Temat interpretacji

W zakresie prawa do odliczenia pełnych kwot podatku naliczonego od wydatków dotyczących pojazdów sprzedawanych podmiotowi prowadzącemu stację demontażu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2016 r. (data wpływu 24 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnych kwot podatku naliczonego od wydatków dotyczących pojazdów sprzedawanych podmiotowi prowadzącemu stację demontażu jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czynności odpłatnej sprzedaży pojazdów podmiotowi prowadzącemu stację demontażu za czynności opodatkowane podatkiem VAT, niekorzystające ze zwolnienia od podatku oraz prawa do odliczenia pełnych kwot podatku naliczonego od wydatków dotyczących pojazdów sprzedawanych podmiotowi prowadzącemu stację demontażu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Powiat (dalej: Powiat) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT).

Do zadań własnych Powiatu, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (dalej: u.p.r.d.), należy usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych. Starosta Powiatu (dalej: Starosta) powierzył realizację ww. zadań własnych jednemu podmiotowi zewnętrznemu (dalej: Wykonawca) na podstawie umowy od dnia 1 listopada 2014 r. obowiązuje w tym zakresie umowa nr zawarta w dniu 17 października 2014 r., wcześniej rzeczone zadania były realizowane przez Wykonawcę na podstawie zawartej dnia 3 listopada 2011 r. umowy nr .

Pojazdy usunięte z dróg, na podstawie dyspozycji policjanta lub strażnika gminnego (miejskiego), umieszczane są przez Wykonawcę na parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia przez właściciela pojazdu opłaty za ich usunięcie i parkowanie.

Rada Powiatu ustala corocznie w drodze uchwały wysokość opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu usuniętego z drogi, z uwzględnieniem maksymalnej wysokości stawek kwotowych przedmiotowych opłat wyrażonych w u.p.r.d. Przedmiotowe opłaty mają charakter publicznoprawny, i tym samym Powiat traktuje je, jako niepodlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

Właściciel lub osoba uprawniona mają prawo odebrać pojazd po uprzednim uiszczeniu na rzecz Powiatu opłaty za usunięcie i przechowywanie pojazdu na parkingu strzeżonym. Powiat podkreślił, iż przedmiotowy wniosek nie odnosi się do pojazdów, które są odbierane przez właściciela lub osobę uprawnioną po uiszczeniu wskazanej powyżej opłaty za usunięcie i przechowywanie pojazdu na parkingu strzeżonym.

W przypadku, gdy prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba uprawniona do odbioru nie odebrała pojazdu w terminie określonym w u.p.r.d. Starosta występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz Powiatu. W przypadku orzeczenia przez sąd przepadku pojazdu na własność Powiatu, po uprawomocnieniu się postanowienia sądu, pojazd staje się własnością Powiatu. Następnie Powiat zleca rzeczoznawcy dokonanie wyceny pojazdu według wartości rynkowej.

W przypadku przejścia pojazdu na własność Powiatu, wydawana jest przez Starostę decyzja, w drodze której ustalane są opłaty (z uwzględnieniem wysokości opłat przyjętych w drodze uchwały Rady Powiatu), jakie dotychczasowy właściciel pojazdu jest zobowiązany wnieść w związku z dokonanym przez Powiat usunięciem, przechowywaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu. Opłaty te mają charakter publicznoprawny.

Od stycznia 2014 r., w przypadku otrzymania pisemnej wyceny określającej wartość pojazdu, jako wartość złomową, Powiat sprzedaje pojazd podmiotowi prowadzącemu stację demontażu. Podmiot, który przeprowadza demontaż przedmiotowych pojazdów jest każdorazowo wyłaniany przez Powiat w drodze negocjacji. Niniejszy wniosek dotyczy wyłącznie pojazdów, które po orzeczeniu przepadku na rzecz Powiatu, sprzedawane są przez Powiat podmiotowi prowadzącemu stację demontażu (dalej: Pojazdy). Powiat pragnie wyjaśnić, iż we wcześniejszych okresach, tj. przed dniem 1 stycznia 2014 r. sprzedaż pojazdów podmiotowi prowadzącemu stację demontażu była dokonywana przez jednostkę organizacyjną Powiatu niniejszy wniosek odnosi się jednakże wyłącznie do Pojazdów, które stanowią przedmiot dokonywanej przez Powiat począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r. sprzedaży.

Sprzedawane podmiotowi prowadzącemu stację demontażu Pojazdy, zdaniem Powiatu, mieszczą się w grupowaniu 38.11.49.0 Polskiej Klasyfikacji Towarów i Usług (dalej: PKWiU) Wraki przeznaczone do złomowania inne niż statki i pozostałe konstrukcje pływające Powiat pragnie jednakże zaznaczyć, iż nie występował w tym zakresie z wnioskiem do Głównego Urzędu Statystycznego o wydanie klasyfikacji statystycznej.

Powiat dokumentuje przedmiotowe, wykonywane od stycznia 2014 r. transakcje fakturami VAT odwrotne obciążenie. Faktury te są przez Powiat ujmowane w rejestrach sprzedaży dla celów VAT, niemniej rozliczenia podatku należnego z tego tytułu dokonuje podmiot prowadzący stację demontażu.

W związku z realizacją zadań w zakresie usuwania i przechowywania Pojazdów oraz ostatecznie ich sprzedażą podmiotowi prowadzącemu stację demontażu Powiat ponosi wydatki na usunięcie, przechowywanie na parkingu strzeżonym, oszacowanie, sprzedaż lub zniszczenie pojazdów, w tym przede wszystkim koszty usług Wykonawcy, koszty wyceny Pojazdów przez rzeczoznawcę. Powyższe wydatki zasadniczo są dokumentowane wystawianymi na Powiat fakturami VAT z wykazanymi na nich kwotami podatku naliczonego.

Powiat pragnie podkreślić, iż jest w stanie wyodrębnić z ogółu wydatków ponoszonych na realizację zadania w zakresie usuwania pojazdów i prowadzenia dla nich parkingu strzeżonego koszty dotyczące poszczególnych pojazdów. W szczególności, Powiat jest w stanie wskazać, jakiej wysokości wydatki są ponoszone w związku z Pojazdami, w odniesieniu do których ostatecznie został stwierdzony przepadek na rzecz Powiatu i które są finalnie sprzedawane przez Powiat podmiotowi prowadzącemu stację demontażu (dalej: wydatki dotyczące Pojazdów) wyłącznie tych wydatków dotyczy niniejszy wniosek.

Powiat otrzymuje dofinansowania ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (dalej: Fundusz) w związku z realizowanymi zadaniami w zakresie zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji. Zgodnie z zawieranymi z Funduszem umowami, Powiat za każdy przekazany do stacji demontażu w roku poprzedzającym rok zawarcia umowy pojazd otrzymuje określoną kwotę dofinansowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Powiatowi przysługuje prawo do odliczenia pełnych kwot VAT naliczonego od wydatków dotyczących Pojazdów ostatecznie sprzedawanych przez Powiat podmiotowi prowadzącemu stację demontażu? (pytanie oznaczone nr 2 we wniosku ORD-IN)

Zdaniem Wnioskodawcy, Powiatowi przysługuje prawo do odliczenia pełnych kwot VAT naliczonego od wydatków dotyczących Pojazdów ostatecznie sprzedawanych przez Powiat podmiotowi prowadzącemu stację demontażu.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z pewnymi zastrzeżeniami, które jednakże nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Dla oceny możliwości skorzystania z prawa do odliczenia, w każdym przypadku istotne jest więc ustalenie, czy towary i usługi, przy zakupie których naliczono VAT:

• zostały nabyte przez podatnika tego podatku oraz

• pozostają w bezspornym związku z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko wówczas, gdy powyższe warunki są spełnione łącznie, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tj. z czynnościami, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Zdaniem Powiatu, w analizowanej sprawie spełnione są obie ze wskazanych powyżej przesłanek. W szczególności (i) w odniesieniu do transakcji odpłatnej sprzedaży Pojazdów podmiotowi prowadzącemu stację demontażu na podstawie umowy cywilnoprawnej Powiat jest podatnikiem VAT oraz (ii) ponoszone przez Powiat wydatki dotyczące Pojazdów mają związek z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi.

Odpłatna sprzedaż przez Powiat Pojazdów podmiotowi prowadzącemu stację demontażu, jak zostało wykazane powyżej, w opinii Powiatu, stanowi odpłatną dostawę towarów, tj. czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, niekorzystającą ze zwolnienia z opodatkowania.

Odnosząc się natomiast do drugiej ze wskazanych przesłanek warunkujących możliwość odliczenia VAT naliczonego należy zaznaczyć, iż wydatki będące przedmiotem wniosku, mają związek z czynnościami opodatkowanymi, jakimi jest sprzedaż Pojazdów na rzecz podmiotu prowadzącego stację demontażu. W opinii Powiatu (w przypadku orzeczenia przez sąd przepadku pojazdu na własność Powiatu) zaistnieje związek wydatków dotyczących danego pojazdu z czynnością opodatkowaną, jaką jest ostateczna sprzedaż tego pojazdu na rzecz przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu. Należy bowiem zauważyć, iż w szczególności bez poniesienia tychże wydatków dany pojazd mógłby ulec uszkodzeniu/zniszczeniu, w konsekwencji jego wartość (określona w wycenie) byłaby niższa i tym samym Powiat uzyskałby niższą cenę tytułem jego sprzedaży.

W związku z powyższym, w ocenie Powiatu wydatki dotyczące Pojazdów mają związek z ostateczną sprzedażą Pojazdów na rzecz przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu. W konsekwencji, w opinii Powiatu, Powiatowi przysługuje prawo do odliczenia pełnych kwot VAT naliczonego od przedmiotowych wydatków.

Powiat pragnie podkreślić, że stanowisko odmienne od przedstawionego powyżej pozostawałoby w sprzeczności z fundamentalną zasadą opodatkowania VAT, jaką jest zasada neutralności tego podatku, podkreślana wielokrotnie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) oraz polskich sądów administracyjnych. Przykładowo Powiat przytoczył orzeczenie TSUE w sprawie C-37/95 Ghent Coal, w którym Trybunał stwierdził, iż (...) prawo do odliczenia zostało wprowadzone, aby całkowicie uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w toku jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej konsekwentnie zapewnia, że każda działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu i efektu, pod warunkiem, że sama podlega VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny.

W opinii Powiatu bez wpływu na prawo do odliczenia pozostaje fakt, że z tytułu sprzedaży Pojazdów na rzecz przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, podatnikiem jest nabywca. W tym przypadku bowiem nadal jest to czynność opodatkowana, wykonywana przez Powiat, pomimo że rozliczenia VAT należnego z tytułu tej czynności dokonuje nabywca pojazdu, tj. podatnik prowadzący stację demontażu.

Stanowisko Powiatu znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego, wydawanych w imieniu Ministra Finansów, w których przyznano powiatom prawo do odliczenia VAT naliczonego od wydatków ponoszonych w związku z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi VAT, przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 października 2014 r. o sygn. IPPP3/443-839/14-3/JF.

Reasumując, zdaniem Powiatu przysługuje mu prawo do odliczenia pełnych kwot VAT naliczonego od wydatków dotyczących Pojazdów, gdyż pozostają one w związku z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez Powiat, jakimi jest ostateczna sprzedaż Pojazdów na rzecz podmiotu prowadzącego stację demontażu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Przy czym na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie natomiast do ust. 2 tego artykułu działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z kolei, stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np.: czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej następuje tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej.

Jednocześnie należy podkreślić, iż wykładnia art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie charakteru związku pomiędzy zakupami a sprzedażą opodatkowaną, powinna być dokonywana w zgodzie z przepisami VI Dyrektywy (a od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE), a zatem powinna uwzględniać istniejące w tym zakresie orzecznictwo TSUE, w którym, co do zasady, przeważa pogląd, że jedynie bezpośredni związek pomiędzy podatkiem naliczonym a transakcją opodatkowaną może stanowić podstawę do odliczenia VAT.

Rozumienie tego bezpośredniego związku zostało szeroko zaprezentowane w orzeczeniu Trybunału z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie C-98/98 Commissioners of Customs and Excise przeciwko Midland Bank plc., w którym stwierdzono, że art. 2 I Dyrektywy oraz art. 17(2)(3) i (5) VI Dyrektywy należy interpretować w taki sposób, aby co do zasady istnienie bezpośredniego związku między daną transakcją nabycia, a daną transakcją (lub transakcjami) sprzedaży, uprawniającymi do odliczenia, stanowiło warunek nabycia przez podatnika prawa do odliczenia naliczonego podatku od wartości dodanej oraz aby stanowiło podstawę do określenia zakresu tego prawa.

W orzeczeniu z dnia 27 września 2001 r. w sprawie CIBO Participations S.A. (C-16/00) Trybunał doszedł do wniosku, że aby możliwe było odliczenie VAT naliczonego, musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy wydatkiem a sprzedażą opodatkowaną VAT, co oznacza, że wydatek musi stanowić element kosztowy sprzedaży opodatkowanej. Niemniej TSUE stwierdził, że wydatki na doradztwo związane z procesem przejmowania spółek zależnych przez CIBO stanowią koszty ogólne, mające związek z działalnością opodatkowaną tej spółki.

Podobne stanowisko wyraził w orzeczeniu z dnia 26 maja 2005 r. w sprawie C-465/03 Kretztechnik AG przeciwko Finanzamt Linz.

Z kolei w wyroku z dnia 21 lutego 2013 r. w sprawie C-104/12 Finanzamt KölnNord przeciwko Wolframowi Beckerowi, Trybunał podkreślił, iż warunkiem powstania prawa do odliczenia podatku VAT od nabycia towarów lub usług na wcześniejszym etapie obrotu jest, by koszt nabycia owych towarów lub usług stanowił element ceny transakcji dającej prawo do odliczenia na późniejszym etapie.

W świetle powyższego orzecznictwa TSUE należy stwierdzić, że kierując się wykładnią dokonywaną w zgodzie z zasadami VI Dyrektywy (od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE), na gruncie art. 86 ust. 1 ustawy, podobnie jak i art. 17(2)(3) i (5) VI Dyrektywy (art. 167 i nast. Dyrektywy 2006/112/WE) należy przyjąć co do zasady że niezbędnym warunkiem odliczenia VAT jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy zakupami (wydatkami), a konkretną transakcją opodatkowaną. Wydatki te powinny stanowić część składową kosztów świadczenia, uwzględnioną w cenie.

Jednocześnie przytoczyć w tym miejscu należy orzeczenie WSA we Wrocławiu z dnia 24 lipca 204 r. sygn. akt I SA/Wr 754/14, zgodnie z którym: System odliczeń VAT jest wyraźny - ma on na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Natomiast nie daje takiego uprawnienia do odliczenia w przypadku czynności będących poza zakresem takiej działalności gospodarczej. A zatem nie można zaakceptować rozwiązania zgodnie z którym wykładnia dyrektywy przynosiłaby podatnikowi korzyść sprzeczną z zasadami tej dyrektywy. Wykluczone jest "niesymetryczne" powoływanie się na przepisy dyrektywy, co oznacza, że podatnik co do zasady nie może powoływać się na dyrektywę w celu domagania się prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie płacąc podatku należnego (por. wyrok TS w sprawie MMDP, C-319/12. ECLI:EU:C:2013:778 oraz opinia RG J. Kokott do tej sprawy; K. Zakolski, M. Jaworowski. Praktyczne konsekwencje zwolnień niezgodnych z dyrektywą. Czy wyrok w sprawie MDDP zamyka dyskusję? PP Nr 4/2014, s. 26 i nast.).

Jak wynika z opisu sprawy w związku z realizacją zadań w zakresie usuwania i przechowywania Pojazdów oraz ostatecznie ich sprzedażą podmiotowi prowadzącemu stację demontażu Powiat ponosi wydatki na usunięcie, przechowywanie na parkingu strzeżonym, oszacowanie, sprzedaż lub zniszczenie pojazdów, w tym przede wszystkim koszty usług Wykonawcy, koszty wyceny Pojazdów przez rzeczoznawcę.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od ww. wydatków.

Jak wskazano w interpretacji indywidualnej Nr 1061-IPTPP2.4512.297.2016.1.KW czynności w zakresie odpłatnej sprzedaży przez Powiat pojazdów podmiotowi prowadzącemu stację demontażu stanowią czynności opodatkowane, niekorzystające ze zwolnienia z opodatkowania tym podatkiem.

Przy czym w ocenie tut. Organu nie sposób uznać, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia pełnych kwot podatku naliczonego od wszystkich ww. wydatków jako związanych z czynnościami opodatkowanymi niekorzystającymi ze zwolnienia. W zakresie wydatków ponoszonych na usunięcie i przechowywanie na parkingu strzeżonym należy zwrócić uwagę na następujące przepisy:

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. z 2016r. poz. 814) powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność, w związku z czym przyznano mu na podstawie ust. 2 powołanego przepisu osobowość prawną.

Z kolei stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 6 i pkt 15 ustawy o samorządzie powiatowym, powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym, w tym w zakresie transportu zbiorowego i dróg publicznych oraz porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli.

Jednocześnie w art. 4 ust. 4 ustawy o samorządzie powiatowym wskazano, ze ustawy mogą określać niektóre sprawy należące do zakresu działania powiatu jako zadania z zakresu administracji rządowej, wykonywane przez powiat.

W myśl art. 130a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.), pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku:

1. pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób zagraża bezpieczeństwu;
2. nieokazania przez kierującego dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub dowodu opłacenia składki za to ubezpieczenie, jeżeli pojazd ten jest zarejestrowany w kraju, o którym mowa w art. 129 ust. 2 pkt 8 lit. c;
3. przekroczenia wymiarów, dopuszczalnej masy całkowitej lub nacisku osi określonych w przepisach ruchu drogowego, chyba że istnieje możliwość skierowania pojazdu na pobliską drogę, na której dopuszczalny jest ruch takiego pojazdu;
4. pozostawienia pojazdu nieoznakowanego kartą parkingową, w miejscu przeznaczonym dla pojazdu kierowanego przez osoby wymienione w art. 8 ust. 1 i 2;
5. pozostawienia pojazdu w miejscu obowiązywania znaku wskazującego, że zaparkowany pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela;
6. kierowania nim przez osobę nieposiadającą uprawnienia do kierowania pojazdami albo której zatrzymano prawo jazdy i nie ma możliwości zabezpieczenia pojazdu poprzez przekazanie go osobie znajdującej się w nim i posiadającej uprawnienie do kierowania tym pojazdem, chyba że otrzymała ona pokwitowanie, o którym mowa w art. 135 ust. 2.

Zgodnie z ust. 2 art. 130a ww. ustawy Prawo o ruchu drogowym, pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy:

1. kierowała nim osoba:
2. znajdująca się w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu,
3. nieposiadająca przy sobie dokumentów uprawniających do kierowania lub używania pojazdu;

Pojazd usunięty z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1-2, umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie (art. 130a ust. 5c ustawy Prawo o ruchu drogowym).

W myśl art. 130a ust. 5f ustawy Prawo o ruchu drogowym, usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych w przypadkach, o których mowa w ust. 1-2. należy do zadań własnych powiatu. Starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek organizacyjnych lub powierza ich wykonywanie zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych.

Według art. 130a ust. 6 ww. ustawy Prawo o ruchu drogowym, rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań, o których mowa w ust. 1-2, oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat, o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a, nie może być wyższa niż maksymalna kwota opłat za usunięcie pojazdu, o których mowa w ust. 6a.

Starosta stosownie do art. 130a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym w stosunku do pojazdu usuniętego z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1 lub 2, występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu, jeżeli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba uprawniona nie odebrała pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia. Powiadomienie zawiera pouczenie o skutkach nieodebrania pojazdu.

Starosta występuje z wnioskiem, o którym mowa w ust. 10, nie wcześniej niż przed upływem 30 dni od dnia powiadomienia (art. 130a ust. 10a ww. ustawy Prawo o ruchu drogowym).

Według art. 130a ust. 10d ustawy Prawo o ruchu drogowym, przepis ust. 10 stosuje się odpowiednio, gdy w terminie 4 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu nie został ustalony jego właściciel lub osoba uprawniona do jego odbioru, mimo że w jej poszukiwaniu dołożono należytej staranności.

W sprawach o przepadek pojazdu sąd stwierdza, czy zostały spełnione wszystkie przesłanki niezbędne do orzeczenia przepadku, w szczególności, czy usunięcie pojazdu było zasadne i czy w poszukiwaniu osoby uprawnionej do jego odbioru, dołożono należytej staranności oraz czy orzeczenie przepadku nie będzie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 130a ust. 10e ustawy Prawo o ruchu drogowym).

Zgodnie z art. 130a ust. 10f ww. ustawy Prawo o ruchu drogowym, do wykonania orzeczenia sądu o przepadku pojazdu jest obowiązany starosta. Wykonanie orzeczenia następuje w trybie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.

Uwzględniając powołane przepisy wskazać należy, że czynności usunięcia pojazdu a także przechowywania pojazdu na parkingu strzeżonym do daty uprawomocnienia się orzeczenia o jego przepadku na rzecz Powiatu mają charakter publicznoprawny. Czynności te nie wynikają z zawartych umów cywilnoprawnych, a stanowią wymóg nałożony przez przepisy prawa. Zatem Wnioskodawca w zakresie tych czynności nie działa jako podatnik podatku VAT, co oznacza, że te czynności nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednocześnie należy wyjaśnić, iż z datą uprawomocnienia się orzeczenia sądu o przepadku pojazdu na rzecz Powiatu pojazd staje się własnością Powiatu, a zatem czynności przechowywania pojazdu od tego momentu dotyczą towaru, którym Powiat może swobodnie rozporządzać i który może stać się przedmiotem czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez Powiat.

Odnosząc się zatem do istoty wątpliwości należy stwierdzić, iż wydatki poniesione na usunięcie pojazdów oraz przechowywanie pojazdów na parkingu strzeżonym do daty uprawomocnienia się orzeczenia przepadku na rzecz Powiatu, które to pojazdy następnie zostaną sprzedane podmiotowi prowadzącemu stację demontażu nie są/nie będą związane z czynnościami opodatkowanymi.

W przedmiotowej sprawie, związek z czynnościami opodatkowanymi w chwili ponoszenia wydatków na usunięcie i przechowywanie pojazdów na parkingu strzeżonym do daty uprawomocnienia się orzeczenia o przepadku na rzecz Powiatu nie jest ani uchwytny, ani oczywisty przede wszystkim, że wydatki te są/będą poniesione przez Powiat na realizację zadań publicznoprawnych. Wydatki te są/będą zatem związane w sposób bezpośredni i jednoznaczny z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Okoliczność, iż konkretne pojazdy, w stosunku do których zostały poniesione wyżej wymienione wydatki na usunięcie i przechowywanie na parkingu, zostaną ostatecznie sprzedane podmiotowi prowadzącemu stację demontażu w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu, pozostaje bez wpływu na prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu ww. wydatków. Bezpośredni związek tych wydatków z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu wyklucza możliwość przyjęcia, że odliczenie podatku związanego z tymi samymi wydatkami może nastąpić z powodu pośredniego związku z czynnościami opodatkowanymi.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż Wnioskodawcy nie przysługuje/nie będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków poniesionych na usunięcie pojazdów oraz na przechowywanie pojazdów na parkingu do daty uprawomocnienia się orzeczenia o przepadku na rzecz Powiatu, bowiem nie zaistniały przesłanki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy.

Natomiast w zakresie pozostałych wydatków, o których mowa we wniosku, poniesionych przez Powiat, a dotyczących pojazdów ostatecznie sprzedanych podmiotowi prowadzącemu stację demontażu pojazdu, Wnioskodawcy przysługuje/będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, bowiem wydatki te mają/będą miały związek z czynnościami opodatkowanymi (tj. ze sprzedażą tych pojazdów), a ponadto Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Przy czym prawo to będzie przysługiwać pod warunkiem niezaistnienia przesłanek z art. 88 ustawy.

Oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe, bowiem Wnioskodawca uważa, że przysługuje mu pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na pojazdy ostatecznie sprzedane podmiotowi prowadzącemu stację demontażu pojazdów.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym zaistniałym stanie faktycznym oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji w części dotyczącej zdarzenia przyszłego.

Odnośnie natomiast powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, w tym w szczególności kwestia wpływu na prawo do odliczenia zastosowania do przedmiotowych transakcji art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego/stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego/stanu faktycznego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Informuje się, że niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnych kwot podatku naliczonego od wydatków dotyczących pojazdów sprzedawanych podmiotowi prowadzącemu stację demontażu. Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czynności odpłatnej sprzedaży pojazdów podmiotowi prowadzącemu stację demontażu za czynności opodatkowane podatkiem VAT, niekorzystające ze zwolnienia od podatku, został załatwiony interpretacją nr 1061-IPTPP2.4512.297.2016.1.KW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi