Temat interpretacji

Sprzedaż nieruchomości.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2017 r. (data wpływu do Izby Administracji Skarbowej w Łodzi 28 lutego 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 kwietnia 2017 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży udziału w zabudowanej nieruchomości gruntowej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2017 r. wpłynął do Izby Administracji Skarbowej w Łodzi ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sprzedaży udziału w zabudowanej nieruchomości gruntowej.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 24 kwietnia 2017 r. (data wpływu) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy oraz pełnomocnictwa.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług posiadającym numer identyfikacji podatkowej (NIP) . Wnioskodawca wykonuje działalność gospodarczą w zakresie działalności prawniczej w Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD-2007) w grupowaniu 69.10.Z oraz w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnym ujętymi w grupowaniu 68.20.Z, polegającą na wynajmie mieszkań i lokali użytkowych w budynkach mieszkalnych i niemieszkalnych.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami.

W latach 2005-2008 Wnioskodawca z małżonką nabyli na prawach wspólności ustawowej od osób fizycznych niebędących podatnikami podatku od towarów i usług udział w nieruchomości gruntowej zabudowanej o powierzchni 4.114 m² położonej w , przy ul. oznaczonej w ewidencji gruntów numerem działki 337/2 w obrębie jednostki ewidencyjnej .

Przy nabyciu ww. nieruchomości zabudowanej Wnioskodawca nie korzystał z odliczenia podatku od towarów i usług.

Według wyciągu z operatu szacunkowego nieruchomości sporządzonego w dniu 1 kwietnia 2005 r. sporządzonego dla potrzeby ceny nabycia nieruchomości wartość nieruchomości została wyceniona na dzień 1.04.1990 r. na kwotę 1.459.000 zł. Na ww. nieruchomości znajdowało się jedenaście budynków, w tym budynek użytkowy fabryka, budynek mieszkalno-komercyjny pałacyk, budynek produkcyjny, siedem budynków magazynowych oraz budynek portierni.

Wnioskodawca i jego małżonka są stroną umowy najmu wskazanego we wniosku prawa majątkowego. Nadto należy również zaznaczyć, że nieruchomość, będąca przedmiotem planowanej sprzedaży nie była w przeszłości i nie jest obecnie wykorzystywana przez Zainteresowanego wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług.

Dodać należy również, że Wnioskodawca i jego małżonka nie ponieśli jakichkolwiek wydatków na ulepszenie ww. nieruchomości, w stosunku do których istniałoby prawo, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Również, co istotne Wnioskodawca wykorzystywał nieruchomość zabudowaną (udział w nieruchomości) do czynności opodatkowanych i zwolnionych przez okres dłuższy niż 5 lat.

Wnioskodawca z małżonką planują w 2017 r. sprzedaż posiadanego udziału w przedmiotowej nieruchomości zabudowanej.

Na tle powyższego powstała wątpliwość, co do skutków podatkowych w podatku od towarów i usług odpłatnego zbycia udziałów ww. nieruchomości gruntowej zabudowanej.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, iż:

1. aktem notarialnym Rep. A nr z dnia 08.09.2005 r. sporządzonym przez notariusza w jego kancelarii, przy ul. w małżonkowie i , zam. w przy ul. , zam. jak wyżej oraz zam. w , przy ul. kupili od zam. we Francji, zam. w USA oraz zam. w USA udział w wysokości 1/3 części nieruchomości położnej w , przy ul. . Nabywcy w tym samym dniu znali już współwłaścicieli pozostałych 2/3 części nieruchomości oraz w uzgodnieniu z nimi przejęli władanie wobec całej nieruchomości, która dotąd była zarządzana przez Kuratora Sądowego ustanowionego przez Sąd Rejonowy w . Także tego dnia nabywcy przejęli wszystkie umowy dotyczące wynajętych przez Kuratora Sądowego lokali użytkowych oraz lokali mieszkalnych. Odpowiadając zatem na pierwsze pytanie zawarte w wezwaniu z dnia 19.04.2017 r. o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca informuje, że pierwsze zajęcie (używanie) budynku będącego przedmiotem sprzedaży w odniesieniu do Wnioskodawcy i jego małżonki nastąpiło w dniu 8 września 2005 r. Nadto powyższe zajęcie w ww. terminie nastąpiło w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu.
2. Wnioskodawca i jego z małżonka są od dnia nabycia nieprzerwanie stroną umów najmu wskazanego we wniosku prawa majątkowego. Zatem odpowiedź na pytanie nr 2 zawarte w wezwaniu z dnia 19.04.2017 r. brzmi: pomiędzy pierwszym zajęciem (używaniem) budynku w odniesieniu do Wnioskodawcy i jego małżonki a momentem sprzedaży upłynie okres dłuższy niż 2 lata.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy odpłatne zbycie przez czynnego podatnika podatku od towarów i usług udziału w nieruchomości gruntowej zabudowanej o powierzchni 4.114 m² położonej w , przy ul. będzie czynnością zwolnioną z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, czy będzie czynnością niekorzystająca ze zwolnienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć, czy w przypadku sprzedaży udziałów w prawie własności mamy do czynienia ze świadczeniem usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, czy też mamy do czynienia z dostawą towaru, którego definicja zawarta jest w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

W przeszłości podnoszony był w orzecznictwie sądowoadministracyjnym (por. wyrok NSA z dnia 1 października 2008 r. sygn.. akt I FSK 1242/07) pogląd, że sprzedaż udziału we współwłasności budynku nie może stanowić dostawy towaru, gdyż prowadziłoby to do utożsamienia rzeczy z udziałem w rzeczy. Ponadto odwoływanie się do regulacji zawartej w art. 5 ust. 3 VI Dyrektywy (obecnie art. 15 ust. 2 lit. a Dyrektywy 112), w której umożliwiono państwom członkowskim wprowadzenie w ustawodawstwie krajowym uznania za rzeczy m. in. określonych udziałów w nieruchomości.

Podkreślano, że ustawodawca krajowy z takiej możliwości nie skorzystał uznając jedynie za dostawę towarów niektóre prawa na nieruchomościach wymienione w art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT.

W konsekwencji, z uwagi na unormowanie zawarte w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, wyrażany był pogląd, ze sprzedaż udziału będzie świadczeniem usług.

W piśmiennictwie natomiast podnoszony był przeciwny pogląd do zaprezentowanego wyżej orzecznictwa. Wskazać tu można na poglądy zaprezentowane przez W. Nykiela i M. Sęk w artykule Zbycie udziału we współwłasności nieruchomości dostawa towarów czy świadczenie usług? (cz. 1 Przegląd Podatkowy 2011/3/20, cz. 2 Przegląd Podatkowy 2011/4/16). Autorzy stanęli na stanowisku, że zbycie udziału w nieruchomości (budynkowej, lokalnej, gruntowej) stanowi dostawę towaru (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT), a nie świadczenie usług (art. 8 ust.1 ustawy o VAT).

Definitywnie powyższą kwestię, tj. czy sprzedaż udziału w nieruchomości jest świadczeniem usług, czy dostawą towaru rozstrzygnęła uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie siedmiu sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn.. akt I FPS 2/11. Sąd orzekł w sentencji, ze powyższa sprzedaż stanowi dostawę towaru.

Powyższa analiza pozwala obecnie na odniesienie się do kwestii zwolnień, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy o VAT. W związku z planowaną sprzedażą przez Wnioskodawcę i jego małżonkę posiadanych udziałów w przedmiotowej nieruchomości zabudowanej powstaje pytanie: czy sprzedaż udziałów w przedmiotowej nieruchomości będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, czy też będzie opodatkowana.

Zdaniem Wnioskodawcy planowana przedmiotowa transakcja będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy) jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dokonana przez podatnika podatku od towarów i usług (o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy) w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy).

Ponieważ sprzedaż udziałów w nieruchomościach zabudowanych, jak wykazano wyżej stanowi dostawę towaru mogą ich dotyczyć zwolnienia o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy o VAT. Potwierdzają to organy podatkowe w udzielanych wyjaśnieniach, np. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 24 września 2012 r., IBPP2/443-571/12/AB. W interpretacji tej czytamy, ze sprzedaż udziałów w nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym na rzecz współwłaściciela będzie zwolniona z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W przypadku budynku, budowli lub ich części niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom po spełnieniu określonych warunków skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu. W myśl tego przepisu zwalnia się z podatku VAT dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego;
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Należy również zauważyć, iż kwestie opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle reguluje przepis art. 29a ust. 8 ustawy. W myśl tego przepisu w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższego wynika, że co do zasady, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki lub budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Mając na uwadze powołane wyżej regulacje prawne oraz fakt, że Wnioskodawcy przy nabyciu udziałów w przedmiotowej nieruchomości nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz fakt, że nie ponosił on również jakichkolwiek wydatków na ulepszenie, w stosunku do których miałby prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, należy stwierdzić, ze planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż posiadanych udziałów w nieruchomości zabudowanej będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Przez towary na mocy art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasność nieruchomości stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z 24 października 2011 r., sygn. I FPS 2/11.

Ponadto, należy zauważyć, że nie każda czynność wymieniona w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby bowiem dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza mocą ust. 2 powołanego artykułu obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest co do zasady zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie według art. 2 pkt 14 ustawy rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, posługują się pojęciem pierwszego zasiedlenia, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie gruntu związanego z budynkiem.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r., sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: () definicja pierwszego zasiedlenia (zajęcia) zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji pierwszego zasiedlenia wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu.

Jak wynika z powyższego pierwsze zasiedlenie budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem, aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom po spełnieniu określonych warunków skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Z analizy powołanych wyżej przepisów wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Tak więc ustawodawca daje podatnikom po spełnieniu określonych warunków możliwość zrezygnowania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów zarówno nieruchomości, jak i ruchomości przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wynika z informacji przedstawionych w opisie sprawy, Wnioskodawca będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, w dniu 9 września 2005 r. nabył wraz z małżonką na prawach wspólności ustawowej udział w nieruchomości gruntowej zabudowanej. Wnioskodawca z małżonką planują w 2017 r. sprzedaż posiadanego udziału w przedmiotowej nieruchomości zabudowanej. Pierwsze zajęcie (używanie) budynku będącego przedmiotem sprzedaży w odniesieniu do Wnioskodawcy i jego małżonki nastąpiło w dniu 8 września 2005 r. Nadto powyższe zajęcie w ww. terminie nastąpiło wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Wnioskodawca i jego małżonka są od dnia nabycia nieprzerwanie stroną umów najmu wskazanego we wniosku prawa majątkowego. Pomiędzy pierwszym zajęciem (używaniem) budynku w odniesieniu do Wnioskodawcy i jego małżonki a momentem sprzedaży upłynie okres dłuższy niż 2 lata. Wnioskodawca i jego małżonka nie ponieśli jakichkolwiek wydatków na ulepszenie ww. nieruchomości, w stosunku do których istniałoby prawo, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu, przy dostawie budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia w rozumieniu nadanym przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz orzecznictwem TSUE należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nastąpiło pierwsze zasiedlenie mającej być przedmiotem sprzedaży udziału w nieruchomości. Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca i jego małżonka od dnia nabycia są nieprzerwanie stroną umów najmu wskazanego we wniosku prawa majątkowego, a Wnioskodawca nie ponosił jakichkolwiek wydatków na ulepszenie ww. nieruchomości, w stosunku do których istniałoby prawo, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zatem doszło do pierwszego zajęcia (używania), a pomiędzy pierwszym zajęciem (używaniem) budynków a momentem sprzedaży upłynie okres dłuższy niż 2 lata.

W konsekwencji powyższego, sprzedaż udziału w nieruchomości będzie spełniać przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Tym samym zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy również sprzedaż gruntu, z którym związany jest udział w nieruchomości będzie korzystała ze zwolnienia od VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe, gdyż podstawą zwolnienia jest art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, a nie jak wskazał Wnioskodawca art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, wynikające z opisu sprawy bądź własnego stanowiska, nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się, że także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym i opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej