Temat interpretacji

Brak obowiązku opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej w trybie egzekucji komorniczej.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku (Km xxxx/xx) z dnia 2 czerwca 2017 r. (data wpływu), uzupełnionym w dniu 9 sierpnia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej w trybie egzekucji komorniczej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 9 sierpnia 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej w trybie egzekucji komorniczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, będący komornikiem sądowym przy Sądzie Rejonowym w B. prowadził egzekucję z nieruchomości KW (działka numer 670/1), której współużytkownikami wieczystymi byli M. (udział nr 3) w 1/2 części oraz A. (udział nr 4) również w 1/2 części we wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej. Ww. nieruchomość położona jest w S. przy ul. , której właścicielem jest Miasto i Gmina w S. Sposób użytkowania nieruchomości: nieruchomość gruntowa niezabudowana obiektami kubaturowymi. Działka nr 670/1 jest częściowo ogrodzona i niezabudowana. Na działce zlokalizowane są następujące obiekty budowlane:

• budynki, ogrodzenie, częściowe utwardzenie terenu,
• inne części składowe gruntu: drzewa i krzewy ozdobne, zieleń niska trawiasta.

Ponadto na działce zlokalizowane są obiekty nie stanowiące części składowych gruntu, tj. garaż blaszany.

Według informacji uzyskanej w dniu 18 lutego 2014 r. w Urzędzie Miasta i Gminy dla terenu, na którym położona jest nieruchomość brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Natomiast zgodnie ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy zatwierdzonym Uchwałą nr Rady Miejskiej w S. z dnia ., nieruchomość położona jest częściowo w strefie 1 -zurbanizowania, w obszarze 1.1. - śródmiejskim obejmującym tereny podlegające ochronie konserwatorskiej, przyległe tereny zabudowy wielorodzinnej oraz wskazane do rozwoju funkcji śródmiejskich tereny po południowej stronie linii kolejowej oraz częściowo w strefie 3 - systemu ekologicznego, w obszarze 3.2. - terasy zalewowej XXX, okresowo zagrożonym wodami powodziowymi objętym wysokim rygorem ochrony jako fragment projektowanego korytarza ekologicznego o znaczeniu międzynarodowym XXXXX - XXXXX. Na podstawie art. 154 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, potencjalne przeznaczenie nieruchomości określono jako usługowo - mieszkalne.

Według oświadczenia dłużników z dnia 15 stycznia 2017 r.:

• dłużnicy prowadzili działalność gospodarczą w dniu objęcia w użytkowanie wieczyste nieruchomości i byli oni czynnymi podatnikami VAT w tej dacie i okolicznościach,
• dłużnicy nie posiadają wiedzy na temat statusu podatkowego w zakresie podatku VAT podmiotu/osoby, od której nastąpiło objęcie w użytkowanie wieczyste nieruchomości,
• aktualnie dłużnicy prowadzą działalność gospodarczą; właściwym organem podatkowym dla dłużników jest Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w B., z którym rozliczają się w trybie kwartalnym,
• dłużnicy ponieśli wydatki na ulepszenie przedmiotowej nieruchomości w stosunku do których mieli prawo do obniżenia podatku należnego od kwoty podatku naliczonego, jednak nakłady te były wyższe niż 30% wartości początkowej tej nieruchomości,
• pierwsze zasiedlenie nastąpiło w styczniu 2009 r.,
• nieruchomość była wykorzystywana do prowadzonej przez dłużnika M. działalności gospodarczej,
• przy objęciu prawa wieczystego użytkowania nieruchomości dłużnikom nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
• przedmiotowa nieruchomość była przedmiotem dzierżawy od 2013 r. P. Sp. z o.o. w zamian za remont,
• dłużnicy ponosili wydatki na ulepszenie budynków, posadowionych na nieruchomości i były one wyższe niż 30% ich wartości początkowej,
• w sytuacji ulepszenia budynków posadowionych na nieruchomości, powyżej 30% ich wartości początkowej, były one wykorzystywane przez dłużników do czynności opodatkowanych od stycznia 2009 r.; od poniesionych wydatków przysługiwało dłużnikom prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Ponadto, w dniu 28 maja 2017 r. dłużnicy oświadczyli, iż:

• znajdujące się na przedmiotowej nieruchomości naniesienia nie stanowią budynków ani budowli w rozumieniu Prawa budowlanego,
• dłużnik posiada aktualnie status czynnego podatnika VAT,
• dłużnicy nie sporządzili remanentu w trybie art. 14 ustawy o podatku od towarów i usług, w którym została wskazana nieruchomość,
• aktualnie w miejscu położenia nieruchomości swoje siedziby mają firmy: T. Sp. z o.o. oraz L. Sp. z o.o.

Według danych z Urzędu Skarbowego na dzień 28 listopada 2014 r. dłużnik M. prowadził działalność gospodarczą pn. , a także działalność gospodarczą: . Na portalu podatkowym http://pfr.mf.gov.pl (na dzień 11 września 2015 r.) M. był zarejestrowany jako czynny podatnik VAT.

Według danych przesłanych przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. z dnia 11 października 2016 r., dłużnik M. (PESEL: , NIP: .) prowadził działalność gospodarczą w S., przy ul. . Ostatnimi dokumentami wymiarowymi były:

• PIT-4R za 2015 złożony 1 lutego 2016 r.
• VAT-7K za 2 kwartał 2016 złożony 22 lipca 2016 r.
• PIT 36 za rok 2015 złożony 30 kwietnia 2016 r., w którym wykazano stratę z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Nie odnotowano wpływu zeznań rocznych PIT-36 oraz PIT-38, a także za ostatnie dwa lata dokumentów od płatników podatku dochodowego. Ponadto, według danych z Urzędu Skarbowego, dłużnik nie figuruje w rejestrze podatku od czynności cywilnoprawnych, natomiast figuruje w rejestrze czynności majątkowych.

W dniu 5 stycznia 2017 r. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. poinformował, iż dłużniczka A. (NIP: , PESEL: ..) nie figuruje w rejestrze podatku od czynności cywilnoprawnych, natomiast figuruje w rejestrze czynności majątkowych. Nie odnotowano wpływu zeznań rocznych PIT-36 (za ostatnie 3 lata) oraz PIT-38. Na dzień 9 marca 2015 r. (data licytacji nieruchomości) dłużniczka nie figurowała jako podatnik podatku VAT. Dokumenty od dłużniczki jako płatnika podatku dochodowego za ostatnie 2 lata: PIT-11 za rok 2014 i 2015. Ponadto w Urzędzie Skarbowym na dzień 5 stycznia 2017 r., nie odnotowano działalności gospodarczej.

Zgodnie z treścią księgi wieczystej, dłużnicy stali się użytkownikami wieczystymi przedmiotowej nieruchomości zgodnie z umową przeniesienia z dnia 10 lipca 2006 r (Nr rep. A ).

W dniu 9 marca 2015 r. przeprowadzona została skuteczna licytacja ww. nieruchomości pod nadzorem Sądu Rejonowego w B., natomiast w dniu 9 czerwca 2015 r. uprawomocniło się postanowienie o przysądzeniu prawa użytkowania wieczystego 1/2 części nieruchomości o numerze KW .

W uzupełnieniu wniosku z dnia 9 sierpnia 2017 r. komornik ostatecznie stwierdził, że nieruchomość, która była przedmiotem licytacji obejmuje nieruchomości odpowiednio jako przedmioty prawa użytkowania wieczystego gruntu i prawa własności budynków (grunt oddany w użytkowanie wieczyste i budynek stanowiący odrębną nieruchomość).

Działka nr 670/4 jest zabudowana i częściowo ogrodzona. Zlokalizowane są na niej obiekty budowlane, tj. budynek handlowo-usługowy z częścią biurową (nr ewid. xxx, a także budowle, tj. ogrodzenie, dojście i dojazd do budynku, przyłącza do sieci infrastruktury technicznej (wodociągowe, kanalizacyjne, energetyczne, telekomunikacyjne). Na działce zlokalizowane są również inne części składowe gruntu, tj. drzewa i krzewy ozdobne.

Działka nr 646/2 również jest zabudowana i częściowo ogrodzona. Zlokalizowane są na niej obiekty budowlane, tj. budynki część budynku handlowo-usługowego myjni samochodowej (nr ewid. xxx) oraz budowle, tj. ogrodzenie, dojście i dojazd do budynku, przyłącza do sieci infrastruktury technicznej (kanalizacyjne).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przedmiotowej nieruchomości winna być opodatkowana, a jeżeli tak, to jaką winno się zastosować stawkę VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie podlegała opodatkowaniu VAT, w związku z czym na komorniku nie spoczywał obowiązek wystawienia faktury.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie uregulowania zawartego w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r., poz. 599, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, ().

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analiza powyższych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stawka podatku zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych wydanych na jej podstawie, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W art. 2 pkt 14 ustawy, ustawodawca określił co należy rozumieć pod pojęciem pierwszego zasiedlenia. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1 z późn. zm.), posługują się pojęciem pierwszego zasiedlenia, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywą 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie gruntu związanego z budynkiem.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: () definicja pierwszego zasiedlenia (zajęcia) zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji pierwszego zasiedlenia wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu.

Jak wynika z powyższego pierwsze zasiedlenie budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W tym miejscu należy nadmienić, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom po spełnieniu określonych warunków skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10 pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (ust. 7a ww. artykułu).

Ponadto wskazać należy, że zgodnie art. 29a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem, grunty zabudowane podlegają opodatkowaniu według stawki właściwej dla obiektów budowlanych, które się na nim znajdują. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków lub budowli trwale z nim związanych. Jeżeli dostawa budynków lub budowli korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym dany obiekt jest posadowiony.

Z treści wniosku wynika, że dłużnicy byli współużytkownikami wieczystymi nieruchomości zabudowanej nr . Nieruchomość ta była przedmiotem licytacji komorniczej. Działka nr 670/4 wchodząca w skład tej nieruchomości jest zabudowana i częściowo ogrodzona. Zlokalizowane są na niej obiekty budowlane, tj. budynek handlowo-usługowy z częścią biurową (nr ewid. xxx, a także budowle, tj. ogrodzenie, dojście i dojazd do budynku, przyłącza do sieci infrastruktury technicznej (wodociągowe, kanalizacyjne, energetyczne, telekomunikacyjne). Dłużnicy prowadzili działalność gospodarczą w dniu objęcia w użytkowanie wieczyste nieruchomości i byli czynnymi podatnikami VAT. Przy objęciu prawa wieczystego użytkowania nieruchomości nie przysługiwało im prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Dłużnicy ponosili wydatki na ulepszenie budynków posadowionych na nieruchomości i były one wyższe niż 30% ich wartości początkowej. Według oświadczenia dłużników, od stycznia 2009 r. były one wykorzystywane przez dłużników do czynności opodatkowanych. Od poniesionych wydatków przysługiwało dłużnikom prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Ponadto przedmiotowa nieruchomość była przedmiotem dzierżawy od 2013 r. na rzecz spółki z o.o. w zamian za remont.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że w przypadku planowanej sprzedaży zajętej nieruchomości w drodze licytacji publicznej wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy transakcja podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W przypadku przedmiotowej dostawy dłużnicy działali w charakterze podatnika. Dostawa budynków i budowli dokonywana była po pierwszym zasiedleniu, w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług (od pierwszego zasiedlenia lokalu upłynęły co najmniej 2 lata). Jak wynika z opisu stanu faktycznego, do pierwszego zasiedlenia doszło bowiem w momencie oddania w dzierżawę niniejszej nieruchomości, tj. w 2013 r.

Zatem dostawa ta korzystała ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Ponadto stwierdzić należy, że do opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu zastosowanie mają odpowiednio te same zasady opodatkowania, jak do budynków i budowli będących przedmiotem sprzedaży, w myśl powołanego wyżej art. 29a ust. 8 ustawy.

Tym samym komornik sądowy nie jest zobowiązany do obliczenia i odprowadzenia podatku VAT z tytułu dostawy, dokonanej w trybie licytacji publicznej, nieruchomości będącej własnością dłużnika, gdyż czynność ta korzysta ze zwolnienia od podatku VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy uznać należało za nieprawidłowe.

Końcowo należy zauważyć, że w niniejszej interpretacji oceniano stanowisko Wnioskodawcy wyłącznie w zakresie zadanego pytania, tj. opodatkowania przedmiotowej sprzedaży nieruchomości zabudowanej w trybie egzekucji komorniczej, a nie sposobu dokumentowania tej sprzedaży.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej