niż 6 000 zł zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy nowelizującej.
• Samochodów nabytych po dacie złożenia wniosku o wydanie interpretacji prawa podatkowego, w związku z ewentualną modernizacją taboru samochodowego, które Wnioskodawca przeznaczy również do wykorzystania przez jego pracowników do celów pozasłużbowych a przysługująca Wnioskodawcy do odliczenia kwota podatku naliczonego z tytułu ich nabycia zostanie obliczona zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy zgodnie z art. 8 ust. 5 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, oceniane jako całość, uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art.52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 651 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie