Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej - przez konsumenta rozumie się osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej oraz osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą nabywającą towary bez związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, a także rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Natomiast przez sprzedaż detaliczną (punkt 5 tego artykułu) rozumie się dokonywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach działalności gospodarczej zbywcy, odpłatnego zbywania towarów konsumentom na podstawie umowy zawartej:

1. w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. poz. 827, z 2015 r. poz. 1854 oraz z 2016 r. poz. 615),
2. poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta

- także w przypadku, gdy zbywaniu towaru towarzyszy świadczenie usługi odrębnie niezaewidencjonowanej;

Artykuł 5 ustawy stanowi, iż przedmiotem opodatkowania podatkiem jest przychód ze sprzedaży detalicznej.

Zgodnie z art. 6 ust. 3 tejże ustawy przychód ze sprzedaży detalicznej określa się na podstawie wielkości obrotu zaewidencjonowanego przy pomocy kas rejestrujących oraz obrotu niezaewidencjonowanego zgodnie ze zwolnieniem określonym w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 111 ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Dodatkowo według art. 10 ust. 1 podatnicy są obowiązani, bez wezwania właściwego organu podatkowego:

1. składać właściwemu dla podatnika naczelnikowi urzędu skarbowego deklaracje podatkowe o wysokości podatku, sporządzone według ustalonego wzoru,
2. obliczać i wpłacać podatek na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego właściwy dla podatnika naczelnik urzędu skarbowego wykonuje swoje zadania

- za miesięczne okresy rozliczeniowe, w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego podatek dotyczy.

Zdaniem Spółki z powołanych wyżej przepisów nie wynika obowiązek ujmowania w przychodzie ze sprzedaży detalicznej, sprzedaży potwierdzonej paragonem fiskalnym, do którego następnie została wystawiona faktura. Celem opodatkowania wskazanym w ustawie jest sprzedaż detaliczna na rzecz konsumentów a nie sprzedaż na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Dlatego też w punkcie 3 art. 3 ustawy wyraźnie wskazano, jakie cechy musi spełniać nabywca aby jego nabycie podlegało opodatkowaniu przedmiotowym podatkiem. Po pierwsze - nie może on prowadzić działalności gospodarczej, a po drugie - jeśli prowadzi działalność gospodarczą to zakupione przez niego towary nie mogą pozostawać w związku z taką działalnością. A contrario brak opodatkowania będzie miał miejsce, gdy nabywca prowadzi działalność gospodarczą a zakupione towary mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Rozpoczęcie prowadzenia działalności gospodarczej - zgodnie z wymogami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - wymaga zarejestrowania podatnika przez naczelnika urzędu skarbowego jako podatnika VAT czynnego/zwolnionego. Od tego też momentu podatnik ma prawo posługiwania się dla celów podatku od towarów usług nadanym NIP. Może więc m.in. otrzymywać faktury dokumentujące nabycie towarów i usług a także na ich podstawie odliczać podatek naliczony. Jednocześnie należy podkreślić, że zgodne z art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, NIP jest elementem obligatoryjnym faktury. W związku z tym dla sprzedawcy oznacza to - w przypadku gdy nabywca podaje NIP - że ma do czynienia z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą. Dodatkowo należy podkreślić, że nabywca, który nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT - a tym samym nie posiada dla celów VAT NIP - nie ma prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony (art. 88 ust. 4 ustawy o VAT). Tym samym jeśli otrzyma fakturę, to nie będzie na niej wskazanego NIP i nie będzie mógł jej wykorzystać np. do odliczenia VAT.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że NIP nabywcy zawiera jedynie faktura wystawiona na rzecz zidentyfikowanego podatnika podatku VAT, który prowadzi działalność gospodarczą.

Prowadzi to do jednoznacznego wniosku, że za sprzedaż detaliczną nie można uznać transakcji, gdy po uprzednim potwierdzeniu transakcji paragonem fiskalnym, zostanie wystawiona faktura na nabywcę legitymującym się numerem NIP.

W przypadku potwierdzenia wskazanego wyżej stanowiska, Spółka zaznacza - tak jak przedstawiono w opisie stanu faktycznego - że wystawienie faktury do paragonu lub faktury drukowanej bezpośrednio z drukarki fiskalnej może nastąpić zaraz po dokonaniu transakcji lub w czasie późniejszym.

W przypadku, gdy klient zażąda wystawienia faktury bezpośrednio po dokonaniu sprzedaży Spółka nie będzie ujmowała takiej transakcji w przychodzie ze sprzedaży detalicznej. Natomiast w przypadku, gdy klient zażąda wystawienia faktury po zakończeniu okresu rozliczeniowego (miesiąc), w którym dokonano sprzedaży, Spółka dokona korekty przychodu ze sprzedaży detalicznej za miesiąc, w którym została wystawiona faktura. Zdaniem Spółki, to moment wystawienia faktury do paragonu na podstawie żądania złożonego przez klienta, determinuje zmianę kwalifikacji zdarzenia podatkowego, dającą prawo do wyłączenia takiej sprzedaż z opodatkowania podatkiem od sprzedaży detalicznej.

Mając powyższe na uwadze Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska przedstawionego w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o podatku od sprzedaży detalicznej (Dz. U z 2016 r., poz. 1155) zwanej dalej ustawą, przedmiotem opodatkowania ww. podatkiem jest przychód ze sprzedaży detalicznej.

W myśl art. 3 pkt 5 ustawy, przez sprzedaż detaliczną rozumie się dokonywanie na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej w ramach działalności gospodarczej zbywcy, odpłatnego zbywania towarów konsumentom na podstawie umowy zawartej:

1. w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz.U. poz. 827, z 2015 r. poz. 1854 oraz z 2016 r. poz. 615),
2. poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta

- także w przypadku, gdy zbywaniu towaru towarzyszy świadczenie usługi odrębnie niezaewidencjonowanej.

Pod pojęciem konsumenta zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy rozumie się osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej oraz prowadzącą działalność gospodarczą nabywającą towary bez związku z prowadzoną przez siebie działalnością, a także rolnika ryczałtowego w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 4 ustawy podatnikami są sprzedawcy detaliczni. Przez sprzedawców detalicznych na podstawie art. 3 pkt 4 ustawy - rozumie się osobę fizyczną, osobę prawną, spółkę cywilną oraz jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej dokonujące sprzedaży detalicznej.

Natomiast w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy, przez działalność gospodarczą rozumie się działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ustawy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.).

Podstawę opodatkowania podatkiem stanowi osiągnięta w danym miesiącu nadwyżka przychodów ze sprzedaży detalicznej ponad kwotę 17 000 000 zł (art. 6 ust. 1 ustawy). Natomiast zgodnie z ust. 2 przychodem ze sprzedaży detalicznej są kwoty otrzymane przez podatnika z tytułu sprzedaży o której mowa w ust. 1, w tym zaliczki, raty przedpłaty i zadatki, także w przypadku gdy kwoty te podatnik otrzymał przed wydaniem towaru.

W myśl art. 6 ust. 3 ustawy, przychód ze sprzedaży detalicznej określa się na podstawie wielkości obrotu zaewidencjonowanego przy pomocy kas rejestrujących oraz obrotu niezaewidencjonowanego zgodnie ze zwolnieniem określonym w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 111 ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przychód ze sprzedaży detalicznej nie obejmuje należnego podatku od towarów i usług (art. 6 ust. 4 ustawy). Natomiast zgodnie z ust. 5 tego artykułu, przychód osiągnięty w danym miesiącu pomniejsza się o kwoty wypłacone w tym miesiącu z tytułu zwrotu towarów po odliczeniu podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy, przez kasę rejestrującą należy rozumieć kasę rejestrującą, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie m.in. sprzedaży detalicznej towarów na własnych stacjach paliw. Tym samym Spółka zgodnie z ustawą o podatku od sprzedaży detalicznej (art. 3 pkt 1, 4 i 5 ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. (Dz. U. z 2016 r. poz. 1155.) staje się sprzedawcą detalicznym i podatnikiem tego podatku. Dostawa towarów na rzecz klientów detalicznych (w rozumieniu ustawy konsumentów - art. 3 pkt 3) odbywa się za pomocą kas rejestrujących. Po transakcji klient otrzymuje paragon fiskalny a transakcja zostaje zarejestrowana w systemie informatycznym Spółki, co skutkuje jej opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Zdarzają się jednak następujące sytuacje:

1. klient zaraz po zarejestrowaniu transakcji na kasie rejestrującej żąda wystawienia faktury, klient zabiera paragon/paragony a następnie po pewnym czasie żąda wystawienia faktury do wcześniej otrzymanego paragonu/paragonów.

W przypadku, gdy dochodzi do wystawienia faktury klient podaje swój Numer Identyfikacji Podatkowej (NIP). W takim przypadku NIP:

1. znajduje się w bazie informatycznej Spółki (klient prowadzi działalność gospodarczą),
2. znajduje się w bazie Spółki, jednakże klient i NIP nie został zweryfikowany pod kątem prowadzenia działalności gospodarczej,
3. nie znajduje się bazie danych Spółki a po jego wskazaniu do wystawienia faktury nie jest weryfikowany - czy prowadzi działalność gospodarczą.

Odnośnie NIP analogicznie postępuje się w przypadku wystawiania faktur drukowanych bezpośrednio z drukarek fiskalnych (faktura fiskalna). Jednocześnie Spółka podkreśla, że nie ma możliwości ani prawnych ani biznesowych, aby każdorazowo weryfikować czy zakup towarów na stacjach paliw dokumentowany fakturami jest związany z działalnością gospodarczą klienta.

Spółka - w zakresie opodatkowania podatkiem od sprzedaży detalicznej zamierza w przychodzie ze sprzedaży detalicznej uwzględniać łączną sprzedaż rejestrowaną na kasach fiskalnych, potwierdzoną wystawionymi paragonami fiskalnymi. Następnie Spółka zmniejszy przychód (tym samym podstawę opodatkowania) o kwotę transakcji, do których wystawiono faktury z NIP-em w danym okresie rozliczeniowym a po złożeniu deklaracji, Spółka dokona odpowiedniej korekty przychodu ze sprzedaży detalicznej, podstawy opodatkowania i zmniejszy wpłacony podatek.

Na tle przedstawionych okoliczności sprawy, Wnioskodawca ma wątpliwości w kwestii określenia podstawy opodatkowania podatkiem od sprzedaży detalicznej i wyliczania przychodu w przypadku udokumentowania jej fakturą fiskalną, zarejestrowania na kasie fiskalnej i potwierdzenia paragonem fiskalnym, do którego następnie została wystawiona faktura ze wskazanym w niej NIP-em.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku VAT faktura powinna zawierać numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b.

Z tego wynika, że fakturę wystawia sprzedawca na rzecz nabywcy, będącego podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego. Dane zawarte na fakturze muszą przede wszystkim umożliwiać jednoznaczną identyfikację stron transakcji gospodarczej, zarówno po stronie nabywcy, jak i sprzedawcy.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników (dz. U z 2016 r., poz. 476), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Na podstawie art. 2 ust. 2 i ust. 3 ww. ustawy, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków, a także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Natomiast na podstawie art. 3 ust. 1 ww. ustawy identyfikatorem podatkowym jest:

1. numer PESEL - w przypadku podatników będących osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług;
2. NIP - w przypadku pozostałych podmiotów podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2.

Art. 6 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że podatnicy podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego przed dokonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu jednym z tych podatków, z tym że osoby fizyczne są obowiązane dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego tylko w przypadku dokonywania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2014 r. poz. 752, z późn. zm.).

Natomiast w myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy podatnicy są obowiązani podawać identyfikator podatkowy na dokumentach związanych z wykonywaniem zobowiązań podatkowych oraz niepodatkowych należności budżetowych, do których poboru są obowiązane organy podatkowe lub celne.

Z powołanych przepisów wynika, że osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą jako nabywcy towarów na cele działalności gospodarczej mają obowiązek przy ich nabyciu posługiwania się numerem NIP jako identyfikatorem podatkowym związanym z wykonywaniem zobowiązań podatkowych, które identyfikują podatników m.in. na potrzeby podatku VAT. Natomiast osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej oraz osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, które dokonują nabycia towarów bez związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, posługują się identyfikatorem podatkowym PESEL. W związku z tym, tylko i wyłącznie sprzedaż, która została zaewidencjonowana przy użyciu kasy rejestrującej na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT i nabywających towary, wyłącznie w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, będzie wyłączona z przychodów ze sprzedaży detalicznej.

Zatem, Wnioskodawca określając podstawę opodatkowania podatkiem od sprzedaży detalicznej zobowiązany jest wziąć pod uwagę przychód od dokonywanej sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, ale nabywających towary bez związku z prowadzoną przez siebie działalnością. Tym samym sprzedawca detaliczny, działając na żądanie ww. konsumentów zainteresowanych otrzymaniem faktury, uprawniony będzie do wystawienia faktury pozbawionej numeru NIP.

Nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przypadku wskazanym przez Spółkę, gdy nabywca poda swój NIP i NIP ten będzie znajdował się w bazie Spółki i dotyczyć będzie nabywcy prowadzącego działalność gospodarczą, Spółka nie będzie zobowiązana do naliczania podatku od dokonywanej na rzecz tego nabywcy sprzedaży detalicznej z tego względu, że nabywca wskazał NIP i jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą. Z powołanych przepisów ustawy wynika, że wlicza się do przychodu wartość sprzedaży detalicznej dokonywanej również na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, gdy sprzedaż ta nie jest związana z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zatem obliczając przychód, Spółka jest zobowiązana do uwzględnienia tego warunku, nawet w sytuacji, gdy w bazie Spółki podmiot ten jest wskazany jako prowadzący działalność gospodarczą. Analogicznie nie można zgodzić się, że do przychodu nie będzie wliczana kwota wynikająca z wystawionej przez Spółkę faktury, zarówno w sytuacji gdy nabywca wskaże NIP, który znajduje się w bazie Spółki, jednakże nie został zweryfikowany pod kątem prowadzenia działalności gospodarczej, jak również gdy nabywca wskaże NIP, który nie znajduje się w bazie Spółki. Jak już wskazano, samo podanie numeru NIP przez nabywcę nie świadczy o tym, że podmiot ten prowadzi działalność gospodarczą i dokonuje nabycia towarów w związku z jej prowadzeniem.

Kwestię dokonywania korekt reguluje powołany wcześniej przepis art. 6 ust. 5 ustawy o podatku od sprzedaży detalicznej, zgodnie z którym przychód osiągnięty w danym miesiącu pomniejsza się o kwoty wypłacone w tym miesiącu z tytułu zwrotu towarów po odliczeniu podatku od towarów i usług.

Natomiast na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy, podatnicy są obowiązani bez wezwania właściwego organu podatkowego:

1. składać właściwemu dla podatnika naczelnikowi urzędu skarbowego deklaracje podatkowe o wysokości podatku, sprzędzone według określonego wzoru,
2. obliczać i wpłacać podatek na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego właściwy dla podatnika naczelnik urzędu skarbowego wykonuje swe zadania

- za miesięczne okresy rozliczeniowe, w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego podatek dotyczy.

Z okoliczności sprawy wynika, że Spółka - w zakresie opodatkowania podatkiem od sprzedaży detalicznej zamierza w przychodzie ze sprzedaży detalicznej uwzględniać łączną sprzedaż rejestrowaną na kasach fiskalnych, potwierdzoną wystawionymi paragonami fiskalnymi. Następnie Spółka zmniejszy przychód (tym samym podstawę opodatkowania) o kwotę transakcji, do których wystawiono faktury z NIP-em w danym okresie rozliczeniowym a po złożeniu deklaracji, Spółka dokona odpowiedniej korekty przychodu ze sprzedaży detalicznej, podstawy opodatkowania i zmniejszy wpłacony podatek.

W przypadku zaewidencjonowania na kasie rejestrującej przychodu ze sprzedaży dokonanej na rzecz nabywców w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a następnie potwierdzonego wystawieniem faktury, należy stwierdzić, że przychód wynikający z tej faktury uwzględniony zostanie przy ustaleniu podstawy opodatkowania przez podatnika. Przy czym Wnioskodawca nie będzie miał uprawnienia do korygowania podstawy opodatkowania o przychód udokumentowany fakturami wystawionymi nabywcom dokonującym zakupu poza prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem, Wnioskodawca będzie uprawniony w danym okresie rozliczeniowym do dokonania zmniejszenia podstawy opodatkowania podatkiem od sprzedaży detalicznej o kwoty wynikające z wystawionych faktur na rzecz nabywców - prowadzących działalność gospodarczą i nabywających towary w celach związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą - w przypadku wystawienia tych faktur, do których wcześniej wystawiono paragony fiskalne w tym okresie rozliczeniowym. Natomiast w przypadku wystawienia faktur na rzecz nabywców, ale po okresie rozliczeniowym, w którym zostały wystawione paragony fiskalne dotyczące tych transakcji, Spółka będzie mogła dokonać zmniejszenia podstawy opodatkowania ww. podatkiem w rozliczeniu za okres, w którym zostały wystawione te faktury. Przy czym należy zaznaczyć, że Wnioskodawca będzie miał uprawnienie do korygowania podstawy opodatkowania o przychód udokumentowany fakturami wystawionymi osobom fizycznym prowadzącym działalność gospodarczą dokonującymi zakupu wyłącznie w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jednocześnie tut. Organ zauważa, że samo podanie numeru NIP przez nabywcę nie świadczy o tym, że podmiot ten prowadzi działalność gospodarczą i dokonuje nabycia towarów w związku z jej prowadzeniem.

Oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1-4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie