Temat interpretacji

Zwolnienie od podatku usług pośrednictwa w świadczeniu usług finansowych na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy oraz przekroczenie limitu, o którym mowa w art. 113 ustawy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2015 r. (data wpływu 3 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych przez Wnioskodawcę usług jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych przez Wnioskodawcę usług.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa finansowego, niebędący czynnym podatnikiem VAT, rozpoczął działalność 1 lutego 2010 r.

Począwszy od 17 lutego 2010 r. prowadzi on działalność w oparciu o umowę o świadczenie usług pomocniczych do usług pośrednictwa finansowego.

Do 2014 r. Wnioskodawca podlegał zwolnieniu z VAT podmiotowo, gdyż nie przekroczył obrotu 150 000 zł w roku podatkowym. W 2015 r. istnieje możliwość przekroczenia przez niego obrotu 150 000 zł.

W zakres czynności świadczonych na bazie ww. umowy wchodzą następujące czynności:

• pozyskanie klientów na cele zawarcia przez nich umów kredytowych;
• udostępnianie potencjalnym klientom informacji o możliwościach skorzystania z oferowanych przez firmę doradztwa finansowego produktów;
• podejmowanie czynności przygotowawczych zmierzających do umożliwienia zawarcia umowy pomiędzy potencjalnym klientem a bankiem, w szczególności: zebranie dokumentacji w celu sporządzenia wniosku kredytowego, wstępna ocena sytuacji finansowo -ekonomicznej klienta, a następnie przeprowadzenie całego procesu kredytowego sfinalizowanego podpisaniem umowy kredytowej w konkretnym banku;
• przekazywanie potencjalnym klientom wizytówek oraz materiałów informacyjno promocyjnych przygotowanych przez firmę pośrednictwa finansowego;
• informowanie wszystkich podmiotów, z którymi pozostaje w stałych stosunkach gospodarczych o nawiązanej współpracy z firmą pośrednictwa finansowego;
• przekazywanie na bieżąco firmie pośrednictwa finansowego uwag na temat przebiegu dotychczasowej współpracy;
• czynną współpracę z przedstawicielami finansowym, w celu maksymalizacji wyników.

Na podstawie rozliczenia przedstawionego przez firmę pośrednictwa finansowego Wnioskodawca wystawia fakturę do wykonanych usług pośrednictwa o treści: usługi pomocnicze do usług pośrednictwa finansowego opodatkowane stawką zwolnioną.

Na podstawie art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Jednocześnie na podstawie art. 43 ust. 14 ustawy o podatku od towarów i usług, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Czy w związku z faktem, że świadczona przez Wnioskodawcę usługa jest elementem usługi finansowej usługą pomocniczą do usługi pośrednictwa finansowego, po przekroczeniu obrotu 150 000 zł w roku będzie on miał prawo stosować stawkę ZW do świadczonych usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z faktem, że świadczona przez Wnioskodawcę usługa jest elementem usługi finansowej, jednakże można ją zidentyfikować jako kompletną usługę i jest właściwa oraz niezbędna do świadczenia usługi zwolnionej, ma on prawo stosować opodatkowanie stawką zwolnioną do świadczonej przez siebie usługi pośrednictwa...

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do przepisu art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej, zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Aby czynności podlegały zwolnieniu na podstawie tego przepisu muszą spełnić łącznie cztery przesłanki, tj.: muszą one stanowić element zwolnionej usługi finansowej, muszą stanowić odrębną całość, muszą być właściwe oraz niezbędne do świadczenia zwolnionej usługi finansowej  wykonywana przez Wnioskodawcę usługa spełnia te wszystkie wymogi.

Wnioskodawca uważa, że ma prawo do zastosowania stawki zwolnionej, gdyż świadcząc swoją usługę niejako wyręcza podmiot świadczący zwolnioną usługę finansową w świadczeniu niektórych jej elementów.

Usługa pomocnicza świadczona przez Wnioskodawcę, jest częścią usługi podstawowej i przyczynia się do lepszego jej wykonania przez firmę pośrednictwa finansowego, z którą Wnioskodawca współpracuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą  opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub ich zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 13 ustawy).

Na mocy art. 43 ust. 15 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.

Powyższe regulacje stanowią implementację do krajowego porządku prawnego zapisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1. z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą. Zgodnie z regulacją zawartą w art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Jak wynika z art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie ma również zastosowanie do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w art. 43 ust. 1 pkt 38 (a więc usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzania kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez pożyczkodawcę), który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia tej usługi.

Przepis ten stanowi odzwierciedlenie tez wynikających z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), odnoszącego się do kwestii możliwości zastosowania w świetle przepisów Dyrektywy, zwolnienia dla części składowej usługi udzielania pożyczek pieniężnych wykonywanej przez podmiot trzeci.

Na podstawie art. 43 ust. 13 ustawy oraz orzecznictwa TSUE, należy uznać, że zwolnieniu od podatku nie podlegają usługi stanowiące element (część składową) usługi finansowej, które nie są dla tej usługi finansowej właściwe, czyli specyficzne.

Natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty. Należy stwierdzić, że wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi cechy, które ją wyróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów.

Pogląd taki potwierdził TSUE w wyroku C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), w którym Trybunał stwierdził, że: zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem. Można zatem stwierdzić, że według TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci przymiotu takiej usługi.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem pośrednictwa, warto odnieść się do wyroku C-453/05, w której TSUE stwierdził, że: pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową.

Z kolei w wyroku C-235/00 TSUE wskazał, że znaczenia słowa negocjacje, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem.

Zatem zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

• usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie;
• z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej, usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej;
• celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy);
• usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, nie będącą czynnym podatnikiem VAT. Podpisał on umowę na świadczenie usług pośrednictwa finansowego z firmą pośrednictwa finansowego. W zakres czynności świadczonych na bazie tej umowy wchodzą następujące czynności:

• pozyskanie klientów na cele zawarcia przez nich umów kredytowych;
• udostępnianie potencjalnym klientom informacji o możliwościach skorzystania z oferowanych przez firmę doradztwa finansowego produktów;
• podejmowanie czynności przygotowawczych zmierzających do umożliwienia zawarcia umowy pomiędzy potencjalnym klientem a bankiem, w szczególności: zebranie dokumentacji w celu sporządzenia wniosku kredytowego, wstępna ocena sytuacji finansowo -ekonomicznej klienta, a następnie przeprowadzenie całego procesu kredytowego sfinalizowanego podpisaniem umowy kredytowej w konkretnym banku;
• przekazywanie potencjalnym klientom wizytówek oraz materiałów informacyjno promocyjnych przygotowanych przez firmę pośrednictwa finansowego;
• informowanie wszystkich podmiotów, z którymi pozostaje w stałych stosunkach gospodarczych o nawiązanej współpracy z firmą pośrednictwa finansowego;
• przekazywanie na bieżąco firmie pośrednictwa finansowego uwag na temat przebiegu dotychczasowej współpracy;
• czynną współpracę z przedstawicielami finansowym, w celu maksymalizacji wyników.

Na podstawie rozliczenia przedstawionego przez firmę pośrednictwa finansowego Wnioskodawca wystawia fakturę do wykonanych usług pośrednictwa.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że usługa określona w umowie z firmą pośrednictwa finansowego  świadczona przez Wnioskodawcę stanowi usługę pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów. Usługa ta korzysta zatem ze zwolnienia od podatku, jednak na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy  podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy  zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Pod pojęciem sprzedaży w myśl art. 2 pkt 22 ustawy rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 113 ust. 2 pkt 2 ustawy do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:

1. transakcji związanych z nieruchomościami,
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
3. usług ubezpieczeniowych

jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

Natomiast na mocy art. 113 ust. 5 ustawy jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Z brzmienia art. 113 ust. 2 pkt 2 lit. b ustawy wynika, że do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1 (czyli uprawniającej do zwolnienia podmiotowego) nie wlicza się wartości sprzedaży z tytułu odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku (na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy) z wyjątkiem usług, o których mowa m.in. w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

Podkreślić należy, że ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia charakter pomocniczy. W takim przypadku w pierwszej kolejności stosuje się wykładnię językową, w taki bowiem sposób ustawodawca komunikuje się z podatnikiem jako adresatem normy. Dopiero gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych. Według internetowego słownika synonimów (strona internetowa http://synonim.net/synonim/pomocniczy), synonimami do słowa pomocniczy są pojęcia: pomocny, wspierający, poboczny, akcesoryjny, dodatkowy, dopływowy, posiłkowy, subsydialny, subsydiarny, uzupełniający, wspomagający.

Przepisy unijnej dyrektywy w zakresie VAT posługują się określeniem incidental transactions w ramach odpowiedniego przepisu, co na język polski może być tłumaczone jako transakcje incydentalne/uboczne. Termin incydentalny wg Słownika języka polskiego (Słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza przy tym mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko, natomiast termin uboczny oznacza dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy. Transakcje o charakterze incydentalnym oznaczają zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie incydentalności odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Także w wersji francuskiej VI Dyrektywy użyto określenia accessoire, a w wersji niemieckiej Hilfsumsaetze, co wskazuje, że w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy, poboczny charakter omawianych czynności). Podobnie, polska wersja językowa Dyrektywy, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania transakcje sporadyczne i określa omawiane czynności jako transakcje pomocnicze.

Transakcje pomocnicze zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić, czy dana czynność może być uznana za pomocniczą, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli dana działalność stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze. Aby więc ocenić czy świadczona usługa ma charakter pomocniczy, należy wziąć pod uwagę to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika.

W przedmiotowej sprawie czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach wykonywanej w zakresie pośrednictwa finansowego umowy zawartej z firmą doradztwa finansowego, są przedmiotem jego działalności gospodarczej, a więc nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że wartość wykonywanej przez Wnioskodawcę usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów korzystającej ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy winna zostać wliczona do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że do limitu wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, Wnioskodawca powinien wliczać wartość świadczonej przez siebie usługi pośrednictwa. Po przekroczeniu limitu wskazanego w tym przepisie, tj. kwoty 150 000 zł, Wnioskodawca utraci podmiotowe zwolnienie od podatku, zgodnie z art. 113 ust. 5 ustawy. Jednak dla usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów wykonywanej na podstawie umowy zawartej z firmą doradztwa finansowego, Wnioskodawca będzie miał prawo stosować zwolnienie od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Jednakże w związku ze stanowiskiem Wnioskodawcy, zgodnie z którym świadczona przez niego usługa stanowi usługę pomocniczą korzystającą ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 13 ustawy stanowisko to uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu