Temat interpretacji

Opodatkowanie dostawy działek.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 4 grudnia 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1538/09 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 marca 2012 r., sygn. akt I FSK 1793/11 stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2009 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 1 kwietnia 2009 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 2 kwietnia 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 czerwca 2009 r. (data wpływu 5 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek. Dnia 5 czerwca 2009 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wraz z małżonką od roku 1987 prowadzi gospodarstwo rolne, które w tym okresie obejmowało 7 ha. Gospodarstwo stopniowo powiększano dokupując grunt, skutkiem czego aktualnie wynosi ono 25 ha. W roku 1997 Wnioskodawca wraz z małżonką dokupił działkę o powierzchni 12,84 ha bez zamiaru jej dalszej odsprzedaży. Nieruchomość cały czas jest użytkowana rolniczo i nie jest wykorzystywana w jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Zainteresowany oraz małżonka nie są płatnikami podatku VAT, lecz osobami fizycznymi. Za grunt Wnioskodawca regularnie płaci podatek rolny, a sama działka (tak jak całe gospodarstwo) stanowi majątek prywatny.

W roku 2005 Rada Miejska podjęła Uchwałę zatwierdzającą zmianę planu zagospodarowania dla miejscowości, w której zamieszkuje Wnioskodawca. Zgodnie z Uchwałą 9 ha nieruchomości, przeznaczono pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną oraz ustalając rentę planistyczną w wysokości 15%. W roku 2008 Wnioskodawca podzielił grunt na działki budowlane z zamiarem sprzedaży.

Dnia 5 czerwca 2009 r. Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny sprawy wskazując, iż jest rolnikiem ryczałtowym, o którym mowa w art. 2 pkt 19 ustawy o VAT, tj. rolnikiem dokonującym dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczącego usługi rolnicze, korzystającego ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych. Ponadto użytkowanie przez Wnioskodawcę rolniczo posiadanych gruntów polega na uprawie roślin zbożowych i oleistych. Zainteresowany wskazał także, iż nabył prowadzone wraz z małżonką gospodarstwo rolne aktem notarialnym w roku 1987, natomiast działkę o powierzchni 12,84 ha zakupił w celu powiększenia prowadzonego gospodarstwa. Przedmiotowe nieruchomości nie były oddawane na podstawie umów cywilnoprawnych do odpłatnego użytku osobom trzecim. Na skutek dokonanego przez Wnioskodawcę podziału nieruchomości powstało 15 działek. Wnioskodawca nie zbywał działek gruntu w roku ubiegłym (2008), jednakże w roku 2009 zbył 2 działki. Pozostałe działki zostaną zbyte w przyszłości. Ponadto Zainteresowany wyjaśnił, iż działki należą do 9 hektarowej nieruchomości objętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przedmiotowych działek z majątku prywatnego podlega opodatkowaniu podatkiem VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż działek budowlanych przez osobę fizyczną z prywatnego majątku nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Na potwierdzenie ww. stanowiska Zainteresowany powołuje następujące wyroki sądów administracyjnych:

• z dnia 15 stycznia 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 3885/2006,
• z dnia 6 września 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1254/2006,
• z dnia 21 lutego 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 4176/2006,
• z dnia 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/2007.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 15 czerwca 2009 r. interpretację indywidualną nr ILPP1/443-413/09-4/MK, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

W ww. interpretacji tut. Organ stwierdził, że dokonana w roku 2009 przez Wnioskodawcę dostawa dwóch działek budowlanych służących działalności rolniczej, jest działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów. W tej sytuacji Wnioskodawca sprzedając omawiane grunty, nie zbywa majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. W konsekwencji sprzedaż działek jest czynnością, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w stawce 22%.

Pismem z dnia 30 czerwca 2009 r. (data wpływu 1 lipca 2009 r.) Wnioskodawca wezwał Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego w imieniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa i zmiany interpretacji indywidualnej z dnia 15 czerwca 2009 r. Dnia 13 lipca 2009 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa pismem z dnia 22 lipca 2009 r. nr ILPP1/443/W-74/09-3/HMW Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Wnioskodawca wniósł w dniu 27 sierpnia 2009 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu.

Po rozpatrzeniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wydał wyrok w dniu 4 grudnia 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1538/09, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

Skargą kasacyjną z dnia 8 lutego 2010 r. nr ILRP-007-32/10-1/ŁM Minister Finansów zaskarżył przedmiotowe rozstrzygnięcie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu domagając się uchylenia orzeczenia w całości.

Dnia 16 marca 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny zawiesił postępowanie w przedmiotowej sprawie. Natomiast na skutek wydanego w dniu 17 października 2011 r., sygn. akt I FSK 442/10, postanowienia Naczelny Sąd Administracyjny postępowanie ponownie podjął.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy w dniu 9 marca 2012 r., sygn. akt I FSK 1793/11 oddalił skargę kasacyjną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 4 grudnia 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1538/09 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 marca 2012 r., sygn. akt I FSK 1793/11 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Według art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Podatnikami w myśl art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat tej działalności.

Działalność gospodarcza na mocy art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje:

• wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wtedy, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy;
• czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary, czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Zgodnie z art. 2 pkt 15, 19, 20 i 21 ustawy:

• przez działalność rolniczą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą (...) a także świadczenie usług rolniczych;
• przez rolnika ryczałtowego rozumie się rolnika dokonującego dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczącego usługi rolnicze, korzystającego ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych;
• przez produkty rolne rozumie się towary wymienione w załączniku nr 2 do ustawy oraz towary wytworzone z nich przez rolnika ryczałtowego z produktów pochodzących z jego własnej działalności rolniczej przy użyciu środków zwykle używanych w gospodarstwie rolnym, leśnym i rybackim;
• przez usługi rolnicze rozumie się usługi wymienione w załączniku nr 2 do ustawy.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w orzeczeniu z dnia 4 grudnia 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1538/09, w niniejszej sprawie kluczowe znaczenie ma pojęcie podatnika podatku od towarów i usług. Sąd analizując treść art. 15 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy, stwierdził, iż odzwierciedla on zapisy art. 4 ust. 1 i ust. 2 VI Dyrektywy 77/388/EWG Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku Dz. Urz. UE serii L Nr 145 str. 1). Art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług jest także zgodny z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347.1 ze zm.). W świetle wskazanych przepisów prawa unijnego, podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie i w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza definiowana jest jako wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie w sposób ciągły majątku rzeczowego i wartości niematerialnych i prawnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu stwierdził także, iż porównując regulacje prawa krajowego i prawa unijnego należy zauważyć, iż w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług dodano sformułowanie o czynności, która została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Zwrot ten nie występuje w przepisach prawa unijnego. Polski ustawodawca nie skorzystał ponadto z uprawienia zawartego w art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy i nie rozszerzył kręgu podatników na podmioty nieprowadzące działalności gospodarczej dokonujące transakcji, których przedmiotem są nieruchomości. Skutkiem powyższego, warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, że prowadzi on działalność gospodarczą, a więc działa niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.

Sąd wyjaśnił jednocześnie, iż nie można uznać za słuszne stwierdzenie, że dokonanie dostawy gruntów nabytych na podstawie umowy sprzedaży bez zamiaru ich późniejszej odsprzedaży, służących uprzednio działalności rolniczej jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Fakt wcześniejszego wykorzystywania gruntów do prowadzenia gospodarstwa rolnego nie może przesądzać o tym, że sprzedaż gruntów stanowi dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zwrócił też szczególną uwagę na przeznaczenie określonego gruntu pod uprawy rolne bądź pod zabudowę. Skoro zatem jak argumentuje Sąd zgodnie z definicją gospodarstwa rolnego tylko użytki rolne mogą służyć prowadzeniu działalności rolniczej, to grunt jako mający przeznaczenie nierolnicze nie wchodzi już w zakres definicji gospodarstwa rolnego w rozumieniu ustawy o podatku rolnym. A zatem nie jest to grunt, który może być użytkowany przez rolnika w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług i być związany z jego działalnością rolniczą. Trudno zatem uznać, że grunt budowlany sprzedany przez rolnika objęty jest działalnością rolniczą. Taka działalność nie mieści się w definicji działalności rolniczej przewidzianej w art. 2 pkt 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Taki grunt też nie można uznać za produkt rolny, w myśl definicji przewidzianej w art. 2 pkt 20 ustawy o podatku VAT.

W sytuacji zatem przejścia gruntów z działalności rolniczej do majątku prywatnego nie będzie ono podlegało opodatkowaniu, podobnie jak jego dalsza sprzedaż.

W rozstrzygnięciu niniejszej sprawy pomocne są także orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, zgodnie z którymi dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Przy spełnieniu powyższych warunków nie ma znaczenia fakt, iż podmiot dokonujący dostawy jest rolnikiem ryczałtowym.

W tym miejscu dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. powołanej wcześniej ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 140 ww. Kodeksu, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 k.c. uprawnień właściciela do rozporządzania rzeczą (ius disponendi). Podkreślić także należy, iż ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego () (Edward Gniewek Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, iż dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że Wnioskodawca wraz z małżonką od roku 1987 prowadzi gospodarstwo rolne, które w tym okresie obejmowało 7 ha. Gospodarstwo stopniowo powiększano dokupując grunt, skutkiem czego aktualnie wynosi ono 25 ha. W roku 1997 Wnioskodawca wraz z małżonką dokupił działkę o powierzchni 12,84 ha bez zamiaru jej dalszej odsprzedaży. Nieruchomość cały czas jest użytkowana rolniczo i nie jest wykorzystywana w jakiejkolwiek działalności gospodarczej. W roku 2005 Rada Miejska podjęła Uchwałę zatwierdzającą zmianę planu zagospodarowania dla miejscowości, w której zamieszkuje Wnioskodawca. Zgodnie z Uchwałą 9 ha nieruchomości, przeznaczono pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną oraz ustalając rentę planistyczną w wysokości 15%. W roku 2008 Wnioskodawca podzielił grunt na działki budowlane z zamiarem sprzedaży. Wnioskodawca jest rolnikiem ryczałtowym, o którym mowa w art. 2 pkt 19 ustawy, tj. rolnikiem dokonującym dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczącego usługi rolnicze, korzystającego ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy. Ponadto użytkowanie przez Wnioskodawcę rolniczo posiadanych gruntów polega na uprawie roślin zbożowych i oleistych. Zainteresowany wskazał także, iż nabył prowadzone wraz z małżonką gospodarstwo rolne aktem notarialnym w roku 1987, natomiast działkę o powierzchni 12,84 ha zakupił w celu powiększenia prowadzonego gospodarstwa. Przedmiotowe nieruchomości nie były oddawane na podstawie umów cywilnoprawnych do odpłatnego użytku osobom trzecim. Na skutek dokonanego przez Wnioskodawcę podziału nieruchomości powstało 15 działek. Wnioskodawca nie zbywał działek gruntu w roku ubiegłym (2008), jednakże w roku 2009 zbył 2 działki. Pozostałe działki zostaną zbyte w przyszłości. Ponadto Zainteresowany wyjaśnił, iż działki należą do 9 hektarowej nieruchomości objętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisany stan faktyczny wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując dostawy przedmiotowych działek Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak. Powyższe wynika z faktu, iż sprzedaż przez rolnika ryczałtowego nieruchomości gruntowej wykorzystywanej w działalności rolniczej, stanowi zwykłe wykonywanie prawa własności. Z opisu sprawy wynika, iż Zainteresowany nie dokonał także aktywnych działań, które mogłyby świadczyć o zamiarze profesjonalnego obrotu nieruchomościami, tj. nie podejmował jakichkolwiek starań mających na celu przygotowanie do sprzedaży gruntu takich jak ogłoszenie w mediach. Ponadto, Wnioskodawca nabywając grunt nie planował jego dalszej odsprzedaży, a zmiana przeznaczenia nastąpiła w związku z aktywnością legislacyjną organu administracji. Skutkiem powyższego także i z tego względu stosownie do zapisów orzecznictwa transakcja zbycia działek, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż w niniejszej sprawie mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym niemającym cech działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Reasumując, sprzedaż opisanych we wniosku działek budowlanych nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 431 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu