Zdaniem Wnioskodawcy, zakodowanie faktury VAT w formie pliku elektronicznego i przesłanie takiego pliku kontrahentowi za pośrednictwem poczty elektronicznej jest zgodne z przepisami ustawy o VAT oraz innymi przepisami regulującymi zasady wystawiania faktur. Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy. Szczegółowe zasady wystawiania faktur reguluje natomiast Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337, z późn. zm.); (dalej jako: Rozporządzenie w sprawie wystawiania faktur). Rozporządzenie to szczegółowo wskazuje jakie dane powinna zawierać faktura, termin w jakim faktura powinna zostać wystawiona itp. Rozporządzenie w sprawie wystawiania faktur w § 19 ust. 1 wskazuje także, że faktury są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, oryginał faktury powinien otrzymać nabywca, a kopię faktury zatrzymuje sprzedawca. Nabywca towarów lub usług powinien zatem otrzymać oryginał faktury, przy czym przepisy Rozporządzenia w sprawie wystawiania faktur, jak również przepisy ustawy o VAT nie precyzują w jaki sposób nabywca powinien otrzymać taką fakturę. W szczególności, żaden przepis ustawy o VAT oraz Rozporządzenia w sprawie wystawiania faktur nie wskazuje, że faktura powinna być wydrukowana przez podatnika i przesłana kontrahentowi za pośrednictwem poczty lub w inny podobny sposób.

W związku z tym należy uznać, że sposób dostarczenia kontrahentowi faktury VAT jest dowolny i zależy od ustaleń dokonanych przez podatnika z kontrahentem. Za dopuszczalne należy zatem uznać wystawienie faktury w informatycznym systemie księgowym, zakodowanie faktury w formie pliku elektronicznego i przesłanie kontrahentowi takiego pliku za pośrednictwem poczty elektronicznej w celu wydrukowania tej faktury przez kontrahenta i załączenia przez niego do prowadzonej dokumentacji.

Pomiędzy fakturą przesłaną za pomocą poczty elektronicznej, którą później kontrahent wydrukuje samodzielnie a fakturą wydrukowaną przez podatnika i przesłaną kontrahentowi za pośrednictwem poczty tradycyjnej lub w inny podobny sposób nie ma różnicy. Faktury te będą zawierały takie same dane, będą dokumentowały transakcję zawartą pomiędzy podatnikiem i jego kontrahentem. Jedyną różnicą będzie sposób dostarczenia takiej faktury przez podatnika kontrahentowi. Sposób dostarczenia faktury kontrahentowi jest natomiast nieistotny z punktu widzenia podatku VAT i w żaden sposób nie powinien wpływać na rozliczenia podatkowe podatnika oraz jego kontrahenta.

Należy przy tym podkreślić, że plik elektroniczny w którym jest zakodowany obraz faktury, który to plik jest przesyłany za pośrednictwem poczty elektronicznej nie jest fakturą VAT. Fakturą VAT jest wydrukowany przez kontrahenta z tego pliku egzemplarz faktury załączony do prowadzonej dokumentacji i zaewidencjonowany w ewidencji VAT. Zakodowanie faktury w formie pliku elektronicznego umożliwia jedynie przesłanie tej faktury do kontrahenta za pomocą poczty elektronicznej. Nie zmienia to faktu, że faktura przesłana za pomocą poczty elektronicznej jest fakturą papierową i podatnik ma obowiązek wydrukować taką fakturę, załączyć do prowadzonej dokumentacji oraz przedstawić na żądanie organów podatkowych taką fakturę w formie papierowej.

Faktura przesłana za pomocą poczty elektronicznej nie jest zatem fakturą wystawianą w formie elektronicznej, o której mowa w rozporządzeniu Ministra Finansów z 14.07.2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (dalej jako: rozporządzenie w sprawie faktur elektronicznych).

Fakturami wystawianymi w formie elektronicznej, o których mowa w tym rozporządzeniu są bowiem faktury, które mają wyłącznie elektroniczną postać tzn. są wystawiane, przesyłane i przechowywane w formie elektronicznej. Fakturami wystawianymi w formie elektronicznej są więc faktury, które nie mają formy papierowej. W konsekwencji oznacza to, że podatnik nie jest zobowiązany do posiadania papierowego egzemplarza faktury wystawionej w formie elektronicznej, lecz zgodnie z § 6 ust. 1 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych jest zobowiązany do zapewnienia na żądanie organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej natychmiastowego, pełnego i ciągłego dostępu drogą elektroniczną do takich faktur.

W związku z powyższym do faktur przesyłanych za pośrednictwem poczty elektronicznej, które muszą być wydrukowane przez odbiorcę nie znajdują zastosowania wymogi określone w Rozporządzeniu w sprawie faktur elektronicznych. Faktury te nie są bowiem fakturami wystawianymi w formie elektronicznej, lecz fakturami papierowymi, elektroniczny jest jedynie sposób komunikacji między podatnikiem a kontrahentem. Podsumowując, faktura przesłana za pośrednictwem poczty elektronicznej, która musi zostać wydrukowana i załączona przez kontrahenta do prowadzonej dokumentacji nie jest fakturą wystawianą w formie elektronicznej, o której mowa w Rozporządzeniu w sprawie faktur elektronicznych. Do takich faktur nie znajdują więc zastosowania wymogi określone w tym Rozporządzeniu, faktura taka jest bowiem tradycyjną fakturą papierową jedynie sposób jej przesłania do kontrahenta jest elektroniczny.

Przepisy ustawy o VAT oraz przepisy rozporządzenia w sprawie wystawiania faktur nie regulują natomiast sposobów dostarczenia faktur papierowych kontrahentowi, w tym nie wykluczają możliwości przesłania faktury za pośrednictwem poczty elektronicznej. W związku z tym, za zgodne z tymi przepisami należy uznać przesłanie faktury kontrahentowi za pośrednictwem poczty elektronicznej po jej zakodowaniu w postaci pliku elektronicznego. Należy podkreślić, że podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w niedawnym wyroku z 21 maja 2010 roku (sygn. I FSK 1444/09), w którym Sąd uznał za zgodne z odpowiednimi przepisami przesyłanie faktur papierowych za pośrednictwem poczty elektronicznej. W ustnym uzasadnieniu tego wyroku Sąd wskazał, że rozporządzenie w sprawie faktur elektronicznych dotyczy jedynie faktur sporządzanych, przesyłanych i przechowywanych w formie elektronicznej i nie dotyczy faktur jedynie przesyłanych drogą elektroniczną, jeżeli faktury te będą następnie wydrukowane i przechowywane w formie papierowej. W związku z tym zdaniem Sądu przesłanie faktury drogą elektroniczną, jeżeli faktura ta będzie następnie wydrukowana i przechowywana w formie papierowej nie wymaga kwalifikowanego podpisu elektronicznego.

Zdaniem Banku, przesłanie faktury za pośrednictwem poczty elektronicznej po jej uprzednim zakodowaniu w pliku elektronicznym jest zgodne z przepisami ustawy o VAT oraz z przepisami rozporządzeń wykonawczych regulujących zasady wystawiania faktur. W związku z tym, jeżeli Bank otrzyma od kontrahenta fakturę za pośrednictwem poczty elektronicznej następnie wydrukuje taką fakturę, załączy do prowadzonej dokumentacji oraz zaewidencjonuje w ewidencji VAT, Bank będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego określonego na takiej fakturze na zasadach ogólnych.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Kwotę podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika.

Z kolei zgodnie z art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę. Powyższe przepisy nie uzależniają prawa do odliczenia podatku naliczonego od formy w jakiej podatnik otrzymał fakturę. Podatnik ma więc prawo do odliczenia podatku naliczonego, niezależnie od tego w jakiej formie otrzymał fakturę od kontrahenta. O ile zatem wydatek taki jest związany z czynnościami, co do których Bankowi przysługuje prawo do odliczenia podatku, wówczas Bank ma prawo odliczyć podatek naliczony określony na fakturze otrzymanej za pośrednictwem poczty elektronicznej. Jak bowiem wyżej wskazano nie ma różnicy między fakturą przesłaną za pośrednictwem poczty elektronicznej a fakturą przesłaną za pomocą poczty tradycyjnej lub w inny podobny sposób. Jedyną różnicą jest sposób komunikacji między podatnikiem a kontrahentem. Sposób komunikacji między podatnikiem a kontrahentem jest natomiast obojętny z punku widzenia podatku VAT i w żaden sposób nie powinien ograniczać prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Podsumowując, przesłanie faktury za pośrednictwem poczty elektronicznej jest zgodne z odpowiednimi przepisami ustawy o VAT oraz rozporządzeń regulujących zasady wystawiania faktur. Faktura przesłana za pośrednictwem poczty elektronicznej, wydrukowana przez podatnika i załączona do prowadzonej dokumentacji jest zwykłą fakturą papierową nieróżniącą się od faktury przesłanej za pośrednictwem poczty tradycyjnej lub w inny sposób. Bank ma zatem prawo do odliczenia podatku naliczony określonego na fakturze otrzymanej za pośrednictwem poczty elektronicznej. W celu odliczenia podatku naliczonego Bank powinien jednak wydrukować fakturę otrzymaną za pośrednictwem poczty elektronicznej załączyć do prowadzonej dokumentacji oraz zaewidencjonować w ewidencji VAT.

Należy podkreślić że podobne stanowisko zajął także Naczelny Sąd Administracyjny w przywołanym wyroku z 21 maja 2010 r. W wyroku tym Sąd potwierdził prawo podatnika do odliczenia kwoty podatku naliczonego określonej na fakturze otrzymanej za pośrednictwem poczty elektronicznej po wydrukowaniu tej faktury przez podatnika i jej załączeniu do prowadzonej dokumentacji.

Organ podatkowy w interpretacji indywidualnej z dnia 23.09.2010 r. znak IPPP2-443-450/10-4/IZ uznał stanowisko Podatnika za nieprawidłowe.

Na powyższe rozstrzygnięcie Strona złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 20.06.2011 r. sygn. akt III SA/Wa 181/11 uchylił zaskarżoną interpretację i uznał, że nie może być ona wykonana w całości.

Na powyższe rozstrzygnięcie Minister Finansów wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 21.06.2012 r. sygn. akt I FSK 1544/11 zgodził się z rozstrzygnięciem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20.06.2011 r. i oddalił skargę kasacyjną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20.06.2011 r., sygn. akt III SA/Wa 181/1 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21.06.2012 r. sygn. akt I FSK 1544/11 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 6. Ponadto w art. 106 ust. 8 ustawodawca zawarł delegację dla Ministra Finansów do określenia zasad wystawiania i przechowywania faktur. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych przewidują dwie formy faktur, tzw.: papierową i elektroniczną.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.). Zasady te dotyczą zarówno faktur wystawianych w formie papierowej jak i elektronicznej, przy czym ta druga forma wymaga wypełnienia dodatkowych warunków, o których mowa będzie w dalszej części. Przepisy § 19 - 21 powyższego rozporządzenia regulują techniczne aspekty związane z wystawianiem i przechowywaniem faktur. Zgodnie z § 19 ust. 1 ww. rozporządzenia, faktury i faktury korygujące wystawiane są co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca. Oryginał faktury powinien zawierać wyraz ORYGINAŁ, a kopia faktury - wyraz KOPIA (§ 19 ust. 2). Gdy oryginał zaginie lub ulegnie zniszczeniu, na wniosek nabywcy sprzedawca może wystawić duplikat faktury (§ 20 ww. rozporządzenia).

Zgodnie zaś z § 21 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnicy VAT mają obowiązek przechowywać oryginały i kopie faktur, faktur korygujących i duplikatów tych dokumentów do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Ponadto, zgodnie z § 21 ust. 2 rozporządzenia, oryginały faktur oraz faktur korygujących jak również duplikaty przechowuje się w oryginalnej postaci, w podziale na okresy rozliczeniowe i w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie.

W związku z tym faktury takie muszą spełniać wymogi określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119), ponieważ zgodnie z § 1 pkt 1, rozporządzenie to określa m.in. sposoby i warunki wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej.

Zgodnie z § 2 ww. rozporządzenia faktury wystawiane w formie elektronicznej przesyła się, w tym udostępnia, w tej formie odbiorcy oraz przechowuje się w tej formie przy zastosowaniu elektronicznych urządzeń do przetwarzania (łącznie z cyfrową kompresją) i przechowywania danych, z wykorzystaniem technik teletransmisji przewodowej, radiowej, technologii optycznych lub innych elektromagnetycznych środków.

1. Stosownie do zapisu § 4 tego rozporządzenia i zgodnie z nim faktury mogą być wystawiane, przesyłane i przechowywane w formie elektronicznej, pod warunkiem że autentyczność ich pochodzenia i integralność ich treści będą zagwarantowane: bezpiecznym podpisem elektronicznym w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18.09.2001r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. Nr 130, poz. 1450, z późn. zm.), weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, lub
2. poprzez wymianę danych elektronicznych (EDI) zgodnie z umową w sprawie europejskiego modelu wymiany danych elektronicznych, jeżeli zawarta umowa, dotycząca tej wymiany, przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia faktury i integralność danych.

W myśl zaś § 6 ust. 1 w/w rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych faktury wystawione lub otrzymane w formie elektronicznej przechowuje się na terytorium kraju w sposób umożliwiający, na żądanie, zgodnie z odrębnymi przepisami, organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, natychmiastowy, pełny i ciągły dostęp drogą elektroniczną tym organom do tych faktur, w szczególności zapewnienie możliwości udokumentowanego poboru i wykorzystania tych faktur przez te organy, w tym ich wydruku, jak również zapewnienie czytelności tych faktur, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka rozważa wprowadzenie poczty elektronicznej (email), jako formy komunikacji pomiędzy Wnioskodawcą, a kontrahentami w zakresie przesyłania faktur VAT. Faktury dokumentujące sprzedaż będą wystawiane przez Bank w informatycznym systemie księgowym Banku. Do tego systemu wpisywane są dane, które zgodnie z odpowiednimi przepisami powinny znaleźć się na fakturze. Po wpisaniu wszystkich danych system księgowy generuje obraz faktury w postaci pliku elektronicznego, zabezpieczonego przed edycją. Plik przedstawiający obraz faktury Bank będzie przesyłał za pośrednictwem poczty elektronicznej do kontrahenta. Po odebraniu takiego pliku kontrahent będzie mógł wydrukować zawartość tego pliku i wydrukowaną fakturę załączyć do prowadzonej dokumentacji.

W zakresie faktur otrzymywanych przez Bank, Bank zamierza uzgodnić z kontrahentami, że będą oni przesyłali Bankowi faktury za pośrednictwem poczty elektronicznej po zabezpieczeniu obrazu faktury przed edycją w formie pliku elektronicznego. Bank będzie drukował taki obraz faktury z otrzymanego pliku elektronicznego i będzie załączał wydrukowane faktury do prowadzonej dokumentacji. Wydrukowana i załączona do dokumentacji faktura VAT będzie ujmowana w ewidencji VAT. Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż faktury przesyłane poprzez pocztę elektroniczną nie są fakturami elektronicznymi w rozumieniu rozporządzenia Ministra Finansów z 14 lipca 2005 roku.

Analiza wyżej powołanego art. 106 ust. 1 ustawy prowadzi do wniosku, że ustawodawca w przepisie tym w ogóle nie wypowiada się co do formy faktury, co oznacza, że podatnicy mogą wystawiać wystawiane również w formie innej niż papierowa. W szczególności należy uznać, że posłużenie się przez ustawodawcę wyrażeniem wystawia nie ogranicza zakresu normowania wskazanego przepisu do faktur w formie papierowej.

Dla ustalenia właściwej interpretacji powołanych na wstępie przepisów należy wyróżnić dwie mogące wystąpić w obrocie gospodarczym sytuacje. W pierwszej podatnik VAT zarówno sporządza, jak i przesyła nabywcy faktury w formie elektronicznej, które następnie są przechowywane przez obie strony w tej samej formie (bez przenoszenia ich treści na dokument w formie papierowej), zaś w drugiej podatnik sporządza i przesyła faktury w formie niepapierowej, ale są one przy tym - przez obie strony transakcji - drukowane i przechowywane w formie papierowej, a nie elektronicznej.

Analiza treści rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej wyraźnie wskazuje, że prawodawca wprost uregulował w tym akcie prawnym tylko pierwszą ze wskazanych sytuacji, na co jednoznacznie wskazuje m. in. treść § 5 ust. 5 tego rozporządzenia: Faktury przesłane w formie elektronicznej powinny być przechowywane przez ich wystawcę oraz odbiorcę w formie elektronicznej w formacie, w którym zostały przesłane, w sposób gwarantujący autentyczność ich pochodzenia i integralność ich treści, jak również ich czytelność przez cały okres ich przechowywania. Zdecydowanie należy zatem uznać, że wskazane rozporządzenie expressis verbis nie odnosi się do faktur, które są sporządzane i przekazywane w formie elektronicznej, a następnie drukowane i przechowywane w formie papierowej.

Należy zauważyć, że przepisy krajowe dotyczące faktur elektronicznych są oparte na przepisach Dyrektywy 2006/112/WE. Zgodnie z art. 232 Dyrektywy, faktury mogą zostać przesłane w formie papierowej lub, z zastrzeżeniem akceptacji odbiorcy, mogą zostać przesłane lub udostępnione drogą elektroniczną. Natomiast w myśl art. 233 ust. 1 Dyrektywy, Państwa członkowskie akceptują faktury przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną, pod warunkiem że autentyczność pochodzenia faktur i integralność ich treści zagwarantowano przy użyciu zaawansowanego podpisu elektronicznego lub za pomocą elektronicznej wymiany danych (EDI). Jednocześnie zgodnie z tym przepisem, faktury mogą być również przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną przy zastosowaniu innych metod, z zastrzeżeniem ich akceptacji przez zainteresowane państwo lub państwa członkowskie.

Z kolei zgodnie z art. 234 Dyrektywy, państwa członkowskie nie mogą nakładać na podatników dostarczających towary lub świadczących usługi na ich terytorium żadnych innych obowiązków ani formalności związanych z przesyłaniem lub udostępnianiem faktur drogą elektroniczną.

Z łącznej analizy powyższych przepisów Dyrektywy 2006/112/WE wynikają dwa wnioski. Po pierwsze, Państwa członkowskie mogą dopuścić - jako inną metodę - przesyłanie i udostępnianie faktur w formie elektronicznej bez wykorzystania żadnej z dwóch wskazanych w art. 233 ust. 1 metod, w tym bez konieczności posłużenia się zaawansowanym podpisem elektronicznym (art. 233 ust. 1 zdanie 2 Dyrektywy). Po drugie, Państwa członkowskie nie mogą ograniczać możliwości sporządzania i przesyłania faktur w formie elektronicznej wyłącznie do sytuacji, w których również przechowywanie tych faktur będzie następowało w formie elektronicznej (art. 234 Dyrektywy).

Odnosząc powyższe rozważania do wskazanych wyżej dwóch typów sytuacji, jakie mogą występować w obrocie gospodarczym, należy zatem z jednej strony stwierdzić, że w świetle prawa wspólnotowego podatnicy powinni mieć w prawodawstwie krajowym zagwarantowaną możliwość sporządzania i przesyłania faktur w formie elektronicznej, bez konieczności przechowywania ich w tej samej formie, z drugiej strony natomiast, krajowe rozporządzenie w sprawie faktur elektronicznych (przy braku innych regulacji w tym zakresie) wprost reguluje wyłącznie sytuacje, w których zarówno sporządzenie, jak i przesłanie oraz przechowywanie tych faktur następuje w formie elektronicznej. bez konieczności przechowywania ich w tej samej formie, z drugiej strony natomiast, krajowe rozporządzenie w sprawie faktur elektronicznych (przy braku innych regulacji w tym zakresie) wprost reguluje wyłącznie sytuacje, w których zarówno sporządzenie, jak i przesłanie oraz przechowywanie tych faktur następuje w formie elektronicznej. Zauważyć należy, iż ustawodawca wprost uregulował jedynie sytuacje, w których zarówno sporządzanie, jak i przesyłanie oraz przechowywanie faktur będzie następowało w formie elektronicznej, jednakże odnośnie drugiego typu sytuacji można dokonać wykładni prowspólnotowej, tzn. uznać a contrario, że również one zostały uregulowane, tyle że w odmienny sposób. O ile bowiem w przypadku faktur wystawianych, przekazywanych i przechowywanych w formie elektronicznej prawodawca wprost wysłowił wymóg zaopatrzenia tych faktur w bezpieczny podpis elektroniczny lub zabezpieczenia ich poprzez wymianę danych elektronicznych (EDI), o tyle w drugiego typu sytuacjach ustawodawca nie wymaga żadnej z tych dwóch metod uwierzytelniania autentyczności pochodzenia faktur i integralności ich treści. Prowspólnotowa wykładnia prowadzi zatem z jednej strony do wniosku, że prawodawca krajowy uregulował kwestię wystawiania i przekazywania faktur w formie elektronicznej, bez konieczności ich przechowywania w tej samej formie, tyle że nie uczynił tego wprost, z drugiej zaś strony wskazuje, że skoro w odniesieniu do faktur przechowywanych w formie elektronicznej wprowadzono wymóg ich kwalifikowanego uwierzytelnienia, to a contrario w przypadku faktur elektronicznych nieprzechowywanych w tej formie, wymóg taki nie istnieje, w przeciwnym razie byłby bowiem wprost wyrażony. Za rozstrzygnięciem wspieranym przez wykładnię prowspólnotową przemawiają również względy racjonalności i sprawności funkcjonowania obrotu gospodarczego, a także postępu technologicznego oraz upowszechnienia się elektronicznych środków komunikacji oraz przesyłania danych. Zauważyć należy, iż argumenty, że posługiwanie się fakturami sporządzanymi i przekazywanymi w formie elektronicznej znacznie przyspiesza obrót gospodarczy oraz pozwala na pewne oszczędności. Posługiwanie się takimi fakturami, drukowanymi przez strony transakcji na papierze i w tej formie przechowywanymi, nie zmniejsza przy tym bezpieczeństwa obrotu prawnego w porównaniu z sytuacją, w której faktury od samego początku mają postać papierową i w takiej formie są przekazywane nabywcy. Z kolei uzasadnione jest takie rozumienie przepisów prawnych, zgodnie z którym faktury przechowywane wyłącznie w formie elektronicznej powinny być dodatkowo zabezpieczone w celu zagwarantowania autentyczności ich pochodzenia oraz integralności ich treści. Racjonalne jest bowiem odmienne uregulowanie oraz wprowadzenie dodatkowych wymogów autoryzacyjnych w przypadku faktur stwarzających większe zagrożenie dla pewności i autentyczności tego obrotu, tzn. faktur nie tylko sporządzanych i przekazywanych, ale również przechowywanych w formie elektronicznej.

Uwzględniając powyższe w kontekście przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż przesyłanie faktur za pośrednictwem zakodowanej poczty elektronicznej w pliku elektronicznym nie pozostaje w sprzeczności z zasadami wystawiania faktur wynikającymi z art. 106 ust. 1 oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.).

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

Z powyższego wynika, że podstawą do odliczenia podatku naliczonego są otrzymane przez podatnika podatku od towarów i usług faktury VAT dokumentujące nabycie towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz uwzględniając przedstawione zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że otrzymywanie faktur otrzymanych pocztą elektroniczną jest równoważne w skutkach podatkowych z otrzymaniem faktury w formie papierowej. Zgodzić się zatem należy z Wnioskodawcą, że w zakresie w jakim otrzymane drogą elektroniczną faktury służyć będą czynnościom opodatkowanym, Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającą z tej faktury.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydawania zaskarżonej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 519 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie