Zdaniem Wnioskodawcy, podatek VAT nie powinien być naliczony, ponieważ Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest podatnikiem podatku VAT. W czasie posiadania oraz w czasie sprzedaży tych mieszkań Wnioskodawca nie wykonywał jakichkolwiek czynności, które mogą wiązać się z pojęciem prowadzenia działalności gospodarczej. Mieszkania zostały nabyte do majątku wspólnego Wnioskodawcy, za jego własne środki finansowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel () art. 7 ust. 1 ustawy.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne. Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m. in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, "Mienie", "Komentarz do art. 44-55³ Kodeksu cywilnego", Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Pasecki Kazimierz, "Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz", Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, lokal mieszkalny spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż lub zamiana jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stąd, aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jeżeli osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej dokonuje sprzedaży swojego mieszkania oraz wykonuje to w okolicznościach wskazujących, że działania te nie są czynione z zamiarem ich powtarzania i nie zmierzają do nadania im stałego (zorganizowanego) charakteru, a towar nie był nabywany jedynie w celu zbycia czynności te nie mogą być uznane za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a zatem osoba je wykonująca nie uzyskuje statusu podatnika VAT.

Z opisu przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, iż (w latach 1992-1994) zakupił lokal mieszkalny inny, niż opisany we wniosku, który następnie sprzedał w 2007 r. Była to jedyna transakcja kupna a następnie odsprzedaży /po ponad 10 latach/ tego samego lokalu, a środki finansowe ze sprzedaży tego mieszkania zostały przeznaczone na kupno dwóch mieszkań opisanych we wniosku. W dniu 25.11.2010 r. Wnioskodawca podpisał dwa akty notarialne potwierdzające kupno dwóch mieszkań, każde o powierzchni 57 m2, znajdujące się w W. Obydwa mieszkania zostały zakupione do wspólnego majątku osobistego Wnioskodawcy i jego żony, za własne środki finansowe, w stanie deweloperskim. Wnioskodawca zamierzał obdarować jedyną bratanicę żony jednym z dwóch lokali mieszkalnych, a w drugim lokalu położonym w bezpośrednim sąsiedztwie, Wnioskodawca planował zamieszkać wraz z małżonką. Niestety proces budowy w/w lokali w sposób nieprzewidziany został przedłużony o dwa lata i w tym czasie uległy zmianom życiowe priorytety siostrzenicy - wyjazd za granicę. W tej sytuacji koncepcja zamieszkania w bliskim sąsiedztwie z bratanicą przestała być aktualna i Wnioskodawca podjął decyzję o sprzedaży tych mieszkań. Jedno z tych mieszkań sprzedał w dniu 18.03.2011 r. płacąc przy tym w Urzędzie Skarbowym należny podatek dochodowy, w takim samym stanie technicznym, w jakim znajdowało się w dniu jego zakupu, a drugie mieszkanie planuje sprzedać w roku 2013, ewentualnie w 2014., również w takim samym, nie polepszonym stanie.

Wnioskodawca nie spodziewał się i nie spodziewa żadnych zysków z ich sprzedaży, a jedynie liczy na wyrównanie poniesionych nakładów i uniknięcie strat spowodowanych drastycznym, pogłębiającym się spadkiem cen rynkowych czy zamrożeniem własnych środków finansowych na koncie dewelopera przez okres prawie czterech lat. Uzyskany dochód ze sprzedaży obu mieszkań Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na zakupu innego lokalu mieszkalnego, w miejscu wskazanym przez siostrzenicę bądź obdarowanie jej gotówką, którą przeznaczy na swoje własne cele mieszkaniowe. Wnioskodawca i jego żona są osobami fizycznymi, które nie prowadzą działalności gospodarczej. Nie są także płatnikami podatku VAT. Wnioskodawca nigdy nie podejmował, nie podejmuje i nie zamierza podejmować jakichkolwiek działań marketingowych w stosunku do lokali mieszkalnych, których był i jest właścicielem.

Odnosząc przedstawione okoliczności do obowiązujących przepisów prawa należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy, w odniesieniu do transakcji sprzedaży lokali mieszkalnych będących przedmiotem wniosku. Opis zdarzenia nie wskazuje na to, że dokonując sprzedaży mieszkań (jednego w 2007 r. i drugiego w 2011 r.) i planując sprzedaż w 2013 lub 2014 r. Wnioskodawca działał lub będzie działał w charakterze handlowca. Wszystkie opisane lokale mieszkalne zostały nabyte do majątku osobistego Wnioskodawcy i jego małżonki, za własne środki finansowe, w celu przeznaczenia ich na własne potrzeby mieszkaniowe oraz potrzeby mieszkaniowe bratanicy żony, nie można zatem uznać, że zostały zakupione w celu ich dalszej odsprzedaży. Sprzedaż mieszkań podyktowana była i jest nadal względami osobistymi Wnioskodawcy.

W przedstawionych okolicznościach sprawy Wnioskodawca nie działa jako producent, handlowiec lub usługodawca, a czynność sprzedaży lokali mieszkalnych to jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanego przez niego prywatnego majątku. Wnioskodawca nigdy nie podejmował, nie podejmuje i nie zamierza podejmować jakichkolwiek aktywnych działań marketingowych w stosunku do lokali mieszkalnych, których był i jest właścicielem, a polegających na umieszczaniu ofert ich sprzedaży czy reklamie. Przedmiotowe mieszkania nie zostały nabyte także z zamiarem wykorzystywania ich w działalności gospodarczej, zwłaszcza polegającej na sprzedaży nieruchomości, bo takiej Wnioskodawca nigdy nie prowadził i nie prowadzi. Wnioskodawca nie spodziewał się i nie spodziewa żadnych zysków z ich sprzedaży, a jedynie liczy na wyrównanie poniesionych nakładów i uniknięcie strat spowodowanych trudną sytuacją na rynku nieruchomości. Uzyskany dochód ze sprzedaży obu mieszkań Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na zakupu innego lokalu mieszkalnego, w miejscu wskazanym przez siostrzenicę bądź obdarowanie jej gotówką, którą przeznaczy ona na swoje własne cele mieszkaniowe.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że Wnioskodawca sprzedając przedmiotowe lokale mieszkalne korzysta z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, zatem czynność ta nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Sprzedaż nawet kilkukrotna towarów z majątku osobistego, które nie były nabyte w celu ich odsprzedaży nie ma charakteru handlowego, podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z tym, sprzedając pierwszy, jak i planując sprzedaż drugiego lokalu mieszkalnego, Wnioskodawca działa w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Zatem Wnioskodawca dokonując sprzedaży lokali mieszkalnych wchodzących w skład majątku osobistego, która to sprzedaż jest wynikiem zmiany planów życiowych, nie będzie działał w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej. Tym samym zbycie ww. lokali mieszkalnych nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i nie będzie powodowało powstania obowiązku podatkowego w VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należy uznać za prawidłowe.

W związku z uznaniem stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe, odpowiedź na pytanie nr 2 stała się bezprzedmiotowa.

Zaznacza się, iż przedmiotowa interpretacja została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy. Zgodnie bowiem z art. 14 b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do sprawa finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem żona Wnioskodawcy chcąc uzyskać również interpretację przepisów prawa podatkowego w przedmiotowym zakresie, winna wystąpić jako wnioskodawczyni z odrębnym wnioskiem oraz uiścić stosowna opłatę.

Ponadto, zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t. jedn. Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 491 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie