Temat interpretacji

obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży usług przy zastosowaniu kasy rejestrującej

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2015 r. (data wpływu 6 lipca 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 3 września 2015 r. (data wpływu 7 września 2015 r.) oraz uzupełnionym pismem z dnia 16 września 2015 r. (data wpływu 17 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży usług przy zastosowaniu kasy rejestrującej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży usług przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 3 września 2015 r. (data wpływu 7 września 2015 r.) oraz pismem z dnia16 września 2015 r. (data wpływu 17 września 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną na stałe zamieszkałą na terenie Wielkiej Brytanii mającą tam centrum interesów osobistych i gospodarczych.W kwietniu 2013 roku Strona zarejestrowała i otworzyła działalność gospodarczą w Wielkiej Brytanii. Przedmiotem prowadzonej działalności jest naprawa: pojazdów samochodowych, samochodowych instalacji gazowych, układów paliwowych benzyna i diesel, układów ABS i Airbag, elektroniki samochodowej oraz diagnostyka komputerowa.

Wnioskodawca w Wielkiej Brytanii nie jest płatnikiem podatku VAT. Strona nie ma też obowiązku ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy fiskalnej - w Wielkiej Brytanii świadczenie tego rodzaju usług na rzecz osób fizycznych nie podlega obowiązkowi posiadania kasy fiskalnej i ewidencjonowania sprzedaży na niej.

W marcu 2015 roku Strona otworzyła angielską filię firmy w Polsce zawierając kontrakt handlowy z polską firmą. Przedmiotem wykonywanej działalności ma być naprawa pojazdów samochodowych, samochodowych instalacji gazowych, układów paliwowych, elektroniki samochodowej, czyli działalność tożsama z tą jaką Wnioskodawca wykonuje w Wielkiej Brytanii. Strona zamierza wykonywać działalność gospodarczą na rzecz kontrahenta polskiego pod adresem zameldowania Jej rodziców w K.. Zainteresowany posiada umowę użyczenia pomiędzy Nim a rodzicami. Działalność wykonywana na rzecz osób fizycznych w Polsce będzie miała na pewno charakter incydentalny, będzie wykonywana sporadycznie. Firmy świadczące tego typu usługi zarejestrowane w Polsce w Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej mają obowiązek ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas fiskalnych bez względu na osiągnięty obrót.

Wnioskodawca nie dokonał w polskich organach administracyjnych żadnych czynności formalno-prawnych w związku z zarejestrowaniem filii działalności gospodarczej w Polsce, ponieważ żaden organ administracyjny nie udzielił wiążącej informacji w związku z zarejestrowaniem filii, odsyłając Stronę do Krajowej Informacji Podatkowej.

W uzupełnieniu z dnia 3 września 2015 r. (data wpływu 7 września 2015 r.) Strona wskazała, że zawarła w dniu 3 marca 2015 r. kontrakt z firmą J. Grzegorz B. . Przedmiotem ww. kontraktu jest nawiązanie współpracy polegającej na zleceniu przez kontrahenta napraw samochodów osobowych osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Wszelkie płatności za wykonaną pracę klienci będą regulowali ze Stroną, a nie ze zleceniodawcą.

Ponadto klientami Wnioskodawcy mogą być również inne osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej nie zlecone przez kontrahenta Zainteresowanego.

Strona wskazuje, że oczekuje interpretacji dotyczącej świadczenia przez Nią usług na rzecz osób fizycznych, a nie kontrahenta.

Natomiast w uzupełnieniu z dnia 16 września 2015 r. (data wpływu 17 września 2015 r.) Zainteresowany wskazał, że będzie wykonywał usługi związane z naprawą samochodów nie zatrudniając innych osób.

Działalność na rzecz osób fizycznych wykonywana będzie w Polsce w miejscu zameldowania rodziców Strony, z którymi Zainteresowany posiada umowę użyczenia. Ażeby wykonywać usługi związane z naprawą samochodów Wnioskodawca będzie posiadał zaplecze techniczne, tj. komputer diagnostyczny, narzędzia warsztatowe, itp.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy jako firma zarejestrowana w Wielkiej Brytanii posiadająca kontrakt handlowy z polską firmą, z której jasno wynika, że usługi wymienione wyżej będą wykonywane na rzecz osób fizycznych w Polsce ma obowiązek posiadania kasy fiskalnej i rozliczania usług wykonywanych w Polsce z urzędem skarbowym w Polsce...

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro całość dochodów Strona rozlicza w Wielkiej Brytanii, gdyż tam mieszka, tam również znajduje się centrum Jej interesów gospodarczych i osobistych, w Wielkiej Brytanii posiada siedzibę firmy i nie jest płatnikiem podatku VAT to nie ma obowiązku rozliczania podatku wg miejsca świadczenia usług. Wnioskodawca w Polsce posiada jedynie filie brytyjskiej firmy i świadczone przez Stronę usługi w Polsce będą miały charakter incydentalny (przyjeżdżając okazjonalnie do kraju). Kierując się przepisami prawa podatkowego w Wielkiej Brytanii Zainteresowany nie ma też obowiązku posiadania kasy fiskalnej, ponieważ nie prowadzi działalności gospodarczej zarejestrowanej w Polsce. Posiada tylko angielski oddział firmy w Polsce. Wobec powyższego Wnioskodawca uważa, że przepisy dotyczące obowiązku posiadania kasy fiskalnej Go nie obowiązują. Strona podatkowo ma obowiązek rozliczać się tylko w Wielkiej Brytanii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4, usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy - w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Przepisy ust. 1 pkt 4 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach (art. 17 ust. 1a ustawy).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną na stałe zamieszkałą na terenie Wielkiej Brytanii, gdzie w kwietniu 2013 roku Strona zarejestrowała i otworzyła działalność gospodarczą. Przedmiotem prowadzonej działalności jest naprawa: pojazdów samochodowych, samochodowych instalacji gazowych, układów paliwowych benzyna i diesel, układów ABS i Airbag, elektroniki samochodowej oraz diagnostyka komputerowa. Wnioskodawca w Wielkiej Brytanii nie jest płatnikiem podatku VAT, nie ma też obowiązku ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy fiskalnej.

W marcu 2015 roku Strona otworzyła angielską filię firmy w Polsce zawierając w dniu 3 marca 2015 r. kontrakt handlowy z polską firmą J. Grzegorz B.. Wnioskodawca nie dokonał w polskich organach administracyjnych żadnych czynności formalno-prawnych w związku z zarejestrowaniem filii działalności gospodarczej w Polsce. Przedmiotem wykonywanej działalności ma być naprawa pojazdów samochodowych, samochodowych instalacji gazowych, układów paliwowych, elektroniki samochodowej, czyli działalność tożsama z wykonywaną przez Wnioskodawcę w Wielkiej Brytanii. Strona zamierza wykonywać działalność gospodarczą na rzecz kontrahenta polskiego pod adresem zameldowania Jej rodziców w K. (Zainteresowany posiada umowę użyczenia pomiędzy Nim a rodzicami). Przedmiotem zawartego kontraktu jest nawiązanie współpracy polegającej na zleceniu przez kontrahenta Stronie napraw samochodów osobowych osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, przy czym wszelkie płatności za wykonaną pracę klienci będą rozliczali z Zainteresowanym, a nie ze zleceniodawcą. Poza tym klientami Wnioskodawcy mogą być również inne osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej nie zlecone przez kontrahenta Zainteresowanego. Działalność wykonywana na rzecz osób fizycznych w Polsce będzie miała charakter incydentalny, będzie wykonywana sporadycznie.

Wątpliwości Strony dotyczą obowiązku ewidencjonowania na kasie fiskalnej sprzedaży usług świadczonych w filii firmy w Polsce na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

Obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z art. 111 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z ust. 1 art. 111 ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Należy zauważyć, że w art. 111 ustawy ustawodawca posługuje się pojęciem sprzedaży. Przez sprzedaż, zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. A zatem obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują czynności spełniających definicję zawartą w art. 2 pkt 22 na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Aby zatem odpowiedzieć na wątpliwości Wnioskodawcy, sformułowane w pytaniu, należy ustalić, czy wykonywane przez Stronę usługi w filii firmy w Polsce stanowią sprzedaż w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, w tym przypadku czy stanowią świadczenie usług na terytorium kraju.

W tym celu istotne jest ustalenie miejsca świadczenia usług wykonywanych przez Zainteresowanego. Miejsce świadczenia tych usług jest jednoznaczne z miejscem ich opodatkowania. Przy czym miejsce świadczenia zależy nie tylko od charakteru danej usługi, ale również od tego czy usługa jest świadczona na rzecz podatnika czy też na rzecz osoby niebędącej podatnikiem.

Ustawa o VAT, dla celów określenia miejsca świadczenia usługi posługuje się definicją podatnika zawartą w art. 28a ustawy.

Zgodnie z tym przepisem:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Co do zasady, zgodnie z art. 28c ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy znajdującego się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28c ust. 2).

W przypadku gdy usługodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu (art. 28c ust. 3).

W przedmiotowej sprawie kwestia ustalenia, czy świadczący usługi posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju przesądza o tym, czy usługi świadczone przez Wnioskodawcę w filii firmy w Polsce podlegają opodatkowaniu na terytorium Polski czy też w Wielkiej Brytanii, tj. w miejscu, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej rozporządzeniem.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

• art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

• począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

• do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

• art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

W wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16).

Warto także przytoczyć wyrok w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Ponadto, jak podkreśla TSUE w wyroku C-190/95 w sprawie ARO Lease (powołanym również przez Wnioskodawcę) przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności. Jak wynika z samej nazwy stały, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności, aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy należy stwierdzić, że skutkiem otworzenia angielskiej filii firmy w Polsce i współpracy z kontrahentem polskim będzie posiadanie przez Wnioskodawcę na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności. W przedmiotowej sprawie zachodzą przesłanki do uznania, że Strona posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Uznanie stałego miejsca prowadzenia działalności Wnioskodawcy w Polsce wynika z wystarczającej trwałości tej działalności, o czym decyduje stworzona przez Stronę w Polsce struktura cechująca się odpowiednim poziomem stałości. W przedmiotowej sprawie, odpowiedni poziom stałości stworzonej struktury działalności Zainteresowanego wynika z posiadania tytułu prawnego do wyznaczonego miejsca, które będzie służyło wypełnianiu obowiązków w związku ze świadczeniem napraw pojazdów samochodowych, samochodowych instalacji gazowych, układów paliwowych, elektroniki samochodowej. Strona będzie wyposażona w miejsce do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, znajdujące się - jak wskazał Wnioskodawca - w K. (pod adresem zameldowania rodziców), będące przedmiotem użyczenia. Zatem, działalność Zainteresowanego nie będzie prowadzona w sposób doraźny, lecz ciągły (stały).

Ponadto pomimo, że Strona będzie świadczyła usługi w angielskiej filii firmy w Polsce nie zatrudniając innych osób to należy zauważyć, że do prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę nie jest potrzebne posiadanie stałej osobowo-rzeczowej struktury w klasycznym rozumieniu, tzn. Strona nie musi zatrudniać własnych pracowników czy posiadać budynków, by prowadzić działalność w Polsce, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego - podatnikowi musi przysługiwać (na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności) porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Bez znaczenia również pozostaje okoliczność, że planowane świadczenie usług przez Stronę w filii firmy w Polsce będzie miało charakter incydentalny, sporadyczny. Stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z orzecznictwem TSUE bowiem, nie można utożsamiać z intensywnością i częstotliwością podejmowanych działań w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że angielska filia firmy Strony w Polsce posiada stałą lokalizację w postaci użyczonego od rodziców miejsca, gdzie będą świadczone przedmiotowe usługi. Do realizacji sprzedaży przedmiotowych usług, tj. naprawy pojazdów samochodowych, samochodowych instalacji gazowych, układów paliwowych, elektroniki samochodowej niezbędne będzie Zainteresowanemu odpowiednie zaplecze techniczne: komputer diagnostyczny, narzędzia warsztatowe, itp. W konsekwencji, zostaną spełnione przez Wnioskodawcę kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której będzie miała miejsce ciągła obecności zasobów ludzkich i technicznych koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika. W związku z tym, zostanie również spełnione kryterium istnienia ścisłego związku pomiędzy personelem i infrastrukturą techniczną, a dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, które przesądza o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę.

Tym samym, w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym Zainteresowany będzie posiadać w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 i art. 53 Rozporządzenia wykonawczego, a zatem wykonywane przez Wnioskodawcę usługi w angielskiej filii firmy w Polsce będą stanowić świadczenie usług na terytorium kraju, w konsekwencji czego będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Jak już wskazano powyżej obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z art. 111 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa. ().

W stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. kwestie dotyczące zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz.U. z 2014 r. poz. 1544) zwanego dalej rozporządzeniem. Regulacje zawarte w powołanym rozporządzeniu wskazują na dwojakiego rodzaju zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kas rejestrujących. Ustawodawca przewidział zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ze względu na rodzaj prowadzonej działalności, czyli zwolnienie dla konkretnych czynności - zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia (zwolnienie przedmiotowe) oraz zwolnienie dla określonych grup podatników ze względu na wysokość osiąganego obrotu - do określonej tym przepisem wysokości obrotów (zwolnienie podmiotowe).

I tak, stosownie do zapisu § 3 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie później jednak niż do dnia 31 grudnia 2016 r. podatników, u których obrót realizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczył w poprzednim roku podatkowym kwoty 20.000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli kwota obrotu z tego tytułu nie przekroczyła, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym, kwoty 20 000 zł.

Stosownie do § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia w przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1, zwolnienie to traci moc po upływie dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym podatnik przekroczył obrót realizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych w kwocie 20 000 zł.

Niezależnie jednak od wysokości osiągniętych obrotów ustawodawca wykluczył z prawa do korzystania ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu kasy rejestrującej sprzedaż usług i towarów, które szczegółowo zostały określone w § 4 powołanego rozporządzenia.

Zgodnie z § 4 pkt 2 lit. c ww. rozporządzenia wyłączeniem ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej objęte zostało świadczenie usług naprawy pojazdów silnikowych oraz motorowerów (w tym naprawy opon, ich zakładania, bieżnikowania i regenerowania) - z wyjątkiem świadczenia usług na warunkach określonych w poz. 35 załącznika do rozporządzenia przez podatnika, o którym mowa w art. 8 ust. 2a ustawy, oraz świadczenia usług, o których mowa w lit. i, świadczonych na pokładach samolotów lub w sposób określony w poz. 45 załącznika do rozporządzenia.

Zgodnie z § 9 ust. 1 ww. rozporządzenia w przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1, którzy po dniu 31 grudnia 2014 r. kontynuują świadczenie usług, o których mowa w § 4 pkt 2 lit. c-j, świadczenie tych usług jest zwolnione z obowiązku ewidencjonowania do dnia 28 lutego 2015 r. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, zwolnienie, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1, traci moc z dniem 1 marca 2015 r. (ust. 2 § 9 ww. rozporządzenia).

Wnioskodawca ma obowiązek ewidencjonowania na kasie fiskalnej sprzedaży usług świadczonych w angielskiej filii firmy w Polsce, ponieważ jak już wskazano, w myśl § 4 pkt 2 lit. c rozporządzenia z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej nie korzysta świadczenie usług naprawy pojazdów samochodowych, samochodowych instalacji gazowych, układów paliwowych, elektroniki samochodowej. Oznacza to, że świadczenie ww. usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej lub na rzecz rolników ryczałtowych, bez względu na wysokość osiągniętego obrotu, nie korzysta ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 353 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie