Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawcy, Spółka będzie posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski.

Ad. 2

W przedstawionym stanie faktycznym, w konsekwencji posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium RP, w przypadku otrzymania faktury od dostawcy towarów nieposiadającego siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium RP Spółka będzie zobowiązana do rozliczania podatku VAT z tytułu takiej faktury.

Ad. 1

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju nie zostało uregulowane w ustawie o VAT, choć ustawodawca wiąże z posiadaniem takiego miejsca istotne konsekwencje.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 i ust. 2 ustawy o VAT posiadanie takiego miejsca w Polsce, jest jednym z kryteriów, które wpływają na sposób rozliczenia podatku należnego. W sytuacji gdy dostawcą towarów jest podmiot zagraniczny, który nie posiada siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, podatek VAT powinien być rozliczony na zasadzie samonaliczenia, czyli przez nabywcę towarów. Ponadto, jak stanowi art. 17 ust. 5 ustawy o VAT, mechanizm samonaliczania podatku stosuje się jedynie w przypadku gdy nabywca posiada siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce.

Spółka pragnie jednak wskazać, że pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju zostało również użyte w VI Dyrektywie Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywie Rady 2006/1 12/WF z dnia 28 listopada 2006 r. (dalej: Dyrektywa VAT lub Dyrektywa) i było wielokrotnie przedmiotem wyjaśnień Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE lub Trybunał). Spółka stoi na stanowisku, że przy wykładni tego pojęcia należy zatem odwołać się również do dorobku prawa unijnego.

TSUE rozważał zakres stałego miejsce prowadzenia działalności w kontekście dostawy towarów oraz świadczenia usług, pod kątem tego jakie aspekty prowadzonej działalności decydują o tym czy można ją uznać za stale prowadzoną w danym miejscu. Co istotne, z treści wyroków Trybunału m.in. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgische Staat, C-390/96 można wysnuć wniosek, iż o posiadaniu miejsca prowadzenia działalności w danym kraju nie przesądza sam fakt, iż podmiot wykonuje w takim kraju czynności opodatkowane.

Wiodącym przykładem sposobu rozumienia tego pojęcia przez Trybunał jest wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Harriburg-Mitte-Altstadt, sygn. C-168/84. W uzasadnieniu do wyroku w powyższej sprawie TSUE stwierdził, że o stałym miejscu prowadzenia działalności decydują łącznie dwa czynniki:

• czynnik ludzki w postaci zatrudnionych przez podatnika, obecnych na miejscu pracowników, oraz

• czynnik rzeczowy w postaci odpowiedniej infrastruktury technicznej.

Zaistnienie tych dwóch elementów wykorzystywanych do transakcji opodatkowanych oznacza, że mamy do czynienia ze stałym miejscem prowadzenia działalności na potrzeby podatku VAT.

Powyższa definicja została ugruntowana w orzeczeniach Trybunału także w innych sprawach, w których TSUE częst powoływał się na wyrok C-168/84. Między innymi w wyroku z 2 maja 1996 roku, sprawa Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg, Trybunał wskazał, że aby można mówić o minimalnej skali działalności prowadzone w danym miejscu, muszą znajdować się w nim zarówno środki rzeczowe, jak i personel.

Warto zaznaczyć, iż za stały personel TSUE nie uznaje osób, które działają niezależnie - nie są pracownikami danego podmiotu, w szczególności prowadzą działalność gospodarczą i działają jedynie w charakterze pośredników (sprawa C-1 90/95 ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam).

Mając na uwadze powyższe wnioski, oceniając zakres działalności i struktury Spółki na terenie Polski należy stwierdzić, że posiadanie zarówno magazynu, jak i zatrudnionego do jego obsługi personelu, wypełnia przesłanki określone przez TSUE przy identyfikowaniu stałego miejsca prowadzenia działalności.

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności nie wynika bezpośrednio z art. 194 Dyrektywy VAT, na podstawie którego implementowano wspomniany we wstępie art. 17 ust. 5 ustawy o VAT. Wprowadzając przepisy art. 17 ust. 5, polski ustawodawca skorzystał z upoważnienia zawartego w art. 194 ust. 2 Dyrektywy, który pozwala państwom członkowskim na określenie warunków stosowania mechanizmu samonaliczenia w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika niemającego siedziby w państwie członkowskim, w którym VAT jest należny. Oznacza to, że Dyrektywa w tym przepisie nie posługuje się pojęciem stałego miejsca prowadzenia działalności, tj. nie nakłada wymogu posiadania takiego miejsca na terytorium kraju przez nabywcę, oraz braku takiego miejsca na terytorium kraju po stronie dokonującego dostawy towarów. Skoro jednak polska ustawa VAT w przesłankach zastosowania mechanizmu samonaliczenia podatku posługuje się pojęciem wynikającym z acquis communautaire, uzasadnione przy jego wykładni wydaje się sięgnięcie do przepisów unijnych, jak i judykatury Trybunału.

Podsumowując, aby uznać podatnika za posiadającego w danym kraju stałe miejsce prowadzenia działalności, w świetle prawodawstwa unijnego i orzecznictwa TSUE, musi on posiadać w tym kraju:

• zasoby ludzkie,

• zasoby techniczne (infrastruktura techniczna)

• wykorzystywać je do celów dostawy towarów / świadczenia usług.

W opinii Spółki, wszystkie powyższe przesłanki będą spełnione, dlatego Spółka będzie posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Po pierwsze, w ramach swojej działalności gospodarczej na terytorium RP, Spółka dokonuje m.in. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Podejmuje zatem czynności, które zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT stanowią czynności opodatkowane VAT.

W tych celach, niezbędne dla Spółki jest korzystanie z powierzchni magazynowej na terytorium Polski. Spółka potrzebuje posłużyć się taką powierzchnią i zamierza ją wynająć - wypełnia zatem warunek posiadania infrastruktury technicznej.

W ocenie Spółki, będzie ona wypełniać również wymóg posiadania na terenie kraju zasobów personalnych służących prowadzonej działalności. Jak wskazano w stanie faktycznym, czynności związane z dokonywanymi transakcjami, a w szczególności obsługa magazynu będą wymagały zaplecza personalnego. Dlatego też, Spółka planuje oddelegowanie lub zatrudnienie pracownika, do którego obowiązków będzie należał nadzór przyjęcia, załadunku, wyładunku, pakowanie, wysyłka orz inna pomoc organizacyjna przy przyjmowaniu, magazynowaniu i wysyłaniu towarów, które będą dokonywane przy pomocy firmy zewnętrznej.

Stanowisko organów podatkowych

Powyżej przedstawioną wykładnię przepisów potwierdza również praktyka organów podatkowych.

Przykładowo w postanowieniu Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 28 listopada 2005 r. (sygn. 1473/WV/443/315/218/2005/EŻ) stwierdzono, że stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej ze stałej obecności zarówno osób (personelu firmy) jak i zaplecza technicznego.

W analogicznym stanie faktycznym do przedmiotowej sprawy Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 8 listopada 2010 r., sygn. IPPP3/443-804/10-2/SM również odwołał się do dorobku orzeczniczego TSUE: można zatem wskazać kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności. Stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania - konieczna jest pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, ze działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko organów podatkowych, a także orzecznictwo TSUF oraz zapisy rozporządzenia VAT Wnioskodawca uważa, że w sytuacji określonej w stanie faktycznym Spółka będzie posiadać stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Ad. 2

Jak wspomniano powyżej, Polska skorzystała z opcji wskazanej w art. 194 Dyrektywy, wprowadzając obowiązek samonaliczenia podatku VAT z tytułu dostawy opodatkowanej na terenie kraju dokonanej przez zagranicznego podatnika. W takim wypadku, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5, ust. 2 i 5 ustawy o VAT podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku jest nabywca towarów, pod warunkiem zaistnienia przesłanek określonych w przepisie. Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 oraz ust. 2 i 5 ustawy o VAT nabywca staje się podatnikiem z tytułu dokonanej dostawy towarów oraz rozlicza podatek należny, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

1. nabywca towarów jest podatnikiem podatku VAT posiadającym na terenie kraju swoją siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju,
2. dokonującym dostawy towarów jest podatnik nieposiadający w Polsce siedziby,
3. dokonującym dostawy towarów jest podatnik nieposiadający w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności.

Należy podkreślić, iż w przedmiotowej sprawie nabywca towaru (H. Online) jest podatnikiem podatku VAT, który zgodnie z argumentacją przedstawioną w pierwszej części uzasadnienia - posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. Oznacza to, iż pierwszy z powyższych warunków jest spełniony. Ponadto, dostawca towarów nie posiada siedziby w Polsce, ma natomiast siedzibę w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej - w Szwecji. Z informacji uzyskanych przez Spółkę wynika, iż sprzedawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski. Oznacza to, iż drugi i trzeci z wymienionych warunków również jest spełniony.

Podsumowując należy stwierdzić, iż w przypadku działalności opisanej w stanie faktycznym spełnione są łącznie wszystkie warunki wymagane przepisami prawa (przedstawione wyżej w punktach a, b, c), a to oznacza, iż Spółka, jako podmiot posiadający stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski, zobowiązana jest przepisami ustawy o VAT do dokonywania rozliczenia podatku należnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

W myśl art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy, przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się, jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

Zatem kwestia ustalenia, czy dostawca towarów (lub świadczący usługę) posiada stałe miejsce prowadzenia na terytorium kraju przesądza o tym, kto jest zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług (z tytuły tej dostawy czy świadczenia przedmiotowych usług).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności.

Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.).

Od dnia 1 lipca 2011 r. przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane (zdefiniowane) w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. U L Nr 77, str. 1). Zgodnie z art. 11 rozporządzenia:

1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
2. Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:
   1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
   2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
   3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
   4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

Odnosząc się zatem do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tym zakresie (mającego wpływ na kształt ww. definicji stałego miejsca prowadzenia działalności określonej w rozporządzeniu 282/2011) zauważyć należy, że w cytowanym przez Spółkę m.in. wyroku w sprawie C-168/84 pomiędzy Günter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (Niemcy) ETS stwierdził, że Artykuł 9(1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...).

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia) Europejski Trybunał Sprawiedliwości potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

W sprawie C-260/95 Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s ETS stwierdził, że (...) Ponadto niepodobna uznać że usługi są dostarczane w innym zakładzie niż miejsce, gdzie dostawca prowadzi działalność, chyba że zakład jest minimalnej wielkości, a zasoby kadrowe i techniczne niezbędne do świadczenia usług są stale obecne (Berkholz, paragraf 18).

Warto tu także przytoczyć (niewymienione przez Spółkę) wyroki m.in. w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim.

Natomiast w wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16).

Biorąc, zatem pod uwagę ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie (które jak wyżej stwierdzono, było uwzględniane w formułowaniu przedmiotowej definicji), wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności. Jak wynika z samej nazwy stały, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest Spółką prawa szwedzkiego z siedzibą w Szwecji, zarejestrowaną dla celów podatku od towarów i usług w Polsce. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zajmuje się sprzedażą internetową odzieży, dla nabywców z Europy Zachodniej. Na terytorium kraju Spółka dokonuje nabycia towarów od innej spółki z grupy H. Towary te są następnie magazynowane i przemieszczane na terytorium innych państw członkowskich w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Kontrahent Spółki nie posiada siedziby, ani stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. W celu usprawnienia procesów logistycznych Spółka zamierza wynająć w kraju powierzchnię magazynową oraz oddelegować lub zatrudnić pracownika do jej obsługi.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności, gdyż jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów, dysponuje udostępnianą powierzchnią magazynową w celu prowadzenia dostawy towarów z terytorium kraju, dokonuje czynności opodatkowanych w myśl art. 5 ust. 1 ustawy. Ponadto Spółka będzie posiadała na terytorium kraju pracownika zatrudnionego w celu prowadzenia i obsługi magazynu. A zatem Spółka będzie posiadać na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Odnosząc się do pytania drugiego dotyczącego rozliczenia faktury otrzymanej od dostawcy towarów nieposiadającego siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski, należy stwierdzić, iż z uwagi na fakt, że Spółka jak wyżej wskazano będzie posiadała na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności to zgodnie z wyżej cytowanym art. 17 ust. 1 pkt 5 oraz art. 17 ust. 2 ustawy będzie zobowiązana do rozliczenia podatku z tytułu otrzymanej faktury, jako nabywca towarów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie