Temat interpretacji

W zakresie uznania kwoty udokumentowanej fakturą za koszt w rozumieniu art. 119 ustawy oraz uwzględnienia kosztu dodatkowego ubezpieczenia przy wyliczaniu marży.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2013 r. (data wpływu 27 maja 2013 r.), uzupełnionym pismami: z dnia 5 sierpnia 2013 r. (data wpływu 9 sierpnia 2013 r.) i z dnia 23 sierpnia 2013 r. (data wpływu 28 sierpnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania kwoty udokumentowanej fakturą za koszt w rozumieniu art. 119 ustawy oraz uwzględnienia kosztu dodatkowego ubezpieczenia przy wyliczaniu marży jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania kwoty udokumentowanej fakturą za koszt w rozumieniu art. 119 ustawy i uwzględnienia kosztu dodatkowego ubezpieczenia przy wyliczaniu marży oraz podatku dochodowego od osób prawnych.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 5 sierpnia 2013 r. i 23 sierpnia 2013 r. w zakresie doprecyzowania opisu sprawy, postawionego pytania oraz własnego stanowiska jak również wskazania, iż przedmiotem wniosku jest zaistniały stan faktyczny.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 5 sierpnia 2013 r.).

Spółka (Wnioskodawca) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka świadcząc usługi turystyki działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek. Wnioskodawca prowadzi ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Spółka posiada Faktury dokumentujące kwoty wydatkowane na nabycie dodatkowego ubezpieczenia od kosztów rezygnacji.

Wnioskodawca jest podmiotem świadczącym usługi turystyki w postaci kompleksowych imprez turystycznych. Dla celów organizacji wskazanych imprez Spółka dokonuje zakupu usług hotelowych (zakwaterowanie lub zakwaterowanie i wyżywienie) oraz transport, ponadto wykupywane jest odpowiednie ubezpieczenie. Wnioskodawca wykupuje również dodatkowe ubezpieczenie dla swoich klientów od kosztów rezygnacji. Klient zainteresowany wykupieniem dodatkowego ubezpieczenia od kosztów rezygnacji wpłaca Spółce kwotę należną za imprezę turystyczną powiększoną o koszt ubezpieczenia. Natomiast Spółka otrzymuje od ubezpieczyciela fakturę dokumentującą wydatek wykupionego ubezpieczenia.

W odniesieniu do świadczonych usług turystyki Spółka rozlicza podatek VAT w oparciu o procedurę marży (zgodnie z art. 119 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku VAT). W myśl ust. 2 przez marżę rozumie się różnicę miedzy kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku wykupienia dodatkowego ubezpieczenia od kosztów rezygnacji, za które turysta zapłacił w momencie wykupienia imprezy turystycznej dodatkowo, Spółka powinna uwzględnić koszt ubezpieczenia przy wyliczeniu marży... Wykupione ubezpieczenie od kosztów rezygnacji jest udokumentowane przez ubezpieczyciela Fakturą VAT,

np. wpłata turysty za wczasy = 2.000,00 zł, ubezpieczenie od kosztów rezygnacji 50 zł razem turysta wpłacił 2.050,00 zł. Faktura wystawiona przez ubezpieczyciela na Spółkę 50 zł.

(ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 5 sierpnia 2013 r.)

1. Czy kwota 50,00 zł udokumentowana fakturą jest kosztem w rozumieniu art. 119 ustawy o podatku VAT, poniesionym przez podatnika z tytułu nabycia usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty...

(ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 23 sierpnia 2013 r.)

Zdaniem Wnioskodawcy (sformułowanym w piśmie z dnia 5 sierpnia 2013 r.), ubezpieczenie od kosztów rezygnacji, które klient zapłacił dodatkowo oprócz ceny za imprezę turystyczną powinno się rozliczać przy wyliczeniu marży jako koszt poniesiony przez podatnika z tytułu nabycia usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Natomiast w uzupełnieniu wniosku z dnia 23 sierpnia 2013 r. Zainteresowany wskazał, iż uważa, że kwota ubezpieczenia od kosztów rezygnacji jest kosztem w rozumieniu art. 119 ustawy o podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Przepisy art. 119 ustawy, wprowadzają szczególny sposób opodatkowania usług turystyki, polegający na opodatkowaniu marży, stanowiącej wynagrodzenie podatników świadczących te usługi.

Stosownie do art. 119 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r. przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Według art. 119 ust. 3 pkt 2 i 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

• działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;

• przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Zauważyć należy, że istotnym elementem specjalnych zasad opodatkowania usług turystyki jest uznanie całego pakietu świadczeń za jedną usługę. Usługa turystyki jest bowiem kompleksową usługą świadczoną na rzecz turysty, obejmującą swym zakresem usługi cząstkowe świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć.

Jak stanowi art. 119 ust. 3a ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty. Wskazany przepis zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji. W efekcie, łączne spełnienie wszystkich przedmiotowych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Zgodnie z art. 119 ust. 4 ustawy, podatnikom, o których mowa w ust. 3, nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty.

W myśl art. 119 ust. 5 ustawy, w przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej usługami własnymi, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29.

W przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne (art. 119 ust. 6 ustawy).

W myśl art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Wskazać tutaj należy, iż podstawowym obowiązkiem podatnika podatku od towarów i usług jest prawidłowe opodatkowanie czynności podlegających opodatkowaniu. Tak więc dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania usług turystycznych, opodatkowanych według szczególnej procedury, określonej przepisem art. 119 ust. 1, konieczne jest prowadzenie ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3a ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż zarówno usługi własne, jak i usługi nabyte stanowią elementy składowe określonej usługi turystycznej.

Usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to bowiem, jak już wcześniej wskazano, świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych), mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Z punktu widzenia klienta (usługobiorcy) istotny jest zakup usługi turystycznej.

Należy wskazać, że co do zasady na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Jednakże, jak wynika z przytoczonych wcześniej przepisów ustawodawca ustalił szczególny sposób opodatkowania usług turystycznych polegający na opodatkowaniu marży pomniejszonej o kwotę należnego podatku, gdzie przez marżę należy rozumieć różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi (turysta), a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Przy czym należy zaznaczyć, że powyższy sposób opodatkowania usług turystycznych odnosi się jedynie do usług, które są nabywane przez usługodawcę od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT jest podmiotem świadczącym usługi turystyki w postaci kompleksowych imprez turystycznych. Dla celów organizacji wskazanych imprez Spółka dokonuje zakupu usług hotelowych (zakwaterowanie lub zakwaterowanie i wyżywienie) oraz transport. Ponadto wykupywane jest odpowiednie ubezpieczenie. Wnioskodawca wykupuje również dodatkowe ubezpieczenie dla swoich klientów od kosztów rezygnacji. Klient zainteresowany wykupieniem dodatkowego ubezpieczenia od kosztów rezygnacji wpłaca Spółce kwotę należną za imprezę turystyczną powiększoną o koszt ubezpieczenia. Natomiast Spółka otrzymuje od ubezpieczyciela fakturę dokumentującą wydatek wykupionego ubezpieczenia. W odniesieniu do świadczonych usług turystyki Spółka rozlicza podatek VAT w oparciu o procedurę marży (zgodnie z art. 119 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku VAT). Spółka świadcząc usługi turystyki działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek. Wnioskodawca prowadzi ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Spółka posiada faktury dokumentujące kwoty wydatkowane na nabycie dodatkowego ubezpieczenia od kosztów rezygnacji.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy, w oparciu o tak przedstawione okoliczności sprawy oraz uwzględniając powołane wyżej regulacje prawne, w pierwszej kolejności wskazać należy, iż do ustalenia wysokości marży dla danej imprezy turystycznej należy brać pod uwagę wszystkie wydatki związane z organizacją imprezy, nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i udokumentowane fakturą lub za pomocą innych dowodów księgowych.

Zatem stwierdzić należy, iż kwota 50 zł udokumentowana fakturą wystawioną przez ubezpieczyciela z tytułu wykupienia przez Wnioskodawcę dodatkowego ubezpieczenia dla bezpośredniej korzyści turysty będącego uczestnikiem imprezy turystycznej stanowi koszt w rozumieniu art. 119 ustawy.

W związku z powyższym, w przypadku gdy - jak wynika z okoliczności sprawy - wydatki związane z wykupieniem dodatkowego ubezpieczenia od kosztów rezygnacji są udokumentowane fakturą oraz są nabywane przez Wnioskodawcę od innych podatników i można je zaliczyć do usług nabywanych dla bezpośredniej korzyści turysty, jako stanowiące składnik świadczonej usługi turystycznej, to należy uwzględnić je przy ustalaniu podstawy opodatkowania według szczególnej procedury rozliczania podatku od towarów i usług. Zatem Wnioskodawca będzie miał prawo przy ustalaniu marży, o której mowa w art. 119 ust. 1 ustawy, uwzględnić również koszt (wydatek) poniesiony z tytułu wykupienia dodatkowego ubezpieczenia przeznaczonego dla turysty będącego uczestnikiem imprezy turystycznej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej zaistniałego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług. Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych zostanie rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 452 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi