Temat interpretacji

Opodatkowanie sprzedaży nieruchomości zabudowanej budynkiem produkcyjno- magazynowym

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2017 r. (data wpływu 31 stycznia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 kwietnia 2017 r. (data wpływu 19 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej budynkiem produkcyjno magazynowym jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej budynkiem produkcyjno magazynowym.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 13 kwietnia 2017 r. w zakresie doprecyzowania opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi upadłość likwidacyjną przedsiębiorstwa spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości likwidacyjnej.

Dalej używane określenia oznaczają:

1. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości likwidacyjnej - Wnioskodawca,
2. - prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą w W UPADŁOŚCI LIKWIDACYJNEJ - podmiot współpracujący.

Wniosek dotyczy praw i obowiązków Wnioskodawcy.

Syndyk przygotowuje sprzedaż wszystkich składników materialnych przedsiębiorstwa upadłego obejmujące m. in. prawo własności nieruchomości położonej w przy ul. stanowiącej działkę oznaczoną nr ew. 3811/1, dla której Sąd Rejonowy w IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr oraz własności ruchomości w postaci wyposażenia produkcyjnego ciągu technologicznego.

Nieruchomość oznaczona działką ew. nr 3811/1 jest zabudowana budynkiem produkcyjno-magazynowym, który tworzy funkcjonalną całość z budynkiem znajdującym się na sąsiedniej nieruchomości tj. na działce 3811/2 stanowiącej własność .... Przez oba te budynki, a co za tym idzie przez teren obu ww. nieruchomości przebiega linia technologiczna służąca produkcji przez płytek ceramicznych. Linia ta jest tak zamontowana, iż jej usunięcie wiąże się z pracami rozbiórkowymi w obu budynkach i może być bardziej kosztowne niż wartość linii po zdemontowaniu.

Funkcjonalnie obie nieruchomości mogą stanowić i w sposobie dotychczasowego wykorzystania stanowią jedną całość. Ponadto w przeszłości działka należąca do została wydzielona, po przeprowadzeniu podziału zabudowanej nieruchomości z księgi wieczystej nr należącej do .

Z uwagi na powyższe w ocenie Syndyka zachodzi konieczność skorelowania działań związanych ze sprzedażą prawa własności działki o nr 3811/1 oraz prawa własności ruchomości w postaci wyposażenia produkcyjnego , z działaniami syndyka masy upadłości odnośnie sprzedaży prawa własności nieruchomości o nr ew. 3811/2, a tym samym konieczność sprzedaży ww. mienia w trybie z wolnej ręki temu samemu nabywcy, co nabywca nieruchomości o nr ew. 3811/2.

Zdaniem syndyka tylko taki tryb sprzedaży umożliwi zachowanie funkcjonalności i wartości linii technologicznej, oraz uczyni bardziej atrakcyjną nieruchomość o nr ew. 3811/1 zabudowaną budynkiem produkcyjno-magazynowym .

W ocenie Syndyka inny tryb sprzedaży, a w szczególności sprzedaż linii technologicznej oraz nieruchomości o nr ew. 3811/1 różnym podmiotom jak też innemu podmiotowi niż nabywca nieruchomości o nr ew. 3811/2, spowoduje konieczność demontażu linii produkcyjnej, co zaś spowoduje spadek wartości większości składników wyposażenia produkcyjnego do ceny złomu, a także wartość samej nieruchomości Upadłego połączonej funkcjonalnie z nieruchomością o nr ew. 3811/2 budynkiem produkcyjno-magazynowym.

W tym stanie własności nieruchomości i urządzeń przedsiębiorstwo upadłego prowadziło przed ogłoszeniem upadłości działalność produkcyjną wytwarzając swoje wyroby z wykorzystaniem linii produkcyjnej częściowo zlokalizowanej na nieruchomości stanowiącej własność .

Wykorzystanie nieruchomości następowało za zgodą i wiedzą jej właściciela oraz zarządu .

. () jest jednocześnie jedynym udziałowcem posiadającym całość (100%) udziałów w spółce i może samodzielnie powoływać i odwoływać zarząd .

Rady wierzycieli oraz wyraziły zgodę na wspólną sprzedaż i syndycy dokonali wspólnych ogłoszeń o sprzedaży zamierzając wspólnie negocjować z potencjalnymi nabywcami.

Można założyć, iż nabywcy z powodu ochrony własnych interesów będą żądać aby sprzedaż przez obu syndyków nastąpiła w umowach zawartych w formie jednego aktu notarialnego i że tak się stanie.

jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a przeznaczone do sprzedaży środki trwałe wykorzystywał wyłącznie w celu wykonywania działalności wyłącznie opodatkowanej i niekorzystającej ze zwolnienia z podatku od towarów i usług.

Nieruchomość będąca własnością jest zabudowana budynkami i budowlami, była wydana pierwszemu nabywcy ponad dwa lata temu i przed przekazaniem do użytkowania przez podatnika nie została poddana ulepszeniu, powodującego podwyższenie wartości środka trwałego w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych o więcej niż 30% w stosunku do wartości pierwotnego nabycia.

nie posiada innych, istotnych funkcjonalnie lub wartościowo, składników rzeczowych, zaś opisane stanowią rzeczowo całość jej przedsiębiorstwa.

Potencjalny nabywca nie został jeszcze wyłoniony; nie jest znany jego status podatkowy ani zamiary co do dalszego wykorzystania opisanych składników.

Zdaniem nieruchomości i ruchomości stanowiące jego własność są zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zdaniem wnioskodawców nieruchomość i ruchomości należące do i nieruchomość należąca do stanowią przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55 [1] Kodeksu cywilnego oraz przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Odpowiadając na wezwanie z dnia 05 kwietnia 2017 r. Wnioskodawca stwierdził, iż nieruchomość będąca przedmiotem własności Wnioskodawcy, w tym budynki, a także linia technologiczna położona częściowo na opisanej działce sąsiedniej stanowią u Wnioskodawcy zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27c ustawy o podatku od towarów i usług. Wyodrębniona część stanowi zakład produkcyjny (wyodrębnienie funkcjonalne).

W dalszej części wniosku używane jest określenie przedsiębiorstwo także dla oznaczenia tej zorganizowanej części, jaką jest zakład produkcyjny.

Wnioskodawca nie jest właścicielem budynków na opisanej działce sąsiedniej - te stanowią własność przynależną właścicielowi gruntu. Własnością Wnioskodawcy są opisane części linii technologicznej. Wnioskodawca do dnia ogłoszenia upadłości likwidacyjnej użytkował na podstawie umowy najmu (dzierżawy) budynki i grunt (działkę sąsiadującą) a obecnie użytkowanie jest kontynuowane, lecz ogranicza się do przechowywania linii produkcyjnej, której demontaż jest kosztowny i może być nieopłacalny ekonomicznie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku dojścia do skutku wspólnej sprzedaży przedsiębiorstw i prawidłowe jest przyjęcie, iż dostawa dokonywana przez (dostawa przedsiębiorstwa) nie podlega podatkowi od towarów i usług u poszczególnych podatników.

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca uważa, że w opisanym stanie faktycznym dokonując dostawy przedsiębiorstwa prawidłowe jest przyjęcie, iż dostawa nie podlega podatkowi od towarów i usług u poszczególnych podatników.

Przepisów ustawy o podatku od towarów i usługo (art. 6 pkt 1) nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej (art. 55[1] Kodeksu cywilnego; obejmuje ono w szczególności: (1) oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa); (2) własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości; (3) prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych; (4) wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne; (S) koncesje, licencje i zezwolenia; (6) patenty i inne prawa własności przemysłowej; (7) majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne; (8) tajemnice przedsiębiorstwa; (9) księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Powyższy katalog składowych przedsiębiorstwa jest niezamknięty i przykładowy. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera odmiennej definicji przedsiębiorstwa, a zasady wykładni wymagają by stosować tzw. prymat języka kodeksowego. Z uwagi jednak na problematykę dotyczącą opisania zorganizowanej części przedsiębiorstwa ustawodawca zdecydował się uzupełnić zawarty w art. 2 słownik wyrażeń ustawowych stwierdzając, iż w ustawie mowa o (art. 2 pkt 27e) zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumianej jako organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Aby uznać dany zespół składników za zorganizowaną część przedsiębiorstwa ich wyodrębnienie organizacyjne nie musi mieć sformalizowanego charakteru, ani też nie może być uznawane za decydujące dla bytu zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Z kolei wyodrębnienie finansowe, o którym mowa w art. 2 ust 27e ustawy o podatku od towarów i usług nie musi koniecznie oznaczać, że zorganizowana część przedsiębiorstwa jest zobowiązana do samodzielnego sporządzania bilansu; wystarczające jest wyodrębnienie danej części przedsiębiorstwa dla celów np. rachunkowości zarządczej, polegające w szczególności na odrębnym ewidencjonowaniu przychodów i kosztów związanych z prowadzeniem danej części przedsiębiorstwa (por. III SA/Wa 2836/11 Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - wyrok z dnia 21 czerwca 2012 r., LEX nr 1226996 ). Wyodrębnienie takie nie jest przy tym konieczne, zaś przedmiotem opisywanej transakcji mają być wszystkie składniki rzeczowe dotychczasowego przedsiębiorstwa.

Nie uważa się także, że decydujący wpływ na rozumienie czy w danej sprawie mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, warunkiem koniecznym jest kontynuacja przez nabywcę takiej samej co do rodzaju działalności gospodarczej, jaką prowadził zbywca (por. / FSK 375/12, Zorganizowana część przedsiębiorstwa. - Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie - wyrok z dnia 1 marca 2013 r. LEX nr 1339482).

Orzecznictwo sądów administracyjnych wskazuje, iż zawarta w art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług definicja legalna zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie odpowiada rozumieniu pojęcia przekazania całości lub części majątku wyłożonemu przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości w orzeczeniu w sprawie C-497/01. Nie sposób nie zauważyć, że polski ustawodawca definiuje zorganizowaną część przedsiębiorstwa jako zespół składników materialnych i niematerialnych, gdy tymczasem Trybunał główny nacisk kładzie na badanie konkretnego przypadku, dopuszczając w pewnych przypadkach zbycie samych składników rzeczowych (por. / SA/Ol 4/12 Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie - wyrok z dnia 1 marca 2012 r. LEX nr 1126402). Biorąc zarówno przepis art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE mówiący o całości lub części majątku, czy przepis art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług wskazującej na organizacyjnie i finansowo wyodrębniony zespół składników materialnych i niematerialnych, należy uznać, że przedmiotem oceny winno być nie to, co zostało wyłączone, ale to, co jest przedmiotem obrotu. Sam tylko fakt wyłączenia jakiegokolwiek składnika majątku, w tym wypadku pomijanych należności, zobowiązań i innych składników finansowych, nie pozwoli na stwierdzenie, że już z tego powodu przedmiotem zbycia nie jest zorganizowana część przedsiębiorstwa, bowiem decydującą jest okoliczność, czy przy użyciu tej części można samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą (por. I FSK 1586/11 - Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie - wyrok z dnia 21 czerwca 2012 r. LEX nr 1216473) Jeśli zaś wyłączenie określonego składnika nie pozbawi wydzielonego kompleksu majątkowego cech przedsiębiorstwa bądź jego zorganizowanej części, to zbycie w takiej postaci nie podlega podatkowi od towarów i usług. Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy stwierdzić należy, iż przedmiot dostawy dokonywanej przez syndyka masy upadłości stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa i nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług zaś przedmiot dostawy dokonywanej samodzielnie przez syndyka masy upadłości stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa, w szczególności wówczas, gdy nabywca uzyska możliwość korzystania z nieruchomości należącej do na podstawie dowolnego tytułu nabycia, w tym drodze kupna i nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

W myśl art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

A zatem, w przypadku, gdy przedmiotem transakcji jest zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, czynność ta nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Pojęcie transakcja zbycia należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu dostawa towarów w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. zbycie obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np.: sprzedaż, zamiana, darowizna, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aport.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji przedsiębiorstwa. Dlatego też, dla potrzeb przepisów ustawy należy posłużyć się definicją sformułowaną w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa),
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości,
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych,
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia,
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej,
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne,
8. tajemnice przedsiębiorstwa,
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 55² k.c. czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba, że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy zbywany majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu. W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Przepis art. 2 pkt 27e ustawy stanowi, że pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem dla uznania, że transakcja dotyczy zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest więc to, aby stanowiła ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział, itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalne, niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać uznany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach takich, by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Reasumując, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania,
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m. in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), wcześniej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r., w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG Dz. Urz. UE z dnia 13 czerwca 1977 r. L 145 s.1 ze zm.), w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Z powyższego przepisu wynika, że wprowadza on, tak samo jak ma to miejsce w ustawie o podatku od towarów i usług, możliwość wyłączenia z zakresu opodatkowania przekazania całości lub części majątku przedsiębiorstwa.

Zakres powyższego wyłączenia zdefiniował w wyrokach Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. sprawa C-497/01, Zita Modes Sarl stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów. TSUE wskazał, że biorąc pod uwagę cel dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając kontekst i cel regulacji. W wyroku tym, dokonując wykładni funkcjonalnej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy, TSUE uznał, że celem wyłączenia zbycia przedsiębiorstwa z opodatkowania jest zapewnienie neutralności podatkowej takiej czynności, która obciążając stronę istotnym zobowiązaniem podatkowym i tak rodziłaby prawo do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego. Trybunał podkreślił, że przeniesienie, o jakim mowa w art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE, dotyczy między innymi części przedsiębiorstwa, a istotne znaczenie ma funkcjonalne powiązanie składników majątkowych umożliwiające realizację określonego zadania gospodarczego. Natomiast w wyroku C-444/10 z dnia 10 listopada 2011 r. TSUE wywiódł, że jeżeli działalność gospodarcza tego nie wymaga, przedmiotem zbycia nie muszą być wszystkie składniki z nią związane, aby czynność ta wyłączona była z opodatkowania na podstawie art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy.

Z powołanych orzeczeń wynika, że wyodrębnienie organizacyjne i finansowe (wskazane przepisami ustawy) nie musi mieć charakteru bardzo sformalizowanego. Bardziej istotne jest wyodrębnienie stricte funkcjonalne, które pozwala na dalsze funkcjonowanie części przedsiębiorstwa w sposób niezależny po oddzieleniu jego od reszty przedsiębiorstwa.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem prawa własności nieruchomości stanowiącej działkę zabudowaną budynkiem, który tworzy funkcjonalną całość z budynkiem znajdującym się na sąsiedniej działce stanowiącej własność podmiotu współpracującego z Wnioskodawcą. Przez oba budynki, a co za tym idzie przez teren obu ww. nieruchomości przebiega linia technologiczna służąca produkcji przez Wnioskodawcę płytek ceramicznych. Funkcjonalnie obie nieruchomości mogą stanowić i w sposobie dotychczasowego wykorzystania stanowią jedną całość. Z uwagi na powyższe w ocenie Wnioskodawcy zachodzi konieczność skorelowania działań związanych ze sprzedażą prawa własności działki Wnioskodawcy oraz prawa własności ruchomości w postaci wyposażenia produkcyjnego Wnioskodawcy, z działaniami syndyka masy upadłości podmiotu współpracującego z Wnioskodawcą odnośnie sprzedaży prawa własności nieruchomości sąsiadującej z nieruchomością Wnioskodawcy. Potencjalny nabywca nie został jeszcze wyłoniony i nie jest znany jego status podatkowy ani zamiary co do dalszego wykorzystania opisanych składników. Nieruchomość będąca przedmiotem własności Wnioskodawcy, w tym budynki, a także linia technologiczna położona częściowo na opisanej działce sąsiedniej stanowią u Wnioskodawcy zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług. Wyodrębniona część stanowi zakład produkcyjny (wyodrębnienie funkcjonalne).

Jak wyjaśniono wyżej, podstawowym wymogiem do uznania dostawy majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa jest to, aby stanowiła ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań), podlegający wydzieleniu w istniejącym przedsiębiorstwie na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych). Istotnym jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Przy czym przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, finansowo i funkcjonalnie.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treść powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że przedmiotem sprzedaży będzie zorganizowana część przedsiębiorstwa. Wnioskodawca wskazał, że nieruchomość będąca przedmiotem własności Wnioskodawcy, w tym budynki, a także linia technologiczna położona częściowo na opisanej działce sąsiedniej stanowią u Wnioskodawcy zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym skoro przedmiotem planowanej transakcji będzie zorganizowana część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług, to tym samym sprzedaż, o której mowa w niniejszym wniosku będzie stanowić czynność objętą dyspozycją art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, czyli nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tut. Organ pragnie podkreślić, że planowana sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa objęta będzie wyłączeniem z opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług jedynie w sytuacji, gdy nabywca będzie kontynuował określoną działalność gospodarczą tj. produkcję płytek ceramicznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej