Temat interpretacji

opodatkowanie i udokumentowanie zapłaty za usługę, którą Wnioskodawca otrzyma po zakończeniu działalności gospodarczej

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 grudnia 2016 r. (data wpływu 28 grudnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z 7 lutego 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania zapłaty za usługę otrzymanej po zakończeniu działalności gospodarczej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2016 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania zapłaty za usługę otrzymanej po zakończeniu działalności gospodarczej.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 7 lutego 2017 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca w dniu 4 lipca 2012 r. rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej pod firmą: Kancelaria Adwokacka (). W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wykonywał usługi prawnicze sklasyfikowane jako 69.10.Z. Wykonując zawód adwokata i świadcząc usługi prawnicze Wnioskodawca był zarejestrowanym płatnikiem podatku VAT (23%) w Urzędzie Skarbowym (). W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wykonywał m.in. usługi zlecone przez Sąd Rejonowy w () tj. pomoc prawna świadczona z urzędu na podstawie postanowienia lub zarządzenia o wyznaczeniu obrońcy/pełnomocnika z urzędu. Po zakończeniu danej sprawy Sąd zasądzał na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenie tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu powiększone o stawkę podatku VAT, a następnie Wnioskodawca wystawiał fakturę VAT, na podstawie której Sąd Rejonowy wypłacał wynagrodzenie. Po wypłacie wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy (metoda kasowa) Wnioskodawca wystawiał do 25-ego dnia następnego miesiąca deklaracje VAT-7 i uiszczał należny podatek VAT do Urzędu Skarbowego ().

Działalność gospodarczą Wnioskodawca zakończył w dniu 12 sierpnia 2016 r. (wyrejestrowanie z CEIDG oraz złożenie wniosku VAT-Z).

W dniu 9 września 2016 r. Sąd Rejonowy () wydał postanowienie o zasądzeniu na rzecz Wnioskodawcy (adw.) kwotę 2.273,04 zł (z VAT 23%) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu świadczonej w sprawie o sygn. akt ().

Sąd Rejonowy () uzależnia wypłatę należnego Wnioskodawcy wynagrodzenia od przedłożenia odpowiedniego dokumentu np. faktury VAT lub rachunku.

Przed zakończeniem działalności Wnioskodawca nie mógł wystawić faktury VAT w sprawie o sygn. akt () ponieważ nie wiedział czy Sąd zasądzi na jego rzecz wynagrodzenie, a jeśli tak to w jakiej wysokości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W związku z tym, że Wnioskodawca nie wykonuje już zawodu adwokata i nie prowadzi działalności gospodarczej powstał problem jaki dokument powinien wystawić, aby Sąd Rejonowy () wypłacił Wnioskodawcy wynagrodzenie i w jaki sposób powinno nastąpić rozliczenie podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, Sąd dysponuje dokumentami w postaci zarządzenia o wyznaczeniu obrońcy z urzędu oraz prawomocnym postanowieniem o przyznaniu wynagrodzenia w związku z czym nie ma konieczności ze strony Wnioskodawcy wystawiania dokumentów księgowych, ponieważ Wnioskodawca nie prowadzi już działalności gospodarczej. Z chwilą wypłaty wynagrodzenia Wnioskodawca jest zobowiązany do rozliczenia podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710, ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W myśl art. 2 pkt 22 ww. ustawy, sprzedażą jest odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z przepisem art. 15 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 2 ww. ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zauważyć należy, że definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Należy zauważyć, że kwestia wynagrodzenia adwokatów za ich czynności wykonywane z urzędu uregulowana została m.in. w art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1999 ze zm.), zgodnie z którym koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ponosi Skarb Państwa.

Jednocześnie, stosownie do treści § 1 obowiązującego do 31 grudnia 2015 r. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 461 ze zm.), rozporządzenia określa:

1. opłaty za czynności adwokackie przed organami wymiaru sprawiedliwości, zwane dalej "opłatami";
2. stawki minimalne opłat za czynności adwokackie, zwane dalej "stawkami minimalnymi";
3. szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu.

Natomiast zgodnie z § 2 ust. 3 tego rozporządzenia, w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu, opłaty, o których mowa w ust. 1, sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.

W myśl § 4 ust. 3 obowiązującego od 2 listopada 2016 r. rozporządzenia Ministra sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r. poz. 1714), opłatę, o której mowa w ust. 1 i 2, podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z treścią obowiązującego do 31 grudnia 2013 r. art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy o VAT obowiązujący do 31 grudnia 2013 r.).

Od tej jednak zasady ustawodawca przewidział pewne odstępstwa, m. in. w oparciu o delegację ustawową zawartą w art. 19 ust. 22 ustawy o VAT Minister Finansów w § 3 ust. 2 obowiązującego od dnia 6 kwietnia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.) określił, że w przypadku świadczenia usług na rzecz sądów powszechnych, administracyjnych, wojskowych lub prokuratury przez osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, którym sądy te lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zleciły wykonanie określonych czynności związanych z postępowaniem sądowym lub przygotowawczym, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty.

Natomiast zgodnie z treścią obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

W tym miejscu zauważyć należy, że w art. 19a ust. 5 cyt. ustawy, ustawodawca w sposób szczególny uregulował powstanie obowiązku podatkowego dla niektórych usług.

W myśl art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. d ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu świadczenia, na podstawie odrębnych przepisów, na zlecenie sądów powszechnych, administracyjnych, wojskowych lub prokuratury usług związanych z postępowaniem sądowym lub przygotowawczym, z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług.

W przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 2, obowiązek podatkowy powstaje w odniesieniu do otrzymanej kwoty (art. 19a ust. 6 ustawy o VAT).

W powołanym przepisie § 3 ust. 2 obowiązującego do 31 grudnia 2013 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, a następnie w obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. d ustawy o VAT enumeratywnie wymieniono podmioty, na rzecz których świadczenie usług objęte jest szczególnym momentem powstania obowiązku podatkowego z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty. Tymi podmiotami są sądy powszechne, sądy administracyjne, sądy wojskowe lub prokuratury.

Skoro zatem ustawodawca w przepisie wyszczególnił m.in. sądy powszechne, to przy świadczeniu przez Wnioskodawcę (adwokata) usług pomocy prawnej z urzędu na rzecz Sądu (w przedmiotowej sprawie Sądu Rejonowego), których to wykonanie Sąd na podstawie właściwych przepisów, zlecił Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy z tytułu wykonania tych czynności przez Wnioskodawcę powstaje z chwilą otrzymania przez niego od tego podmiotu całości lub części zapłaty za wykonane usługi.

W związku z powyższym rozliczenie podatku przez Wnioskodawcę powinno zostać dokonane po otrzymaniu całości lub części wynagrodzenia w przypadku świadczenia usług na rzecz Sądu.

Zgodnie z art. 103 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 1a-4 oraz art. 33 i art. 33b.

Zatem stwierdzić należy, iż w przypadku usług świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz Sądu, rozliczenie podatku należnego z urzędem skarbowym winno zostać dokonane za okres rozliczeniowy, w którym Wnioskodawca otrzymał zapłatę za świadczoną usługę tj. w miesiącu otrzymania całości lub części wynagrodzenia, zgodnie ze szczególnym momentem powstania obowiązku podatkowego określonego w ww. przepisach.

Wnioskodawca wprawdzie w momencie otrzymania wynagrodzenia nie jest już podatnikiem i nie prowadzi działalności gospodarczej, to jednak był nim w momencie świadczenia usługi, zatem ma obowiązek ja opodatkować (rozliczyć). Na gruncie podatku VAT opodatkowaniu podlega bowiem dostawa towarów i świadczenie usług, a nie samo wynagrodzenie za te czynności. Ustawodawca jedynie, akurat w przypadku takich usług jakie świadczył Wnioskodawca, przesunął w czasie obowiązek rozliczenia tych usług.

Odnośnie natomiast możliwości wystawienia faktury przez Wnioskodawcę po zakończeniu działalności gospodarczej za czynności wykonane przed jej zakończeniem, należy wskazać, że zasady dokumentowania czynności podlegających opodatkowaniu regulują przepisy art. 106a-106q ustawy o VAT.

Stosownie do przepisu art. 106b ust. 1 tej ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Na podstawie art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Zgodnie z art. 106i ust. 1 ustawy o VAT, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Natomiast w myśl art. 106i ust. 2 ustawy o VAT, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymano całość lub część zapłaty od nabywcy.

Stosownie do obowiązującego do 31 grudnia 2013 r. art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Jak wynika z treści przytoczonych przepisów, podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi oraz w przypadku otrzymania zaliczki przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi. Faktura VAT jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów lub usług lub też otrzymania zaliczki).

Zgodnie natomiast z art. 96 ust. 6 ww. ustawy, jeżeli podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT zaprzestał wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu, jest on obowiązany zgłosić zaprzestanie działalności naczelnikowi urzędu skarbowego; zgłoszenie to stanowi dla naczelnika urzędu skarbowego podstawę do wykreślenia podatnika z rejestru jako podatnika VAT.

Skutkiem złożenia takiego zgłoszenia jest wykreślenie podatnika z rejestru podatników VAT. Wykreślenie następuje z dniem wskazanym w zgłoszeniu VAT-Z. Tak więc z dniem określonym w zgłoszeniu VAT-Z podatnik nie jest już zarejestrowanym podatnikiem VAT. Tym samym zaprzestanie przez podatnika wykonywania działalności gospodarczej w drodze jej likwidacji oraz złożenie stosownego zgłoszenia, celem wykreślenia przez naczelnika urzędu skarbowego podatnika z rejestru podatników VAT skutkuje brakiem możliwości wystawiania faktur z dniem wskazanym w zgłoszeniu.

Odnosząc powyższe do opisu sprawy - w sytuacji gdy Wnioskodawca w dniu 12 sierpnia 2016 r. zakończył działalność gospodarczą (wyrejestrowanie z CEIDG oraz złożenie wniosku VAT-Z) stwierdzić należy, że Wnioskodawca niebędący zarejestrowanym podatnikiem VAT, nie ma już możliwości wystawienia faktury z tytułu zasądzonej przez Sąd Rejonowy w dniu 9 września 2016 r. kwoty tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu.

Brak jest również podstaw do wystawiania przez Wnioskodawcę rachunku, bowiem zgodnie z art. 87 Ordynacji podatkowej obowiązek wystawienia rachunku ciąży na podatniku prowadzącym działalność gospodarczą. Zgodnie z art. 87 § 1 Ordynacji podatkowej jeżeli z odrębnych przepisów nie wynika obowiązek wystawienia faktury, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą są obowiązani, na żądanie kupującego lub usługobiorcy, wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi. W myśl § 4 ww. przepisu podatnik nie ma obowiązku wystawienia rachunku, jeżeli żądanie zostało zgłoszone po upływie 3 miesięcy od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe, bowiem Wnioskodawca mimo, że już nie prowadzi działalności gospodarczej ma obowiązek rozliczenia podatku VAT z tytułu wykonanej w przeszłości usługi, natomiast nie ma podstaw do wystawienia faktury lub rachunku gdyż nie jest już podatnikiem prowadzącym działalność gospodarczą.

Jednocześnie ustawa o VAT nie reguluje zasad wystawiania ewentualnych innych dokumentów księgowych, zatem nie ma przeszkód aby czynność tę udokumentowano w inny sposób.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163 poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach