Temat interpretacji

W zakresie uznania czynności wykonywanych na rzecz Prokuratury za podlegające opodatkowaniu oraz sposobu ich dokumentowania.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2011 r. (data wpływu 8 marca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 5 maja 2011 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czynności wykonywanych na rzecz Prokuratury za podlegające opodatkowaniu oraz sposobu ich dokumentowania - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2011 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dnia 5 maja 2011 r., (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czynności wykonywanych na rzecz Prokuratury za podlegające opodatkowaniu oraz sposobu ich dokumentowania.

W przedstawionym wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sąd jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług od sierpnia 2008 r. Otrzymał w trwały zarząd budynek przeznaczony do użytkowania przez dwie jednostki budżetowe, tj. Sąd i Prokuraturę, przy czym Prokuratura początkowo korzystała z części budynku na zasadzie umowy użyczenia zawartej z Sądem, a od lipca 2010 r. otrzymała tę część budynku w trwały zarząd. W budynku są wspólnie obsługiwane przez Sąd urządzenia pomiaru energii elektrycznej, cieplnej i wody oraz część infrastruktury technicznej, które nie mogą być rozdzielane, gdyż wymagałoby to od Skarbu Państwa poniesienia znacznych nakładów inwestycyjnych. Sąd zawiera umowy dotyczące ochrony i ubezpieczenia całego budynku oraz dokonuje konserwacji ciągów technicznych. Za ww. dostawy i usługi opłaca faktury wystawiane przez zewnętrznych dostawców usługodawców. Sąd we własnym imieniu ma podpisane umowy z dostawcami zewnętrznymi na ww. media dla całego budynku oraz jego ochronę, ubezpieczenie, czy konserwację ciągów technicznych. Otrzymuje faktury za ww. usługi i dostawy towarów, a następnie, w części dotyczącej usług świadczonych na rzecz Prokuratury, obciąża Prokuraturę fakturami VAT ze stawkami wynikającymi z faktur w zakresie energii elektrycznej, cieplnej, rozprowadzenia wody i ścieków, sprzątania terenu zewnętrznego oraz ochrony fizycznej budynku. Za wykonane usługi konserwacyjne dźwigów Sąd otrzymuje w imieniu własnym faktury ze stawką podstawową. Od Urzędu Dozoru Technicznego otrzymuje rachunek za dozór i obciąża częścią kosztów Prokuraturę wystawiając fakturę VAT ze stawką zw.

W związku z powyższym zadano pytania sprowadzające się do kwestii:

1. Czy Sąd może wyłączyć ze sprzedaży opodatkowanej podatkiem od towarów i usług wszystkie obroty z Prokuraturą z ww. tytułów...
2. Czy refakturowanie usług świadczonych przez zewnętrznych usługodawców w części przypadającej na Prokuraturę za konserwację dźwigów, sieci infrastruktury technicznej i dozór techniczny, jest poprawne, czy w przypadku dozoru technicznego powinna być wystawiona nota księgowa, a nie faktura...

Zdaniem Wnioskodawcy, należy wyłączyć ze sprzedaży opodatkowanej podatkiem od towarów i usług obroty z Prokuraturą z tytułu pokrywania kosztów usług i sprzedaży towarów nabywanych na potrzeby całego obiektu, w częściach dotyczących korzystania z nich przez każdego z trwałych współzarządców. Sąd wskazał, że tymczasowo pokrywa koszty Prokuratury z własnych środków wystawiając faktury VAT. Jego zdaniem, powinien w ich miejsce wystawiać noty obciążeniowe ze względu na niewielką wysokość obrotów opodatkowanych, gdyż korzystałby z tzw. podmiotowego zwolnienia od podatku zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Rozliczenia z Prokuraturą nie podlegają ustawie o podatku od towarów i usług, ponieważ Sąd nie dokonuje sprzedaży, tj. dostaw i świadczenia usług, lecz z konieczności, tymczasowo wykłada ze swoich środków za Prokuraturę pokrywając koszty eksploatacji i utrzymania części budynku zajmowanego przez nią, a następnie oczekuje zwrot swoich wydatków. W ocenie Sądu, rozliczenia powinny być dokonywane na podstawie not księgowych Skarb Państwa z tego tytułu nie ponosi żadnych kosztów, ani nie osiąga przychodu ponieważ podatek należny równy jest podatkowi naliczonemu. Sąd stwierdził, że wstawienie odrębnych dla każdej jednostki urządzeń pomiaru energii elektrycznej, cieplnej i wody oraz rozdział infrastruktury nie jest możliwe bo wymagałoby od Skarbu Państwa poniesienia znacznych nakładów inwestycyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy podkreślić, że ze względu na fakt, iż wniosek złożony w miesiącu marcu 2011 r. dotyczy stanu faktycznego niniejsza interpretację wydano w oparciu o przepisy prawne obowiązujące w tym okresie.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści przepisu art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 powołanej ustawy. Zgodnie z tym przepisem, pod pojęciem towaru należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez świadczenie usług - zgodnie z art. 8 ust. 1 powołanej ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ()

Stosownie do art. 29 ust. 1 powołanej ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl art. 30 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Na podstawie art. 106 ust. 1 powołanej ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W praktyce obrotu gospodarczego dopuszcza się sytuacje, w których ostatecznym beneficjentem świadczenia jest inny podmiot niż ten, który jest bezpośrednio obciążony przez wykonawcę usługi, bądź dostawcę towaru.

Przepis 30 ust. 3 ustawy, reguluje takie sytuacje, kiedy podatnik działając we własnym imieniu zawiera umowę, na podstawie której zobowiązuje się do zrealizowania pewnego świadczenia, jednak faktycznie świadczenie to realizowane jest przez podmiot trzeci. W takim przypadku podmiot nabywający usługę, a następnie odprzedający ją kontrahentowi w tzw. stanie nieprzetworzonym, uznawany jest za podatnika, który usługę taką świadczy. Powyższe potwierdza również obowiązujący od dnia 1 kwietnia 2011 r. art. 8 ust. 2a ustawy, zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują, ani też nie wskazują jak należy rozumieć pojęcie w imieniu i na rzecz osoby trzeciej. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN określenie w imieniu oznacza działanie ze względu na kogoś, dla czyjegoś dobra, odwołując się do kogoś, natomiast na rzecz oznacza działanie na czyjąś korzyść, dla kogoś, dla czyjegoś dobra.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do ust. 11 cyt. artykułu, podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Z przestawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że od sierpnia 2008 r. Sąd jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Otrzymał w trwały zarząd budynek przeznaczony do użytkowania przez dwie jednostki budżetowe, tj. Sąd i Prokuraturę. Podpisał umowy we własnym imieniu z dostawcami zewnętrznymi na dostawę mediów (energii elektrycznej, cieplnej, rozprowadzenie wody i ścieków) do całego budynku oraz jego ochronę, dozór, ubezpieczenie, konserwację ciągów technicznych. W związku z powyższym otrzymuje faktury VAT, (za wyjątkiem dozoru, który dokumentowany jest rachunkami). Częścią usług obciąża Prokuraturę poprzez wystawienie faktur VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz powołane regulacje ustawy o podatku od towarów i usług, należy uznać, iż Sąd nabywając przedmiotowe towary i usługi w części dotyczącej nieruchomości zajmowanej przez Prokuraturę działa we własnym imieniu (jako podmiot nabywający towary i usługi), ale na rzecz Prokuratury, która faktycznie z nich korzysta. W tej sytuacji Sąd najpierw występuje jako usługobiorca/nabywca, a następnie jako usługodawca/dostawca tych samych towarów i usług. W związku z powyższym wskazane czynności wypełniają dyspozycję art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji otrzymana należność od Prokuratury za ww. odsprzedaż (zwrot poniesionych kosztów) stanowi obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, który podlega opodatkowaniu. Zatem wszystkie czynności wykonywane na rzecz Prokuratury, o których mowa we wniosku, w tym konserwacja dźwigów, sieci infrastruktury technicznej i dozoru technicznego, powinny być stosownie do treści art. 106 ust. 1 ustawy dokumentowane fakturą VAT.

Podany w uzupełnieniu wniosku fakt, że Sąd jest podatnikiem VAT czynnym wskazuje, że nawet jeżeli w 2010 r. obrót ze sprzedaży opodatkowanej nie przekroczył 150.000 zł, Sąd nie skorzystał z uprawnienia do ponownego wyboru zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 11 ustawy, wobec czego nie ma możliwości w trakcie bieżącego roku do zastosowania zwolnienia podmiotowego, określonego w ust. 1 tego artykułu.

Jednocześnie informuje się, że w odniesieniu do pozostałej kwestii poruszonej we wniosku będzie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy