Temat interpretacji

Czynność przekazywania przez Spółkę materiałów reklamowych (ekspozytory, stojaki, standy) na rzecz obecnych lub potencjalnych klientów oraz kontrahentów nie kwalifikuje się do uznania jej za dostawę towarów w świetle przepisów ustawy o VAT.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2013 r. (data wpływu 28 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania materiałów reklamowych typu stojaki, standy, ekspozytury itp. jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania materiałów reklamowych typu stojaki, standy, ekspozytury itp.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej. Wnioskodawca albo Spółka) jest podmiotem działającym w branży farmaceutycznej, posiadającym siedzibę na terytorium Polski. Spółka prowadzi w Polsce działalność gospodarczą i jest zarejestrowana na terytorium kraju jako podatnik VAT czynny.

W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej na konkurencyjnym rynku, Spółka podejmuje szereg działań marketingowych służących zwiększeniu wolumenu swojej sprzedaży. Jednym z typowych działań stosowanych w całej branży jest współdziałanie z obecnymi lub potencjalnymi kontrahentami Spółki w zakresie odpowiedniego zareklamowania sprzedawanych towarów.

W ramach takich działań Spółka przekazuje nieodpłatnie materiały reklamowe, które stanowią m.in.: ekspozytory, stojaki, standy itp. (dalej łącznie: materiały reklamowe) do supermarketów, sklepów oraz aptek. Materiały reklamowe są to wykonane w głównej mierze z tektury/kartonu (czasami z dodatkami innych materiałów usztywniających/zabezpieczających takich jak laminat lub plastik czy metal) konstrukcje służące jako wystawy do eksponowania dedykowanego towaru Spółki. Posiadają odpowiednią szatę graficzną oraz logo, które są właściwe wyłącznie dla konkretnej linii produktów Spółki. Szata graficzna wraz z logiem są trwale umieszczone na danym materiale reklamowym i nie ma możliwości ich zmiany/modyfikacji bez uszkodzenia danego materiału reklamowego. Nietrwałość materiału, z którego materiały reklamowe są wykonane powoduje również, że są one wykorzystywane zasadniczo tylko na czas sprzedaży lub promocji danych produktów Spółki.

Jednostkowy koszt wytworzenia poszczególnych materiałów reklamowych przekracza kwotę 10 zł, a w niektórych kwotę 100 zł. Spółka nie prowadzi ewidencji pozwalającej na ustalenie tożsamości osób, którym przekazuje przedmiotowe materiały reklamowe. Jednocześnie Spółce przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z ich zakupem (zleceniem ich wykonania).

Celem przekazań jest zasadniczo wyposażenie kontrahenta w materiały reklamowe umożliwiające mu prezentowanie produktów Spółki i w związku z tym mające na celu skłonienie klienta końcowego do podjęcia decyzji o nabyciu produktów Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy czynność polegająca na nieodpłatnym przekazaniu przez Spółkę materiałów reklamowych na rzecz obecnych lub potencjalnych klientów oraz kontrahentów stanowi czynność zrównaną z odpłatną dostawą towarów w świetle przepisów ustawy o VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka stoi na stanowisku, iż czynność polegająca na nieodpłatnym przekazaniu przez Spółkę materiałów reklamowych na rzecz obecnych lub potencjalnych klientów oraz kontrahentów nie stanowi czynności zrównanej z odpłatną dostawą towarów w świetle przepisów ustawy o VAT.

Na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny,

- jeżeli podatnikowi przysługiwało w całości lub w części prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Natomiast przepis art. 7 ust. 3 ustawy o VAT stanowi, iż przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

Tymczasem ten sam przepis ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym przed zmianami przepisów ustawy o VAT, które weszły w życie od 1 kwietnia 2013 r., wyłącza zastosowanie art. 7 ust. 2 wprost również w odniesieniu do przekazywanych materiałów drukowanych.

Zdaniem Spółki, usunięcie z przytoczonego przepisu odniesienia do drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych nie jest równoznaczne z objęciem przekazań tego rodzaju towarów opodatkowaniem VAT.

Poniżej Spółka prezentuje szereg argumentów wspierających taką konkluzję.

1. Materiały reklamowe jako towary nienadające się do konsumpcji

W pierwszej kolejności, Spółka pragnie podkreślić, iż podatek od towarów i usług jest podatkiem konsumpcyjnym. Oznacza to, iż opodatkowaniem objęte są zdarzenia, których skutkiem jest zaistnienie konsumpcji w odniesieniu do poszczególnych towarów lub usług będących przedmiotem dostawy (świadczenia).

W opinii Spółki, materiały reklamowe nie stanowią towarów, które mogą podlegać konsumpcji, z uwagi na fakt, iż pełnią one jedynie funkcję reklamową i służą wyłącznie lepszej prezentacji konkretnego towaru Spółki w danym punkcie dystrybucji, a zatem ich przekazanie skutkować ma jedynie poprawą sposobu prezentacji produktu nadającego się do konsumpcji, a nie konsumpcją materiału reklamowego.

Potwierdzeniem dla braku cechy konsumpcyjności jest również fakt, iż szata graficzna oraz logo umieszczone na materiałach reklamowych wskazują na konkretny produkt Spółki. W konsekwencji umożliwiają one wyłącznie prezentację produktów Spółki, dla których są one dedykowane. W związku z tym wykorzystanie tych materiałów reklamowych dla innych celów jest z praktycznego punktu widzenia wykluczone.

Co więcej, przepisy ustawy o VAT w obecnym brzmieniu, jak i obowiązującym przed 1 kwietnia 2013 r. przewidują wyłączenie z opodatkowania podatkiem VAT przekazania prezentów o małej wartości i próbek.

Choć przekazanie tych towarów nie służy zasadniczo doprowadzeniu do ich konsumpcji, to jednak Spółka zwraca uwagę na fakt, iż ustawodawca dopuszcza możliwość jej wystąpienia. Skoro zatem ustawodawca przewidział wyłączenie z opodatkowania dla towarów, których przekazanie może skutkować finalnie konsumpcją w mniejszym lub większym stopniu (tj. prezentów o małej wartości i próbek) to pozbawione logiki wydaje się uznanie obowiązku opodatkowania materiałów reklamowych, w wyniku przekazania których nie dochodzi w żadnym razie do konsumpcji.

Warto ponadto zauważyć, iż zgodnie z art. 7 ust. 7 ustawy o VAT przez próbkę, o której mowa w ust. 3, rozumie się identyfikowalne jako próbka egzemplarz towaru lub jego niewielką ilość, które pozwalają na ocenę cech i właściwości towaru w jego końcowej postaci, przy czym ich przekazanie (wręczenie) przez podatnika:

1. ma na celu promocję tego towaru oraz
2. nie służy zasadniczo zaspokojeniu potrzeb odbiorcy końcowego w zakresie danego towaru, chyba ze zaspokojenie potrzeb tego odbiorcy jest nieodłącznym elementem promocji tego towaru i ma skłaniać tego odbiorcę do zakupu promowanego towaru.

Z powyższego wynika zatem, że próbka nie służy do zaspokojenia potrzeb odbiorcy końcowego, lecz ma na celu promocję danego towaru. Analogicznie jak w przypadku próbki (a nawet bardziej jednoznacznie), materiały reklamowe również (jak już Spółka wykazała wyżej) nie służą zaspokojeniu potrzeb otrzymującego te materiały, lecz pełnią wyłącznie funkcję prezentacyjną mającą zachęcić do kupna oferowanych przez Spółkę towarów.

W konsekwencji zdaniem Spółki nie ulega wątpliwości, że celem ustawodawcy jest objęcie opodatkowaniem podatkiem VAT takich nieodpłatnych przekazań, których immanentną cechą jest zaspokojenie potrzeb odbiorcy będących skutkiem tego przekazania. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego. Przykładowo, w wyroku z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. I FSK 300/11), Sąd stwierdził, iż zasada opodatkowania konsumpcji wymaga interpretowania art. 7 ust. 2 ustawy o VAT tak, aby zapewnić opodatkowanie wszystkich sytuacji w których przekazanie towaru wiąże się z konsumpcją. Oznacza to, że przekazanie towarów które nie posiadają wartości konsumpcyjnej dla odbiorcy nie powinno być opodatkowane. Analogiczne stanowisko zajął NSA w wyroku z dnia 21 kwietnia 2009 r. (sygn. I FSK 59/08)

1. Stanowisko Ministerstwa Finansów w sprawie przekazania materiałów reklamowych

Jak wynika z powyższego w przypadku nieodpłatnych przekazań istotne znaczenie ma charakter danych towarów oraz możliwość przypisania im wartości użytkowej. Wnioskodawca pragnie w tym zakresie zwrócić uwagę na broszurę opublikowaną w kwietniu bieżącego roku przez Ministerstwo Finansów (dalej: Broszura) prezentującą własną interpretację Ministerstwa w odniesieniu do zastosowania przepisów po nowelizacji która weszła w życie z dniem 1 kwietnia 2013 r. W Broszurze tej wprost wskazano, iż przy badaniu czy nieodpłatnie przekazywane towary w ogóle podlegają podatkowi VAT należy określić czy przekazywany towar ma wartość użytkową (konsumpcyjną) z punktu widzenia nabywcy. Jeżeli przekazywany nieodpłatnie towar nie miałby dla nabywcy żadnej wartości użytkowej (konsumpcyjnej) to wówczas przekazanie takiego towaru nie podlegałoby opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym, w opinii Spółki nie powinno budzić wątpliwości, iż przekazanie przez Spółkę materiałów reklamowych nie stanowi odpłatnej dostawy towarów w świetle przepisów ustawy o VAT.

1. Przekazanie materiałów reklamowych jako niestanowiące darowizny

Ustawa o VAT zrównuje z odpłatną dostawą towarów nieodpłatne wydanie towarów, w tym w szczególności wszelkie darowizny. Celem zinterpretowania charakteru tego rodzaju przekazań, Spółka za zasadne uważa odniesienie właśnie do instytucji darowizny. Mając na uwadze, że definicja legalna darowizny nie została przewidziana przez ustawodawcę w ustawie o VAT, uzasadnione wydaje się posiłkowanie przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 1964, Nr 16, poz. 93 ze zm. dalej: KC). Na gruncie KC, darowizna zdefiniowana jest jako umowa, na mocy której darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Skoro zatem ustawodawca wskazuje darowizny jako czynności nieodpłatne bezwzględnie skutkujące obowiązkiem opodatkowania, to zdaniem Spółki jego celem było objęcie opodatkowaniem nieodpłatnych wydań w sytuacjach, w których dochodzi do przysporzenia majątkowego u podmiotu otrzymującego towar mający wymierną wartość ekonomiczną.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, celem przekazania materiałów reklamowych nie jest dokonanie w jakimkolwiek stopniu przysporzenia majątkowego po stronie podmiotu otrzymującego te materiały. Przeciwnie, skoro intencją Spółki jest dotarcie do jak najszerszego grona potencjalnych klientów, przekazanie tych materiałów leży wyłącznie w interesie Spółki i z ekonomicznego punktu widzenia to ona jest beneficjentem tego rodzaju przekazań. Dla otrzymującego materiały reklamowe nie stanowią natomiast żadnej innej wartości niż prezentacja produktów Spółki.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę, iż nieodpłatne przekazania towarów zrównane są z odpłatną dostawą towarów w szczególności w przypadku dokonania ich darowizny, zdaniem Spółki nie ulega wątpliwości, że przekazanie materiałów reklamowych nie powinno być uznane za dostawę towarów będącą przedmiotem czynności opodatkowanej, gdyż u otrzymującego je odbiorcy nie powoduje ono żadnego przysporzenia majątkowego (skutkiem przekazania jest jedynie zapewnienie lepszej prezentacji produktów Spółki w punkcie detalicznym).

1. Zmiany w ustawie o VAT jako zmiany doprecyzowujące

Spółka pragnie również wskazać, iż w uzasadnieniu do ustawy z 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw z (Dz.U. z 2013 r. poz. 35), zgodnie z którą brzmienie części przepisów ustawy o VAT uległo zmianie od 1 kwietnia 2013 r. ustawodawca wskazał, iż zmiana art. 7 ust. 3 ustawy o VAT ma charakter doprecyzowujący. ścisłe odwzorowanie przepisu art. 16 zdanie drugie dyrektywy 2006/112/WE powoduje, że w przepisie art. 7 ust. 3 ustawy o VAT nie będzie już mowy o przekazywaniu drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych. Pozostawienie wymienienia tych towarów nawet jako przykładowych powodowałoby, że przepis byłby niespójny i mógłby rodzić wątpliwości interpretacyjne w sytuacji np. konieczności odpowiedzi czy drukowany materiał reklamowy może być przekazany na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością.

Tymczasem za mieszczące się w grupie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych w świetle uprzednio obowiązujących przepisów o VAT (tj. w wersji sprzed 1 kwietnia 2013 r.), były powszechnie uznawane m.in. właśnie towary odpowiadające materiałom reklamowym będącym przedmiotem niniejszego wniosku (zob. np. interpretacja indywidualna z dnia 31 maja 2012 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, nr IPPP1/443-259/12-2/PR). Towary takie nie były zatem przedmiotem opodatkowania VAT właśnie z uwagi na fakt, iż ich przekazanie nie skutkowało konsumpcją. W świetle powyższego, modyfikując art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, zdaniem Spółki ustawodawca nie miał intencji opodatkowania nieodpłatnych przekazań drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych. Zmiana ta miała bowiem charakter doprecyzowujący, polegający na uproszczeniu i wprowadzeniu przejrzystości do przepisów i uniknięcia wątpliwości interpretacyjnych związanych z nowym brzmieniem art. 7 ustawy o VAT.

1. Wydanie materiałów reklamowych w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE

Pogląd, zgodnie z którym nieodpłatne wydanie materiałów reklamowych nie powinno być postrzegane jako opodatkowane VAT, wynika również z analizy przepisów wspólnotowych interpretowanych w świetle wyroków Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej: TSUE). Takie stanowisko prezentowane jest również w doktrynie.

Przykładowo, jak wynika z komentarza, Dyrektywa VAT Polska Perspektywa pod red. Romana Namysłowskiego i Doroty Pokrop (Wolters Kluwer 2012 r., s. 85) z perspektywy unijnej interpretacja art. 16 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 26 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, s. 1, ze zm.; dalej: Dyrektywa VAT) dotyczącego opodatkowania nieodpłatnych przekazań towarów powinna być dokonywana z uwzględnieniem orzecznictwa TSUE, w szczególności wyroku wydanego w dniu 27 kwietnia 1999 r. w sprawie C-48/97 Kuwait Petroleum (GB) Ltd v. Commissioners of Customs Excise, LEX nr 83895. TSUE potwierdził (w odniesieniu do art. 5(6) VI Dyrektywy, będącego odpowiednikiem art. 16 Dyrektywy VAT), iż zasadniczo każde nieodpłatne wydanie towarów rodzi obowiązek opodatkowania VAT, jeśli podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego (z wyjątkiem prezentów o niewielkiej wartości oraz próbek). Jedynym kryterium ograniczającym zakres opodatkowania nieodpłatnych przekazań jest konieczność zrównania sytuacji podatnika nabywającego towary i odliczającego VAT, a następnie wykorzystującego towary do celów prywatnych z sytuacją konsumenta, który nie ma prawa do odliczenia VAT. Taka interpretacja przepisów Dyrektywy VAT prowadzi do wniosku, iż opodatkowaniu VAT podlega tylko takie nieodpłatne przekazanie towarów, które skutkuje ostateczną konsumpcją tych towarów. Powyższe dowodzi, iż w przypadku nieodpłatnego przekazania materiałów reklamowych nie można mówić o wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

1. Wydanie materiałów reklamowych w świetle polskiej praktyki sądowo-administracyjnej

Ponadto, Spółka pragnie zwrócić uwagę na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 lipca 2011 r. (sygn. I FSK 1201/10) dotyczący sporu w przedmiocie podatku od towarów i usług za maj 2005 r., w którym zastosowanie miały przepisy art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2004 r. do 31 maja 2005 r. Pomimo faktu, iż w ówczesnym stanie prawnym art. 7 ust. 3 ustawy o VAT nie zawierał zapisu o drukowanych materiałach reklamowych i informacyjnych Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż gdy spółka nieodpłatnie przekazywała w celach informacyjno-reklamowych ulotki (katalogi) reklamowe <...> należy przyjąć, że nie miała miejsca opodatkowana dostawa towarów. W przytoczonym wyroku Sąd oparł się na podobnych do przytoczonych przez Spółkę argumentach i uznał, iż (...) przekazane materiały informacyjne, foldery nie są towarami w znaczeniu konsumpcyjnym, pomimo że wymienione są w klasyfikacjach statystycznych. Ulotki takie są bowiem specyficznym produktem, zawierającym informacje mające zachęcić ewentualnego klienta do zakupu właściwego produktu. Jak słusznie bowiem argumentuje Spółka ulotki reklamowe i foldery nie mają charakteru konsumpcyjnego, skoro u otrzymującego je odbiorcy nie powodują żadnego przysporzenia majątkowego, a jedynie przekazują informacje o danym produkcie. Z powyższego zaś wynika, że ulotki i foldery nie mogą być uznane za towar będący przedmiotem czynności opodatkowanej.

Ostatecznie Sąd skonstatował, że () nie każdy towar podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, pomimo spełnienia z formalnego punktu widzenia definicji dostawy.

W opinii Spółki, jakkolwiek stan faktyczny w przytoczonym wyroku nie odnosił się wprost do materiałów reklamowych będących przedmiotem niniejszego wniosku, to jednak również przy klasyfikacji ich nieodpłatnego przekazania należy wziąć pod uwagę brak charakteru konsumpcyjnego tych towarów.

1. Wydanie materiałów reklamowych w świetle interpretacji podatkowych wydanych na gruncie znowelizowanych przepisów

Stanowisko zaprezentowane w powyższym wyroku potwierdzają również interpretacje indywidualne wydane już w obecnie obowiązującym stanie prawnym. Przykładowo interpretacja indywidualna z dnia 12 kwietnia 2013 r., sygn. IPPPI/443-145/13-2/PR, w której wskazano, że Rozstrzygając kwestię opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania kontrahentom drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych dotyczących dystrybuowanych towarów, w postaci (...) standów (...) stosownym jest także odwołanie się do założeń konstrukcyjnych podatku od towarów i usług. Otóż, u podstaw podatku VAT leży obciążenie tym podatkiem konsumpcji co jest realizowane poprzez doliczanie go do ceny nabywanych przez konsumentów dóbr. Faktyczny ciężar podatku jest przerzucany na kolejnych nabywców, aby w końcu obciążyć ostatniego nabywcę - konsumenta, który nie uczestniczy już w tym systemie i nie ma możliwości dalszego przerzucenia podatku. Mając powyższe na uwadze, podatek VAT obciąża konsumpcję danego towaru (lub usługi), przez którą należy rozumieć użycie nabytego towaru (lub usługi) ze skutkiem zaspokojenia jakiejkolwiek potrzeby przez konsumenta (...). W świetle powyższego należy uznać, że nieodpłatne przekazanie kontrahentom ww. drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych nie stanowi czynności, z którą ustawa o VAT wiązałaby powstanie obowiązku podatkowego. Przyczyną pozostawienia poza zakresem podatku VAT tych przekazań jest brak ich konsumpcyjnego charakteru. Oznacza to, że odbiorca przekazywanych towarów nie konsumuje ich, nie jest też w wyniku dokonanej dostawy zaspokojona jakakolwiek potrzeba, ani też nie pojawia się wskutek tego przysporzenie majątkowe.

Powyższe dowodzi, iż brak szczególnego przepisu wyłączającego wprost opodatkowanie VAT nieodpłatnego przekazania materiałów reklamowych nie skutkuje automatycznie obowiązkiem opodatkowania tego rodzaju przekazań. Takie stanowisko znajduje wprost potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów odnoszących się właśnie do standów, a zatem przykładowo wymienionych wśród materiałów reklamowych będących przedmiotem niniejszego wniosku.

1. Podsumowanie

Reasumując, w opinii Spółki nie powinno ulegać wątpliwości, iż czynność przekazywania przez nią materiałów reklamowych na rzecz obecnych lub potencjalnych klientów oraz kontrahentów nie kwalifikuje się do uznania jej za dostawę towarów w świetle przepisów ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 957 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie