Temat interpretacji

Uznanie Wnioskodawcy za podatnika VAT z tytułu sprzedaży składników rzeczowych majątku ruchomego

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2014 r. (data wpływu 5 grudnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 lutego 2015 r. (data wpływu 18 lutego 2015 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 9 lutego 2015 r. (skutecznie doręczone w dniu 11 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika VAT z tytułu sprzedaży składników rzeczowych majątku ruchomego jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika VAT z tytułu sprzedaży składników rzeczowych majątku ruchomego.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 13 lutego 2015 r. (data wpływu 18 lutego 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 9 lutego 2015 r. (skutecznie doręczone w dniu 11 lutego 2015 r.)

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również Wnioskodawca) jest państwową jednostką budżetową. Zgodnie z przepisami art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług: nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT) w zakresie np. wynajmu pomieszczeń.

Wnioskodawca zamierza sprzedawać nieprzydatne składniki rzeczowe majątku ruchomego.

Składniki rzeczowe majątku ruchomego zostały nabyte przez Wnioskodawcę, działające jako urząd obsługujący organ władzy publicznej, w celu realizacji zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których organ władzy publicznej został powołany, tj. do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca wykorzystywał przedmiotowe składniki rzeczowe majątku ruchomego do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawcy - jako urzędowi obsługującemu organ władzy publicznej, który wykorzystywał przedmiotowe składniki rzeczowe majątku ruchomego do wykonywania zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których został powołany - nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia ww. składników majątku ruchomego. Wnioskodawca nie dokonywał obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia przedmiotowych składników rzeczowych majątku ruchomego.

Zgodnie z przepisami § 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 maja 2010 r. w sprawie sposobu i trybu gospodarowania składnikami rzeczowymi majątku ruchomego, w który wyposażone są jednostki budżetowe (Dz. U. Nr 114, poz. 761) jednostka wykorzystuje składniki rzeczowe majątku ruchomego do realizacji swoich zadań oraz gospodaruje tymi składnikami w sposób oszczędny i racjonalny. Zgodnie z przepisami § 7 powołanego rozporządzenia zbędne lub zużyte składniki rzeczowe majątku ruchomego mogą być przedmiotem sprzedaży, oddania w najem lub dzierżawę, nieodpłatnego przekazania oraz darowizny. Zbędne lub zużyte składniki rzeczowe majątku ruchomego o znacznej wartości mogą być przedmiotem darowizny, jeżeli ich sprzedaż nie dojdzie do skutku. Zatem przepisy powołanego wyżej rozporządzenia nakładają na jednostki budżetowe określone obowiązki w zakresie sposobu zagospodarowania nieprzydatnych składników rzeczowych majątku ruchomego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca sprzedając składniki rzeczowe majątku ruchomego, na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 maja 2010 r. w sprawie sposobu i trybu gospodarowania składnikami rzeczowymi majątku ruchomego, w który wyposażone są jednostki budżetowe (Dz. U. Nr 114, poz. 761) jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W opinii Wnioskodawcy, sprzedaż przez Niego składników rzeczowych majątku ruchomego, realizowana zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 maja 2010 r. w sprawie sposobu i trybu gospodarowania składnikami rzeczowymi majątku ruchomego, w który wyposażone są jednostki budżetowe (Dz. U. Nr 114, poz. 761) nie jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca występuje w tej sytuacji jako urząd obsługujący organ władzy publicznej w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa i nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ()

Przez towary stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych).

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347), zwanej dalej Dyrektywą, zgodnie z którym podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Art. 15 ust. 6 ustawy o VAT stanowi implementację art. 13 Dyrektywy, zgodnie z którym, krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji. W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej także: TSUE) dokonując wykładni art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE wielokrotnie wskazywał, że dla zastosowania ww. przepisu, konieczne jest spełnienie łącznie dwóch warunków działalność musi być wykonywana przez podmiot prawa publicznego i musi być ona wykonywana jako organ władzy publicznej (m.in. wyroki w sprawach C-202/90 i C-288/07). Odnosząc się do drugiej z wymienionych przesłanek, TSUE stwierdził, że działalnością wykonywaną w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu tego przepisu jest działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego w ramach właściwego dla nich reżimu prawnego, z wyłączeniem tej działalności, która jest wykonywana przez nie na tych samych warunkach prawnych, co prywatni przedsiębiorcy (np. wyroki C-107/84, 235/85, C-446/98, C-288/07, C-260/98, C-408/97).

W wyroku C-4/89 Trybunał stwierdził nadto, że jedynym kryterium pozwalającym na rozróżnienie dwóch rodzajów działalności, tj. wykonywanych w oparciu o reżim publicznoprawny lub prywatnoprawny, jest sposób ich traktowania przez prawo poszczególnych państw członkowskich. W innym ze swych orzeczeń (C-430/04) TSUE przypomniał, że art. 4 (5) VI Dyrektywy służy zapewnieniu przestrzegania zasady neutralności podatkowej, która sprzeciwia się w szczególności temu, aby świadczenie podobnych usług, które są względem siebie konkurencyjne, było traktowane w różny sposób z punktu widzenia podatku VAT (wyrok w sprawie C-498/03). Skoro bowiem sformułowanie w charakterze władzy publicznej nawiązuje do sposobu wykonywania działalności, a art. 4 (5) warunkuje wyłączenie z opodatkowania od okoliczności, jaką jest wykonywanie działalności w charakterze władzy publicznej, to zakresem wyłączenia objęta jest działalność, której wykonywanie poddane jest przepisom prawa publicznego, a nie prawa prywatnego.

Kryterium podziału, stanowi więc charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenia usług podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

W analizowanej sprawie, Wnioskodawca jest państwową jednostką budżetową, która działa jako urząd obsługujący organ władzy publicznej w celu realizacji zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których został powołany. Wnioskodawca nabywa rzeczowe składniki majątku ruchomego w celu realizacji ww. zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, tj. do czynności niepodlegających opodatkowaniu. Z tytułu nabycia ww. składników Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wnioskodawca wykorzystuje ww. składniki rzeczowe majątku ruchomego na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 maja 2010 r. w sprawie sposobu i trybu gospodarowania składnikami rzeczowymi majątku ruchomego, w który wyposażone są jednostki budżetowe .

Wnioskodawca zamierza sprzedawać nieprzydatne składniki rzeczowe majątku ruchomego i związku z tym wątpliwości dotyczą kwestii, czy z tytułu sprzedaży rzeczowych składników majątku ruchomego, stanie się on podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z opisu sprawy jednoznacznie wynika, że składniki rzeczowe majątku ruchomego zostały nabyte przez Wnioskodawcę, działającego jako urząd obsługujący organ władzy publicznej w celu realizacji zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których organ władzy publicznej został powołany. Składniki te były nabywane i wykorzystywane na potrzeby Wnioskodawcy wyłącznie w celu realizacji działalności publicznoprawnej, tj. do czynności niepodlegających opodatkowaniu.

W odniesieniu do czynności sprzedaży nieprzydatnych składników majątku ruchomego należy zbadać, czy czynności te noszą znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, tj. czy działania Wnioskodawcy w tym zakresie są analogiczne do działań producenta, handlowca czy usługodawcy.

Wskazówek jakie działania należy uznać za działalność gospodarczą dostarcza orzecznictwo TSUE. Przykładowo w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180 i C-181, dotyczącym m.in. wykładni art. 9 ust. 1 Dyrektywy (odpowiednik art. 15 ust. 2 ustawy o VAT), Trybunał wskazał: () pojęcie podatnika definiuje się w związku z pojęciem działalności gospodarczej. Fakt prowadzenia takiej działalności uzasadnia bowiem uznanie podmiotu za podatnika (zob. wyrok z dnia 3 marca 2005 w sprawie C-32/03 Fini H., Zb.Orz. S I-1599, pkt 19). () pojęcie działalności gospodarczej jest zdefiniowane w art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT jako obejmujące wszelką działalność producentów, handlowców i usługodawców, w tym wykorzystywanie, w sposób ciągły majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Takie transakcje nie stanowią zaś same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu dyrektywy.

W rezultacie Trybunał stwierdził, że dopiero gdy podmiot w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT, należy uznać go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku VAT.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca dokonuje sprzedaży rzeczowych składników majątku ruchomego na podstawie § 7 ww. rozporządzenia, zgodnie z którym zbędne lub zużyte składniki rzeczowe majątku ruchomego mogą być przedmiotem sprzedaży, oddania w najem lub dzierżawę, nieodpłatnego przekazania oraz darowizny. Zbędne lub zużyte składniki rzeczowe majątku ruchomego o znacznej wartości mogą być przedmiotem darowizny, jeżeli ich sprzedaż nie dojdzie do skutku. W myśl § 8 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia jednostka sprzedaje składniki rzeczowe majątku ruchomego o znacznej wartości, w trybie przetargu publicznego, zwanego dalej "przetargiem", lub publicznego zaproszenia do rokowań. Jednostka sprzedaje składniki rzeczowe majątku ruchomego o wartości jednostkowej przekraczającej wartość, o której mowa w § 6 ust. 2, w trybie przetargu publicznego, publicznego zaproszenia do rokowań albo aukcji.

Analiza okoliczności faktycznych sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do wniosku, że w przypadku sprzedaży składników rzeczowych majątku ruchomego w drodze przetargu, Wnioskodawca podejmuje działania analogiczne do działań producenta, handlowca czy usługodawcy, działa tak, jak inne konkurencyjne podmioty na rynku i realizuje transakcje na podstawie ogólnie obowiązujących norm prawa cywilnego. Zatem Wnioskodawca działa w tym przypadku w warunkach analogicznych do prywatnych przedsiębiorców i podlega tym samym uwarunkowaniom prawnym i rynkowym.

Wobec tego sprzedaż majątku ruchomego w drodze przetargu stanowi działalność gospodarczą na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, a podmiot dokonujący tej sprzedaży jest podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Jak wyżej wskazano, na podstawie art. 15 ust. 6 wyłącza się z kategorii podatników podatku od towarów i usług podmioty, które spełniają przesłanki:

• podmiotem dokonującym czynności jest organ władzy publicznej lub urząd obsługujący ten organ oraz
• czynność mieści się w zakresie zadań nałożonych odrębnymi przepisami na ten podmiot, dla realizacji których został on powołany i jednocześnie czynność ta nie jest wykonywana na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Wyżej wskazana norma nakazuje uznać, że w przypadku czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych, dany podmiot nie działa w charakterze organu, lecz występuje jako zwykły uczestnik obrotu gospodarczego. Wykonywanie bowiem czynności na podstawie umów cywilnoprawnych mogłoby prowadzić do nierówności konkurencyjnej podmiotów działających na rynku oraz organu władzy, który korzystałby z wyłączenia z opodatkowania na podstawie ww. przepisu.

Należy wskazać, że umożliwienie nieopodatkowania transakcji sprzedaży towarów przez Wnioskodawcę (w przypadku uznania, że działa w charakterze organu władzy publicznej) znacznie pogorszyłoby sytuację podmiotów prywatnych dokonujących podobnych transakcji i prowadziłoby do znaczących zakłóceń konkurencji na rynku.

Ponadto, jak wynika z orzecznictwa TSUE, działalność podmiotów prawa publicznego powinna być wykonywana w ramach właściwego dla nich reżimu prawnego. Natomiast jeżeli działają one na tych samych warunkach prawnych co prywatni przedsiębiorcy, nie wykonują takiej działalności jak organ władzy publicznej (wyrok TSUE z dnia 17 października 1989 r. w sprawach połączonych C-231/87 i C-129/88).

W konsekwencji należy stwierdzić, że sprzedaż składników rzeczowych majątku ruchomego w drodze przetargu na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 maja 2010 r. w sprawie sposobu i trybu gospodarowania składnikami rzeczowymi majątku ruchomego, stanowi czynność mieszczą się w zakresie zadań organów władzy publicznej, jednakże wykonywaną w ramach umowy cywilnoprawnej. Podmiot dokonujący sprzedaży w drodze przetargu jest więc podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

W przypadku sprzedaży składników rzeczowych majątku ruchomego nie zostaną spełnione wszystkie przesłanki określone w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, ponieważ dokonując sprzedaży składników rzeczowych majątku rzeczowego Wnioskodawca działa jak inne konkurencyjne podmioty na rynku i realizuje transakcje na podstawie ogólnie obowiązujących norm prawa cywilnego.

W rezultacie uznać należy, że dokonując sprzedaży składników rzeczowych majątku ruchomego Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 217 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie