Temat interpretacji

brak prawa do odliczenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony w związku z realizacją inwestycji.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2016 r. (data wpływu 4 lipca 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 30 czerwca 2016 r. (data wpływu 26 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z realizacją inwestycji pn. :

• jest prawidłowe odnośnie rozliczeń dokonywanych przed centralizacją rozliczeń;

• jest nieprawidłowe odnośnie rozliczeń dokonywanych po centralizacji rozliczeń.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z realizacją inwestycji pn. .

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 30 czerwca 2016 r. (data wpływu 26 lipca 2016 r.) w zakresie doprecyzowania opisu zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku).

Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług VAT.

Gmina przystąpiła do realizacji inwestycji pn. . Inwestycja zostanie sfinansowana przy współudziale środków tj. umorzenia pożyczek i pożyczki z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w . Zostanie ona przeprowadzona w latach 2016-2017. Przedmiotem Inwestycji jest budowa kanalizacji sanitarnej w skład której wchodzą: 6.153 mb kanalizacji grawitacyjnej, 3.805 mb kanalizacji tłoczonej, 6 szt. tłoczni ścieków oraz ok. 87 szt. przykanalików. W zakres zadania wchodzi również odtworzenie nawierzchni. Gmina będzie wykonywała przyłącza kanalizacyjne od rurociągu głównego do indywidualnych nieruchomości, tj. ok 2 m w głąb prywatnej działki od granicy nieruchomości. Użytkownicy przyłączy nie będą uiszczać opłat za wykonanie przykanalików.

W związku z realizacją przedmiotowej inwestycji Gmina ponosi wszelkie koszty związane z przygotowaniem dokumentacji, wykonaniem robót budowlanych, zakupem materiałów, urządzeń, usługą nadzoru inwestorskiego (dalej: wydatki inwestycyjne). Wydatki te są dokumentowane wystawionymi na Gminę przez Usługodawców/Wykonawców fakturami VAT z wykazanymi na nich kwotami VAT naliczonego.

Wybudowana kanalizacja zostanie nieodpłatnie przekazana samorządowej jednostce budżetowej, tj. Zakładowi Gospodarki Komunalnej w , który będzie władającym na podstawie protokołu przekazania środka trwałego (PT) zgodnie z zapisami uchwały Rady Gminy określającej Statut Zakładu Gospodarki Komunalnej. Efekty inwestycji będą własnością Gminy i nie będą zbyte na rzecz innych podmiotów, tj. nie zmieni się forma własności. Jednostka nie będzie mogła odliczyć kosztów inwestycyjnych, w tym podatku od towarów i usług VAT.

Wybudowana infrastruktura będzie wykorzystywana przez Zakład Gospodarki Komunalnej w (ZGK) do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług VAT. Wnioskodawca czyli Gmina nie będzie wykorzystywała infrastruktury do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług VAT. ZGK jest podatnikiem podatku od towarów i usług samodzielnie rozliczającym się z podatku VAT. Natomiast Gmina w swoich rozliczeniach uwzględnia odrębność podatkową ZGK.

Gmina pragnie zaznaczyć, że zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, przedmiotowa inwestycja odbywa się w ramach realizacji zadań własnych Gminy, do których należą sprawy dotyczące wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz. Z uwagi na swój charakter Inwestycja nierozerwalnie związana jest z zaopatrzeniem w wodę i odprowadzaniem ścieków.

Przykanaliki, o których mowa w niniejszym wniosku są przyłączami, których realizacja w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2015 r., poz. 139, z późn zm.) należy do osoby ubiegającej się o przyłączenie do sieci. Przykanaliki będą w całości realizowane przez Gminę. Wnioskodawca Gmina nie będzie pobierała od mieszkańców opłaty za budowę przykanalików. Przykanaliki będą stanowić własność Gminy.

Rozliczenia w zakresie podatku od towarów i usług do 31 grudnia 2016 r. dokonywane będą z uwzględnieniem odrębności podatkowej Wnioskodawcy jednostki samorządu terytorialnego. Wydatki objęte zakresem pytania będą ponoszone zarówno przed jak i po centralizacji rozliczeń jednostki samorządu terytorialnego i jej jednostek organizacyjnych. Wnioskodawca Gmina zamierza dokonać centralizacji rozliczeń ze swoimi jednostkami budżetowymi z dniem 1 stycznia 2017 r. Po centralizacji podatku od towarów i usług, tj. od 1 stycznia 2017 r. efekty projektu będą służyć do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gminie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków inwestycyjnych ponoszonych na realizację przedmiotowej inwestycji?

Zdaniem Wnioskodawcy, Gminie nie przysługuje prawo odliczenia podatku od towarów i usług VAT. Realizacja projektu nie będzie miała związku ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem VAT. Faktury będą wystawiane na Gminę .

Z treści ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług wynika, że prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przysługuje przy łącznym spełnieniu dwóch przesłanek, tj.:

• nabywcą towarów/usług jest podatnik podatku VAT oraz

• nabywane towary/usługi są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Gmina przyznaje, że nabywcą usług w ramach przedmiotowej inwestycji będzie podatnik VAT Gmina. Mając na uwadze fakt, że czynności odprowadzania i oczyszczania ścieków stanowią czynności opodatkowane podatkiem VAT trzeba zaznaczyć, że są one wykonywane przez Zakład Gospodarki Komunalnej w , który prowadzi odrębną działalność. Gmina i ZGK w swoich rozliczeniach uwzględniają odrębność podatkową.

W ocenie Wnioskodawcy, bezsporny jest fakt, że choć Gmina ponosi wydatki na realizację przedmiotowej inwestycji związanej ze świadczeniem usług w zakresie odprowadzania ścieków, jednak po przekazaniu inwestycji jako środka trwałego Zakładowi Gospodarki Komunalnej, to ZGK ponosi koszty wszelkiej bieżącej działalności i to ZGK z tytułu bieżącej działalności dokonuje bieżących odliczeń podatku VAT.

Zdaniem Zainteresowanego, z tego względu Gmina powinna być traktowana korzystniej niż inne podmioty gospodarcze dokonujące sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT i korzystające w związku z tym z prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie towarów/usług niezbędnych do wykonywania czynności opodatkowanych. Skoro nie Gmina, choć czynny podatnik VAT, a Zakład Gospodarki Komunalnej uiszcza VAT należny z tytułu dokonywanych czynności odprowadzania i oczyszczania ścieków oraz dostarczania wody, to tylko ZGK może odliczać VAT naliczony od wydatków warunkujących możliwość ich dokonywania.

Reasumując, Gmina stoi na stanowisku, iż nie przysługuje jej prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków inwestycyjnych ponoszonych na realizację przedmiotowej inwestycji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z realizacją inwestycji pn. jest:

• prawidłowe odnośnie rozliczeń dokonywanych przed centralizacją rozliczeń;

• nieprawidłowe odnośnie rozliczeń dokonywanych po centralizacji rozliczeń.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z poźn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Według art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

W świetle art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

W świetle postanowień art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r., s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Katalog zadań własnych gminy został określony w art. 7 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na art. 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 885, z późn. zm.), który stanowi, że sektor finansów publicznych tworzą m.in.:

1. organy władzy publicznej, w tym organy administracji rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony prawa oraz sądy i trybunały;
2. jednostki samorządu terytorialnego oraz ich związki;

2a) związki metropolitalne;

1. jednostki budżetowe;
2. samorządowe zakłady budżetowe.

W świetle natomiast art. 14 ww. ustawy o finansach publicznych, zadania własne jednostki samorządu terytorialnego w zakresie:

1. gospodarki mieszkaniowej i gospodarowania lokalami użytkowymi,
2. dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego,
3. wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz,
4. lokalnego transportu zbiorowego,
5. targowisk i hal targowych,
6. zieleni gminnej i zadrzewień,
7. kultury fizycznej i sportu, w tym utrzymywania terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych,

7a) pomocy społecznej, reintegracji zawodowej i społecznej oraz rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych,

1. utrzymywania różnych gatunków egzotycznych i krajowych zwierząt, w tym w szczególności prowadzenia hodowli zwierząt zagrożonych wyginięciem, w celu ich ochrony poza miejscem naturalnego występowania,
2. cmentarzy

- mogą być wykonywane przez samorządowe zakłady budżetowe.

Na podstawie art. 15 ust. 1 powołanej ustawy o finansach publicznych, samorządowy zakład budżetowy odpłatnie wykonuje zadania, pokrywając koszty swojej działalności z przychodów własnych, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4.

Zgodnie z art. 15 ust. 3 ww. ustawy, samorządowy zakład budżetowy może otrzymywać z budżetu jednostki samorządu terytorialnego:

1. dotacje przedmiotowe;
2. dotacje celowe na zadania bieżące finansowane z udziałem środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 i 3;
3. dotacje celowe na finansowanie lub dofinansowanie kosztów realizacji inwestycji.

W myśl art. 15 ust. 4 ustawy, w zakresie określonym w odrębnych ustawach samorządowy zakład budżetowy może otrzymywać dotację podmiotową.

Z treści powołanych przepisów art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że jednostka organizacyjna wykonująca we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określone w art. 15 ust. 2 ustawy, działa w charakterze podatnika.

Przymiot podatnika podatku od towarów i usług przypisany jest, oprócz osoby fizycznej czy prawnej, również wyodrębnionej jednostce organizacyjnej samodzielnie wykonującej działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Samodzielność gospodarcza w prowadzeniu działalności gospodarczej oznacza możliwość podejmowania decyzji, a zarazem posiadanie odpowiedniego stopnia odpowiedzialności za podjęte decyzje, w tym za szkody poniesione wobec osób trzecich, jak również ponoszenie przez podmiot ryzyka gospodarczego.

Należy ponadto zwrócić uwagę na art. 9 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r., zgodnie z którym podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Określenie samodzielności w tym znaczeniu ma charakter obiektywny, co oznacza, że ustalenia czy dana jednostka działa samodzielnie należy dokonać na podstawie obiektywnych kryteriów, a nie w sposób o charakterze uznaniowym przez jednostkę nadrzędną dla danego podmiotu. Ponadto należy wskazać, że ustaleń tych należy dokonywać na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów wspólnotowych w oderwaniu od skutków konwencjonalnych na gruncie prawa cywilnego i przepisów samorządowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług VAT. Gmina przystąpiła do realizacji inwestycji pn. . Inwestycja zostanie przeprowadzona w latach 2016-2017. W związku z realizacją przedmiotowej inwestycji Gmina ponosi wszelkie koszty związane z przygotowaniem dokumentacji, wykonaniem robót budowlanych, zakupem materiałów, urządzeń, usługą nadzoru inwestorskiego (dalej wydatki inwestycyjne). Wydatki te są dokumentowane wystawionymi na Gminę przez Usługodawców/Wykonawców fakturami VAT z wykazanymi na nich kwotami VAT naliczonego. Wybudowana kanalizacja zostanie nieodpłatnie przekazana samorządowej jednostce budżetowej, tj. Zakładowi Gospodarki Komunalnej w . Efekty inwestycji będą własnością Gminy i nie będą zbyte na rzecz innych podmiotów, tj. nie zmieni się forma własności. Wybudowana infrastruktura będzie wykorzystywana przez Zakład Gospodarki Komunalnej do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług VAT. Wnioskodawca nie będzie wykorzystywała infrastruktury do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług VAT. ZGK jest podatnikiem podatku od towarów i usług samodzielnie rozliczającym się z podatku VAT. Natomiast Gmina w swoich rozliczeniach uwzględnia odrębność podatkową ZGK. Przykanaliki, o których mowa w niniejszym wniosku są przyłączami, których realizacja w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2015 r., poz. 139, z późn zm.) należy do osoby ubiegającej się o przyłączenie do sieci. Przykanaliki będą w całości realizowane przez Gminę. Wnioskodawca nie będzie pobierał od mieszkańców opłaty za budowę przykanalików. Przykanaliki będą stanowić własność Gminy. Rozliczenia w zakresie podatku od towarów i usług do 31 grudnia 2016 r. dokonywane będą z uwzględnieniem odrębności podatkowej Wnioskodawcy. Wydatki objęte zakresem pytania będą ponoszone zarówno przed jak i po centralizacji rozliczeń jednostki samorządu terytorialnego i jej jednostek organizacyjnych. Gmina zamierza dokonać centralizacji rozliczeń ze swoimi jednostkami budżetowymi z dniem 1 stycznia 2017 r. Po centralizacji podatku od towarów i usług efekty projektu będą służyć do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2015 r., poz. 139, z późn. zm.), zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków jest zadaniem własnym gminy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne jest obowiązane zapewnić budowę urządzeń wodociągowych i urządzeń kanalizacyjnych, ustalonych przez gminę w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, w zakresie uzgodnionym w wieloletnim planie rozwoju i modernizacji, o którym mowa w art. 21 ust. 1.

Na podstawie ust. 2 powołanego artykułu, realizację budowy przyłączy do sieci oraz studni wodomierzowej, pomieszczenia przewidzianego do lokalizacji wodomierza głównego i urządzenia pomiarowego zapewnia na własny koszt osoba ubiegająca się o przyłączenie nieruchomości do sieci.

W myśl art. 49 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa.

Jak stanowi § 2 tego przepisu, osoba, która poniosła koszty budowy urządzeń, o których mowa w § 1, i jest ich właścicielem, może żądać, aby przedsiębiorca, który przyłączył urządzenia do swojej sieci, nabył ich własność za odpowiednim wynagrodzeniem, chyba że w umowie strony postanowiły inaczej. Z żądaniem przeniesienia własności tych urządzeń może wystąpić także przedsiębiorca.

Zatem wyjątek w niniejszej kwestii zawarty jest w art. 49 Kodeksu cywilnego, z którego wynika, że wymienione w nim urządzenia nie należą do części składowych gruntu lub budynku, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa. Przesłanka ta jest spełniona z chwilą podłączenia wymienionych w art. 49 Kodeksu cywilnego urządzeń do sieci należących do przedsiębiorstwa. W rezultacie więc urządzenia te przestają być częścią składową nieruchomości, na której zostały zbudowane i nie stanowią własności właściciela tej nieruchomości. Dotychczasowy właściciel traci ich własność na rzecz właściciela instalacji, do której zostały one przyłączone, czyli na rzecz przedsiębiorcy sieciowego.

We wniosku wskazano, że przykanaliki będą w całości realizowane przez Gminę. Wnioskodawca nie będzie pobierał od mieszkańców opłaty za budowę przykanalików. Przykanaliki będą stanowić własność Gminy. Tym samym Wnioskodawca zlecając wybudowanie infrastruktury i pokrywając koszty jej budowy, nabył prawo własności infrastruktury. Tym samym Wnioskodawca, w zakresie budowy przyłączy, nie będzie świadczył usług na rzecz mieszkańców.

Rozpatrując kwestie objętą zakresem zadanego pytania, należy wskazać, że w dniu 29 września 2015 r. zapadł wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w sprawie C-276/14 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, zgodnie z którym artykuł 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że podmioty prawa publicznego, takie jak gminne jednostki budżetowe będące przedmiotem postępowania głównego, nie mogą być uznane za podatników podatku od wartości dodanej, ponieważ nie spełniają kryterium samodzielności przewidzianego w tym przepisie. Zdaniem TSUE, jednostki te nie ponoszą ryzyka gospodarczego związanego z działalnością gospodarczą powierzoną im w imieniu i na rachunek gminy oraz nie odpowiadają za szkody spowodowane tą działalnością (odpowiedzialność tą ponosi wyłącznie gmina), ponieważ nie dysponują własnym majątkiem, nie osiągają własnych dochodów i nie ponoszą kosztów dotyczących takiej działalności. Uzyskane dochody są bowiem wpłacane do budżetu Gminy, a wydatki są pokrywane bezpośrednio z tego budżetu.

W konsekwencji tego wyroku należy uznać, że jednostki budżetowe nie posiadają odrębności podatkowej na gruncie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, a więc wszelkie czynności przez nie dokonywane na rzecz osób trzecich powinny być rozliczane przez jednostkę samorządu terytorialnego, która je utworzyła, a czynności dokonywane w ramach jednostki samorządu terytorialnego (pomiędzy jej jednostkami budżetowymi) mają charakter wewnętrzny.

Należy ponadto zauważyć, że w związku z ww. wyrokiem nr C-276/14, w dniu 29 września 2015 r. Ministerstwo Finansów wydało Komunikat, w którym stwierdzono, że mając na uwadze rozstrzygnięcie TSUE zakłada się obowiązkowe scentralizowanie w samorządach rozliczeń w zakresie podatku VAT. Jednocześnie w Komunikacie z dnia 16 grudnia 2015 r. wskazano, że stosowany obecny model rozliczeń do dnia 1 stycznia 2017 r. nie będzie kwestionowany.

Odnosząc się do zagadnienia będącego przedmiotem zapytania należy wskazać, że jak wynika z wniosku w niniejszej sprawie Zakład Gospodarki Komunalnej jako samorządowa jednostka budżetowa jest podatnikiem podatku od towarów i usług samodzielnie rozliczającym się z podatku VAT i Gmina w swoich rozliczeniach uwzględnia odrębność podatkową ZGK.

Wobec powyższego, w świetle przedstawionych okoliczności sprawy, tj. odrębność podatkowoprawna ww. Zakładu i stosowanie dotychczasowego modelu rozliczeń podatkowych, należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokonywał wydatków związanych z budową ww. infrastruktury z zamiarem nieodpłatnego udostępnienia przedmiotowej infrastruktury samorządowej jednostce budżetowej i tym samym nabywał towary i usługi do czynności niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy bowiem zauważyć, że w przypadku nieodpłatnego udostępnienia infrastruktury innemu podatnikowi, Gmina nie używa jej do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i tym samym, w okresach rozliczeniowych, w których Gmina nadal będzie stosowała dotychczasowy model rozliczeń, Gmina nie może być uznana jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 tej ustawy. Do czasu centralizacji rozliczeń dla powyższych czynności - Gmina nie działa jako podatnik.

Mając więc na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w stosunku do wydatków ponoszonych do czasu scentralizowania rozliczeń, Gminie nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od ponoszonych wydatków inwestycyjnych związanych z realizacją inwestycji. pn. .

Pomimo częściowo odmiennej argumentacji, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z realizacją ww. inwestycji dokonywanych przed centralizacją rozliczeń należało uznać za prawidłowe, ponieważ Wnioskodawca wywiódł prawidłowy skutek prawny.

Natomiast Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących zakupów towarów i usług w związku z realizacją ww. inwestycji dokonywanych w okresie po centralizacji rozliczeń, a więc w okresach, kiedy Wnioskodawca - zgodnie z wnioskami płynącymi z ww. wyroku TSUE będzie rozliczać zarówno podatek należny jak i podatek naliczony powstały w wyniku działań realizowanych przez swoje jednostki budżetowe oraz zakłady budżetowe.

Zatem w stosunku do zakupów dokonanych po centralizacji rozliczeń, ze względu na spełnienie podstawowej pozytywnej przesłanki warunkującej prawo do odliczenia podatku naliczonego, jaką jest związek zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych, Wnioskodawcy stosownie do zapisów art. 86 ust. 1 ustawy - będzie przysługiwać prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych zawartych w art. 88 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z realizacją ww. inwestycji dokonywanych po centralizacji rozliczeń należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczą wszystkich podmiotów, które prowadzą działalność gospodarczą. Z uwagi na równość opodatkowania podatkiem od towarów i usług, nieuprawnione jest twierdzenie Wnioskodawcy zawarte we własnym stanowisku, że Gmina powinna być traktowana korzystniej niż inne podmioty gospodarcze dokonujące sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT i korzystające w związku z tym z prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie towarów/usług niezbędnych do wykonywania czynności opodatkowanych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi