Temat interpretacji

Zwolnienie od podatku dzierżawy lokalu mieszkalnego osobie fizycznej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2016 r. (data wpływu 2 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dzierżawy lokalu mieszkalnego osobie fizycznej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dzierżawy lokalu mieszkalnego osobie fizycznej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Jest Pani czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Aktualnie wykonuje czynności opodatkowane w zakresie wynajmu lokali użytkowych innym przedsiębiorcom.

Wraz z mężem jest Pani właścicielką udziału we współwłasności budynku mieszkalnego położonego w G., z którym to udziałem jest związane prawo do wyłącznego korzystania z niewyodrębnionego lokalu mieszkalnego, zwanego dalej Mieszkaniem. Rozpoczęła Pani remont kapitalny Mieszkania, ponieważ zamierza wydzierżawić Mieszkanie osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie najmu lokali mieszkalnych i użytkowych, zwanej dalej Dzierżawcą. W dniu rozpoczęcia przez Panią dzierżawy, Mieszkanie będzie spełniało wszystkie warunki techniczne wymagane dla pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, określone w przepisach prawa budowlanego.

Główny przedmiot działalności Dzierżawcy stanowi wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z), który obejmuje między innymi wynajem mieszkań i apartamentów, włączając umeblowane, na dłuższy okres użytkowania, tzn. w cyklu rocznym.

Zgodnie z umową dzierżawy Mieszkania, która zostanie zawarta pomiędzy Panią a Dzierżawcą, będzie Pani wydzierżawiała Mieszkanie Dzierżawcy wyłącznie na cele mieszkaniowe. Zgodnie z postanowieniami przedmiotowej umowy, Dzierżawca będzie uprawniony do korzystania z Mieszkania wyłącznie w ten sposób, że będzie podnajmował Mieszkanie osobom fizycznym (lokatorom), jako główne miejsce pobytu tych osób, czyli na ich własne cele mieszkaniowe. Lokatorzy będą, podnajmować Mieszkanie każdorazowo na okres jednego roku, z możliwością przedłużenia podnajmu. Umowa będzie zabraniała wykorzystywania Mieszkania przez Dzierżawcę do świadczenia usług hotelowych ani innych usług krótkoterminowego zakwaterowania, objętych Działem 55 Polskiej Klasyfikacji Działalności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy usługi w zakresie wydzierżawiania Mieszkania, które będzie Pani świadczyła na rzecz Dzierżawcy, będą zwolnione z podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi w zakresie wydzierżawiania Mieszkania, które planuje Pani świadczyć na rzecz Dzierżawcy, będą zwolnione z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się z podatku od towarów i usług usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia cele mieszkaniowe. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN, słowo mieszkać w języku polskim oznacza zajmować jakieś pomieszczenie i traktować je jako główne miejsce swojego pobytu. W konsekwencji wynajmowanie lub wydzierżawianie danego lokalu na cele mieszkaniowe ma miejsce wówczas, gdy celem umowy najmu lub dzierżawy jest udostępnienie lokalu osobom fizycznym, które będą zajmować ten lokal przez dłuższy czas i traktować go jako główne miejsce swojego pobytu.

Zgodnie z wyżej przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego, Mieszkanie będzie zaspokajało potrzeby mieszkaniowe osób fizycznych, to jest klientów Dzierżawcy, będzie stanowiło główne miejsce pobytu tych osób. Zakres zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług, obejmuje zarówno usługi w zakresie wynajmowania nieruchomości lub ich części bezpośrednio na rzecz lokatorów, czyli osób fizycznych zamieszkujących dane pomieszczenia, jak i usługi w zakresie wydzierżawiania budynków oraz lokali mieszkalnych przedsiębiorcom, którzy podnajmują rzeczone obiekty lokatorom. Przepis ten nie zawiera dodatkowego warunku w postaci zamieszkiwania w danej nieruchomości bezpośrednio przez usługobiorcę.

Należy ponadto zauważyć, iż w interpretowanym przepisie zostały wymienione zarówno usługi w zakresie wynajmowania, jak i w zakresie wydzierżawiania nieruchomości. W przeciwieństwie do umowy najmu, zgodnie z art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, dzierżawca jest uprawniony nie tylko do używania przedmiotu umowy, ale również do pobierania pożytków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 7 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Aby uznać dane świadczenie usług za odpłatne musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Na podstawie art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Definicja umowy najmu jest zawarta w art. 659 § 1 ww. ustawy, zgodnie z którym przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z analizy przywołanych przepisów wynika, iż przedmiotem świadczenia ze strony wynajmującego/wydzierżawiającego jest oddanie najemcy/dzierżawcy rzeczy do używania (przy dzierżawie dodatkowo pobierania pożytków), natomiast świadczeniem wzajemnym najemcy/dzierżawcy jest zapłata czynszu w określonej przez strony wysokości. Umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy (np. lokalu) i stanowi świadczenie wzajemne, należne za używanie tej rzeczy przez najemcę/dzierżawcę.

Stawka podatku zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ww. ustawie lub w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z przepisu tego wynika, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub wydzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
• charakter mieszkalny nieruchomości,
• mieszkaniowy cel wynajmu lub wydzierżawienia.

Zaistnienie wszystkich wskazanych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia.

W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem/wydzierżawienie nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Realizacja powyższego celu wynajmu/wydzierżawienia następuje poprzez sposób wykorzystania lokalu przez najemcę/dzierżawcę.

Tym samym zasadniczą kwestią dla ustalenia czy dana usługa wynajmu/wydzierżawienia podlega opodatkowaniu, czy zwolnieniu od podatku, jest określenie celu realizowanego przez najemcę/dzierżawcę. W przypadku braku spełnienia powyższych przesłanek następuje opodatkowanie świadczonej usługi według stawki 23%, gdyż najem/dzierżawa, jako usługa, wypełnia określoną w art. 8 ustawy definicję usług i stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 43 ust 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36 nie ma zastosowania do usług wymieniowych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, tj. usług związanych z zakwaterowaniem (PKWiU 55).

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że usługa wydzierżawienia przedmiotowego lokalu będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług, o ile faktycznie lokal ten po wynajęciu przez dzierżawcę będzie wykorzystywany wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa

(art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izby Administracji Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy