Temat interpretacji

Stawka opodatkowania dopłaty umożliwiającej skorzystanie z okularów 3D pobieranej wraz z biletem wstępu na seans kinowy wyświetlany w technologii 3D

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2013 r. (data wpływu 4 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki opodatkowania dopłaty umożliwiającej skorzystanie z okularów 3D pobieranej wraz z biletem wstępu na seans kinowy wyświetlany w technologii 3D jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki opodatkowania dopłaty umożliwiającej skorzystanie z okularów 3D pobieranej wraz z biletem wstępu na seans kinowy wyświetlany w technologii 3D.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym oraz czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca jest właścicielem sieci kin zlokalizowanych na terenie całej Polski. Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na wyświetlaniu filmów, w tym filmów w technologii 3D (aktualnie w systemie ).

Bilety wstępu na seanse filmowe opodatkowane są stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8% jako Usługi kulturalne i rozrywkowe wyłącznie w zakresie wstępu: do obiektów kulturalnych, co wynika z art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2) oraz poz. 182 z Załącznika nr 3 do ustawy VAT. Poprawność takiej kwalifikacji usług w zakresie wstępu na seanse filmowe dla opodatkowania podatkiem od towarów i usług została potwierdzona w wydanej na wniosek Wnioskodawcy interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 17 stycznia 2013 r. (nr IPTPP1/443-864/12-3/RG).

Aktualnie, do biletów wstępu na seanse filmowe wyświetlane w technologii 3D doliczana jest dopłata stała związana z korzystaniem z okularów 3D, które są niezbędne do właściwego odbioru projekcji trójwymiarowych.

W najbliższym czasie (jeszcze w 2013 r.) Wnioskodawca planuje wprowadzenie do swoich kin nowego systemu wyświetlania filmów w technologii 3D (), który nie jest w pełni kompatybilny z innymi systemami tego typu. W efekcie, jedynie okulary 3D dostosowane do tego systemu gwarantują w pełni poprawny odbiór obrazu 3D. Jednocześnie, w odróżnieniu do okularów 3D dostosowanych do poprzedniego systemu wyświetlania filmów, okulary przystosowane do systemy charakteryzują się znacznie mniejszą trwałością. W konsekwencji, niejednokrotnie już po jednym seansie filmowym nie jest możliwe ich ponowne użycie.

W związku z planowaną zmianą systemu wyświetlania filmów w technologii 3D, Wnioskodawca planuje również zmianę zasad sprzedaży biletów na filmy 3D. Wnioskodawca zamierza wprowadzić model sprzedaży, gdzie klient przy zakupie biletów na film 3D, po uiszczeniu stosownej dopłaty (dopłaty za film 3D), będzie miał możliwość skorzystania z okularów 3D. Celem przedstawienia struktury opłat można przyjąć, że planowana dopłata za okulary 3D wyniesie ok. 3-4 PLN, podczas gdy opłata za wstęp na seans filmowy (Bilet wstępu) wynosić będzie ok. 25-30 PLN.

W odróżnieniu jednak do aktualnie funkcjonującego modelu, z uwagi m.in. na obniżoną trwałość okularów 3D wpływającą na możliwość ich ponownego wykorzystania, po zakończonym seansie, klient będzie uprawniony do zatrzymania otrzymanych przy zakupie biletu okularów 3D. Klient, który będzie posiadał własne okulary 3D (np. nabyte w czasie poprzedniego pobytu w jednym z kin Wnioskodawcy), nie będzie zmuszony uiszczać dopłaty za film 3D przy nabyciu biletu wstępu na seans kinowy wyświetlany w nowym systemie technologii 3D.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisana w zdarzeniu przyszłym dopłata za film 3D, umożliwiająca skorzystanie z okularów 3D, pobierana wraz z biletem wstępu na seans kinowy wyświetlany w technologii 3D, powinna zostać opodatkowana taką samą stawką podatku od towarów i usług, jak sprzedaż biletów wstępu na seans kinowy, jako element jednego świadczenia złożonego...

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym, dopłata za film 3D, umożliwiająca skorzystanie z okularów 3D, pobierana wraz z biletem wstępu na seans kinowy wyświetlany w technologii 3D, powinna zostać opodatkowana taką samą stawką podatku od towarów i usług, jak sprzedaż biletu wstępu, jako stanowiąca nierozerwalny element świadczenia złożonego, tj. usługi wstępu na seans kinowy wyświetlany w technologii 3D.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1) ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1) ustawy VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel. Natomiast, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Ustawa VAT wprowadza zatem generalną zasadę, zgodnie z którą każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne.

W obrocie gospodarczym występują jednak sytuacje, gdy jedna dostawa lub usługa w sensie ekonomicznym składa się z kilku niezależnych świadczeń (świadczenia złożone). Przepisy ustawy VAT oraz regulacje Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa) nie stanowią jednak wprost nt. zasad opodatkowania takich świadczeń złożonych. Zgodnie jednak z utrwalonym orzecznictwem zarówno polskich sądów administracyjnych oraz organów podatkowych, a także orzecznictwem TSUE i poglądami doktryny, jedna kompleksowa dostawa towarów lub usługa obejmująca kilka świadczeń pomocniczych nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych.

Świadczenie złożone definiuje się w doktrynie jako świadczenie, na które składa się zbiór różnych czynności (świadczeń), prowadzących do realizacji określonego celu gospodarczego tj. do wykonania świadczenia głównego. W takim przypadku, elementy składowe świadczenia złożonego są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą jedną, nierozerwalną całość (tak m.in. TSUE w wyroku w sprawie C-111/05; Aktiebloaget), a ich rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

Podkreśla się, że analiza kompleksu świadczeń pod kątem czy stanowią one jedno świadczenie złożone, powinna zostać dokonana z perspektywy potrzeb konsumenta (nabywcy towarów lub usług). Analiza taka powinna sprowadzać się do ustalenia, czy w danym przypadku mamy do czynienia z zaspokajaniem jednej potrzeby konsumenta, czy też jest ich wiele i są one niezależne względem siebie. Innymi słowy, decydujące znaczenie będzie miało, czy nabywca zamierza nabyć świadczenie kompleksowe, czy dwie niezależne usługi.

W przypadku tak rozumianych świadczeń złożonych, za usługi pomocnicze należy uznać te świadczenia, które nie stanowią celu same w sobie, lecz są środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Z perspektywy konsumenta (odbiorcy świadczenia) istotne jest bowiem, że istnieje jeden istotny przedmiot świadczenia, a pozostałe świadczenia mają charakter wyłącznie wtórny i pomocniczy, Stanowisko takie przedstawił m.in. TSUE w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 (Card Protection Plan Ltd) oraz w wyrku z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 (Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV).

Można zatem stwierdzić, że pojedyncze świadczenia traktowane są jako element świadczenia kompleksowego wówczas, gdy cel świadczenia pomocniczego jest zdeterminowany przez cel świadczenia głównego, którego nie można wykonać w sposób właściwy bez wykonania świadczenia pomocniczego. Co więcej, () jeśli dostarczenie części ze świadczeń jednostkowych ma sens i zachowuje swoją wartość dla nabywcy jedynie wówczas, gdy będą one dokonywane wyłącznie razem ze świadczeniem głównym, to wówczas należałoby uznać dostarczenie w jednym czasie i przez tego samego dostawcę świadczenia za jedno świadczenie złożone (kompleksowe) (tak. A. Bartosiewicz, VAT. Komentarz Lex, Wyd. 7, W-wa 2013 r., str. 100). Jest to tym bardziej widoczne w sytuacji, gdzie w przypadku rozdzielenia poszczególnych świadczeń, część z nich (tj. świadczenia pomocnicze) nie przedstawiałaby dla nabywcy żadnej wartości.

W przypadku świadczeń złożonych, rozdzielenie poszczególnych z nich dla potrzeb podatku od towarów i usług byłoby sztuczne oraz wypatrzałoby ekonomiczny i faktyczny cel dokonywania określonej transakcji. Ujęcie danej transakcji dla potrzeb opodatkowania podatkiem od wartości dodanej powinno bowiem zawsze odpowiadać rzeczywistości gospodarczej (ekonomicznej treści transakcji). W przypadku świadczeń złożonych, stanowić powinny one jeden przedmiot opodatkowania.

W ocenie Wnioskodawcy, w zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem niniejszego wniosku mamy do czynienia właśnie z takim świadczeniem złożonym, obejmującym usługę wstępu do kina umożliwiającą obejrzenie filmów w technologii 3D (świadczenie główne) oraz umożliwienia za stosowaną dopłatą właściwego odbioru filmów 3D poprzez udostępnienie okularów 3D przystosowanych do nowego systemu ich wyświetlania (świadczenie pomocnicze).

W zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem niniejszego wniosku, przy zakupie biletów na film 3D klient będzie miał po uiszczeniu stosownej dopłaty za film 3D możliwość skorzystania z okularów 3D przystosowanych do systemu . Po zakończonym seansie, m.in. z uwagi na znacznie mniejszą trwałość i przez to ograniczoną możliwość ponownego wykorzystania okularów 3D, klient będzie uprawniony do zatrzymania nabytych okularów. Klient, który będzie posiadał własne okulary (np. nabyte w czasie poprzedniego pobytu w jednym z kin Wnioskodawcy), nie będzie zmuszony uiszczać dopłaty za film 3D przy nabyciu biletu wstępu na seans kinowy wyświetlany w technologii 3D.

Należy podkreślić, iż okulary 3D stanowią sprzęt niezbędny do obejrzenia filmu w technologii 3D i co więcej nie każde okulary 3D zapewniają właściwy odbiór filmów wyświetlanych w kinach Wnioskodawcy w systemie . Technologie wyświetlania filmów 3D różnią się bowiem od siebie, a klient ma całkowitą pewność ich właściwego odbioru jedynie przy skorzystaniu z okularów 3D udostępnianych przez Wnioskodawcę.

W świetle powołanych regulacji prawnych oraz odnosząc się do opisu zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że klient nabywający bilet jest zainteresowany jedynie obejrzeniem seansu filmowego wyświetlanego w technologii 3D. Uiszczenie opłaty dodatkowej za film 3D, umożliwiającej skorzystanie z odpowiednich okularów 3D jeśli klient nie posiada takowych jest wyłącznie elementem gwarantującym klientowi właściwy odbiór wyświetlanych filmów. Świadczenie to jest więc świadczeniem ściśle związanym ze świadczeniem głównym, umożliwiającym klientowi osiągnięcie zamierzonego celu (obejrzenie filmu). Z perspektywy potrzeb klienta, dopłata za film 3D stanowi więc jedynie element wynagrodzenia za usługę wstępu na seans filmowy.

Zdaniem Wnioskodawcy nie ma wątpliwości, że w opisanym zdarzeniu przyszłym skorzystanie z okularów 3D po uiszczeniu stosownej dopłaty nie stanowi celu samego w sobie, lecz jedynie umożliwia (warunkuje) pełne skorzystanie z usługi głównej. Brak odpowiednich okularów 3D powodowałby, że właściwy odbiór obrazu trójwymiarowego byłby zakłócony (wadliwy), a w przypadku braku okularów 3D w ogóle, zamiast obrazu trójwymiarowego klient mógłby obejrzeć jedynie rozmazany obraz dwuwymiarowy w czerwono zielonej poświacie. Z kolei uiszczenie przez klienta jedynie dopłaty za film 3D, umożliwiającej wyłącznie otrzymanie okularów 3D, nie przedstawiałoby dla klienta żadnej realnej wartości dodanej. Po pierwsze okulary takie może ona nabyć w innym miejscu; po drugie nie przychodzi do kina tylko po to, by skorzystać z okularów 3D.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy dopłata za film 3D, obejmująca możliwość skorzystania z odpowiednich okularów 3D, będzie stanowiła integralną część wynagrodzenia za świadczenie usługi wstępu do kina umożliwiającej obejrzenie filmów w technologii 3D. Pozostaje ona bowiem w nierozerwalnym związku ze świadczeniem głównym i tylko razem stanowią one jedno świadczenie w ujęciu ekonomicznym. To z kolei powoduje, że dopłata za film 3D obejmująca możliwość skorzystania z okularów 3D (świadczenie pomocnicze) powinna dzielić los podatkowy usługi wstępu do kina na seans filmu(ów) w technologii 3D (świadczenie główne). W konsekwencji, do opodatkowania takiego kompleksowego świadczenia powinna znaleźć zastosowanie stawka podatku od towarów i usług właściwa dla usługi głównej.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy VAT podstawowa stawka podatku wynosi 22%. Przy czym, zgodnie z art. 146a pkt 1) ustawy VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku wynosi 23%.

Należy zaznaczyć, że ustawodawca przewidział możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku i zwolnień od podatku.

Zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy VAT, dla usług wymienionych w Załączniku nr 3 stawka podatku wynosi 7% (aktualnie 8%). I tak, w poz. 182 Załącznika nr do ustawy VAT mieszczą się Usługi kulturalne i rozrywkowe wyłącznie w zakresie wstępu: do obiektów kulturalnych. Dodatkowo ustawodawca wskazał, że ww. usługi podlegają podatkowaniu preferencyjną stawką podatku od towarów i usług bez względu na symbol PKWiU.

Polski ustawodawca nie zdefiniował nigdzie pojęcia wstępu, które objął 8% stawką podatku. W takich okolicznościach należy odwołać się przede wszystkim do literalnego rozumienia tego pojęcia. W języku polskim w ślad za Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., strona internetowa www.sjp.pwn.pl) pod pojęciem wstępu należy rozumieć możliwość wejścia gdzieś. W konsekwencji należy uznać, że usługa wstępu do kina na seans filmowy, za którą pobiera się opłaty (bilety), objęta jest stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8%, jako usługa kulturalna i rozrywkowa, w zakresie wstępu do obiektów kulturalnych.

Jak wynika z przedstawionych powyżej argumentów, w ocenie Wnioskodawcy dopłata za film 3D obejmująca skorzystanie z okularów 3D uiszczana wraz z biletem wstępu na film wyświetlany w technologii 3D stanowi dla klienta nierozerwalną całość. Należy więc traktować je jako wynagrodzenie za jedno świadczenie złożone, kwalifikowane w sposób jednorodny dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług tak jak świadczenie mające charakter dominujący (wyświetlanie filmów). W konsekwencji, świadczenie to powinno zostać opodatkowane preferencyjną stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8%, jako element świadczenia (usługi) zasadniczego.

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, iż w analogicznej sprawie wypowiedział się m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 4 maja 2013 r. (ILPP1/443-130/12-4/AW). Uznał w niej wprost, że () sprzedaż okularów 3D, jako związanych nierozerwalnie z biletem do kina 3D, będzie opodatkowana preferencyjną stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8%.

W świetle przedstawionych argumentów oraz zaprezentowanego stanowiska organów podatkowych, Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie, ze zaprezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko i rozumienie treści ww. przepisów jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Zatem, przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Zaznacza się, iż co do zasady każde świadczenie usług dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Co istotne, aby móc wskazać, że dana usługa jest usługą złożoną winna się ona składać z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu sama w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez usługi pomocniczej usługi głównej.

Zaznacza się, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz regulacje Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z późn. zm.), nie regulują kwestii czynności złożonych. Jednakże, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podatkiem VAT oraz na podstawie polskiego i europejskiego orzecznictwa można stwierdzić, iż świadczenie obejmujące z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia jedną czynność nie powinno być sztucznie dzielone. W przypadku, gdy wykonywana czynność stanowi dla klienta całość, nie należy jej rozbijać na poszczególne elementy składowe, lecz traktować jako jedno świadczenie, zgodnie z elementem, który nadaje całemu świadczeniu charakter dominujący. Jeśli więc wykonywanych jest więcej czynności, a są one ze sobą ściśle powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb VAT należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną. Skutkiem powyższego, świadczenie pomocnicze, co do zasady dzieli los prawny świadczenia głównego, w szczególności w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, miejsca świadczenia oraz stawki podatku od towarów i usług.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca jest właścicielem sieci kin zlokalizowanych na terenie całej Polski. Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na wyświetlaniu filmów, w tym filmów w technologii 3D (aktualnie w systemie ). Bilety wstępu na seanse filmowe opodatkowane są stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8% jako Usługi kulturalne i rozrywkowe wyłącznie w zakresie wstępu: do obiektów kulturalnych, co wynika z art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2) oraz poz. 182 z Załącznika nr 3 do ustawy VAT. Aktualnie, do biletów wstępu na seanse filmowe wyświetlane w technologii 3D doliczana jest dopłata stała związana z korzystaniem z okularów 3D, które są niezbędne do właściwego odbioru projekcji trójwymiarowych. W najbliższym czasie (jeszcze w 2013 r.) Wnioskodawca planuje wprowadzenie do swoich kin nowego systemu wyświetlania filmów w technologii 3D (), który nie jest w pełni kompatybilny z innymi systemami tego typu. W efekcie, jedynie okulary 3D dostosowane do tego systemu gwarantują w pełni poprawny odbiór obrazu 3D. Jednocześnie, w odróżnieniu do okularów 3D dostosowanych do poprzedniego systemu wyświetlania filmów, okulary przystosowane do systemu charakteryzują się znacznie mniejszą trwałością. W konsekwencji, niejednokrotnie już po jednym seansie filmowym nie jest możliwe ich ponowne użycie. W związku z planowaną zmianą systemu wyświetlania filmów w technologii 3D, Wnioskodawca planuje również zmianę sprzedaży biletów na filmy 3D. Wnioskodawca zamierza wprowadzić model sprzedaży, gdzie klient przy zakupie biletów na film 3D, po uiszczeniu stosownej dopłaty (dopłaty za film 3D), będzie miał możliwość skorzystania z okularów 3D. Celem przedstawienia struktury opłat można przyjąć, że planowana dopłata za okulary 3D wyniesie ok. 3-4 PLN, podczas gdy opłata za wstęp na seans filmowy (Bilet wstępu) wynosić będzie ok. 25-30 PLN. W odróżnieniu jednak do aktualnie funkcjonującego modelu, z uwagi m.in. na obniżoną trwałość okularów 3D wpływającą na możliwość ich ponownego wykorzystania, po zakończonym seansie, klient będzie uprawniony do zatrzymania otrzymanych przy zakupie biletu okularów 3D. Klient, który będzie posiadał własne okulary 3D (np. nabyte w czasie poprzedniego pobytu w jednym z kin Wnioskodawcy), nie będzie zmuszony uiszczać dopłaty za film 3D przy nabyciu biletu wstępu na seans kinowy wyświetlany w nowym systemie technologii 3D.

Ponadto jak wskazał Wnioskodawca w opisie zdarzenia przyszłego Bilety wstępu na seanse filmowe opodatkowane są stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8% jako Usługi kulturalne i rozrywkowe wyłącznie w zakresie wstępu: do obiektów kulturalnych, co wynika z art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2) oraz poz. 182 z Załącznika nr 3 do ustawy VAT. Poprawność takiej kwalifikacji usług w zakresie wstępu na seanse filmowe dla opodatkowania podatkiem od towarów i usług została potwierdzona w wydanej na wniosek Wnioskodawcy interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 17 stycznia 2013 r. (nr IPTPP1/443-864/12-3/RG).

W świetle powołanych regulacji prawnych oraz odnosząc się do opisu zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że sprzedaż biletów do kina oraz dodatkową dopłatę umożliwiającą skorzystanie z okularów 3D należy traktować jako jednolite świadczenie, bowiem skorzystanie z okularów 3D będzie stanowiło jego integralną część, a nie całkiem osobny towar. Powyższe wynika z faktu, iż dopłata za skorzystanie z okularów 3D będzie pozostawała w określonym związku funkcjonalnym z usługą główną, jaką będzie sprzedaż biletów i będzie niezbędna do korzystania z usługi obejrzenia filmu w technologii 3D. W takim bowiem przypadku dopłata za skorzystanie z okularów 3D, będzie pozostawała w nierozerwalnym związku funkcjonalnym ze sprzedażą biletów na seans filmowy, stanowiąc jego integralną część, co powoduje, że ww. czynność sprzedaży biletów z dołączonymi okularami 3D, należy traktować jako jedno świadczenie, obejmujące świadczenie usługi głównej (sprzedaż biletów) wraz z pomocniczo dołączonymi do niej okularami, dzielącymi los prawny świadczenia głównego. Co istotne, załączone okulary 3D zgodnie z ich przeznaczeniem będą niezbędne do obejrzenia filmu w technologii 3D jako świadczenia głównego. Pomiędzy bowiem sprzedażą biletów jako świadczeniem głównym i dopłatą za skorzystanie z okularów 3D będzie zachodziła faktyczna i trwała (stała) więź gospodarcza (funkcjonalna), wskazująca, że okulary będą musiały być używane jako rzecz pomocnicza w stosunku do świadczenia głównego.

Zatem dopłata umożliwiająca skorzystanie z okularów 3D, pobierana wraz z biletem wstępu na seans kinowy wyświetlany w technologii 3D nie będzie stanowiła dodatku do sprzedaży biletów na seans filmowy w technologii 3D, lecz będzie nierozerwalnym funkcjonalnie, pomocniczym elementem usługi głównej, polegającej na sprzedaży biletów, umożliwiającym obejrzenie filmu. W efekcie sprzedaż biletów na seans kinowy wyświetlany w technologii 3D i dopłata za skorzystanie z okularów 3D będzie stanowiła świadczenie złożone, a jej podstawowym elementem, determinującym sposób opodatkowania VAT będzie czynność sprzedaży biletów.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Załącznik nr 3 do ustawy o VAT zawiera wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%.

W pozycji 182 załącznika wymienione zostały, bez względu na symbol PKWiU Usługi kulturalne i rozrywkowe - wyłącznie w zakresie wstępu:

1. na widowiska artystyczne, włączając przedstawienia cyrkowe,
2. do obiektów kulturalnych.

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu stawką podatku VAT w wys. 8% podlegają m. in. usługi kulturalne w zakresie wstępu do obiektów kulturalnych.

W interpretacji indywidualnej nr IPTPP1/443-864/12-3/RG, tut. Organ wskazał, iż świadczone przez Spółkę usługi wstępu do kin na podstawie sprzedawanych biletów w celu obejrzenia wyświetlanych w nich filmów są usługami, o których mowa w poz. 182 załącznika nr 3 do ustawy o VAT. Usługi te podlegają zatem do dnia 31 grudnia 2013r. opodatkowaniu podatkiem VAT według preferencyjnej stawki w wysokości 8%.

Reasumując, dopłata za film 3D, umożliwiająca skorzystanie z okularów 3D, pobierana wraz z biletem wstępu na seans kinowy wyświetlany w technologii 3D powinna zostać opodatkowana taką samą stawką podatku od towarów i usług jak sprzedaż biletu wstępu, jako stanowiąca nierozerwalny element świadczenia złożonego, tj. usługi wstępu na seans kinowy wyświetlany w technologii 3D.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 222 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi