Temat interpretacji

POSTANOWIENIE

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Warszawa - Śródmieście, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 oraz art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 1997r. nr 137, poz. 926 z późn. zm.), w związku z wnioskiem Strony z dnia 18.03.2005r. (wpływ do tut. Urzędu 23.03.2005r.) uzupełnionym pismem z dnia 19.04.2005r. o udzielenie pisemnej interpretacji w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego

postanawia

- uznać stanowisko Strony dotyczące zapytania nr 1 zawartego w piśmie z dnia 18.03.2005r. przedstawione w piśmie z dnia 19.04.2005r. uzupełnione w dniu 22.06.2005r. za nieprawidłowe.

Uzasadnienie

Z przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego wynika, iż zakupuje usługi noclegowe od hotelu (mającego siedzibę na terytorium kraju) w celu sprzedaży ich swoim klientom. Z hotelem Podatnik podpisał umowę o zasadach współpracy w zakresie turystyki przyjazdowej indywidualnej i grupowej. Na podstawie tej umowy Strona została upoważniona do pobierania opłat za usługi noclegowe zgodnie z cennikiem hotelu (dostępnym dla każdego klienta hotelu). Za świadczone usługi hotel obciąża Stronę kwotą zgodną z cennikiem pomniejszoną o 20%, czego efektem jest zysk dla Strony (w wysokości owych 20% w/w kwoty). Hotel oraz Podatnik wystawiają faktury z zastosowaniem 7% stawki VAT.

Zdaniem Podatnika świadczona przez niego usługa jest usługą hotelową (PKWiU 55.10) zatem Podatnik sprzedaje ją ze stawką 7% określoną dla usług hotelowych w poz. 139 załącznika nr 3 do ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług.

Do opisanego stanu faktycznego mają zastosowanie następujące przepisy prawa podatkowego:
art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535), zgodnie z którym stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 -12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1art. 119 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535), zgodnie z którym podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.art. 119 ust. 3 w/w ustawy, zgodnie z którym przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:
1) ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju;
2) działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3) przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
4)prowadzi ewidencję, z której wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiada dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Powyższą ocenę prawną uzasadnia się w sposób następujący:
Z przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego wynika, iż zakupuje usługi noclegowe od hotelu (mającego siedzibę na terytorium kraju) w celu sprzedaży ich swoim klientom. Za świadczone usługi hotel obciąża Stronę kwotą zgodną z cennikiem pomniejszoną o 20% (czego efektem jest zysk dla Strony).
Z powyższego wynika zatem, że Podatnik nie świadczy usługi hoteli (PKWiU 55.10) we własnym zakresie - tylko nabywa ją od innego Podatnika dla bezpośredniej korzyści turysty. Podatnik nie może więc opodatkować świadczonej przez siebie usługi stosując stawkę określoną dla usług hotelowych w pozycji 139 załącznika nr 3 do ustawyz dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług.
W w/w ustawie o podatku od towarów i usług przyjęto zasadę, że stawka podstawowaw wysokości 22% obowiązuje dla wszystkich czynności opodatkowanych podatkiem od towarówi usług, za wyjątkiem tych, które zostały jednoznacznie wyłączone z tego kręgu i poddane opodatkowaniu stawkami obniżonymi. Usługi turystyczne nie zostały wymienione wśród tych wyjątków, więc co do zasady opodatkowane są według stawki 22%.
W ustawie z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług zasady szczególnej procedury przy świadczeniu usług turystyki zostały określone w art. 119 ust. 1-10. Istotą owej szczególnej procedury jest przyjęcie, że podstawą opodatkowania usług turystyki jest kwota marży (obliczona jako różnica między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty)pomniejszona o kwotę należnego podatku. W/w formę opodatkowania, bez względu na to kto nabywa usługę turystyki, może stosować jedynie Podatnik, który według zapisów art. 119 ust. 3:
1)ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju;
2)działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3)przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
4)prowadzi ewidencję, z której wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiada dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Zatem właściwe będzie rozliczanie przedmiotowej usługi świadczonej przez Podatnika na zasadach określonych w art. 119, jeżeli spełni on powyższe warunki.
Ponadto tutejszy organ podatkowy zwraca szczególną uwagę na fakt, iż w art. 119 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług wskazano, że z procedur opodatkowania kwoty marży przy świadczeniu usług turystycznych, korzystać mogą jedynie te biura turystyczne, które działają na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek (tj. takie biura, które dla realizacji usługi turystycznej nabywają towary i usługi obce na własną rzecz i we własnym imieniu, a następnie we własnym imieniu i na własny rachunek odsprzedają je turystom). Powyższe oznacza zatem, że z możliwości takiej nie mogą skorzystać pośrednicy działającyw sektorze usług turystycznych, ponieważ pośrednicy nie spełniają warunku działania we własnym imieniu i na własny rachunek - otrzymują oni wynagrodzenie prowizyjne, które to podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych.
W związku z powyższym tut. organ podatkowy postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcęi stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.
Jednocześnie tut. organ podatkowy informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta. Jeżeli jednak podatnik, płatnik lub inkasent zastosowali się do tej interpretacji, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej ich zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a § 4 jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu.
W myśl § 2 w/w artykułu interpretacja, o której mowa w art. 14a § 1, jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji w trybie określonym w § 5.

Pouczenie

Na postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tut. organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia(art. 236 Ordynacji podatkowej). Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.