w zakresie opodatkowania należności z tytułu umowy factoringowej oraz umowy pożyczki (finansowania) - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 23.04.2015, sygn. IPPP1/443-1245/11/15-7/S/ISZ, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Temat interpretacji

w zakresie opodatkowania należności z tytułu umowy factoringowej oraz umowy pożyczki (finansowania)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 sierpnia 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 1832/14 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 14 stycznia 2015 r.) - stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2011 r. (data wpływu 16 sierpnia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 2 marca 2015 r. (data wpływu 5 marca 2015 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 17 lutego 2015 r. (skutecznie doręczone w dniu 23 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania należności z tytułu umowy factoringowej oraz umowy pożyczki (finansowania) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania należności z tytułu umowy factoringowej oraz umowy pożyczki (finansowania).

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 2 marca 2015 r., złożonym w dniu 2 marca 2015 r. (data wpływu 5 marca 2015 r.) na wezwanie Organu z dnia 17 lutego 2015 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługę finansową, polegającą na równoczesnym zawieraniu umów faktoringowych oraz powiązanych z nimi umów pożyczki (finansowania). Na podstawie umowy faktoringowej Spółka nabywa wierzytelności od swoich klientów za cenę nabycia równą wartości nominalnej tych wierzytelności, płatną po dokonaniu spłaty wierzytelności przez dłużnika (kontrahenta klienta). Klient natomiast zobowiązany jest z tytułu świadczonej usługi faktoringowej do zapłaty na rzecz Spółki: prowizji ustalonej procentowo w odniesieniu do wartości nominalnej nabytych wierzytelności, opłat oznaczonych kwotowo, przewidzianych w stanowiącej integralną część umowy faktoringowej Tabeli Opłat Prowizji, a także w przypadku sądowego dochodzenia należności prowizji określonej procentowo w stosunku do wierzytelności, które będą dochodzone sądownie. Ponadto klient z tytułu realizacji przez Spółkę dodatkowych usług w ramach umowy faktoringowej może być obciążany opłatami stałymi oznaczonymi w treści powyższej umowy kwotowo.

Równocześnie z zawarciem umowy faktoringowej jest zawierana umowa pożyczki, na podstawie której Spółka pozostawi na oznaczony w umowie okres do dyspozycji klienta środki finansowe w określonej wysokości. Z tytułu przekazania klientowi powyższych środków, klient będzie wypłacał Spółce wynagrodzenie za korzystanie z tych środków w wysokości ustalonego w umowie oprocentowania kwoty pożyczki przez okres jej udzielenia.

W powyższej umowie pożyczki przewidziany jest dla klienta limit finansowania, do wysokości którego będzie on mógł korzystać ze środków udostępnianych mu przez Spółkę. Z tytułu udzielenia tego limitu klient każdorazowo będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Spółki prowizji za gotowość faktorską w wysokości procentowo ustalonej w umowie pożyczki w odniesieniu do kwoty przyznanego limitu. Spółka zwraca uwagę na okoliczność wzajemnego powiązania umowy faktoringowej oraz umowy pożyczki, polegającego na udzielaniu przez Spółkę pożyczek jedynie tym podmiotom, które będą klientami Spółki z tytułu zbywania wierzytelności na podstawie umowy faktoringowej. Ponadto nabywane przez Spółkę wierzytelności na podstawie umowy faktoringowej będą stanowić podstawę wyliczenia kwoty udzielanej klientowi (faktorantowi) pożyczki.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 2 marca 2015 r., Wnioskodawca wskazał, że w opisanym we Wniosku stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, w okresie, którego dotyczył Wniosek, Spółka oferowała klientom możliwość skorzystania m.in. z dwóch typów faktoringu krajowego (w wersji z przejęciem ryzyka oraz w wersji bez przejęcia ryzyka) oraz z dwóch typów faktoringu eksportowego (w wersji z przejęciem ryzyka oraz w wersji bez przejęcia ryzyka).

Każdy z przedstawionych powyżej produktów oferowany był klientom w oparciu o:

umowę faktoringową (podstawa nabywania w ramach transakcji konkretnych wierzytelności wobec odbiorców),
umowę pożyczki (podstawa do udzielenia klientowi finansowania w odniesieniu do nabywanych wierzytelności);
umowę cesji wierzytelności (cesja ogólna na zabezpieczenie roszczeń Spółki);
regulamin świadczenia usług faktoringowych.

W ramach faktoringu krajowego bez przejęcia ryzyka (faktoring niewłaściwy), Spółka wykonywała czynności określone w umowach i regulaminach, w szczególności:

ocena wierzytelności przysługujących klientom i uznanie bądź odmowa uznania ich przez Spółkę za nadające się do nabycia;
nabywanie we własnym imieniu i na własny rachunek bezspornych wierzytelności klientów, przysługujących im w stosunku do odbiorców zgłoszonych Spółce,
prowadzenie rozliczeń związanych z nabywanymi wierzytelnościami, w tym ich ewidencjonowanie, inkasowanie należności, rozliczanie wypłat, otrzymanych wpłat, opłat, odsetek i prowizji, a także dokonywanie korekt,
podejmowanie decyzji w zakresie akceptacji do finansowania wierzytelności nabytych od klientów;
udzielanie klientom finansowania, odniesionego do określonej części łącznej wartości zaakceptowanych do finansowania wierzytelności;
dokonywanie wypłaty finansowania na poczet nabytych wierzytelności,
obsługa finansowania (w tym kalkulacja i pobór odsetek, prowizji i opłat związanych z finansowaniem);
monitorowanie wierzytelności;
zapłata ceny za nabyte wierzytelności w wysokości równej wartości nominalnej tych wierzytelności - po otrzymaniu pełnej spłaty wierzytelności od odbiorców;
przesyłanie klientom miesięcznych raportów o:
- o nabytych wierzytelnościach;
- o otrzymanych i rozliczonych spłatach;
- o pozycjach nieakceptowanych do finansowania.
dokonywanie oceny sytuacji ekonomiczno-finansowej klientów oraz ich sytuacji prawnej na podstawie dokumentacji przekazanej przez klienta;
badanie oraz podejmowanie decyzji w zakresie limitów finansowania dla poszczególnych odbiorców swoich klientów (w tym ocenianie sytuacji ekonomiczno-finansowej oraz prawnej odbiorców oraz weryfikacja zawartych z odbiorcami umów dotyczących realizowanych inwestycji/kontraktów handlowych, w celu udzielenia limitów finansowania i koncentracji odbiorców);
przyjęcie przelewu wierzytelności klientów wobec swoich odbiorców zgłoszonych Spółce;
w określonych okolicznościach, przesyłanie do odbiorców klientów zawiadomień o dokonaniu cesji wierzytelności;
dochodzenie spłaty wierzytelności;
udzielanie klientowi informacji o:
- o łącznej wartości niespłaconych faktur nabytych przez Spółkę;
- o wysokości finansowania; o wysokości limitów odbiorców; o wysokości kwoty wolnej;
- o operacjach i stanie konta klienta;
wprowadzanie danych dotyczących wierzytelności do systemu informatycznego;
udostępnienie klientowi możliwości korzystania z systemu Client Manager, obsługa administracyjna systemu i wsparcie klientów w korzystaniu z systemu;
w określonych sytuacjach, dokonanie zwrotnej cesji wierzytelności.

W ramach faktoringu krajowego z przejęciem ryzyka (faktoring właściwy), Spółka wykonywała czynności określone w umowach i regulaminach, w szczególności:

ocena wierzytelności przysługujących klientom i podejmowanie decyzji w zakresie uznania ich przez Spółkę za nadające się do nabycia;
nabywanie we własnym imieniu i na własny rachunek, bezspornych wierzytelności klientów, przysługujących im w stosunku do odbiorców zgłoszonych Spółce;
przejęcie ryzyka (przejęcie ryzyka niewypłacalności odbiorcy oznacza, że w przypadku nie dokonania spłaty wierzytelności przez odbiorcę spowodowanej wystąpieniem w stosunku do niego jakiegokolwiek przypadku niewypłacalności odbiorcy określonego regulaminie, Spółka jest zobowiązana do zapłaty klientowi ceny za tą wierzytelność z uwzględnieniem poziomu przejęcia ryzyka określonego w umowie faktoringowej i bez prawa dokonywania cesji zwrotnej tej wierzytelności - o ile nie wystąpią okoliczności powodujące odmowę przejęcia ryzyka przez Faktora);
prowadzenie rozliczeń związanych z nabywanymi wierzytelnościami, w tym ich ewidencjonowanie, inkasowanie należności, rozliczanie wypłat, otrzymanych wpłat, opłat, odsetek i prowizji, a także dokonywanie korekt;
podejmowanie decyzji w zakresie akceptacji do finansowania wierzytelności nabytych od klientów;
udzielanie klientom finansowania do określonej części łącznej wartości zaakceptowanych do finansowania wierzytelności;
dokonywanie wypłaty finansowania na poczet nabytych wierzytelności;
obsługa finansowania (w tym, kalkulacja i pobór odsetek, prowizji i opłat związanych z finansowaniem);
monitorowanie wierzytelności;
zapłata ceny za nabyte wierzytelności w wysokości równej wartości nominalnej tych wierzytelności - po otrzymaniu pełnej spłaty wierzytelności od odbiorców swoich klientów;
dokonywanie zapłaty ceny wierzytelności w ramach przejęcia ryzyka na podstawie decyzji o przejęciu ryzyka;
przesyłanie klientom miesięcznych raportów o:
- o nabytych wierzytelnościach;
- o otrzymanych i rozliczonych spłatach;
- o pozycjach nieakceptowanych do finansowania.
dokonywanie oceny sytuacji ekonomiczno-finansowej klientów oraz ich sytuacji prawnej na podstawie dokumentacji przekazanej przez klienta;
badanie oraz podejmowanie decyzji w zakresie limitów finansowania dla poszczególnych odbiorców swoich klientów (w tym ocenianie sytuacji ekonomiczno-finansowej oraz prawnej odbiorców oraz weryfikacja zawartych z odbiorcami umów dotyczących realizowanych inwestycji/kontraktów handlowych, w celu udzielenia limitów finansowania i koncentracji odbiorców);
przyjęcie przelewu wierzytelności klientów wobec swoich odbiorców zgłoszonych Spółce;
w określonych okolicznościach, przesyłanie do odbiorców klientów zawiadomień o dokonaniu cesji wierzytelności;
dochodzenie spłaty wierzytelności w imieniu Faktora, lecz na rachunek Klienta, o ile wystąpią okoliczności powodujące odmowę przejęcia przez Faktora ryzyka w odniesieniu do nabytych wierzytelności;
udzielanie klientom informacji o;
- o łącznej wartości niespłaconych faktur nabytych przez Spółkę;
- o wysokości finansowania;
- o wysokości limitów odbiorców;
- o wysokości kwoty wolnej;
- o operacjach i stanie konta klientów;
- o terminowości spłat dokonywanych przez poszczególnych odbiorców.
wprowadzanie danych dotyczących nabywanych wierzytelności do systemu informatycznego Spółki;
udostępnienie klientowi możliwości korzystania z systemu informatycznego Client Manager, obsługa administracyjna systemu i wsparcie klientów w korzystaniu z systemu;
w określonych sytuacjach, dokonanie zwrotnej cesji wierzytelności.

W odniesieniu do faktoringu eksportowego, czynności wykonywane w opcji bez przejęcia ryzyka oraz z przejęciem ryzyka były analogiczne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy wynagrodzenie należne Spółce z tytułu umowy faktoringowej (prowizja za nabycie wierzytelności, opłaty stałe) podlega opodatkowaniu VAT, czy ewentualnie jest z tego podatku zwolnione...
Czy wynagrodzenie należne Spółce z tytułu umowy pożyczki, obejmujące oprocentowanie (odsetki) oraz prowizję za gotowość faktorską podlega opodatkowaniu VAT, czy jest z tego podatku zwolnione, czy może zwolnione jest jedno z tych wynagrodzeń tzn. oprocentowanie lub prowizja...
Jakie stawki podatku VAT należy stosować w odniesieniu do opodatkowania podatkiem VAT wynagrodzenia (prowizji i opłat) z tytułu umowy faktoringowej...
Jakie ewentualnie stawki podatku VAT należy stosować w odniesieniu do opodatkowania podatkiem VAT wynagrodzenia Spółki z tytułu umowy pożyczki tj. oprocentowania i prowizji za gotowość faktorską, ewentualnie oprocentowania lub prowizji za gotowość faktorską, jeżeli opodatkowaniem podatkiem VAT podlega jedno z tych wynagrodzeń...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) zwalnia się z podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. W myśl natomiast art. 43 ust. 15 pkt 1 powyższej ustawy zwolnienia, o których mowa w art. 43 ust. 1 ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu.

Zatem zdaniem Spółki:

Wynagrodzenie z tytułu wykonywania opisanej wyżej umowy faktoringu (prowizja oraz opłaty stałe) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w odniesieniu do którego stosuje się obecnie 23 % stawkę VAT.
Wynagrodzenie z tytułu umowy pożyczki w postaci oprocentowania podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.
Prowizja za gotowość faktorską, która będzie pobierana na podstawie umowy pożyczki będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, w odniesieniu do którego stosuje się obecnie 23 % stawkę VAT.

W dniu 16 listopada 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną znak IPPP1/443-1245/11-2/ISZ, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Organ, stwierdził, że w przedstawionych przez Wnioskodawcę okolicznościach podział świadczonej, jednorodnej usługi na usługę finansowania (tj. usługę o charakterze kredytowym) oraz usługę związaną z nabyciem wierzytelności jest podziałem sztucznym. Usługi finansowania klienta, wbrew twierdzeniu Strony, nie stanowią usługi odrębnej od usługi faktoringu, stanowią one bowiem integralną część usługi faktoringu i nie mogą być z niej wydzielane.

Zatem, w ocenie tut. Organu, usługi faktoringu świadczone przez Bank, zgodnie z zawartymi umowami, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według podstawowej stawki podatku w wysokości 23%, gdyż wyłączone są ze zwolnienia z podatku na podstawie wyżej powołanego art. 43 ust. 15 ustawy, a na podstawę opodatkowania złożą się otrzymywane: prowizja ustalona procentowo w odniesieniu do wartości nominalnej nabytych wierzytelności, opłaty oznaczone kwotowo, przewidzianych w stanowiącej integralną część umowy faktoringowej Tabeli Opłat Prowizji, a także w przypadku sądowego dochodzenia należności prowizja określona procentowo w stosunku do wierzytelności, które będą dochodzone sądownie, opłaty stałe oznaczone w treści powyższej umowy kwotowo, oprocentowanie kwoty pożyczki przez okres jej udzielenia, prowizja za gotowość faktorską w wysokości procentowo ustalonej w umowie pożyczki w odniesieniu do kwoty przyznanego limitu.

Wyrokiem z dnia 13 listopada 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 999/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę strony. W uzasadnieniu orzeczenia WSA podkreślił, że Skarżąca we wniosku o udzielenie interpretacji wskazała, że zawierane przez nią umowy są wzajemnie powiązane. Zdaniem WSA opisane przez Spółkę czynności wchodzące w skład usługi określonej przez nią usługą finansową, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter. Wobec tego należy uznać, że wszystkie te czynności stanowią jednolite świadczenie do celów stosowania podatku VAT. W ocenie WSA świadczone przez Stronę czynności mieszczą się w szerszym pojęciu ściągania długów. Sąd podniósł, że z przedstawionego przez Skarżącą stanu faktycznego wynika wprost, że w ramach świadczonej usługi finansowej przyjmuje ona na siebie obowiązek windykacji wierzytelności.

Ww. rozstrzygnięcie było przedmiotem skargi kasacyjnej złożonej przez Spółkę.

Wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2014 r. sygn. akt I FSK 749/13 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 19 maj 2014 r.) Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Strony.

Zdaniem NSA dokonana przez Ministra Finansów i zaakceptowana przez sąd I instancji interpretacja nie odpowiada w pełni przedstawionemu stanowi faktycznemu, który zawierał wiele niedomówień i uogólnień uniemożliwiających poprawną wykładnię, a następnie subsumcję pod określone przepisy prawa podatkowego. Sąd wskazał, że organ powinien wezwać wnioskodawcę do sprecyzowania stanu faktycznego przedstawionego we wniosku.

Wyrokiem z dnia 7 sierpnia 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 1832/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację. WSA wskazał, że jest związany wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Sąd rozstrzygający w niniejszej sprawie podziela w szczególności pogląd, że określenie czy w ramach przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego mamy do czynienia z umową factoringu właściwego, czy też może niewłaściwego, nie może być wynikiem doprecyzowania przez organ interpretujący lub sąd owego stanu faktycznego. W ocenie Sądu, dokonana przez Ministra Finansów interpretacja nie odpowiadała w pełni przedstawionemu stanowi faktycznemu, który stosownie do przedstawionych wcześniej argumentów zawierał wiele niedomówień i uogólnień uniemożliwiających poprawną wykładnię, a następnie subsumcję pod określone przepisy prawa podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego oraz biorąc pod uwagę wnioski płynące z wyroku WSA w Warszawie z dnia 7 sierpnia 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 1832/14 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

W myśl art. 5a ww. ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie, zgodnie z art. 146a, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy jak i przepisach wykonawczych do niej przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz stawki obniżone.

I tak, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W myśl natomiast art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługę finansową, polegającą na równoczesnym zawieraniu umów faktoringowych oraz powiązanych z nimi umów pożyczki (finansowania). Na podstawie umowy faktoringowej Spółka nabywa wierzytelności od swoich klientów za cenę nabycia równą wartości nominalnej tych wierzytelności, płatną po dokonaniu spłaty wierzytelności przez dłużnika (kontrahenta klienta). Klient natomiast zobowiązany jest z tytułu świadczonej usługi faktoringowej do zapłaty na rzecz Spółki: prowizji ustalonej procentowo w odniesieniu do wartości nominalnej nabytych wierzytelności, opłat oznaczonych kwotowo, przewidzianych w stanowiącej integralną część umowy faktoringowej Tabeli Opłat Prowizji, a także w przypadku sądowego dochodzenia należności prowizji określonej procentowo w stosunku do wierzytelności, które będą dochodzone sądownie. Ponadto klient z tytułu realizacji przez Spółkę dodatkowych usług w ramach umowy faktoringowej może być obciążany opłatami stałymi oznaczonymi w treści powyższej umowy kwotowo.

W opisanym we Wniosku stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, w okresie, którego dotyczył Wniosek, Spółka oferowała klientom możliwość skorzystania m.in. z dwóch typów faktoringu krajowego (w wersji z przejęciem ryzyka oraz w wersji bez przejęcia ryzyka) oraz z dwóch typów faktoringu eksportowego (w wersji z przejęciem ryzyka oraz w wersji bez przejęcia ryzyka).

Każdy z przedstawionych powyżej produktów oferowany był klientom w oparciu o:

umowę faktoringową (podstawa nabywania w ramach transakcji konkretnych wierzytelności wobec odbiorców),
umowę pożyczki (podstawa do udzielenia klientowi finansowania w odniesieniu do nabywanych wierzytelności);
umowę cesji wierzytelności (cesja ogólna na zabezpieczenie roszczeń Spółki);
regulamin świadczenia usług faktoringowych.

W ramach faktoringu krajowego bez przejęcia ryzyka (faktoring niewłaściwy), Spółka wykonywała czynności określone w umowach i regulaminach, w szczególności:

ocena wierzytelności przysługujących klientom i uznanie bądź odmowa uznania ich przez Spółkę za nadające się do nabycia;
nabywanie we własnym imieniu i na własny rachunek bezspornych wierzytelności klientów, przysługujących im w stosunku do odbiorców zgłoszonych Spółce,
prowadzenie rozliczeń związanych z nabywanymi wierzytelnościami, w tym ich ewidencjonowanie, inkasowanie należności, rozliczanie wypłat, otrzymanych wpłat, opłat, odsetek i prowizji, a także dokonywanie korekt,
podejmowanie decyzji w zakresie akceptacji do finansowania wierzytelności nabytych od klientów;
udzielanie klientom finansowania, odniesionego do określonej części łącznej wartości zaakceptowanych do finansowania wierzytelności;
dokonywanie wypłaty finansowania na poczet nabytych wierzytelności,
obsługa finansowania (w tym kalkulacja i pobór odsetek, prowizji i opłat związanych z finansowaniem);
monitorowanie wierzytelności;
zapłata ceny za nabyte wierzytelności w wysokości równej wartości nominalnej tych wierzytelności - po otrzymaniu pełnej spłaty wierzytelności od odbiorców;
przesyłanie klientom miesięcznych raportów o:
- o nabytych wierzytelnościach;
- o otrzymanych i rozliczonych spłatach;
- o pozycjach nieakceptowanych do finansowania.
dokonywanie oceny sytuacji ekonomiczno-finansowej klientów oraz ich sytuacji prawnej na podstawie dokumentacji przekazanej przez klienta;
badanie oraz podejmowanie decyzji w zakresie limitów finansowania dla poszczególnych odbiorców swoich klientów (w tym ocenianie sytuacji ekonomiczno-finansowej oraz prawnej odbiorców oraz weryfikacja zawartych z odbiorcami umów dotyczących realizowanych inwestycji/kontraktów handlowych, w celu udzielenia limitów finansowania i koncentracji odbiorców);
przyjęcie przelewu wierzytelności klientów wobec swoich odbiorców zgłoszonych Spółce;
w określonych okolicznościach, przesyłanie do odbiorców klientów zawiadomień o dokonaniu cesji wierzytelności;
dochodzenie spłaty wierzytelności;udzielanie klientowi informacji o:
- o łącznej wartości niespłaconych faktur nabytych przez Spółkę;
- o wysokości finansowania; o wysokości limitów odbiorców; o wysokości kwoty wolnej;
- o operacjach i stanie konta klienta;
wprowadzanie danych dotyczących wierzytelności do systemu informatycznego;
udostępnienie klientowi możliwości korzystania z systemu Client Manager,
obsługa administracyjna systemu i wsparcie klientów w korzystaniu z systemu;
w określonych sytuacjach, dokonanie zwrotnej cesji wierzytelności.

W ramach faktoringu krajowego z przejęciem ryzyka (faktoring właściwy), Spółka wykonywała czynności określone w umowach i regulaminach, w szczególności:

ocena wierzytelności przysługujących klientom i podejmowanie decyzji w zakresie uznania ich przez Spółkę za nadające się do nabycia;
nabywanie we własnym imieniu i na własny rachunek, bezspornych wierzytelności klientów, przysługujących im w stosunku do odbiorców zgłoszonych Spółce;
przejęcie ryzyka (przejęcie ryzyka niewypłacalności odbiorcy oznacza, że w przypadku nie dokonania spłaty wierzytelności przez odbiorcę spowodowanej wystąpieniem w stosunku do niego jakiegokolwiek przypadku niewypłacalności odbiorcy określonego regulaminie, Spółka jest zobowiązana do zapłaty klientowi ceny za tą wierzytelność z uwzględnieniem poziomu przejęcia ryzyka określonego w umowie faktoringowej i bez prawa dokonywania cesji zwrotnej tej wierzytelności - o ile nie wystąpią okoliczności powodujące odmowę przejęcia ryzyka przez Faktora);
prowadzenie rozliczeń związanych z nabywanymi wierzytelnościami, w tym ich ewidencjonowanie, inkasowanie należności, rozliczanie wypłat, otrzymanych wpłat, opłat, odsetek i prowizji, a także dokonywanie korekt;
podejmowanie decyzji w zakresie akceptacji do finansowania wierzytelności nabytych od klientów;
udzielanie klientom finansowania do określonej części łącznej wartości zaakceptowanych do finansowania wierzytelności;
dokonywanie wypłaty finansowania na poczet nabytych wierzytelności;
obsługa finansowania (w tym, kalkulacja i pobór odsetek, prowizji i opłat związanych z finansowaniem);
monitorowanie wierzytelności;
zapłata ceny za nabyte wierzytelności w wysokości równej wartości nominalnej tych wierzytelności - po otrzymaniu pełnej spłaty wierzytelności od odbiorców swoich klientów;
dokonywanie zapłaty ceny wierzytelności w ramach przejęcia ryzyka na podstawie decyzji o przejęciu ryzyka;
przesyłanie klientom miesięcznych raportów o:
- o nabytych wierzytelnościach;
- o otrzymanych i rozliczonych spłatach;
- o pozycjach nieakceptowanych do finansowania.
dokonywanie oceny sytuacji ekonomiczno-finansowej klientów oraz ich sytuacji prawnej na podstawie dokumentacji przekazanej przez klienta;
badanie oraz podejmowanie decyzji w zakresie limitów finansowania dla poszczególnych odbiorców swoich klientów (w tym ocenianie sytuacji ekonomiczno-finansowej oraz prawnej odbiorców oraz weryfikacja zawartych z odbiorcami umów dotyczących realizowanych inwestycji/kontraktów handlowych, w celu udzielenia limitów finansowania i koncentracji odbiorców);
przyjęcie przelewu wierzytelności klientów wobec swoich odbiorców zgłoszonych Spółce;
w określonych okolicznościach, przesyłanie do odbiorców klientów zawiadomień o dokonaniu cesji wierzytelności;
dochodzenie spłaty wierzytelności w imieniu Faktora, lecz na rachunek Klienta, o ile wystąpią okoliczności powodujące odmowę przejęcia przez Faktora ryzyka w odniesieniu do nabytych wierzytelności;
udzielanie klientom informacji o:
- o łącznej wartości niespłaconych faktur nabytych przez Spółkę;
- o wysokości finansowania;
- o wysokości limitów odbiorców;
- o wysokości kwoty wolnej;
- o operacjach i stanie konta klientów;
- o terminowości spłat dokonywanych przez poszczególnych odbiorców.
wprowadzanie danych dotyczących nabywanych wierzytelności do systemu informatycznego Spółki;
udostępnienie klientowi możliwości korzystania z systemu informatycznego Client Manager, obsługa administracyjna systemu i wsparcie klientów w korzystaniu z systemu;
w określonych sytuacjach, dokonanie zwrotnej cesji wierzytelności.

W odniesieniu do faktoringu eksportowego, czynności wykonywane w opcji bez przejęcia ryzyka oraz z przejęciem ryzyka były analogiczne.

Należy zauważyć, że usługi faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi. Skutkiem jaki wywołuje umowa faktoringu jest zmiana osoby wierzyciela. Zmiana ta dokonywana jest w oparciu o przepisy zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), w Księdze trzeciej, Tytule IX, Dziale 1 Zmiana wierzyciela. Zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu lub właściwości zobowiązania. Wynika z tego, że główną istotą faktoringu jest zmiana podmiotu uprawnionego (wierzyciela) w następstwie cesji (przelewu) wierzytelności.

Umowa faktoringu niezależnie od wyżej wskazanego skutku jaki wywołuje, tj. zmiany osoby wierzyciela, może powodować powstanie po stronie świadczącego ją podmiotu także inne skutki np. zobowiązanie do zapewnienia drugiej stronie umowy finansowania, prowadzenia jej rozliczeń itp. Umowa ta może zawierać zatem także elementy charakterystyczne dla innych stosunków prawnych np. umowy pożyczki, kredytu. Faktoring nie jest tożsamy wyłącznie z cesją wierzytelności obejmuje bowiem różne dodatkowe czynności usługi. Dwie podstawowe cechy faktoringu to: cesja wierzytelności i umowa o świadczenie usług.

Usługa faktoringowa ma zatem charakter złożony i obok podstawowej czynności, jaką jest przelew wierzytelności, przedmiotem faktoringu czynią strony często szereg usług, jakie podmiot faktoringowy ma wykonać na rzecz przedsiębiorcy. Nazywane są one czynnościami dodatkowymi. Dodatkowe czynności podmiotu faktoringowego o charakterze usługowym obejmują m.in.: przyjmowanie ryzyka wypłacalności dłużników, windykację należności, finansowanie przez dyskonto, udzielanie pożyczek, monitorowanie dłużników, wypłacanie zaliczek na poczet przyszłych należności, sporządzanie i wysyłanie monitów w przypadku nieterminowej zapłaty ze strony dłużników, okresowe sprawdzanie stanu wypłacalności dłużników, kierowanie upomnień do dłużników opieszałych. Konwencja UNIDROIT z 28 maja 1998 r. o międzynarodowym factoringu, tzw. Konwencja ottawska stanowi, że factoring to stała umowa, w ramach której faktorant jest zobowiązany przelać na faktora wierzytelności wynikające ze sprzedaży towarów lub usług odbiorcy towarów. Natomiast do obowiązków faktora należy wykonanie co najmniej dwóch z czterech następujących czynności: finansowanie faktoranta, księgowanie wierzytelności, inkasowanie wierzytelności, ochrona przed ryzykiem niewypłacalności dłużnika. Wskazane powyżej przykładowo czynności nie stanowią usług odrębnych od usługi faktoringu, bowiem stanowią one integralną część usługi faktoringu i nie mogą być z niej wydzielane.

W zakresie opodatkowania usług złożonych wypowiadał się już Trybunał Sprawiedliwości UE, który w orzeczeniu C-349/96 stwierdził, że usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej. Ponadto w sentencji orzeczenia wskazał, że każde świadczenie usług musi być oddzielnie opodatkowane, z drugiej jednak, że jedna transakcja dotycząca świadczenia usługi nie może być sztucznie dzielona, gdyż doprowadziłoby to do zaburzeń w funkcjonowaniu wspólnego systemu VAT. Podobnie Trybunał wypowiedział się w orzeczeniu C-41/04, w którym stwierdził, że jeżeli transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich dokonywana jest rozpatrywana transakcja celem określenia, po pierwsze, czy są to dwa lub więcej niż dwa świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie, a po drugie, czy w ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług.

Ze względu na przejęcie ryzyka niewypłacalności dłużnika wyróżnia się faktoring właściwy polegający na tym, że faktor na mocy zawartej umowy faktoringu przejmuje na siebie nie tylko wierzytelności służące sprzedawcy (faktorantowi) względem nabywcy jego towarów i usług (dłużnikowi), ale dodatkowo bierze na siebie ryzyko wypłacalności dłużnika. W tego rodzaju umowie faktorowi nie przysługuje prawo regresu, a więc żądania od faktoranta spłaty nieściągalnej wierzytelności, w sytuacji gdy dłużnik nie zapłaci zobowiązania. Innymi słowy, faktoring właściwy cechuje się tym, że w następstwie zawarcia umowy dochodzi do definitywnego (bezzwrotnego) przeniesienia wierzytelności z faktoranta na faktora.

Z kolei faktoring niewłaściwy różni się brakiem obciążenia faktora ryzykiem nieściągalności wierzytelności od dłużnika faktoranta. W konsekwencji często nie dochodzi do przejścia od razu w całości wierzytelności na faktora. W takim przypadku nie można mówić o sprzedaży wierzytelności, ale raczej o zaliczkowaniu faktoranta lub jego krótkoterminowym kredytowaniu przez faktora. W sytuacji niewypłacalności dłużnika wierzytelność w części niespłaconej wraca do faktoranta (w literaturze mówi się, że mamy tutaj zatem do czynienia z przelewem pod warunkiem zawieszającym).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy. Z tych też względów nabycie przez Wnioskodawcę, na podstawie zawartej umowy faktoringowej, wierzytelności stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Jest to świadczenie odpłatne, gdyż Wnioskodawca otrzymuje od kontrahenta stosowne, zgodne z umową, wynagrodzenie za czynności faktoringowe.

W niniejszej sprawie z tytułu świadczenia usługi faktoringu krajowego (właściwego i niewłaściwego) oraz factoringu eksportowego (czynności wykonywane w opcji bez przejęcia ryzyka oraz z przejęciem ryzyka) Wnioskodawca otrzymuje od faktoranta kwotę: prowizji ustalonej procentowo w odniesieniu do wartości nominalnej nabytych wierzytelności, opłat oznaczonych kwotowo, przewidzianych w stanowiącej integralną część umowy faktoringowej Tabeli Opłat Prowizji, a także w przypadku sądowego dochodzenia należności prowizji określonej procentowo w stosunku do wierzytelności, które będą dochodzone sądownie. Ponadto klient z tytułu realizacji przez Spółkę dodatkowych usług w ramach umowy faktoringowej może być obciążany opłatami stałymi oznaczonymi w treści powyższej umowy kwotowo. Wszystkie te elementy stanowią wynagrodzenie za świadczenie kompleksowej usługi faktoringu.

Wnioskodawca w opisie sprawy wskazał, że równocześnie z zawarciem umowy faktoringowej jest zawierana umowa pożyczki, na podstawie której Spółka pozostawi na oznaczony w umowie okres do dyspozycji klienta środki finansowe w określonej wysokości. Z tytułu przekazania klientowi powyższych środków, klient będzie wypłacał Spółce wynagrodzenie za korzystanie z tych środków w wysokości ustalonego w umowie oprocentowania kwoty pożyczki przez okres jej udzielenia.

W analizowanej sprawie dla ustalenia stawki podatku dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług istotne jest więc to, czy usługa udzielania pożyczki stanowi wraz z opisanymi we wniosku usługami faktoringu, usługę kompleksową. Zatem, z uwagi na przedstawione wyżej stanowisko TSUE co do kompleksowości świadczeń, należy przede wszystkim ocenić, czy usługę udzielania pożyczek w przedmiotowej sprawie można uznać za usługę pomocniczą do świadczonej usługi faktoringu, a więc czy nie stanowi ona dla klienta celu sama w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego, bądź czy jest ona z usługą faktoringu tak ściśle związana, że obie te usługi tworzą obiektywnie tylko jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby sztuczny charakter.

W orzeczeniu z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-356/01 MKG-Kraftfahrzenge-Faktoring GmbH TSUE wskazał, że zgodnie z obiektywnym charakterem faktoringu jego zasadniczym celem jest odzyskiwanie długów, które strona trzecia ma wobec faktoranta. Dlatego faktoring uznaje się za stanowiący jedynie wariant bardziej ogólnego pojęcia odzyskiwania długów niezależnie od sposobu jego przeprowadzania.

W tym miejscu wskazać należy, że odrębnie z punktu widzenia skutków podatkowych, należy traktować umowy powiązane z umową faktoringu w zależności od tego, czy mamy do czynienia z faktoringiem właściwym czy też niewłaściwym.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca świadczy różnego rodzaju usługi faktoringu (tj. faktoringu krajowego właściwego i niewłaściwego oraz factoringu eksportowego - czynności wykonywane w opcji bez przejęcia ryzyka oraz z przejęciem ryzyka). Jednakże zapłata wierzytelności, niezależnie od rodzaju zawartej umowy faktoringowej, następuje każdorazowo po dokonaniu spłaty wierzytelności przez dłużnika (kontrahenta klienta). Ponadto, w opisie czynności które Wnioskodawca wykonuje w ramach świadczenia usług faktoringu krajowego i eksportowego z przejęciem ryzyka (faktoring właściwy), Strona wskazała, w punkcie dotyczącym przejęcia ryzyka, że Spółka jest zobowiązana do zapłaty klientowi ceny za tą wierzytelność z uwzględnieniem poziomu przejęcia ryzyka określonego w umowie faktoringowej i bez prawa dokonywania cesji zwrotnej tej wierzytelności - o ile nie wystąpią okoliczności powodujące odmowę przejęcia ryzyka przez Faktora.

Zatem istotą umowy faktoringu (tj. faktoringu krajowego właściwego i niewłaściwego oraz factoringu eksportowego - czynności wykonywane w opcji bez przejęcia ryzyka oraz z przejęciem ryzyka), przedstawioną we wniosku jest to, że zapłata za nabywaną wierzytelność następuje dopiero po spłacie wierzytelności przez dłużnika faktoranta oraz że umowa faktoringu i umowa pożyczki są wzajemnie powiązane, ponieważ pożyczka będzie udzielana tylko tym podmiotom, które będą klientami skarżącej z tytułu zbywania wierzytelności na podstawie umowy faktoringowej. Opisany w stanie faktycznym stosunek zobowiązaniowy przypomina tzw. faktoring zaliczkowy (wyróżniany obok faktoringu dyskontowego i wymagalnościowego w oparciu o kryterium terminu otrzymania środków pieniężnych od faktora w zamian za przelewaną wierzytelność), który polega na zapłacie w chwili przelewu wyłącznie części ceny stanowiącej określony procent wartości wierzytelności, a w przypadku faktoringu niewłaściwego termin ten ulega z reguły wydłużeniu do czasu spełnienia świadczenia przez dłużnika, czyli niezależnie od zawartej umowy faktoringu (tj. faktoringu krajowego właściwego i niewłaściwego oraz factoringu eksportowego - czynności wykonywane w opcji bez przejęcia ryzyka oraz z przejęciem ryzyka), do chwili dokonania spłaty wierzytelności przez dłużnika (kontrahenta klienta).

Poza tym, w przypadku faktoringu właściwego (krajowego i eksportowego) Spółka na podstawie zawartej umowy jest zobowiązana do przyjęcia ryzyka niewypłacalności odbiorcy, z uwzględnieniem poziomu przejęcia ryzyka określonego w umowie faktoringowej i bez prawa dokonywania cesji zwrotnej tej wierzytelności - o ile nie wystąpią okoliczności powodujące odmowę przejęcia ryzyka przez Faktora. Spółka dopuszcza również w określonych sytuacjach, dokonanie zwrotnej cesji wierzytelności.

Natomiast cechą charakterystyczną faktoringu właściwego jest definitywne przeniesienie wierzytelności z faktoranta na faktora, który odpowiada również za to, że odbiorca towarów lub usług wykona ciążące na nim zobowiązanie oraz ponosi ryzyko wypłacalności dłużnika.

Z uwagi na cechy charakterystyczne faktoringu oraz to, jakie elementy składają się na tę usługę, nie można przyjąć, by udzielenie pożyczki stanowiło usługę pomocniczą do usługi faktoringu. Z faktu, że Spółka oferowała klientom możliwość skorzystania m.in. z dwóch typów faktoringu krajowego (w wersji z przejęciem ryzyka oraz w wersji bez przejęcia ryzyka) oraz z dwóch typów faktoringu eksportowego (w wersji z przejęciem ryzyka oraz w wersji bez przejęcia ryzyka), a każdy z przedstawionych powyżej produktów oferowany był klientom w oparciu o: umowę faktoringową, umowę pożyczki, umowę cesji wierzytelności (cesja ogólna na zabezpieczenie roszczeń Spółki) oraz regulamin świadczenia usług faktoringowych, nie można wyciągać wniosków, że usługa udzielania pożyczki miała służyć skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia usługi faktoringu. Nie można też stwierdzić, by usługa faktoringu i usługa udzielenia pożyczki były ze sobą tak ściśle związane, że stanowią obiektywnie jedno tylko nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny, gdyż inny jest cel gospodarczy obu tych świadczeń. Celem faktoringu jest odzyskiwanie długów, a celem udzielenia pożyczki jest przede wszystkim kredytowanie działalności przedsiębiorcy (klienta). To, że udzielenie pożyczki stanowi podstawę do udzielenia klientowi finansowania w odniesieniu do nabywanych wierzytelności, nie świadczy o nierozerwalności obu tych świadczeń. Nie ma więc podstaw do uznania, że w tym przypadku mamy do czynienia z jednym kompleksowym świadczeniem.

Jak wyżej wskazano, usługa faktoringu zarówno krajowego (właściwego i niewłaściwego) jak i faktoringu eksportowego (właściwego, niewłaściwego), podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Nie korzysta ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy ze względu na treść ust. 15 pkt 1 tego przepisu, zgodnie z którym zwolnienia, o których mowa między innymi w pkt 38 nie mają zastosowania do czynności ściągania długów, w tym faktoringu.

Zwolnieniu natomiast - stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy podlegają usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zatem, w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług obowiązujących od dnia 1 stycznia 2011 r., wynagrodzenie jakie pobiera Wnioskodawca z tytułu świadczonych usług faktoringu krajowego (właściwego, niewłaściwego) jak i faktoringu eksportowego (właściwego, niewłaściwego), tj.: prowizja za nabycie wierzytelności, opłaty stałe, a także (w przypadku sądowego dochodzenia należności) prowizji określonej procentowo w stosunku do wierzytelności, które będą dochodzone sądownie oraz prowizje za gotowość faktorską, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według podstawowej stawki podatku w wysokości 23%, gdyż wyłączone są ze zwolnienia od podatku na podstawie wyżej powołanego art. 43 ust. 15 ustawy.

Natomiast wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług udzielania pożyczek, obejmujące oprocentowanie (odsetki) ustalone w umowie pożyczki przez okres jej udzielenia (świadczone przez Spółkę dodatkowo obok usług faktoringu), których celem jest kredytowanie działalności klienta, korzystają ze zwolnienia od podatku przewidzianego dla usług finansowych wymienionych w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie