w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 30.08.2013, sygn. IPPP1/443-486/13-6/MPe, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Temat interpretacji

w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 20.05.2013 r. (data wpływu do Organu 22.05.2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12.06.2013r. (data wpływu 14.06.2013r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 03.06.2013r. (skutecznie doręczone w dniu 06.06.2013r.) oraz pismem z dnia 31.07.2013r. (data wpływu 05.08.2013r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 25.07.2013r. (skutecznie doręczone w dniu 30.07.2013r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości:

w stosunku do sprzedaży nieruchomości w części niezabudowanej - jest prawidłowe;
w stosunku do sprzedaży części nieruchomości, na której znajdował się parking - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22.05.2013r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 12.06.2013r., złożonym w dniu 12.06.2013r. (data wpływu 14.06.2013r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 03.06.2013r. oraz pismem z dnia 31.07.2013r., złożonym w dniu 02.08.2013r. (data wpływu 05.08.2013r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 25.07.2013r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, jako współwłaściciel nieruchomości w udziale 4/16 zamierza wraz z pozostałymi współwłaścicielami sprzedać niezabudowaną nieruchomość gruntową, będącą prywatnym majątkiem.

Przedmiotową nieruchomość współwłaściciele nabyli w październiku 2008 roku jako spadkobiercy wywłaszczonego właściciela, na podstawie decyzji o zwrocie wcześniej wywłaszczonej nieruchomości.

Na połowie opisanej działki do momentu zwrotu zlokalizowany był parking samochodowy, którego zarządca miał umowę dzierżawy podpisaną z miastem. Umowa dzierżawy zarządcy z miastem wygasła po trzech miesiącach od odzyskania tej Nieruchomości, pomimo to parking nie został zlikwidowany a zarządzająca nim firma podpisała stosowną umowę z Wnioskodawcą oraz z pozostałymi współwłaścicielami przedmiotowej nieruchomości na wydzierżawienie zajętego przez nich fragmentu działki za odpłatnością ustaloną i zapisaną w umowie.

Należność z tytułu dzierżawy rozliczana była przez zarządcę w systemie miesięcznych przelewów na rachunki współwłaścicieli aż do momentu rozwiązania umowy dzierżawy w grudniu 2012 roku.

Wszyscy współwłaściciele na podstawie zgłoszonej do urzędu skarbowego umowy dzierżawy rozliczali należne zaliczki na zryczałtowany podatek od dzierżawy, składając również roczne zeznania podatkowe z tego tytułu.

Wysokość comiesięcznego dochodu Wnioskodawcy z tego tytułu wynosiła około 385 zł, co dawało dochód roczny w wysokości około 4620 zł, od którego Wnioskodawca odprowadzał zryczałtowany podatek od najmu/dzierżawy.

Decyzja o sprzedaży działki została podjęta z uwagi na niemożność zagospodarowania zgodnie z jej przeznaczeniem, przedsiębiorca który planuje ją zakupić z zamiarem realizacji inwestycji mieszkaniowej jest płatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawca sprzedaży chce dokonać jako osoba fizyczna z uwagi, że nie prowadzi działalności gospodarczej, jego dochody stanowi świadczenie emerytalne, natomiast działka stanowi prywatny majątek Wnioskodawcy oraz jego rodziny.

W piśmie uzupełniającym Wnioskodawca podaje, że wraz ze współwłaścicielami nie podnosili wartości działki w postaci uzbrojenia terenu czy też ogradzania go, jedynie dbali o wykaszanie trawy i karczowali porośnięte na działce chaszcze. Teren działki odzyskali jako utwardzony płytami betonowymi, teraz zostały poczynione starania w sprawie usunięcia tych płyt.

W stosunku do nieruchomości nie były składane wnioski o warunki zabudowy ponieważ obowiązuje na tym terenie plan zagospodarowania przestrzennego, w którym opisany teren ma przeznaczenie pod budownictwo wielorodzinne, plan został uchwalony przed odzyskaniem nieruchomości wcześniej wywłaszczonej.

W okresie kiedy nieruchomość była wywłaszczana to jest w latach 70 ubiegłego wieku, przeznaczenie jej było podobne jak w obecnym planie, mianowicie pod mieszkaniówkę, z uzupełnieniem usługami. Wydzielenie drogi na przedmiotowej działce w obecnym momencie nie było możliwe, ponieważ działki w tym obszarze inwestycyjnym są dość wąskie, aby można było zlokalizować tam inwestycję przewidzianą w planie zagospodarowania przestrzennego, inwestor będzie musiał poczynić starania w celu zakupienia sąsiadujących działek, aby umożliwić zarówno odpowiednie scalenie jak i wygospodarowanie części nieruchomości na drogę dojazdową. Wnioskodawcy i współwłaścicieli nie stać na dokupienie sąsiednich działek, aby zapewnić dojazd do tej nieruchomości, obecnie w celu pielęgnacji zieleni mają dostęp po nieogrodzonych sąsiednich działkach.

Ponadto Wnioskodawca podaje, że podjęte zostały działania przez jednego ze współwłaścicieli, aby znaleźć osobę zainteresowaną kupnem tej nieruchomości. Działania te były w formie zwykłych ogłoszeń w Internecie i prasie (nie mających formy reklamy) jak i podpisanie umów z agencjami pośredniczącymi w sprzedaży, aby czynnie poszukiwały kupca na nieruchomość, której na obecną chwilę nie można zagospodarować zgodnie z jej przeznaczeniem. Wnioskodawca informuje również, że potencjalnego klienta udało się odnaleźć na własną rękę, informując wszystkich możliwych znajomych o posiadaniu opisanej nieruchomości.

W piśmie uzupełniającym Wnioskodawca podaje również, że przedmiotem sprzedaży ma być cała nieruchomość położona w warszawskiej dzielnicy T, przy ulicy R, składająca się z dwóch działek przylegających do siebie narożnikiem, działka 19/11 o powierzchni 966m2 oraz działka 19/12 o powierzchni 413 m2 z obrębu 4-08-13. Obydwie działki zostały zwrócone Wnioskodawcy oraz współwłaścicielom na podstawie decyzji o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości, która uprawomocniła się dokładnie 30.10.2007r. Od tego dnia Wnioskodawca posiada prawo do współwłasności w opisanych działkach w części 4/16, udział ten nie jest zlokalizowany więc dotyczy udziału procentowego w całej nieruchomości.

W chwili zwrotu wywłaszczonych działek, na jednej z nich, tj. 19/11 na obszarze 616m2 był zagospodarowany parking samochodowy, administrator parkingu podpisał z Wnioskodawcą oraz pozostałymi współwłaścicielami umowę najmu tego fragmentu działki, umowa ta uległa rozwiązaniu 31.12.2012r. zobowiązując najemcę do usunięcia wszelkich naniesień, które były jego własnością, tj. ogrodzeń, słupków, instalacji oświetleniowej oraz płyt i innego rodzaju utwardzeń betonowych. Tym samym Wnioskodawca potwierdza, że parking został zlikwidowany i grunt będzie sprzedawany w całości w formie niezabudowanej w rozumieniu przepisów prawa budowlanego.

Nieruchomość zgodnie z zapisami uchwalonego we wrześniu 2009 roku planu jest fragmentem terenu przeznaczonego pod budownictwo wysokie, wielorodzinne, co zamknęło Wnioskodawcy drogę do przeprowadzenia indywidualnej inwestycji na potrzeby własne, umożliwiając jedynie użytkowanie powierzchni bez naniesień, aż do momentu znalezienia kupca, który zakupi okoliczne działki sąsiadów wraz z działką Wnioskodawcy będącą fragmentem terenu inwestycyjnego.

Do obecnej chwili Wnioskodawca użytkuje teren w formie niezabudowanej, pielęgnując zieleń i dbając o czystość, ponieważ od czasu likwidacji parkingu zostało rozebrane również ogrodzenie, otwierając tą przestrzeń dla wielu postronnych spacerowiczów.

Nieruchomość nie posiada bezpośredniego zjazdu w ulicę jak również nie jest uzbrojona w media, działka nie ma możliwości podziału z uwagi na brak możliwości zorganizowania do poszczególnych działek jakiejkolwiek formy dojazdu.

Wynajęcie części działki pod parking było chwilowym procesem, do momentu podjęcia decyzji przez współwłaścicieli co można z nią wspólnie uczynić, najem był tym samym ciągłością dzierżawy, którą realizowało miasto do momentu zwrotu przedmiotowej działki.

W stosunku do opisanego gruntu Wnioskodawca nie dokonywał ulepszeń, które mogłyby przekroczyć 30% jego pierwotnej wartości. Jedyne ulepszenia polegają na pielęgnacji istniejącej zieleni w postaci krzewów i trawników z karczowaniem zarośli. Wszystkie te czynności wykonywane były nakładem własnych sił oraz pozostałych współwłaścicieli.

Wnioskodawca podaje, że w ostatnich latach nie nabywał ani nie zbywał nieruchomości w formie zakupu i sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z podpisaniem przyrzeczonej umowy sprzedaży opisanej nieruchomości z kupującym inwestorem, transakcja ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, czy nie...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości z prywatnego majątku odzyskanego po wcześniejszym wywłaszczeniu nie rodzi podstaw do opodatkowania podatkiem VAT, ponieważ Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i nie planuje rozpoczynać działalności w zakresie zakupu czy też sprzedaży nieruchomości.

Swoje zdanie Wnioskodawca opiera na pozyskanej informacji o wyroku NSA w składzie 7 sędziów, który orzekł, że sprzedaż działek budowlanych z majątku prywatnego osoby fizycznej, nie prowadzącej działalności w tym zakresie, nie podlega opodatkowaniu VAT. Wyrok składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe w stosunku do sprzedaży działki w części niezabudowanej, na której nie znajdował się parking oraz za nieprawidłowe w stosunku do sprzedaży części działki, na której znajdował się parking.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) rzeczami w rozumieniu niniejszego Kodeksu są tylko przedmioty materialne. Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m. in. rzeczy. Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome. Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy wskazać, iż na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno sprzedaż udziału we współwłasności nieruchomości na podstawie art. 198 k.c., jak i sprzedaż wspólnej nieruchomości za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie art. 199 k.c. stanowi odpłatną dostawę towarów. Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 cyt. ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 cyt. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza mocą ust. 2 powołanego artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem podatnika te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług dla uznania określonych zachowań podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem handel należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest również czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in., że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Trybunał zwrócił uwagę, iż inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Zatem jak wynika z powyższego, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji powyższego, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem zbycie działki budowlanej nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca, jako współwłaściciel nieruchomości w udziale 4/16 zamierza wraz z pozostałymi współwłaścicielami sprzedać niezabudowaną nieruchomość gruntową, będącą prywatnym majątkiem.

Wnioskodawca podaje, że wraz ze współwłaścicielami nie podnosili wartości nieruchomości w postaci uzbrojenia terenu czy też ogradzania go, jedynie dbali o wykaszanie trawy i karczowali porośnięte na działce chaszcze. Teren nieruchomości odzyskali jako utwardzony płytami betonowymi, teraz zostały poczynione starania w sprawie usunięcia tych płyt.

Aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT podmiot dokonujący dostawy w związku z przedmiotową sprzedażą musi wystąpić jako podatnik podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takie przesłanki nie zostały spełnione, w stosunku do części nieruchomości, która cały czas była terenem niezabudowanym. Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość jako spadkobierca wywłaszczonego właściciela. Ponadto jak wskazuje Wnioskodawca przedmiotowa nieruchomość w części terenu cały czas niezabudowanego nie była w przeszłości wykorzystywana do wykonywania działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca nie podejmował również żadnych wymagających zaangażowania własnych środków finansowych, czynności zmierzających do podniesienia wartości gruntu (jak w szczególności ogrodzenie, uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg, działania zmierzające do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy terenu, podział działek). Wnioskodawca nie podejmował żadnych aktywnych działań marketingowych w zakresie obrotu nieruchomościami, wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia mające na celu dokonanie sprzedaży przedmiotowych nieruchomości.

Zatem sprzedaż przedmiotowej nieruchomości gruntowej stosunku do części, która była terenem niezabudowanym stanowi zwykłe wykonywanie prawa własności. Skutkiem powyższego, z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca z tytułu transakcji zbycia udziału części działki, która była terenem niezabudowanym nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie wystąpi obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze przywołane uregulowania prawne oraz przedstawioną treść wniosku stwierdzić należy, że pomimo, iż grunt spełnia definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ww. ustawy, z okoliczności niniejszej sprawy nie wynika, aby dokonując sprzedaży udziału w nieruchomości w stosunku do części działki, która była terenem niezabudowanym, Wnioskujący działał w charakterze handlowca.

Reasumując należy uznać, iż Wnioskodawca w wyniku dokonania czynności sprzedaży należącej do Wnioskodawcy części nieruchomości w stosunku do terenu niezabudowanego (część nieruchomości, na której nie znajdował się parking) nie będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji powyższego, dla Wnioskodawcy z tytułu dokonania przedmiotowej sprzedaży udziału w nieruchomości w stosunku do tej części, która była terenem niezabudowanym nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za prawidłowe.

Ponadto należy wskazać, iż z opisu sprawy wynika, że na części opisanej przeznaczonej do sprzedaży - nieruchomości do momentu zwrotu zlokalizowany był parking samochodowy, którego zarządca miał umowę dzierżawy podpisaną z miastem Stołecznym Warszawa. Umowa dzierżawy zarządcy z miastem wygasła po trzech miesiącach od odzyskania tej nieruchomości, pomimo to parking nie został zlikwidowany a zarządzająca nim firma podpisała stosowną umowę z Wnioskodawcą oraz z pozostałymi współwłaścicielami przedmiotowej nieruchomości na wydzierżawienie zajętego przez nich fragmentu nieruchomości za odpłatnością ustaloną i zapisaną w umowie. Należność z tytułu dzierżawy rozliczana była przez zarządcę w systemie miesięcznych przelewów na rachunki współwłaścicieli aż do momentu rozwiązania umowy dzierżawy w grudniu 2012 roku.

Mając na uwadze powyższe oraz wskazaną część opisu sprawy należy wskazać kolejny raz, iż aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT podmiot dokonujący dostawy w związku z przedmiotową sprzedażą musi wystąpić jako podatnik podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie w stosunku do części nieruchomości, na której znajdował się parking takie przesłanki zostaną spełnione. Wnioskodawca wskazuje bowiem, że przedmiotowa nieruchomość, w części ze znajdującej się na niej parkingiem była wydzierżawiona za odpłatnością ustaloną i zapisaną w umowie. Tym samym nieruchomość w części ze znajdującym na niej parkingiem była w przeszłości udostępniana odpłatnie innym osobom, a zatem była wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług dzierżawy. Zgodnie bowiem z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego/wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy/dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że świadczenie usług dzierżawy wykonywane jest w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy dzierżawy mają z definicji długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe). Zatem należy uznać, że dzierżawa spełnia definicję odpłatnego świadczenia usług, które podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Powyższe powoduje, iż Wnioskodawcę należy uznać za podatnika podatku VAT, ale tylko w stosunku sprzedaży części nieruchomości, na której znajdował się parking.

W piśmie uzupełniającym Wnioskodawca podaje, że przedmiotem sprzedaży mają być dwie działki, które zostały zwrócone Wnioskodawcy oraz współwłaścicielom na podstawie decyzji o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości. W chwili zwrotu wywłaszczonych działek, na jednej z nich, tj. 19/11 na obszarze 616m2 był zagospodarowany parking samochodowy oraz ogrodzenie, słupki, instalacja oświetleniowa oraz płyty i innego rodzaju utwardzenia betonowe. Wnioskodawca potwierdza, że parking został zlikwidowany i grunt będzie sprzedawany w całości w formie niezabudowanej w rozumieniu przepisów prawa budowlanego.

Nieruchomość zgodnie z zapisami uchwalonego we wrześniu 2009 roku planu jest fragmentem terenu przeznaczonego pod budownictwo wysokie, wielorodzinne.

Podstawowa stawka podatku w myśl art. 41 ust. 1 cyt. ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23% (art. 146a pkt 1 ustawy).

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział obniżone stawki podatku oraz zwolnienia od podatku dla dostaw niektórych towarów lub świadczenia niektórych usług, a także określił warunki stosowania tych obniżonych stawek i zwolnień.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów i świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy o VAT.

I tak, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe oznacza, iż zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym, itp.

Definicja terenów budowlanych zawarta została w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Powołany przepis, zawierający definicję terenu budowlanego, wszedł w życie z dniem 1 kwietnia 2013 r. i odnosi się do zapisów prawa administracyjnego, które do dnia 31 marca 2013 r., wyznaczały zakres interpretacji pojęcia terenów niezabudowanych przeznaczonych pod zabudowę oraz budowlanych.

Wskazać jednocześnie należy, iż kluczowa dla sprawy regulacja stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347/1 ze zm.), zgodnie z którym, państwa członkowskie zwalniają dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b.

Warto wyjaśnić, iż stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 - Gemeente Emmen przeciwko Belastingdienst Grote Ondernemingen - teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę. Tym samym, również w świetle orzeczeń TSUE, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33 w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego. Z powyższego wynika, że nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Zwrócić należy uwagę na ustawę z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.), która zgodnie z art. 1 ust. 1 określa:

zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej,
zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy

przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

Natomiast art. 4 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany.

Analizując przepisy obowiązujące od dnia 1 kwietnia 2013 r. w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy gruntu niezabudowanego, należy podkreślić, iż grunt objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego lub decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu spełnia definicję terenu budowlanego, a zatem jego sprzedaż podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Okoliczności przedstawione w złożonym wniosku wskazują na fakt, iż w przypadku sprzedaży gruntu przeznaczonego pod budownictwo wysokie, wielorodzinne, nieruchomość ta w istocie stanowi teren budowlany.

Reasumując powyższe stwierdzić należy, iż transakcja sprzedaży ww. części nieruchomości nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem przedmiotem zbycia będzie nieruchomość gruntowa, będąca terenem budowlanym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Tym samym transakcja będzie podlegała opodatkowaniu podstawową stawka podatku VAT w wysokości 23%.

Powyższe odnosi się do sprzedaży części nieruchomości gruntowej, na której wcześniej znajdował się parking, gdyż tylko w stosunku do sprzedaży tej części Wnioskodawca działa w charakterze podatnika VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Podkreślić należy, iż niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, co oznacza, iż w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 877 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie