Podatek od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności zbycia ogółu praw i obowiązków komandytariusza w spółce komandytowej. - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 31.05.2016, sygn. ILPP4/4512-1-117/16-2/KM, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Temat interpretacji

Podatek od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności zbycia ogółu praw i obowiązków komandytariusza w spółce komandytowej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko SPÓŁKI przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2016 r. (data wpływu 2 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności zbycia ogółu praw i obowiązków komandytariusza w spółce komandytowej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności zbycia ogółu praw i obowiązków komandytariusza w spółce komandytowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest spółką kapitałową mającą swoją siedzibę w Polsce i podlegającą w Polsce opodatkowaniu od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka prowadzi działalność produkcyjną i usługową w szczególności w zakresie wytwarzania i sprzedaży akcesoriów łazienkowych. W zakres działalności gospodarczej wykonywanej przez Spółkę nie wchodzi obrót papierami wartościowymi, w szczególności udziałami ani akcjami.

Spółka rozważa utworzenie Spółki komandytowej (dalej: SK) i przystąpienie do niej w charakterze komandytariusza. Obok Spółki, do SK przystąpi jeszcze jeden podmiot osoba prawna lub osoba fizyczna w charakterze komplementariusza.

Dodatkowo Spółka informuje, że posiadanie przez nią ogółu praw i obowiązków komandytariusza w SK:

nie będzie bezpośrednim, stałym i koniecznym warunkiem rozszerzenia działalności gospodarczej Spółki;
będzie wiązać się jedynie z wykonywaniem podstawowych praw właścicielskich.

Jednocześnie Spółka informuje, że jeżeli zostanie komandytariuszem w SK to nie będzie uczestniczyć w zarządzaniu SK, albowiem przystąpi do niej w charakterze komandytariusza, który nie będzie uprawniony do prowadzenia spraw Spółki.

W przypadku założenia SK, Spółka rozważać będzie również wniesienie do SK tytułem wkładu m.in. własnych wierzytelności, wynikających z niespłaconych pożyczek, udzielonych przez siebie podmiotowi zagranicznemu (dalej: wierzytelności). Pożyczki te w momencie dokonania aportu będą już wymagalne. Wydatki, które zostały poniesione na przedmiot planowanego aportu nie zostały dotychczas zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W przyszłości może się zdarzyć również sytuacja, w której Spółka dokona odpłatnego zbycia ogółu praw i obowiązków wynikających z bycia wspólnikiem w SK (dalej: ogół praw i obowiązków) na rzecz podmiotu trzeciego. Przy czym podmiotem tym może być zarówno podmiot:

polski jak i zagraniczny,
powiązany lub niepowiązany ze Spółką.

Ewentualne zbycie ogółu praw i obowiązków nastąpiłoby za cenę rynkową, odpowiadającą wartości udziału posiadanego przez Spółkę. Rozważana przez Spółkę sprzedaż ogółu praw i obowiązków komandytariusza w SK nie będzie dokonywana w ramach działalności maklerskiej ani brokerskiej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy czynność zbycia ogółu praw i obowiązków komandytariusza w SK podmiotowi trzeciemu będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie przez niego ogółu praw i obowiązków komandytariusza w SK na rzecz podmiotu trzeciego nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Należy jednakże zauważyć, że odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT wtedy, gdy są dokonywane przez podmiot o statusie podatnika działający w takim charakterze w odniesieniu do tych czynności.

W tym kontekście, Spółka zauważa, że dokonując zbycia ogółu praw i obowiązków komandytariusza w SK, nie będzie występować w charakterze podatnika, gdyż zbycie nie będzie dokonane w ramach wykonywanej działalności gospodarczej. Zbywanie własnych udziałów w spółkach nie może bowiem co do zasady stanowić wykonywania działalności gospodarczej.

Kwestia, czy za działalność gospodarczą można uznać działalność, polegającą na posiadaniu/zbywaniu własnych akcji oraz udziałów była przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W świetle orzecznictwa TSUE działalność gospodarcza nie obejmuje działalności polegającej na posiadaniu udziałów i innych papierów wartościowych (sprawa Polysar Investments Netherlands BV v. Inspecteur der Invoerrechten en Accijnzen pod sygn. C-60/90, sprawa Harnas Helm CV v. Staatssecretaris van Financiën pod sygn. C-80/95) oraz na nabywaniu i zbywaniu udziałów (sprawa Wellcome Trust Ltd v. Commissioners of Customs and Excise pod sygn. C-155/94).

Spółka zauważa, że udziałem w spółce komandytowej jest ogół praw i obowiązków wspólnika w takiej spółce.

Jak wskazuje się bowiem w doktrynie, udziałem w spółce jawnej jest ogół praw i obowiązków wspólnika. Chodzi tu zarówno o prawa i obowiązki majątkowe, np.: prawo do podziału i wypłaty zysku, prawo do odsetek od udziału, prawo do wypłaty udziału w razie wystąpienia ze spółki, obowiązek wniesienia wkładu, obowiązek uczestniczenia w stratach, jak i prawa i obowiązki niemajątkowe, np.: prawo do reprezentowania spółki, prawo do prowadzenia jej spraw, prawo do zasięgania informacji o stanie majątku i interesów spółki, prawo do przeglądania ksiąg i dokumentów spółki, prawo do wypowiedzenia umowy spółki, prawo żądania rozwiązania spółki, obowiązek prowadzenia spraw spółki, obowiązek lojalności (J. Napierała, L. Moskwa, A. Koch, J. Napierała, Prawo handlowe, Zakamycze 2002, s. 202). Natomiast, zgodnie z art. 103 ustawy z 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. 2000 r. Nr 94, poz. 1037, ze zm.), w sprawach nieuregulowanych w niniejszym dziale (tj. dziale III Spółka komandytowa) do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Biorąc zatem pod uwagę przytoczone przepisy prawne i orzecznictwo TSUE, należy stwierdzić, iż zbycie praw i obowiązków komandytariusza w SK dokonane przez Spółkę jest czynnością niepodlegającą VAT, gdyż dokonując tej czynności Spółka nie działa w charakterze podatnika, co wynika z faktu, iż czynności te nie mogą zostać uznane za wykonywane w ramach działalności gospodarczej, a są jedynie prostym wykonywaniem funkcji właścicielskiej.

Prawidłowość przedstawionego poglądu potwierdzają m.in. następujące interpretacje indywidualne:

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 3 września 2015 r. (sygn. ILPP2/4512-1-466/15-3/AK),
interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 10 września 2014 r. (sygn. ILPP5/443-144/14-4/KG),
interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 1 października 2012 r. (sygn. IPTPP2/443-600/12-2/AW),
interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 marca 2012 r. (sygn. IPPP1/443-66/12-2/PR),
interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 8 sierpnia 2011 r. (sygn. IPTPP2/443-72/11-4/BM).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710) zwanej dalej ustawą opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) dalej Dyrektywa 2006/112/WE. Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów i tym samym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W kontekście powyższego, uwzględniając definicję działalności gospodarczej należy stwierdzić, że dostawa towarów lub świadczenie usług będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tylko w sytuacji, gdy dokonane zostaną przez podmiot o statusie podatnika, który działa w takim charakterze w odniesieniu do tej konkretnie czynności. Natomiast dla stwierdzenia, że dla danej transakcji podmiot jest podatnikiem podatku od towarów i usług, konieczne jest prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy.

Definicja podatnika zawarta w przywołanym wyżej art. 15 ust. 1 ustawy jest odzwierciedleniem art. 9 Dyrektywy 2006/112/WE, który stanowi, że podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) wynika, że analiza definicji pojęć podatnika i działalności gospodarczej wskazuje na szeroki zakres przedmiotowy pojęcia działalności gospodarczej oraz na jego obiektywny charakter, co oznacza, że działalność ta jest rozważana sama w sobie, niezależnie od jej celów lub jej rezultatów. Prowadzi to do wniosku, że cele działalności gospodarczej, jak i przesłanki jej podjęcia mogą być różnorodne.

Podatnikiem podatku VAT jest zatem podmiot, który prowadzi samodzielnie (niezależnie) działalność gospodarczą, zdefiniowaną bardzo szeroko w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE. Generalnie należy stwierdzić, że definicja działalności gospodarczej została zakreślona tak szeroko, że obejmuje ona w zasadzie wszystkie czynności bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Jest to wyrazem zasady powszechności opodatkowania. Zbyt wąska definicja pojęcia podatnika prowadziłaby do nieuzasadnionych różnic pomiędzy podmiotami gospodarczymi, z których część byłaby podatnikami VAT, a część nie.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką kapitałową mającą swoją siedzibę w Polsce, która prowadzi działalność produkcyjną i usługową w szczególności w zakresie wytwarzania i sprzedaży akcesoriów łazienkowych. W zakres działalności gospodarczej wykonywanej przez Spółkę nie wchodzi obrót papierami wartościowymi, w szczególności udziałami ani akcjami.

Wnioskodawca rozważa utworzenie Spółki komandytowej (dalej: SK) i przystąpienie do niej w charakterze komandytariusza.

Posiadanie przez Spółkę ogółu praw i obowiązków komandytariusza w SK:

nie będzie bezpośrednim, stałym i koniecznym warunkiem rozszerzenia jej działalności gospodarczej;
będzie wiązać się jedynie z wykonywaniem podstawowych praw właścicielskich.

Jednocześnie Wnioskodawca poinformował, że jeżeli zostanie komandytariuszem w SK to nie będzie uczestniczyć w zarządzaniu SK, ponieważ przystąpi do niej w charakterze komandytariusza, który nie będzie uprawniony do prowadzenia jej spraw.

W przyszłości może się zdarzyć również sytuacja, w której Wnioskodawca dokona odpłatnego zbycia ogółu praw i obowiązków wynikających z bycia wspólnikiem w SK (dalej: ogół praw i obowiązków) na rzecz podmiotu trzeciego. Przy czym podmiotem tym może być zarówno podmiot:

polski jak i zagraniczny,
powiązany lub niepowiązany ze Spółką.

Ewentualne zbycie ogółu praw i obowiązków nastąpiłoby za cenę rynkową, odpowiadającą wartości udziału posiadanego przez Wnioskodawcę. Rozważana przez niego sprzedaż ogółu praw i obowiązków komandytariusza w SK nie będzie dokonywana w ramach działalności maklerskiej ani brokerskiej.

Na tle powyższego Spółka ma wątpliwości, czy czynność zbycia ogółu praw i obowiązków komandytariusza w SK podmiotowi trzeciemu będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Kwestia, czy za działalność gospodarczą można uznać działalność polegającą na posiadaniu i sprzedaży akcji oraz udziałów była przedmiotem orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Jak słusznie wskazał Wnioskodawca, w wyrokach w sprawach C-60/90 i C-155/94 oraz w sprawie C-80/95, TSUE podkreślał, że samo posiadanie, czy też emisja udziałów i innych papierów wartościowych co do zasady nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 4 VI Dyrektywy, która pozwalałaby na uznanie posiadacza takich udziałów za podatnika. Natomiast w wyroku z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-77/01 Empresa de Desenvolvimento Mineiro TSUE uznał, że zwykłe nabycie udziałów w innych podmiotach nie stanowi wykorzystania majątku w celu osiągnięcia dochodu w sposób ciągły, ponieważ dywidenda uzyskana z udziału jest skutkiem własności majątku i nie jest wynagrodzeniem uzyskanym w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu Dyrektywy. Podobnie transakcje finansowe polegające jedynie na sprzedaży udziałów i innych papierów wartościowych, np. jednostek w funduszach inwestycyjnych, nie stanowią w ogóle działalności gospodarczej.

Posiłkując się przywołanym orzecznictwem należy stwierdzić, że co do zasady powyżej wymienione czynności nie stanowią działalności gospodarczej, a zatem podmiot dokonujący tych czynności nie ma statusu podatnika, nawet jeżeli z tytułu innej działalności jest podatnikiem. Od tej zasady orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przewiduje jednak pewne wyjątki, które pozwalają łączyć z faktem posiadania papierów wartościowych wykonywanie działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Powyższe dotyczy sytuacji, gdy:

posiadacz papierów wartościowych uczestniczy w zarządzaniu spółką, której akcje posiada;
sprzedaż akcji, udziałów prowadzona jest w ramach działalności maklerskiej i brokerskiej;
posiadanie udziałów jest bezpośrednim, stałym i koniecznym rozszerzeniem działalności gospodarczej.

W sytuacji, gdy w zakres prowadzonej przez podmiot działalności gospodarczej nie wchodzi np. obrót papierami wartościowymi, to czynność samej sprzedaży udziałów nie jest traktowana jako działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, w związku z czym, nie podlega opodatkowaniu.

W orzeczeniu TSUE w sprawie Polysar (C-60/90) stwierdzono, że spółka holdingowa może uzyskać status podatnika, jeżeli jest ona pośrednio lub bezpośrednio zaangażowana w zarządzanie spółkami, w których posiada udziały, z wyłączeniem czynności, które wykonuje w związku z pełnieniem funkcji właścicielskich.

Wskazówki dotyczące znaczenia sformułowania usługi zarządcze wykraczające poza prawa i obowiązki wynikające z posiadania udziałów zawarł Trybunał Sprawiedliwości UE w kolejnych orzeczeniach z dnia 14 listopada 2000 r. w sprawie C-142/99 pomiędzy Floridienne SA i Berginvest SA a Państwem Belgijskim, z dnia 12 lipca 2001 r. w sprawie C-102/00 pomiędzy Welthgrove BV a Staatssecretaris van Financiën (Holandia), jak również z dnia 27 września 2001 r. w sprawie C-16/00 pomiędzy Cibo Participations SA a Directeur régional des impôts du Nord Pas-de-Calais (Francja).

W orzeczeniu w sprawie C-142/99 Trybunał stwierdził, że zaangażowanie w zarządzanie spółkami zależnymi (w holdingu) należy uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 4(2) VI Dyrektywy, ale tylko w zakresie, w jakim pociąga to za sobą dokonywanie transakcji podlegających VAT na mocy art. 2 VI Dyrektywy, takich jak świadczenie przez Floridienne usług administracyjnych, rachunkowych i informatycznych na rzecz swoich spółek zależnych. Koncepcja ta została powtórzona w orzeczeniu C-102/00, w którym Trybunał Sprawiedliwości UE zajął stanowisko, że udział spółki holdingowej w zarządzaniu podmiotami zależnymi należy traktować jako działalność gospodarczą w rozumieniu artykułu 4(2) VI Dyrektywy jedynie w takim zakresie, w jakim obejmuje ona transakcje opodatkowane VAT na podstawie art. 2 VI Dyrektywy.

Z kolei w wyroku w sprawie C-16/00 Trybunał podtrzymał stanowisko, że udział spółki holdingowej w zarządzaniu spółkami, których udziały nabyła, stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 4 ust. 2 VI Dyrektywy, ale tylko w przypadku, gdy pociąga to za sobą przeprowadzenie transakcji podlegających opodatkowaniu na mocy art. 2 ust. 1 tej Dyrektywy, takich jak świadczenie przez spółkę holdingową na rzecz spółek zależnych usług administracyjnych, finansowych, handlowych lub technicznych. W związku z powyższym, zdaniem TSUE, samo nabycie i posiadanie akcji spółki nie powinno być traktowane jako działalność gospodarcza w rozumieniu art. 4 ust. 2 VI Dyrektywy, nadającą ich posiadaczowi status podatnika. Trybunał powtórzył tu wyrażone wcześniej w orzeczeniu z dnia 20 czerwca 1996 r. C-155/94 stanowisko, że jeżeli objęcie akcji nie stanowi działalności gospodarczej, to również nie ma takiego charakteru ich zbycie (zob. także orzeczenie TSUE z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-442/01).

Interpretując wskazany w orzecznictwie TSUE wyjątek od powyższej zasady sprowadzający się do możliwości uznania za działalność gospodarczą posiadania (zbywania) udziałów, jeżeli towarzyszyłoby temu uczestnictwo w zarządzaniu spółką, stwierdzić należy, że taka możliwość ograniczona jest do sytuacji szczególnych, w których udział w zarządzaniu pociąga za sobą przeprowadzenie transakcji podlegających opodatkowaniu, takich jak świadczenie usług na rzecz spółki.

Jak wskazano powyżej udziały co do zasady, nie stanowią towaru, a ich przekazanie świadczenia usług, niemniej jednak obrót udziałami rozumiany jako sprzedaż praw i obowiązków może być uznany za usługę w rozumieniu ustawy. Jednak, aby obrót ten podlegał opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być wykonywany przez podatnika (w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy) w ramach jego profesjonalnej aktywności.

Jak wynika z przedstawionych okoliczności sprawy, w zakres działalności gospodarczej wykonywanej przez Spółkę nie wchodzi obrót papierami wartościowymi, a sprzedaż przez nią ogółu praw i obowiązków komandytariusza w SK nie będzie dokonywana w ramach działalności maklerskiej i brokerskiej. Wnioskodawca nie będzie uczestniczyć w zarządzaniu SK, ponieważ przystąpi do niej w charakterze komandytariusza, który nie będzie uprawniony do prowadzenia jej spraw. Posiadanie przez Spółkę ogółu praw i obowiązków komandytariusza w SK nie będzie dla niej bezpośrednim, stałym i koniecznym warunkiem rozszerzenia działalności gospodarczej i będzie wiązać się jedynie z wykonywaniem podstawowych praw właścicielskich.

Zatem w przedmiotowej sprawie nie będą zachodzić przesłanki wymienione przez TSUE we wskazanych orzeczeniach, które wskazywałyby na to, że planowana przez Wnioskodawcę transakcja zbycia ogółu praw i obowiązków komandytariusza w SK będzie realizowana przez niego jako podatnika VAT w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na względzie wskazane przepisy prawa, jak również wnioski płynące z przywołanego orzecznictwa TSUE oraz przedstawione zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie nie będą spełnione przesłanki warunkujące uznanie transakcji zbycia ogółu praw i obowiązków komandytariusza w SK za działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a Spółka nie uzyska statusu podatnika podatku od towarów i usług w tym zakresie.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że czynność zbycia ogółu praw i obowiązków komandytariusza w SK podmiotowi trzeciemu nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie