Temat interpretacji

Czy otrzymane odszkodowanie za przejętą nieruchomość na rzecz Skarbu Państwa jest zwolnione z podatku od towarów i usług?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2012 r. (data wpływu 22 maja 2012 r.) uzupełnionym pismami z dnia 31 lipca 2012 r. (data wpływu 3 sierpnia 2012 r.), 6 sierpnia 2012 r. (data wpływu 10 sierpnia 2012 r.), 9 sierpnia 2012 r. (data wpływu 14 sierpnia 2012 r.) oraz 23 sierpnia 2012 r. (data wpływu 24 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania przeniesienia własności nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa w zamian za odszkodowanie oraz momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu ww. czynności jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania przeniesienia własności nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa w zamian za odszkodowanie oraz momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu ww. czynności.

Wniosek uzupełniono pismami z dnia 31 lipca 2012 r., 6 sierpnia 2012 r., 9 sierpnia 2012 r. oraz 23 sierpnia 2012 r. poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego, o brakującą opłatę oraz kwestie związane z określeniem Wnioskodawcy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Do Urzędu Gminy wpłynęła dnia 13.09.2011 r. l. dz. 8555/2011, decyzja Wojewody z dnia 13 września 2011 r. ustalająca odszkodowanie z tytułu przejęcia na rzecz Skarbu Państwa prawa własności nieruchomości położonej w obrębie geodezyjnym, oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków jako działki o numerach: 2114/1, 2360/1, 2454/1, 2461/1.

Decyzją Wojewody z dnia 18 października 2010 r. zezwolono na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego, polegającej na rozbudowie Regionalnego Portu Lotniczego: Port Lotniczy. Powołaną decyzją zatwierdzono podpodział nieruchomości w celu wydzielenia gruntów niezbędnych do realizacji tej inwestycji.

Na podstawie art. 22 ust. 1 i 6 i art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 12 lutego 2009 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego (j.t. Dz. U. z 2009 r. Nr 42, poz. 340 z późn. zm.) i art. 128 ust. 1, art. 130 ust. 2 i art. 134 ust. 1-4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (j.t. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn.zm.) oraz § 4 ust. 4, § 22 ust. 1, § 23 ust. 13 i § 26 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz. U. z 2004 r. Nr 207, poz. 2109 z późn. zm.) Wojewoda ustalił odszkodowanie po uzyskaniu opinii rzeczoznawcy majątkowego.

Rzeczoznawca majątkowy sporządził operat szacunkowy określający wartość rynkową działek. W trakcie przeprowadzonych oględzin rzeczoznawca stwierdził, że na trzech działkach znajdują się składniki budowlane w postaci drogi gminnej o nawierzchni z tłucznia oraz na czwartej działce znajduje się droga gminna o nawierzchni asfaltowej. Wartość składników budowlanych rzeczoznawca majątkowy wycenił odrębnie. Koszty nabycia nieruchomości na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego, w tym odszkodowania, zgodnie z art. 31 ust. 1 powołanej wyżej ustawy z dnia 12 lutego 2009 r. są finansowane ze środków Skarbu Państwa.

Opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług podlega przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania. Podmiotem realizującym dostawę jest dotychczasowy właściciel czyli gmina. Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisów wykonawczych do niej ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku lub opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, gdy dostawa następuje po pierwszym zasiedleniu, a między pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres dwóch lat lub dłuższy.

Ponieważ nie występuje przypadek pierwszego zasiedlenia, zastosowanie będzie miał przypadek drugi. Od końca roku, w którym zakończono budowę dróg minęło więcej niż 5 lat.

W okresie użytkowania dróg były ponoszone wydatki doraźne w kwotach symbolicznych, w stosunku do których gmina nie miała prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku dostawy budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. W świetle tego przepisu przejęcie gruntu zabudowanego powoduje, że dla całej transakcji ma zastosowanie stawka podatkowa właściwa dla budynku lub budowli, znajdującej się w obrębie danego numeru działki.

W związku z faktem, że budowle nie były ulepszane i zbycie nieruchomości będzie następowało w okresie dłuższym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia, tym samym dyspozycje artykułu 43 ust. 1 pkt 10 ustawy są spełnione i w stosunku do sprzedaży przedmiotowych nieruchomości należy zastosować zwolnienie od podatku VAT.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w art. 19 ust. 10 ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30 dnia, licząc od dnia wydania, z zastrzeżeniem ust. 13 pkt 10 i 11.

Wyjątki zawarte w ust. 13 pkt 10 i 11 ustawy w stanie faktycznym Gminy nie mają zastosowania.

Przejęcie nieruchomości nastąpiło z mocy prawa w dniu 19 października 2010 r.

Decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji dotycząca przedmiotowych nieruchomości stała się ostateczna, ma rygor natychmiastowej wykonalności i podlega wykonaniu (Decyzja Wojewody z dnia 18 października 2010 r.).

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, iż jest czynnym podatnikiem VAT od 1.05.2008r. Budowle znajdujące się na działkach stanowiły wolnostojące obiekty liniowe o parametrach:

• Działka nr 2360/1 utwardzona asfaltem - pas drogowy o szerokości 6 m, długość pasa drogowego podlegającego wycenie: 41,30 m.

• Działka nr 2114/1 utwardzona tłuczniem - pas drogowy o szerokości 5 m, długość pasa drogowego podlegającego wycenie: 279 m.

• Działka nr 2454/1 utwardzona tłuczniem - pas drogowy o szerokości 5 m, długość pasa drogowego podlegającego wycenie: 470 m.

• Działka nr 2461/1 utwardzona tłuczniem - pas drogowy o szerokości 5 m, długość pasa drogowego podlegającego wycenie: 601 m.

Klasyfikacją statystyczną wymienionych budowli, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych jest dział 21 - infrastruktura drogowa, grupa 211, klasa 2112.

Decyzja z dnia 13 września 2011 r. ustalająca odszkodowanie stała się ostateczna dnia 28.09.2011 r.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że otrzymał odszkodowanie w całości dnia 20 października 2011 r. z tytułu przejęcia na rzecz Skarbu Państwa prawa własności nieruchomości położonej w obrębie geodezyjnym, oznaczonej jako działki o numerach: 2360/1, 2114/1, 2454/1, 2461/1.

Z dniem 27 maja 1990 r. Gmina nabyła z mocy prawa własność nieruchomości, decyzją Wojewody z dnia 2002-07-08, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32 poz. 191 wraz z późniejszymi zmianami) miało miejsce pierwsze zasiedlenie przedmiotowych budowli. W stosunku do przedmiotowych budowli Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy budowie, nabyciu, przejęciu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy otrzymane odszkodowanie za przejętą nieruchomość na rzecz Skarbu Państwa jest zwolnione z podatku od towarów i usług...

Kiedy powstał obowiązek podatkowy...

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane odszkodowanie jest zwolnione z podatku VAT.

Obowiązek podatkowy powstał 25 listopada 2010 r. za miesiąc październik 2010 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii. Zgodnie z tym przepisem należy uznać, że grunt spełnia definicję towaru.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Z powyższych przepisów wynika, że dostawą towarów, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie takie wywłaszczenie czy też przymusowa sprzedaż, która następuje za odszkodowaniem. Uznać bowiem należy, że odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną. Jeśli zatem wywłaszczenie lub przymusowa sprzedaż następuje za wynagrodzeniem, to wówczas stanowi odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 ustawy. Tym samym taka dostawa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub innych usługodawców, w tym również podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub dóbr niematerialnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2).

Od zasady tej ustawa przewiduje jednak pewne wyjątki. Na podstawie bowiem art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W tym miejscu należy wskazać, iż zasady nabywania nieruchomości pod inwestycje w zakresie lotnisk użytku publicznego przez zakładających lotniska, zarządzających takimi lotniskami, a także organy właściwe w tych sprawach reguluje ustawa z dnia 12 lutego 2009 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego (Dz. U. Nr 42, poz. 340 ze zm.).

Art. 3 ww. ustawy stanowi, że właściwy wojewoda wydaje decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia złożenia wniosku przez zakładającego lotnisko, zarządzającego lotniskiem lub Polską Agencję Żeglugi Powietrznej.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 cyt. ustawy decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego określa również oznaczenie nieruchomości lub ich części, według katastru nieruchomości. Natomiast zgodnie z art. 9 ust. 1, 2 i 3 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego. Decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego zatwierdza się projekt podziału nieruchomości. Linie rozgraniczające teren ustalone w decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego stanowią linie podziału nieruchomości. Decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego stanowi podstawę do dokonania wpisów w księdze wieczystej i w katastrze nieruchomości.

Z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego stała się ostateczna, za odszkodowaniem ustalonym w odrębnej decyzji, o której mowa w art. 22, nieruchomości, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 3, stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa albo właściwej jednostki samorządu terytorialnego - w przypadku, gdy zakładającym lotnisko albo zarządzającym lotniskiem jest organ tej jednostki samorządu terytorialnego albo jej samorządowa jednostka organizacyjna (art. 21 ww. ustawy).

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, decyzję ustalającą wysokość odszkodowania za nieruchomości, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 3, wydaje właściwy wojewoda. Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 1 cyt. ustawy, wysokość odszkodowania, o którym mowa w art. 21, ustala się według stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego przez właściwego wojewodę oraz według jej wartości z dnia, w którym następuje ustalenie wysokości odszkodowania. Do ustalenia wartości nieruchomości mają zastosowanie odpowiednio przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

W przypadku wywłaszczenia nieruchomości na cele budowy lub przebudowy lotniska użyteczności publicznej w roli organu władzy publicznej wykonującego zadania z zakresu administracji rządowej występuje organ dokonujący wywłaszczenia. Organem tym jest wojewoda (na podstawie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami - t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm. i ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego), dokonujący wywłaszczenia w imieniu Skarbu Państwa. Czynność wykonywana przez organy dokonujące wywłaszczenia nie stanowi dostawy towaru, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast podmiotem, który realizuje dostawę jest dotychczasowy właściciel nieruchomości, czyli w przedmiotowej sprawie Gmina. Zbywając nieruchomość Gmina nie realizuje ani zadań własnych, ani zleconych, w tym przypadku dokonuje przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej prawa własności towaru w zamian za odszkodowanie. Wykonuje zatem czynność, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 cyt. wyżej ustawy, występując w roli podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Ani organ władzy publicznej (wójt, burmistrz) ani urząd obsługujący ten organ (urząd gminy, urząd miasta) wydając nieruchomość za odszkodowaniem nie może skorzystać z wyłączenia z opodatkowania na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy. Zarówno bowiem organy władzy publicznej jak i urzędy obsługujące te organy nie są uznawane za podatników w zakresie czynności, które mieszczą się w ramach zadań, dla realizacji których zostały one powołane, dodatkowo pod warunkiem, iż czynności te nie są wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W przypadku wywłaszczenia nieruchomości za odszkodowaniem nie są realizowane zadania, dla realizacji których organy te zostały powołane.

Gmina, będąca jednostką samorządu terytorialnego nie może również skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w § 13 ust. 1 pkt 12 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 73, poz. 392 ze zm.), zgodnie z którym zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Dokonując przeniesienia prawa do rozporządzania nieruchomością, jak już powyżej wskazano, Gmina nie realizuje bowiem ani zadań własnych, ani zleconych przez organ administracji rządowej.

W związku z zadanym przez Wnioskodawcę pytaniem, wyjaśnić należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów - przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011r. w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Analizując powyższy problem w pierwszej kolejności wskazać należy, że Dyrektywa 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.) w zakresie definicji pojęcia "teren budowlany" odsyła do ustawodawstw krajowych, stanowiąc w art. 12 ust. 3, że "teren budowlany" oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie.

Z uwagi na brak definicji legalnej pojęć ,,teren budowlany" oraz "teren niezabudowany bądź przeznaczony pod zabudowę" na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, niezbędnym jest zastosowanie reguł wykładni systemowej zewnętrznej i sięgnięcie do ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), która posługuje się pojęciem "teren".

Jak wynika z art. 1 tej ustawy, określa ona:

1. zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej,
2. zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy

- przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań.

W świetle art. 15 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy, w planie miejscowym określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania.

Zakwalifikowanie gruntu (terenu) do tej lub innej kategorii wynika z planów gminy co do przyszłej zabudowy. Plany te dotyczą terenów, a nie formy władania gruntem. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest z mocy art. 14 ust. 8 cyt. ustawy aktem prawa miejscowego i jako taki zawiera ustalenia powszechnie wiążące na obszarze, na którym obowiązuje.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Z kolei w odniesieniu natomiast do nieruchomości zabudowanych należy rozpatrywać zastosowanie zwolnienia zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, w myśl którego zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W świetle wyżej przytoczonego przepisu, kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynku, budowli lub ich części jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Definicję pierwszego zasiedlenia zawiera art. 2 pkt 14 ustawy, zgodnie z którym, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30 % wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, iż dostawa nieruchomości, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia nie minęły co najmniej dwa lata. Aby jednak można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynku (budowli) do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Jeżeli zatem podatnik wybuduje obiekt lub go zmodernizuje, przy czym nakłady na ulepszenie przekraczają 30% jego wartości początkowej, a następnie obiekt ten (lub ulepszenie) zostanie oddany do użytkowania (wprowadzony do ewidencji środków trwałych), nie oznacza to, że został on zasiedlony. Oddanie do użytkowania nie nastąpiło bowiem w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany budynek (obiekt) zostanie sprzedany lub np. oddany w dzierżawę, bowiem zarówno sprzedaż jak i dzierżawa są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu.

Zatem należy uznać za pierwsze zasiedlenie moment sprzedaży lub oddania budynku (budowli) do użytkowania pierwszemu najemcy (dzierżawcy), pod warunkiem że jest to czynność objęta zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, nawet jeśli na podstawie przepisów szczególnych korzysta ona ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT.

Jeśli jednak dostawa nieruchomości jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, lub gdy od momentu pierwszego zasiedlenia nie minęły co najmniej 2 lata, to może ona korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, po spełnieniu określonych w tym przepisie warunków.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, iż w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z dwóch podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Zauważyć bowiem należy, iż stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Z kolei kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29 ust. 5 ustawy, w myśl którego, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale związanych z tym gruntem. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku VAT, na takich samych zasadach zwolniona z opodatkowania jest dostawa gruntu, na którym posadowione są budynki (budowle).

W tym miejscu należy wskazać na przepis art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 93, poz. 191 ze zm.), zgodnie z którym jeżeli dalsze przepisy nie stanowią inaczej, mienie ogólnonarodowe (państwowe) należące do:

1. rad narodowych i terenowych organów administracji państwowej stopnia podstawowego,
2. przedsiębiorstw państwowych, dla których organy określone w pkt 1 pełnią funkcję organu założycielskiego,
3. zakładów i innych jednostek organizacyjnych podporządkowanych organom określonym w pkt 1

- staje się w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy z mocy prawa mieniem właściwych gmin.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 powołanej powyżej ustawy, nabycie mienia na podstawie niniejszej ustawy następuje nieodpłatnie. W myśl art. 18 ust. 1 ww. ustawy, wojewoda wydaje decyzje w sprawie stwierdzenia nabycia mienia z mocy prawa, w sprawie jego przekazania w zakresie unormowanym ustawą.

Odnośnie natomiast momentu powstania obowiązku podatkowego należy wskazać na ogólną zasadę wyrażoną w art. 19 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Jednocześnie w ust. 4 ww. artykułu zaznaczono, iż jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Jednakże stosownie do art. 19 ust. 22 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, późniejsze niż wymienione w ust. 1-21 oraz w art. 20 i art. 21 terminy powstania obowiązku podatkowego, uwzględniając specyfikę wykonywania niektórych czynności, uwarunkowania obrotu gospodarczego niektórymi towarami oraz przepisy Unii Europejskiej, prawa regulujące zasady wykonywania danego rodzaju usług.

Na podstawie przepisu § 3 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty.

Tak więc w sytuacji przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie, na mocy ustawowej delegacji zawartej w art. 19 ust. 22 ustawy przewidziano szczególny moment powstania obowiązku podatkowego określony w § 3 ust. 3 powołanego wyżej rozporządzenia, zgodnie z którym obowiązek podatkowy w takiej sytuacji powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem VAT, otrzymał dnia 13.09.2011r. decyzję Wojewody ustalającą odszkodowanie z tytułu przejęcia na rzecz Skarbu Państwa prawa własności nieruchomości położonej w obrębie geodezyjnym, oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków jako działki o numerach: 2114/1, 2360/1, 2454/1, 2461/1. Decyzją Wojewody z dnia 18 października 2010 r. zezwolono na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego, polegającej na rozbudowie Regionalnego Portu Lotniczego: Port Lotniczy. Powołaną decyzją zatwierdzono podpodział nieruchomości w celu wydzielenia gruntów niezbędnych do realizacji tej inwestycji. Wojewoda ustalił odszkodowanie po uzyskaniu opinii rzeczoznawcy majątkowego. Rzeczoznawca majątkowy sporządził operat szacunkowy określający wartość rynkową działek. W trakcie przeprowadzonych oględzin rzeczoznawca stwierdził, że na trzech działkach znajdują się składniki budowlane w postaci drogi gminnej o nawierzchni z tłucznia oraz na czwartej działce znajduje się droga gminna o nawierzchni asfaltowej. Wartość składników budowlanych rzeczoznawca majątkowy wycenił odrębnie. Koszty nabycia nieruchomości na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego, w tym odszkodowania, są finansowane ze środków Skarbu Państwa.

Wnioskodawca wskazał, iż w związku z przeniesieniem na rzecz Skarbu Państwa przedmiotowej nieruchomości nie występuje przypadek pierwszego zasiedlenia. Od końca roku, w którym zakończono budowę dróg minęło więcej niż 5 lat. W okresie użytkowania dróg były ponoszone wydatki doraźne w kwotach symbolicznych, w stosunku do których Gmina nie miała prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W związku z faktem, że budowle nie były ulepszane i zbycie nieruchomości będzie następowało w okresie dłuższym niż 2 lata od pierwszego zasiedlenia, tym samym dyspozycje artykułu 43 ust. 1 pkt 10 ustawy są spełnione i w stosunku do sprzedaży przedmiotowych nieruchomości należy zastosować zwolnienie od podatku VAT.

Przejęcie nieruchomości nastąpiło z mocy prawa w dniu 19 października 2010 r. Decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji dotycząca przedmiotowych nieruchomości stała się ostateczna, ma rygor natychmiastowej wykonalności i podlega wykonaniu (Decyzja Wojewody z dnia 18 października 2010 r.).

Budowle znajdujące się na działkach stanowiły wolnostojące obiekty liniowe. Klasyfikacją statystyczną wymienionych budowli, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych jest dział 21 - infrastruktura drogowa, grupa 211, klasa 2112.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że decyzja z dnia 13 września 2011 r. ustalająca odszkodowanie stała się ostateczna dnia 28.09.2011r., a odszkodowanie z tytułu przejęcia na rzecz Skarbu Państwa prawa własności nieruchomości położonej w obrębie geodezyjnym, otrzymał w całości dnia 20 października 2011 r.

Z dniem 27 maja 1990 r. Gmina nabyła decyzją Wojewody, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych z mocy prawa własność nieruchomości, wówczas zdaniem Wnioskodawcy miało miejsce pierwsze zasiedlenie przedmiotowych budowli. W stosunku do przedmiotowych budowli Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy budowie, nabyciu, przejęciu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zastosowania zwolnienia z opodatkowania przeniesienia własności nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa oraz momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu ww. czynności.

Odnosząc się do powyższego w pierwszej kolejności stwierdzić należy, iż na części działek, które są przedmiotem przejęcia z mocy prawa usadowione są drogi o nawierzchni gruntowej. Drogi te posiadają nawierzchnię utwardzoną tłuczniem (nie posiadają nawierzchni asfaltowej czy betonowej) zatem nie są połączone z gruntem w sposób trwały.

Wobec powyższego dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy należy w pierwszej kolejności ustalić, czy działki na których znajdują się drogi gruntowe są nieruchomościami zabudowanymi.

Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. (Dz. U. Nr 112 poz. 1316 ze zm.) przez obiekt budowlany rozumie się konstrukcję połączoną z gruntem w sposób trwały, wykonany z materiałów budowlanych i elementów składowych będący wynikiem prac budowlanych. Budynki natomiast to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych, przystosowane do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

W myśl art. 3 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 243, poz. 1623) ilekroć w ustawie jest mowa o:

1. obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć:
   1. budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
   2. budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
   3. obiekt małej architektury;
2. budynku należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Natomiast zgodnie z art. 3 pkt 3 ww. ustawy pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Stosownie do art. 3 pkt 3a ww. ustawy przez obiekt liniowy należy rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Mając na uwadze ww. uregulowania należy stwierdzić, iż droga utwardzona tłuczniem nie stanowi budynku ani budowali. Tym samym teren na którym znajduje się droga gruntowa nie jest terenem zabudowanym.

Wobec tego należy ustalić, czy decyzja zezwalająca na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego wydana w trybie ustawy z dnia 12 lutego 2009 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego określa sposób przeznaczenia danego terenu (działek) podobnie jak decyzja o lokalizacji i warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Z zapisów wyżej cytowanego przepisu art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że przez decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu należy uważać zarówno decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego jak i decyzję o warunkach zabudowy.

Zgodnie z art. 2 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przez inwestycje celu publicznego, należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 i Nr 106, poz. 675).

Stosownie do art. 6 pkt 1b ostatnio wymienionej ustawy celami publicznymi w rozumieniu ustawy jest m.in. wydzielanie gruntów pod lotniska, urządzenia i obiekty do obsługi ruchu lotniczego, w tym rejonów podejść, oraz budowa i eksploatacja tych lotnisk i urządzeń.

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 12 lutego 2009 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego, właściwy wojewoda wydaje decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia złożenia wniosku przez zakładającego lotnisko, zarządzającego lotniskiem lub Polską Agencję Żeglugi Powietrznej.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 cyt. ustawy decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego określa również oznaczenie nieruchomości lub ich części, według katastru nieruchomości. Natomiast zgodnie z art. 9 ust. 1, 2 i 3 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego, decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego zatwierdza się projekt podziału nieruchomości. Linie rozgraniczające teren ustalone w decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego stanowią linie podziału nieruchomości. Decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego stanowi podstawę do dokonania wpisów w księdze wieczystej i w katastrze nieruchomości.

Z kolei stosownie do art. 14 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego, uzyskanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego jest równoznaczne z uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu i pozwolenia na budowę w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, a także decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.

W świetle powołanych wyżej przepisów uznać należy, iż Decyzja Wojewody na mocy, której zezwolono na realizację inwestycji w zakresie lotniska użytku publicznego, polegającej na rozbudowie Regionalnego Portu Lotniczego: Port Lotniczy przesądziła o charakterze trzech działek, na których znajdują się drogi o nawierzchni z tłucznia jako przeznaczone pod zabudowę. Zgodnie bowiem z Polską Klasyfikacja Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. lotnisko jest budowlą.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, że dostawa działek dokonana w formie przejęcia na rzecz Skarbu Państwa w zamian za odszkodowanie (art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy) na których znajdują się drogi o nawierzchni z tłucznia, jako przeznaczone pod zabudowę nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W związku z powyższym dostawa gruntu niezabudowanego, który na mocy ww. decyzji Wojewody przeznaczony jest pod zabudowę tj. inwestycję w zakresie lotniska użytku publicznego, w zamian za odszkodowanie, nie korzysta ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy i podlega opodatkowaniu stawką podstawową.

Natomiast dostawa działki na rzecz Skarbu Państwa w zamian za odszkodowanie, na której znajduje się droga gminna o nawierzchni asfaltowej korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT. Z okoliczności sprawy nie wynika, aby przedmiotowa budowla została oddane do użytkowania w wyniku czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi. Wbrew temu co twierdzi Wnioskodawca, wydanie w 1990 r. z mocy prawa własności przedmiotowej nieruchomości nie mogło nastąpić w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ przepisy regulujące podatek VAT obowiązują od 5 lipca 1993 r. Wobec powyższego uznać należy, że planowana dostawa nieruchomości zabudowanej na rzecz Skarbu Państwa w zamian za odszkodowanie nastąpi w ramach pierwszego zasiedlenia. Ponadto, jak wskazał Zainteresowany, w stosunku do przedmiotowej budowli nie przysługiwało mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a w okresie użytkowania drogi były ponoszone wydatki doraźne w kwotach symbolicznych. Wobec powyższego dostawa przedmiotowej drogi asfaltowej na rzecz Skarbu Państwa w zamian za odszkodowanie podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy. Ponadto, z uwagi na fakt, iż dostawa ww. budowli podlega zwolnieniu z opodatkowania, dostawa gruntu, na którym ta budowla jest posadowiona, w myśl art. 29 ust. 5 ustawy również korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, w świetle opisanego stanu faktycznego oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa należy stwierdzić, że dostawa na rzecz Skarbu Państwa działki zabudowanej, na której znajduje się droga gminna o nawierzchni asfaltowej w zamian za odszkodowanie korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy oraz art. 29 ust. 5 ustawy, natomiast dostawa działek, na których znajdują się drogi gminne utwardzone tłuczniem jako dostawa gruntu niezabudowanego przeznaczonego pod zabudowę nie korzysta ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy i podlega opodatkowaniu stawką podstawową.

W związku z powyższym oceniając stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia z opodatkowania przeniesienia własności nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa w zamian za odszkodowanie, uznaje się za nieprawidłowe. Należy bowiem zauważyć, że Wnioskodawca wywodzi prawidłowy skutek prawny wyłącznie w stosunku do dostawy działki, na której znajduje się droga o nawierzchni asfaltowej, jednak z innej podstawy prawnej. Dostawa przez Wnioskodawcę tej działki korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, a nie jak wskazał Wnioskodawca na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Natomiast dostawa działek niezabudowanych tj. na których znajdują się drogi gminne utwardzone tłuczniem nie korzysta ze zwolnienia określonego zarówno w art. 43 ust. 1 pkt 10 jak wskazał Wnioskodawca - jak i art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy i podlega opodatkowaniu stawką podstawową.

Odnośnie natomiast powstania obowiązku podatkowego, w przedmiotowej sprawie dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy należy uznać za dokonaną z momentem uprawomocnienia się decyzji o wysokości odszkodowania, bowiem dopiero z chwilą przyznania odszkodowania i ustalenia jego ostatecznej wysokości czynność nabiera odpłatnego charakteru. Natomiast obowiązek podatkowy powstaje, zgodnie z cyt. wyżej przepisem § 3 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, z chwilą otrzymania całości bądź części zapłaty, tj. dnia 20 października 2011 r.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, w którym stwierdza, iż w przedmiotowej sprawie dyspozycje art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy są spełnione i w stosunku do sprzedaży przedmiotowych nieruchomości należy zastosować zwolnienie od podatku VAT oraz obowiązek podatkowy powstał 25 listopada 2010 r. za miesiąc październik 2010 r., należy uznać za nieprawidłowe.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 344 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi