Dokumentowanie zwrotu kosztów przez dostawców Spółki z tytułu napraw gwarancyjnych, ponoszonych w związku z rękojmią oraz w związku z odrębnymi ustale... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 22.03.2012, sygn. IPTPP4/443-128/11-5/BM, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Temat interpretacji

Dokumentowanie zwrotu kosztów przez dostawców Spółki z tytułu napraw gwarancyjnych, ponoszonych w związku z rękojmią oraz w związku z odrębnymi ustaleniami.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2011 r. (data wpływu 12 grudnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 marca 2012 r. (data wpływu 8 marca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania zwrotu kosztów przez dostawców Spółki z tytułu napraw gwarancyjnych, ponoszonych w związku z rękojmią oraz w związku z odrębnymi ustaleniami jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania zwrotu kosztów przez dostawców Spółki z tytułu napraw gwarancyjnych, ponoszonych w związku z rękojmią oraz w związku z odrębnymi ustaleniami.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 5 marca 2012 r. o doprecyzowanie zaistniałego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca produkuje naczepy, przyczepy i zabudowy na samochody ciężarowe. Spółka sprzedaje swoje produkty na terenie Polski, Unii Europejskiej, a także do krajów trzecich.

Nabywcom produktów Spółki przysługuje gwarancja. W przypadku wystąpienia usterki, która mieści się w zakresie udzielonej gwarancji, Spółka naprawia ją w ramach gwarancji przy pomocy własnych punktów serwisowych lub za pomocą firm zewnętrznych, które na zlecenie spółki dokonują naprawy.

Po dokonaniu naprawy Spółka dokonuje weryfikacji przyczyny usterki będącej przedmiotem naprawy gwarancyjnej. W przypadku, gdy usterka wystąpi w podzespołach dostarczonych przez zewnętrznych dostawców Spółki, Spółka na podstawie udzielonej jej gwarancji, rękojmi bądź odrębnych ustaleń, ubiega się o zwrot od przedmiotowego dostawcy kosztów poniesionych na naprawę usterki.

Spółka świadczy zatem usługi gwarancyjne we własnym imieniu jako producent oraz gwarant dla nabywcy, a następnie jedynie odzyskuje, w formie rekompensaty, koszty poniesione na naprawę wykorzystanych na etapie produkcji podzespołów, których usterka nie jest zawiniona przez Spółkę, lecz dostawcę tego podzespołu. Niezależnie czy Spółka dokonuje naprawy podzespołu we własnym zakresie, czy też zleca wykonanie niniejszych napraw podmiotom trzecim, obciąża dostawcę, który ponosi odpowiedzialność za wadliwy podzespół, rzeczywistym kosztem naprawy, tj. skalkulowanym wewnętrznie kosztem naprawy dokonanej przy pomocy własnych punktów serwisowych, bądź też poniesionym kosztem napraw dokonanych przez firmy zewnętrzne.

Wnioskodawca wskazał, iż jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Ponadto, wskazano, iż odrębne ustalenia oznaczają sytuacje, gdy dostawca nie chce uznać poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów, które powstały na skutek wadliwości części dostarczanej przez dostawcę. Wnioskodawca i dostawca ustalają warunki zwrotu poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów tak aby uniknąć sporu sądowego. Uzgodnienia te następują w drodze wzajemnych rozmów telefonicznych, korespondencji elektronicznej lub pisemnej. Wszystkie te odrębne ustalenia dotyczą sytuacji, gdy Wnioskodawca stara się odzyskiwać ponoszone koszty napraw gwarancyjnych, jakie Wnioskodawca był zmuszony ponieść w stosunku do swoich klientów, a konieczność ich pokrycia wynikała z wadliwości części dostarczonej przez dostawcę. Zdarza się bowiem, iż uszkodzenie jednego drobnego elementu dostarczonego przez dostawcę powoduje uszkodzenie innych podzespołów (np. uszkodzenie jednego zaworu powoduje zablokowanie i spalenie hamulców i osi).

We wniosku wskazano, iż na podstawie odrębnych ustaleń, w przypadku zwrotu przez dostawców kosztów poniesionych na naprawę przez Wnioskodawcę usterki, nie występuje wzajemność świadczeń. Wnioskodawca nie jest zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia na rzecz dostawcy. Wnioskodawca jedynie podejmuje kroki w celu wyegzekwowania od dostawcy zwrotu kosztów napraw, które był zmuszony ponieść, a które były efektem wadliwości dostarczonej przez dostawcę części zamontowanej w produkcie Wnioskodawcy. Przy czym zdarza się, że w sytuacji kiedy dostawcy mają siedzibę w innych krajach, dochodzenie zwrotu kosztów z tytułu rękojmi jest kosztowne i często nieuzasadnione ekonomicznie (koszty ewentualnego dochodzenia przed sądem zwrotu kosztów przekraczają znacznie wartość poniesionych kosztów, o których zwrot Wnioskodawca się zwraca do dostawcy).

Wnioskodawca wskazał także, iż na podstawie odrębnych ustaleń zwrot kosztów nie był zawarty w cenie nabytego towaru (podzespołu). Jest to dodatkowy koszt jaki Wnioskodawca ponosi, a następnie próbuje go odzyskać od podmiotu (dostawcy) winnego dostarczenia niepełnowartościowego towaru (podzespołu).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W związku ze zwrotem kosztów mającym charakter rekompensaty, dokonanym przez dostawców Wnioskodawcy z tytułu napraw gwarancyjnych, których koszt poniósł Wnioskodawca - dotyczących podzespołów, na które gwarancji udzielił Wnioskodawcy dostawca, bądź był odpowiedzialny wobec Wnioskodawcy z tytułu rękojmi, bądź odrębnych ustaleń - Wnioskodawca będzie prawidłowo postępował wystawiając na potrzeby dokumentacji noty księgowe...

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując obciążenia dostawcy wadliwego podzespołu kosztami napraw, zasadne będzie udokumentowanie takiej transakcji notą księgową. Wnioskodawca nie powinien takiego zwrotu kosztów dokumentować poprzez wystawienie faktury VAT, gdyż nie dochodzi tu do świadczenia usług pomiędzy Wnioskodawcą a dostawcą Wnioskodawcy, lecz faktycznej rekompensaty. Ponadto koszty ewentualnych roszczeń z tytułu napraw wadliwych podzespołów są uwzględnione w ich cenie a dostawa podzespołów podlega opodatkowaniu.

Uzasadnienie:

Na wstępie Wnioskodawca wskazuje, iż co do zasady obowiązek wystawienia faktury VAT spoczywa na podatnikach dokonujących czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Katalog czynności opodatkowanych został określony w art. 5 ust. 1 ustawy VAT. Co więcej, zgodnie z art. 106 ustawy VAT, fakturę VAT podatnik wystawia w celu stwierdzenia dokonania sprzedaży, tj. dostawy towarów lub świadczenia usług.

Pojęcie dostawy towarów oraz świadczenia usług jest zdefiniowane w art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy VAT. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy VAT rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W przedstawionym stanie faktycznym niewątpliwie należy wykluczyć, aby w przypadku opisanego w stanie faktycznym zwrotu kosztów, dokonanego przez dostawcę na rzecz Wnioskodawcy, doszło do jakiejkolwiek dostawy towarów. Wątpliwość może jedynie budzić fakt, czy dokonany przez dostawcę Wnioskodawcy zwrot kosztów naprawy gwarancyjnej poniesionych przez Wnioskodawcę stanowić będzie świadczenie usług.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy VAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy VAT. Jednakże, w ocenie Wnioskodawcy nie każde zdarzenie gospodarcze można uznać za świadczenie. Podczas dokonywania analizy, w celu przesądzenia czy w poszczególnych sprawach zaistniało świadczenie usług, należy zwrócić uwagę na fakt powstania stosunku zobowiązaniowego pomiędzy podmiotami świadczenia.

Przez świadczenie, zgodnie z art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. nr 16 poz. 93 ze zmianami), rozumie się określone zachowanie dłużnika polegające na działaniu lub zaniechaniu działania.

Zatem, uwzględniając powyższe, zasadne jest przyjęcie, iż do świadczenia usługi, w rozumieniu art. 8 ustawy VAT, dochodzi w przypadku istniejącego stosunku zobowiązaniowego pomiędzy podmiotami.

W ocenie Wnioskodawcy, w relacjach z dostawcą podzespołów, ponoszącym odpowiedzialność za powstałe w produkcie Wnioskodawcy usterki, nie dochodzi do jakiegokolwiek dodatkowego świadczenia ze strony zarówno dostawcy, jak i Wnioskodawcy. Wnioskodawca z uwagi na fakt, iż jest producentem oraz sprzedawcą uszkodzonego produktu, występuje w roli gwaranta wobec nabywcy, wobec czego ponosi koszty związane z ewentualną naprawą wadliwego produktu. Jednakże zdarza się, iż usterki wynikają z wadliwych podzespołów użytych na etapie produkcji produktu Wnioskodawcy. Za te wady odpowiada z kolei dostawca tych wadliwych podzespołów względem Wnioskodawcy.

Zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego, sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli sprzedana rzecz ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niekompletnym (rękojmia za wady fizyczne, art. 556 § 1 Kodeksu cywilnego). Natomiast, gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji (gwarancja udzielona przez sprzedawcę, art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego).

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy, należy uznać, iż Wnioskodawca jako gwarant będzie dokonywał bezpłatnych napraw gwarancyjnych na rzecz swojego odbiorcy. Natomiast dostawca wadliwych podzespołów jako gwarant dla Wnioskodawcy, bądź jako podmiot odpowiedzialny względem Wnioskodawcy z tytułu rękojmi za wady fizyczne, będzie zwracał poniesione przez Wnioskodawcę wydatki w formie rekompensat stanowiących w rzeczywistości zwrot kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę na naprawę wadliwego podzespołu.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, pomiędzy Wnioskodawcą a dostawcą Wnioskodawcy, który udzielił Wnioskodawcy gwarancję, bądź będzie odpowiedzialny względem Wnioskodawcy z tytułu rękojmi za wady sprzedanego Wnioskodawcy podzespołu, nie dojdzie do jakiegokolwiek dodatkowego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem VAT.

Co więcej, jeżeli Wnioskodawca na podstawie odrębnych ustaleń z dostawcą wadliwego podzespołu ustali, iż dokona on w ramach rekompensaty zwrotu poniesionych kosztów na naprawy związane z usunięciem usterki zawinionej przez tego dostawcę, należy uznać, iż taka forma rekompensaty ma charakter odszkodowania.

W ocenie Wnioskodawcy, takiej rekompensaty także nie należy utożsamiać ze świadczeniem usług. Wnioskodawca w związku z udzieloną swojemu odbiorcy gwarancją ponosi koszty naprawy wadliwego podzespołu. Wnioskodawca podkreśla, iż nie dokonuje naprawy w żadnym wypadku na zlecenie dostawcy podzespołu, lecz w ramach gwarancji udzielonej odbiorcy swojego produktu. Niewątpliwie do zaistnienia świadczenia istotny jest wzajemny stosunek zobowiązaniowy pomiędzy świadczącym usługę a ją zlecającym. W przypadku usterki, która była zawiniona przez konkretnego dostawcę Wnioskodawcy, Wnioskodawca wystąpi z roszczeniem zwrotu kosztów takiej naprawy. W takiej sytuacji, gdy Wnioskodawca nie działa na zlecenie dostawcy wadliwego podzespołu, a więc nie dochodzi do świadczenia na rzecz tego dostawcy, lecz do wypłaty kwoty stanowiącej rekompensatę, odszkodowanie.

Wypłacana przez dostawcę wadliwego podzespołu kwota pokrywająca koszty naprawy ma zatem charakter jedynie odszkodowawczy, rekompensujący poniesiony wydatek. W ocenie Wnioskodawcy, zarówno polskie, jak i unijne przepisy nie przewidują opodatkowania VAT w związku z zapłatą z tytułu takiej rekompensaty. Nie ma wątpliwości, że zapłaty rekompensaty nie można wiązać z żadną dostawą towarów, nie można także wiązać ze świadczeniem usług. Również w doktrynie dotyczącej polskich regulacji VAT przyjmuje się, iż odszkodowanie nie może zostać uznane za wynagrodzenie za świadczenie usługi, i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stanowisko takie potwierdza również ugruntowane od dawna orzecznictwo ETS. Przykładowo, w sprawie o syg. C-16/93 pomiędzy R.J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia) ETS stwierdził, że: Świadczenie usług realizowane jest za wynagrodzeniem w rozumieniu art. 2 (1) szóstej dyrektywy i stąd podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, zarówno w przypadku rekompensaty uzyskanej na podstawie uzyskanej od dostawcy wadliwego podzespołu gwarancji, na podstawie rękojmi z tytułu wad fizycznych czy też na podstawie odrębnych ustaleń z dostawcą, nie można mówić o jakimkolwiek świadczeniu ze strony Wnioskodawcy na rzecz dostawcy. Zwrot kosztów naprawy (poniesionych przez Wnioskodawcę) dokonany przez dostawcę Wnioskodawcy będzie jednostronnym świadczeniem na rzecz Wnioskodawcy dokonanym przez jej dostawcę związanym z poniesieniem odpowiedzialności finansowej za wadliwy towar. Zatem, należy uznać, iż taki zwrot kosztów, w ramach gwarancji, rękojmi, bądź nawet odrębnych ustaleń pomiędzy podmiotami, nie będzie miał charakteru usługi. W konsekwencji przedmiotowy zwrot kosztów nie będzie podlegał przepisom ustawy VAT, a zatem nie może być dokumentowany fakturą VAT.

W takiej sytuacji zasadne będzie udokumentowanie takiego zwrotu np. notą księgową. Dokument taki nie podlega przepisom ustawy VAT.

Wnioskodawca prosi uprzejmie o potwierdzenie wyżej przedstawionego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 ustawy opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zakres tych czynności zdefiniowany został odpowiednio w art. 7 oraz art. 8 ww. ustawy. I tak, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (). Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (art. 8 ust. 1 ustawy o VAT).

W myśl art. 2 pkt 22 przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wskazać należy, iż na potrzeby podatku od towarów i usług dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Istotnymi elementami konstrukcji tej definicji są:

prawo do rozporządzania,
przeniesienie tego prawa,
możność rozporządzania towarem jak właściciel po stronie otrzymującego to prawo.

Z ekonomicznego aspektu transakcji ważne jest zatem, czy w wyniku danego zdarzenia gospodarczego (dostawy towarów) dochodzi do przeniesienia na rzecz kontrahenta możliwości (prawa) dysponowania rzeczą w zakresie, jaki charakterystyczny jest dla właściciela. Jeśli możliwość korzystania z przedmiotu transakcji ma charakter trwały w momencie jej zawarcia, to uznać należy, że nastąpiła dostawa towaru. Warunek ten ujęto w sformułowaniu przeniesienie, które rozumieć należy jako przekazanie uprawnień właścicielskich między dotychczasowym posiadaczem towaru a jego kontrahentem.

Z przekazaniem praw do dysponowania towarem jak właściciel musi wiązać się odpłatność w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów, a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym. Dostawę towarów musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności. Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zidentyfikowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru oraz świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Z kolei w myśl postanowień art. 8 ust.1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania, stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług.

Jak już wcześniej wskazano, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, za usługę może być uznane każde niebędące dostawą towarów świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Jednak z cywilistycznej istoty pojęcia świadczenia wynika, że musi ono polegać na działaniu albo na zaniechaniu podmiotu zobowiązanego do spełnienia świadczenia. Dodatkowo, aby możliwe było uznanie jakiegoś zdarzenia za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ww. przepisu, musi występować stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi udział w tym zdarzeniu, czyli obie strony muszą się zobowiązać do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania określonej czynności.

Zdarzenie nie może być również uznane za świadczenie usług dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług, w przypadku niemożliwości ustalenia konsumenta usługi, czyli podmiotu będącego jej beneficjentem.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że nabywcom produktów Spółki przysługuje gwarancja. W przypadku wystąpienia usterki, która mieści się w zakresie udzielonej gwarancji, Spółka naprawia ją w ramach gwarancji przy pomocy własnych punktów serwisowych lub za pomocą firm zewnętrznych, które na zlecenie spółki dokonują naprawy.

Po dokonaniu naprawy Spółka dokonuje weryfikacji przyczyny usterki będącej przedmiotem naprawy gwarancyjnej. W przypadku, gdy usterka wystąpi w podzespołach dostarczonych przez zewnętrznych dostawców, Spółka na podstawie udzielonej jej gwarancji, rękojmi bądź odrębnych ustaleń, ubiega się o zwrot od przedmiotowego dostawcy kosztów poniesionych na naprawę usterki.

Celem określenia zasadniczych cech stosunku gwarancyjnego, który co do zasady jest elementem cywilistycznie rozumianej umowy sprzedaży, należy przytoczyć w niezbędnym zakresie przepisy odrębne regulujące to zagadnienie.

Stosownie do art. 556 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.) sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne).

W myśl zaś art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego, w wypadku gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji.

Z powołanych przepisów ustawy wynika, iż dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy wykonaną czynnością (dostawą towarów lub świadczeniem usług) a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za dostawę towarów lub świadczenie usług w ramach stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest dostawa towarów lub świadczona jest usługa (musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz dostawcy towarów lub świadczącego usługę).

W sytuacji więc, gdy którakolwiek z ww. przesłanek nie jest spełniona, określone zdarzenie nie może być traktowane jako dostawa towarów bądź świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług i w rezultacie nie może ono podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT. Podatek VAT jest z założenia podatkiem nakładanym na konsumpcję towarów i usług, co oznacza, iż zakresem jego opodatkowania mogą być objęte tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów i usług. Tym samym, nie można uznać za odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług, czynności, w ramach których jedna ze stron nie uzyskuje świadczenia wzajemnego.

W związku z otrzymanymi zwrotami kosztów z tytułu napraw gwarancyjnych, z tytułu rękojmi czy w związku z odrębnymi ustaleniami z dostawcą, Wnioskodawca nie dokonuje odpłatnej dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług, w rozumieniu przepisów art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy. Nie występuje więc w tych przypadkach wzajemność świadczeń. Zatem płatności tych nie można uznać za wynagrodzenie z tytułu jakichkolwiek czynności opodatkowanych podatkiem VAT wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do dokumentowania fakturami VAT zwrotu kosztów z powyższych tytułów.

Otrzymywane kwoty może więc dokumentować innymi dokumentami księgowymi np. notami księgowymi.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Referencje

IPTPP4/443-128/11-6/BM, interpretacja indywidualna

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie